Kerst 1999

Onlangs vroeg Marjon Sarneel schrijvers om in maximaal 150 woorden een diep verstopte, persoonlijke kerstherinnering te beschrijven. Hier mijn inzending.

Eerste kerstdag 1999.

We waren druk. Wilden op weg naar een verjaardag van een familielid nog langs het ziekenhuis. Schoonmoeder was een paar dagen eerder opgenomen. Het vooruitzicht dat zij daar de kerstdagen door moest brengen en dat zij pijn had, beviel ons niet natuurlijk. Ze was kwiek geweest, die ochtend in het ziekenhuis. Voelde zich goed, was zelfs even uit bed geweest. Toen wij kwamen was ze moe, maar nog steeds goed van zin.

Op weg naar de jarige, want ja ook op eerste kerstdag zijn er mensen jarig, waren wij nog hoopvol, dat schoonmams dan misschien met oud-en-nieuw wel weer thuis kon
zijn. De feestelijkheden hadden nauwelijks een aanvang genomen of er kwam een telefoontje van het ziekenhuis. Het ging opeens toch niet zo goed met schoonmama als aanvankelijk het geval was.

Voor het einde van de dag had schoonmoeder de ogen gesloten, om ze daarna nooit meer open te doen.

© Thislexy, 2015.

Inzending 'Zeer Kort Verhaal' schrijfwedstrijd Bibliotheek Idea

Een nieuwe start?

Een roestige vrachtboot deint misselijkmakend op de golven van de Middellandse Zee. Honger en dorst hebben bezit genomen van de honderden vermoeide passagiers. Het schip stinkt naar stookolie, uitwerpselen en braaksel. De stampende scheepsmotor wordt overstemd door de schelle stemmen van angstige vrouwen, jammerende kinderen en een kakofonie aan mannenstemmen,
die elkaar chaotisch en tegenstrijdig commanderen.
Rond middernacht worden de roddels werkelijkheid; de rubberboten gaan te water. De uit de kluiten gewassen boten lijken niettemin eierdopjes, vergeleken met de freighter. De nacht heeft niet alleen duisternis gebracht, maar ook wind, véél wind. De mannen moeten vechten tegen de elementen om alle boten in het zoute water voor de Griekse kust te krijgen.

Odelia heeft haar dochter Kabibe in een doek gewikkeld en houdt het kind krampachtig tegen haar aan. Samen met de anderen is zij op de bodem van ‘hun’ grote grijze opblaasboot gaan zitten.
Golf na golf slaat over de rand. Mannen en kinderloze vrouwen hozen het water onophoudelijk terug de meedogenloze zee in. Achterin de boot bedient Mansour, man van Odelia, vader van Kabibe,
de buitenboordmotor en stuurt daarmee het overbelaste vaartuig in de richting van de reddende kust. Telkens als hij “Hoofd omlaag!” schreeuwt, duiken zijn doorweekte medereizigers met hun hoofd naar beneden en trotseren een nieuwe aanval van de woeste zee. Kabibe bekijkt het schouwspel met grote angstige ogen. Nauwelijks herkent het jonge meisje nog haar liefhebbende vader in de commanderende stuurman.

Maar dan… Dan hebben ze héél eventjes oogcontact en ziet zij hem naar haar lachen, alsof hij zeggen wil: “Het komt goed, lieve schat. Vertrouw op mij.”
Net als zij naar haar papa wil roepen dat zij van hem houdt, beukt een nieuwe golf tegen hun boot. Van schrik knijpt Kabibe haar ogen dicht.
“Hoofd omlaaaag!” hoort zij nog.
De ronde boeg wordt meters de lucht in gekatapulteerd. Met een klap smakt de boot terug op het onstuimige water. Als Kabibe haar ogen weer opent is de plaats achterin de boot leeg.
“Mansour!! Mansour!!” krijst haar moeder hysterisch, terwijl een van de andere mannen gehaast het sturen op zich neemt.

De warmte van het Griekse strandzand staat in schril contrast met de koude in Kabibe’s jonge hart. Haar vader’s laatste woorden en zijn eerdere belofte “we maken een nieuwe start”, echoën nog na in haar verwarde hoofd, terwijl een reddingswerker een droge deken om haar natte lijfje slaat.

© Thislexy, 2015.

Thewa #6 : Eindejaarsfeest

Eigen risico

“Ik ga naar bed,” zegt mijn man plotsklaps terwijl hij opstaat.
“Wat??”
De wijn heeft òf mijn gehoor, òf mijn bevattingsvermogen aangetast lijkt het.
“Ik ga naar boven. Naar bed. Slapen,” verduidelijkt hij, overdreven articulerend.
“Maar het vuurwerk straks dan?”
“Kan me gestolen worden. Ik slaap er wel doorheen.”
Hij verlaat de kamer, mij enigszins verbouwereerd achterlatend. Zelfs een welterusten-kus moet ik ontberen.
“Nou, gezellig,” mopper ik zachtjes, terwijl ik nòg maar eens een wijntje voor mijzelf inschenk.
Als ik uitgemopperd ben, vult alleen het geluid van de tv de huiskamer nog een beetje. Met een rood toetsje op de afstandsbediening, leg ik het apparaat stilletjes het zwijgen op. Straks, om middernacht, zal het wel weer even lawaaierig zijn, maar nu heerst er een soort stilte-voor-de-storm-stilte. Nederland zit thuis. Voor de tv waarschijnlijk, misschien nog aan tafel, met het gezin, met vrienden, familie of kennissen.
Ik niet.
Ik zit alleen in de woonkamer. Boven hoor ik mannetje’s voetstappen nog een paar keer tussen de slaapkamer en de badkamer heen en weer pendelen. Daarna wordt het pas echt stil in huis.
Ergens kan ik mij zijn besluit ook wel voorstellen. Afgelopen jaar was niet het beste van ons inmiddels lange huwelijk. De sjeu is er behoorlijk wat van af. Ik heb wensen, op seksueel gebied, die mijn man niet voor mij kan vervullen. Dat frustreert mij en daardoor voelt hij zich tekortschieten. Er rustig, als volwassenen, met hem over praten is en blijft een utopie.
Ik doe de verlichting in de woonkamer uit, sla alle wijn die in mijn glas zit achterover en ga op de bank liggen met een fleecedeken over mij heen. In gedachten laat ik het afgelopen jaar nog een keer de revue passeren. De sleur van het dagelijkse bestaan, de irritante gewoontes van mannetje, het achterstallige onderhoud aan onze woning, de ‘verrassing’ van de belastingdienst omdat die slapende Jodokus boven, een belastingformulier verkeerd ingevuld had. Van alles gaat er door mijn hoofd, om chagrijnig en moedeloos tegelijk van te worden.

Zodra de eerste vuurwerk knallen, achter huis, de ramen van de woonkamer doen trillen, zit ik rechtop op de bank. Was ik toch zelf ook ‘even’ in slaap gevallen zeg. Ik sta op en ga voor het raam staan. Vanuit de woonkamer heb ik zicht op het grasveldje en een pleintje dat de huizen in onze straat met elkaar verbindt. Een aantal mensen, mannen over het algemeen zo te zien, staan vuurwerk af te steken. Een van de silhouetten herken ik uit duizenden, als ‘hij van nummer zeven’. Heb geen idee hoe die man heet, maar ik weet des te beter hoe hij eruit ziet. Likkebaardend lekker!
Soms tref ik hem in de winkel en dan knikken we vriendelijk naar elkaar, maar we zijn nog nooit aan elkaar voorgesteld. Steevast schiet mijn hart in een hogere versnelling als ik hem zie. En ‘daar beneden’ blijft een ontmoeting met hem ook nooit onopgemerkt.
Terwijl ik wat sta te mijmeren valt een stuk vuurwerk van hem, van ‘hij van nummer zeven’, per ongeluk om, waardoor de felle vuurballen op mij lijken te worden afgevuurd. Ze knallen met geweld tegen mijn ramen en instinctief duik ik, een gilletje slakend, ineen. Nog een zestal knallen later is het al achter de rug. Met mijn hart kloppend in mijn keel sta ik op en zie hoe hij mijn tuinpad op komt lopen.

“Sorry!” hoor ik hem roepen.
Snel open ik de tuindeur en laat hem, terwijl het lawaai van buiten nu minstens dubbel zo luid mijn woonkamer in dendert, binnen.
“Hoi…”
Meer weet ik even niet te zeggen.
“Het spijt me echt. Ik hoop niet dat je heel erg geschrokken bent… en een eventuele schade zal ik vergoeden hoor.”
“Schade…?”
Hij kijkt me best wel streng aan en mijn knieën vertonen terstond de stijfheid van geleergelei.
“Dat vuurwerk kan best wat schade aan jullie huis aangericht hebben. Morgenochtend, bij daglicht, moeten we het maar even samen bekijken.”
“Oh, zo bedoel je,” weet ik uit te brengen. Toch al bijna een volzin, denk ik bij mijzelf.
“Oh, uh… Martin. De beste wensen nog,” hoor ik hem zeggen, terwijl hij zijn hand uitsteekt.
Nu weet je toch nog hoe hij heet, jubelt het in mijn hoofd.
“Francesca. Ja, jij ook de beste wensen,” zeg ik terug, terwijl ik vurig hoop dat mijn trillende hand hem niet op is gevallen èn dat mannetje boven door alle lawaai heen blijft slapen.
“Dank je,” zegt hij lachend naar mij. De gelei-factor in mijn knieën neemt opeens kwadratisch toe. “Als je het niet erg vindt, ga ik nog even wat afsteken,” hoor ik hem zeggen.
Dan draait hij zich om, om weer naar de tuindeur te lopen.
“Owh… eeuuh, wordt er niet meer gezoend bij de nieuwjaarswensen,” flap ik er pardoes uit.
Terwijl het schaamrood mij naar mijn kaken stijgt, draait hij zich om en kijkt mij heugelijk verbaasd en tegelijkertijd indringend aan.
Dat was het! Einde kracht in de knieën! Als een slappe vaatdoek zijg ik richting beukenhouten parket. In een oogwenk hang ik in zijn armen, met nog meer schaamrood op de wangen dan een kreeft in een snelkookpan. Zijn blik is razend snel omgeslagen in heuse bezorgdheid.
“Ho, ho, geen rare dingen doen nu hè? Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen.”
Met mijn: “Toch iets te veel wijn gesnoept, denk ik,” probeer ik hem gerust te stellen.
“Kan ik wat voor je doen, Francesca?”
Oh ja! De kleren van mijn lijf rukken en mij vervolgens het nieuwe jaar in neuken, denk ik spontaan.
Ik houd echter mijn mond en gebruik datzelfde lichaamsdeel om hem verder spreken te beletten. Mijn tong druk ik met kracht tussen zijn lippen door. Zodra onze tongen kennismaken hoor ik jingle bells nagalmen in mijn hoofd. Hij slaat een arm om mij heen en drukt mijn lijf strak tegen het zijne aan. Opnieuw verliezen mijn benen de kracht om mij overeind te houden. Hij merkt het en sleept mijn lichaam een paar passen met zich mee, om mij vervolgens op de bank te laten zakken. Ik sla mijn beide armen om zijn nek, zodat hij wel mee moeten bewegen. Al zoenend belanden we op de ruime driezitter.
“Neuk me! Alsjeblieft, neuk me! Ik heb het nodig!” sis ik in zijn oor.
Ik laat hem los en meteen gaan mijn handen op zoek naar de riem die hij ongetwijfeld om zijn jeans heeft zitten.
“Ho! Wacht!” hoor ik hem probéren te zeggen, terwijl mijn mond nog aan de zijne plakt.
Wachten komt even niet in mijn woordenboek voor kerel, galmt het door mijn hoofd, gevolgd door: je bent nu mooi van mij. Mijn handen hebben succes en vinden zijn riem. Seconden later is die los en een tel daarna ook de bovenste knoop van zijn broek. Het volgende moment sjeest de rits al naar beneden en ongeduldig duw in de spijkerstof over zijn heupen. Met trillende handen, maar nu van opwinding, wil ik op zoek naar zijn harde pik, die achter de stof van zijn boxershort verstopt moet zitten.

“Nee, wacht nou,” sist hij duidelijk verstaanbaar nu. Maar ik wil van geen wachten weten. In het meer-dan-schemer-donker trek ik zijn onderbroek van zijn kont, worstel mijzelf omlaag, zodat mijn mond bij zijn mannelijkheid uitkomt, en ik die kloppende roede in mijn smachtende mond kan nemen. Ik open bereidwillig, ondertussen ook zo geil als boter, mijn mond en neem als het ware een hap.
“Niet…” hoor ik nog nèt uit zijn mond komen, voor een metalen stangetje van zijn peniskooitje mijn hoektand verbrijzelt. Wat een feest weer!
Toch ‘jammer’ dat ik voor het nieuwe jaar besloten had een zorgpolis zonder tandheelkunde en mèt maximaal eigen risico te nemen.

© Thislexy, 2015.

NBR Plaza. Thema "Natte Herfst"

Najaarsliefde

grijze wolken spoeden zich
als haastige forenzen in de spits
langs de grauwe lucht wegen
behoeven geen tom tom als gids

dikke druppels kletsen
vallen op ‘t voorraam uiteen
overstemmen de radioman
waar verdwalen zij heen

een stuurloos parelsnoer
mistig van benzinedampen
schijnt de middenberm tegemoet
bezwangerd door witte koplampen

mijn hart lonkt alweer
naar zij die op mij wacht
die mij op reis wil nemen
ook deze maanloze nacht

wiegen wij eendrachtig samen
als wilgen in de najaarswind
versmelten onze warme lijven
zij is ‘t die mij bemind

ruwe onbezonnen storm
blaast de bomen kaal
vult een slaapkamer
met liefdevolle taal

bevrijen zal ik haar
onder koest’rende dekens
ontdoen zal zij mij
van ouderdom’s tekens

mijn dorst en honger
zal zij lieflijk stillen
met haar zilte kut
warme ronde billen

morgenochtend echter
wacht de wind weer
mijn route in de eindeloze rij
ochtenspitsverkeer

de kantoordag lang zal ik zwoegen
‘n file die mij weer naar huis toe brengt
toont de altijd liefdevolle verschijning
van zij die mij herfstwarmte schenkt

grijze wolken spoeden zich
als haastige forenzen in de spits
ik lonk alweer, terwijl ik
mijn auto er weer tussen rits

<

Thewa #5 : Spreken in talen

Niet lullen, maar poetsen!
Acht was ik, toen ik met mijn ouders en jongste zus vanuit Arnhem naar Amsterdam verhuisde. Ik kwam in een hele andere wereld terecht. De Amsterdamse kinderen van mijn leeftijd zagen er anders uit dan ik gewend was, spraken anders en wisten al redelijk waar Abraham de mosterd haalde.

Het was de tijd van de voorbereidingen voor een eerste landing op de maan, dus alles wat met astronauten te maken had, was reuze populair… in Arnhem. Gelderse schooljongetjes, ik dus ook, droegen stekeltjeshaar a la Neil Armstrong in die jaren. In Mokum droegen ze, ongeacht jongen of meisje, haar tot op hun schouders, op z’n minst. Dus mijn korte haardracht viel wel op, net als mijn zachte-g trouwens.

De woorden die mijn nieuwe klasgenoten gebruikten, lieten mij in totale verwarring achter soms. Zo gebeurde het, dat ik tijdens een van de eerste gymlessen iets heel aparts aangeboden kreeg.

“Hé pik, vanmiddag na schooltijd, krijg jij een beuk van mij.”
“Uh… oh.”
“Dus bij het hek blijven hè?”
“Uh… ja best.”

Uit de intonatie van zijn stem, het aanbod klonk alles behalve vriendelijk, maakte ik op dat ik waarschijnlijk niet op zijn beuk zat te wachten. Bovendien, waar laat je zo’n ding? We hadden wel een tuintje achter huis, maar daar stond al een larix, waar mijn moeder al chagrijn genoeg van had. Voor wie het weten wil, een larix wordt ook wel een lork genoemd. Hoezo; spreken in talen? Niet te verwarren met een hork overigens. Een hork laat in de regel geen naalden vallen, een larix, of lork, iedere winter opnieuw. Ik heb het aanbod overigens beleefd afgeslagen, door toch maar niet bij het hek te blijven staan. 

Toen ik uit Arnhem vertrok, had ik nog geen idee wat vadertje-en-moedertje-spelen werkelijk inhield. Ik wist dat er ‘iets’ voor nodig was, dat resulteerde in de geboorte van een baby’tje, maar je had mij niet moeten vragen wat dàt dan was. Provinciaalse achterstand zeg maar. De zedeloosheid van de grote stad, naar ik aanneem, had mijn Amsterdamse klas- en leeftijdsgenootjes al veel wijzer gemaakt op dat vlak. Op een dag vond een jong gozertje een kapotje in de struiken naast de school. Het ding werd op een stokje geprikt en triomfantelijk aan de toegestroomde menigte getoond.

“Kapotje! Kapotje!” galmde de stem van de eerlijke vinder tussen de muren van de gymzaal en de façade van het schoolgebouw. Er werd hardop gelachen en vele vingers wezen naar een, volgens mij, leeggelopen wit ballonnetje. Ik begreep de ophef niet. Wat ik ook niet snapte was waarom de hele groep gillend uiteen ging als de jongen zijn stokje, in willekeurige welke richting, op zijn omstanders richtte. Ze leken wel vies van een gebruikte ballon. Waarom gooiden ze dat ding niet gewoon in de prullenbak? Dat het geen ballonnetje was, maar een gebruikt condoom… ik had er geen idee van. Hadden ze tegen mij gezegd dat het een condoom was, dan had dat woord mij destijds nog niets wijzer gemaakt. Ik kende geen Abraham en had ook geen idee waar die zijn mosterd haalde. Het grote reclamebord bij de Luycks fabrieken in Diemen waarop stond: “Hier haalt Abraham zijn mosterd!” beschouwde ik niet als behulpzaam in deze.

De mysterieuze betekenis van vele tientallen woorden als kut, lul(len), pik(ken), smeris, joet, geeltje, neuken, kolere(lij’er) werden mij 'gelukkig' binnen de kortste keren duidelijk. Ook de hoofdstedelijke tongval beheerste ik al ras. Toen wij een half jaar later weer eens bij oude buren in Arnhem op bezoek gingen, werd ik er fijntjes op gewezen: “Lieve help, moet je die Amsterdammer horen praten…”
Zo anders dan: “Kolere, mot je die Mokumer horen lullen…”

(niet heel erg erotisch, wel behoorlijk autobiografisch :-) )

© Thislexy, 2015

Onbezonnen gulzigheid (off topic)

Ik neem deel aan de Turing
gedichten wedstrijd 2016
met onderstaand stukje poëzie.


Onbezonnen gulzigheid

bronnen van welvaart en oorlog
pompen de dollars, vaten vol omhoog
uit een in zwart goud veranderd verleden
om in mammoetladingen te worden verscheept
naar de immer gulzige wereld van nu

genoeg kan en bestaat bovengronds niet
regeert alleen honger naar hoger koersen
gevoed door jaknikkers op de beurzen
schreeuwende opties met calls en puts
hun Maserati's zuigen de aarde leeg en hol

steeds meer water vult de zoute zeeën
tot het ons huilend aan de dijken staat
de laatste witte beer op smeltend ijs
zal samen met de mens verdampen
gesneuveld door een temperatuurrecord

blinkende blauwe daken vol zonnepanelen
malende molens in het gelid, op de winderige zee
kruisridders van de bewuste tijd
kunnen zij de woestijnpompen stoppen
onze onbezonnen gulzigheid stillen...

© Thislexy, 2015.

Meer info over deze gedichten wedstrijd
vind je op onderstaande link.

Filmpje kijken, schat?

Geschreven t.b.v. de EWA bijeenkomst op 28 november 2015.

Thema: een onwelkom kerstcadeau

De lange, donkere, koude december avonden zijn een saaie aangelegenheid voor Linnette. Sinds haar man, Jeffrey, diensten in de gebouwbeveiliging moet draaien van zeven uur ’s avonds tot drie uur ’s nachts, is zij bijna iedere avond alleen. Als Linnette ’s morgens opstaat, ligt Jeff net een paar uur te slapen. Als zij naar haar kantoorbaan rijdt, slaapt hij nog steeds. In de avond is er hooguit een uurtje dat zij elkaar even spreken. Van enig liefdevol contact, gedurende de werkweek, is geen sprake meer. Dàt zint haar niet langer.
Om de avonden toch door te komen, zonder constant TV te hoeven kijken, surft zij vaak op het Internet. Bij toeval komt zij op zo’n ‘je-date-wel’ site uit en leert er prompt een andere man kennen. Type: hoger inkomen, betere ‘looks’ en leuk stel hersens, als ze het mag geloven. De man, Peter, heeft veel tijd voor - en interesse in haar.

Hun eerste ontmoeting is bij een brasserie, in Hoofddorp, zo’n beetje halverwege hun beider woonplaatsen. De date is een absoluut succes voor Linnette. Peter is precies het type man waar zij van droomt; charmant, vrolijk, optimistisch, intelligent, attent en ga zo maar door. Hoewel hij ouder dan Jeff is, komt hij veel sportiever en jeugdiger over. Zijn grootste pluspunt is zijn seksuele appetijt. De date wordt afgesloten met de wederzijdse belofte om elkaar een week later opnieuw in Hoofddorp te ontmoeten, om dan vast te stellen of er op seksueel gebied ook zo’n goede klik is.

De week vliegt voor Linnette’s gevoel voorbij. De ochtend, van de dag van hun tweede ontmoeting, is zij opgewekt, maar ook nerveus. Er rijst bij haar enige twijfel, vooral waar het haarzelf betreft. Zit haar haar wel goed, past de kleur van haar lipstick wel bij die van haar oogschaduw en meer van dergelijk vragen spoken opeens door haar hoofd. Toch lukt het om, vrouwelijk gekleed, zoals verzocht door Peter, op tijd in Hoofddorp te zijn. Met een paar app-berichtjes leidt Peter haar naar een grote QuickPark parkeergarage, waar hij in zijn auto al op haar zit te wachten. De eerste etages van de garage zijn goed gevuld, maar op de verdieping waar Peter staat is het behoorlijk uitgestorven. Kordaat parkeert zij haar kleine Fiatje naast de kolossaal ogende BMW SUV van Peter. Nauwelijks een halve minuut later zit zij naast hem in zijn auto.
Peter laat er geen gras over groeien en neemt Linnette’s hoofd in zijn handen. Dan trekt hij haar naar zich toe en geeft haar de heerlijkste zoen die zij in jaren heeft gehad. Naar adem snakkend maakt zij zich even later, met hoogrode konen, van hem los. Linnette vloek een keer en zegt dan: “Man… lieve hemel, als je eens wist hoe ik dat gemist heb.”
Een glimlach siert Peter’s gezicht. Linnette’s woorden klinken hem als muziek in de oren.
“We kunnen nog wat verder gaan, als jij dat wilt. Maar dan kunnen we misschien beter verkassen naar de achterbank?” stelt hij voor.
“Achterbank?”
“Ja, meer ruimte voor twee personen dan hier voorin hè,” antwoordt Peter laconiek.
Nu verschijnt er een lach op Linnette’s gezicht.
“Doen we,” zegt zij lachend en stapt al weer uit om achterin plaats te nemen op de met leer beklede achterbank. Peter stapt ook achterin en neemt haar opnieuw in zijn armen voor een lange innige kus. Onderwijl gaan haar handen naarstig op zoek naar zijn stijve pik en die van hem zoeken de weg naar haar natte grotje. Beiden oogsten succes en het versterkt bij hun allebei het gevoel dat er zoveel mogelijk kleding uitgetrokken moet worden. Terwijl zij elkaar van hun kleren helpen ontdoen wordt er heel wat gekreund, gesteund en gelachen in de beperkte ruimte op de achterbank.
“Kom hier!” gromt Peter, als Linnette nog slecht gehuld gaat in de nagenoeg transparante slip en dito beha die zij draagt. Zijn stijve scheurt bijna door de stof van zijn Bjorn Borg short heen.
“Kom in me,” fluistert Linnette terwijl zij op haar rug op de achterbank gaat liggen.
Als ook haar slip en zijn boxer het veld hebben geruimd, staat hen niets meer in de weg om een fantastische vrijpartij op de achterbank te houden.
Peter is galant en voorzichtig met haar, maar als zij van geiligheid begint te kreunen en een been achter zijn billen haakt om hem zo het tempo aan te geven waarin zij geneukt wil worden, gaat hij pas goed los. De auto staat letterlijk heen en weer te schudden als Peter in een straf tempo zijn nieuwe meisje bereid. Linnette laat zich niet onbetuigd en spoort hem herhaaldelijk aan met woorden als: “Neuk me! Ja, goed zo, sneller, dieper!”
Lippen vinden elkaar opnieuw, tongen draaien natte pirouettes om elkaar heen. Handen zoeken en graaien naar alles wat om aandacht schreeuwt; haar, borsten, tepels, klitje, kortom een heel lijf.
De passie neemt zulke vormen aan dat de ramen van de Duitse bolide beginnen te beslaan.
Op het moment dat haar hoogtepunt zich aandient, klauwt zij haar nagels in zijn rug, kantelt haar bekken voorover en schreeuwt haar genot werkelijk uit! Peter kan nog een paar stoten diep in haar krampende kutje maken, voor ook hij zijn climax beleeft en haar met zijn vruchtbare zaad injecteert.

“Staat me dit iedere keer te wachten, als wij elkaar treffen?” vraag Linnette ondeugend als zij weer een beetje op adem is gekomen.
“Ik vrees het wel,” antwoordt Peter plagerig.
“Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen,” pareert zij zijn antwoord en geeft hem een liefdevolle zoen.
Deze escapade luidt een periode van een paar weken in, waarin Linnette en Peter elkaar nog regelmatig in de parkeergarage treffen. Dan breekt de kersttijd echt aan en nemen zij zich voor om zich even op gezin en familie te focussen.

Kerstavond is Jeffrey zowaar vrij. Na een heerlijk en overvloedig kerstmaal buiken zij samen even uit op de bank, terwijl een dertien-in-een-dozijn kerstshow de TV aan het werk houdt.
“Filmpje kijken, schat?” oppert Jeff onverwachts.
“Ach ja, waarom niet. Heb je er eentje gehuurd?” vraagt Linnette, zich niet bewust van een recent bezoek aan een videotheek. Zonder te antwoorden staat Jeff op en haalt een DVD uit zijn werktas. Vervolgens legt hij de DVD in de DVD-speler en drukt op ‘play’. De TV schakelt automatisch over van het TV kanaal naar het video kanaal. Jeff gaat weer naast Linnette zitten en slaat zijn arm stevig om haar heen.
De eerste beelden zijn al snel te zien. Aanvankelijk denkt Linnette dat de DVD misschien ergens halverwege de film is gestart, want er komt geen titel of iets dergelijks in beeld. Wat zij ziet lijkt meer op de wisselende beelden van verschillende beveiligingscamera’s. Bovenin het beeld staat de datum en loopt de tijd tot op de seconde nauwkeurig mee.
“Had ik je al verteld welke objecten ik voor mijn werk zoal in de gaten moet houden, lieve schat?” vraagt Jeff, terwijl op het wisselende zwart-wit beeld nu even een Fiatje, met een wel heel bekend kenteken, bij de ingang van een parkeergarage te zien is.

© Thislexy, 2015.

Niet leuk!

Thewa #4: Sauna

Niet leuk!

Ik ga dit niet leuk vinden, speelt er door mijn gedachten, terwijl mijn vrouw en ik op de glazen toegangsdeur van het grote sauna en spa complex aflopen. Het wordt mijn eerste bezoek aan zo’n centrum. Tot nu toe heb ik de boot af weten te houden, iedere keer dat mijn vrouw met het voorstel kwam om een sauna of iets dergelijks te bezoeken. Ik ben een gematigd mens en ik bevind mij ook graag in een omgeving met een gematigde temperatuur. Te heet of te koud, allebei niets voor mij.
De sauna heeft iets onnatuurlijks voor mij. Dat mensen zich doelbewust aan dergelijke hoge temperaturen blootstellen vind ik raar. Maar goed, nu loop ik hier en dat ‘alleen maar’ omdat mijn echtgenote een aantal maanden geleden met een collega naar dit wellness resort, zoals deze geëxploiteerde groep stoomcabines en zwembaden ook wel genoemd wil worden, is geweest. Een vrouwelijke collega, om volledig te zijn, had haar uitgenodigd, met als gevolg dat vrouwlief de smaak nu te pakken heeft. Dus, of ik nu eegalief of haar collega de schuld eigenlijk moet geven van mijn martelgang naar deze mensen-snelkookpan… ik weet het even niet.

Bij de receptie word ik toch overspoeld met een partij informatie… om koud van te worden.
Dan toch maar naar binnen misschien, om op te warmen, roept iets onder mijn schedel. Ik huiver nog een keer terwijl ik een polsband, een badjas en bijpassende slippers in mijn handen gedrukt krijg. Mijn levenspartner loopt voor mij uit naar een dubbele klapdeur, die naar verluid toegang geeft tot de kleedkamers. In mijn onbenul denk ik nog dat het raar is dat er geen mannetjes - en vrouwtjes poppetjes op de deuren zijn aangebracht.
Hoe weet je nou welke deur je moet hebben, vraagt mijn brein zich af.
Omdat mijn vrouw de linker deur neemt, besluit ik de rechter te openen. Onderwijl vraag ik mij af, of de informatie omtrent welke deur te nemen, wellicht al bij de balie aan mijn aandacht is ontsnapt. Groot, zeg gerust adembenemend groot, is mijn verbazing als blijkt dat wij allebei dezelfde ruimte binnen stappen. Niks geen mannetje/vrouwtje gedoe. Hup, alles op een hoop. Oud en jong, man en vrouw, met of zonder kleurtje. Mijn lief haalt mij uit mijn consternatie door aan te geven dat we ieder een kledingkluisje toegewezen hebben gekregen waar wij onze kleding in kunnen bewaren. Een display geeft aan, in combinatie met de polsband, welk nummer voor mij bedoeld is.
In een waar labyrint van kasten, lage bankjes en half en geheel ontklede mensen, zoek ik ‘mijn’ kluisje. Met een onzichtbaar signaal van de eerder genoemde elektronische polsband gaat het deurtje van het slot. Tussen zich totaal niet generende mensen, zoek ik een plekje om mij te ontkleden. Er is echter een probleem. Geheel tegen mijn verwachting in, sta ik bij een groepje jonge dames. Hoe kan het ook anders. Terwijl ik mij van al mijn kleding ontdoe, luister ik onwillekeurig mee met het gesprek dat onderling gaande is. De jonge adolescenten spelen vrouwen-rugby bij een lokale club, zo blijkt. Het verklaart de gespierde bouw van hun prachtige lichamen.
Met mijn naakte vijftig-plus-zittend-beroep-rimpellijfje vorm ik, zo op het oog, een schril contrast met de jonge atletes. Maar... de buitenzijde van mijn lijf mag dan misschien aan het aftakelen zijn, onder de motorkap zijn de onderdelen nog behoorlijk in conditie. Terwijl ik kijk naar al dat schoons doet bijvoorbeeld mijn autonome zenuwstelsel zijn naam eer aan door eigenhandig te besluiten dat het tijd is om mijn manlijkheid in stelling te brengen. De spiertjes, rondom de bloedvaten die de zwellichamen in mijn pieterman met bloed kunnen vullen, ontspannen zich. Een beginnende erectie steekt de kop op. Als ik het in de gaten had gehad, dan had ik subiet maatregelen getroffen. Bijvoorbeeld door meteen de gehuurde badjas aan te trekken en zo mijn onwillekeurige opwinding voor de ogen van het rugbyteam te verbergen. Maar nee, de dames zijn dermate visueel aantrekkelijk dat mij de groei van mijn grote vriend mij niet opvalt, totdat het te laat is.
“Gatverdamme! Moet je die geile ouwe pik zien!” weerkaatst een haast onvrouwelijk luide stem tussen de manshoge muren van metalen kluisjes. Binnen een fractie van een seconde zoomen negen paar ogen in op mijn jonge heer.
Aandacht! Oh… aandacht! zegt iets van binnen en schopt het autonome zenuwstelsel nog even in een hogere versnelling.
“Aandacht?” vraag ik mij bijna hardop af. Maar dan, leve de prima hersenen, begint mij iets te dagen. Verschrikt kijk ik naar beneden en zie die knoeperd van mij in al zijn kracht en glans in de richting van de verongelijkte jonge dames wijzen.
“Uuuuh…” weet ik nog uit te brengen voordat het hele team als een op hol geslagen goederentrein mijn kant op komt denderen, mij in een combinatie van wurggrepen, been- en armklemmen neemt. Dan optilt en met vereende krachten tot buiten de toegangsdeur van het wellness, was het toch, centrum draagt, om mij vervolgens zonder pardon op het plaveisel te smakken. Achttien prachtige gespierde billen worden demonstratief mijn kant op gedraaid en keren terug naar de ingang van het saunapretpark.

Mijn voorgevoel klopte als een stramme sergeant-majoor; ik ga dit nooit meer leuk vinden!

© Thislexy, 2015.

Telegramstijl (EWA bijeenkomst 26-SEP-2015)

In opdracht van de hoofdpurser, spoedt Flint, de boodschappen jongen, zich door de lange gangen van het immense schip. Bij hut 134 houdt hij halt en klopt gedecideerd twee keer op de deur. Na luttele seconden wordt de deur geopend en overhandigt Lillian McMacy, de secretaresse van de chicste gast aan boord, hem een gesloten enveloppe tegelijk met een vijftig dollarcent muntje.
“Voor de marconist,” zegt zij erbij.
“Jazeker mevrouw. Dank u wel mevrouw.”
Bij de marconist aangekomen legt Flint de enveloppe op diens bureautje.
“Hut nummer?” vraagt de man, John, nors geworden van de onophoudelijke en hinderlijke stroom berichten die heen en weer gaan tussen de verschillende passagiers en de ontvangers op het vast land.
“Honderdvierendertig John,“ antwoordt Flint.
“Alweer?!” galmt John’s stem door de kleine ruimte.
Flint haalt zijn jonge ranke schouders op.
“Komt voor elkaar knul. Je kunt gaan,” zegt hij, terwijl zijn hand alweer naar de seinsleutel gaat om een volgende telegram in Morsecode de ether in te sturen.
In hut 134 komt ondertussen, op dit late uur, eindelijk een eind aan de werkdag. De hoofdpassagier is niemand minder dan Gregory “Rock” Davidson. De rijke, misschien wel de rijkste, oliemagnaat van Amerika.

 Nadat Lillian McMacy de deur van de luxueuze hut heeft gesloten, haalt zij haar lange gouden haar weer uit de knot waar zij het eventjes in had weggestopt. Met haar hoofd achterover schudt zij het los zodat het weer langs haar rug valt.

"Kom hier!” klinkt de gebiedende stem van Rock terwijl hij de dop op zijn goudgerande Waterman vulpen drukt. Terwijl ze de paar benodigde stappen in zijn richting doet, maakt hij een handgebaar, wat voor haar slechts één ding betekent: ‘bovenkleding uit’. Na een paar geroutineerde handbewegingen valt de jurk haast geruisloos op de grond en toont de secretaresse haar prachtige zandlopervormige lichaam. Haar torso is gevat in een schitterend korset, dat haar pikante borstjes nèt aan het oog onttrekken. Benen gehuld in glanzende zijden kousen, omhoog gehouden aan satijnen bandjes, haar vrouwelijkheid verborgen achter een zijden vlinderbroekje. Twee harde tepels priemen nu al tegen de binnenkant van de korsetstof en de productie van schedevocht schakelt naar een hogere versnelling. Woordeloos, met een eenvoudige oogbeweging, laat Rock haar vóór hem op de grond knielen. Precies zoals hij het wil, raken haar billen haar hielen, liggen haar handen op haar dijen en kijkt zij naar de grond onder zijn stoel.
Rock pakt een handvol van haar lichte manen en dwingt haar hoofd naar achteren waardoor zij oogcontact krijgen.
“Kus!” sommeert hij.
En verschijnt een bevrijdende lach op haar gezicht. De sfeer kan, als hij zijn positie zoals nu laat merken, twee kanten opgaan. Een ‘fijne’, met veel liefde en lust, danwel een ‘foute’. De foute betekent straf voor Lillian. Fysieke bestraffing met een stok, riem, schoen, zweep of welk voorwerp Rock maar denkt dat geschikt is.

Het kus-commando betekent liefde en lust. Daar is Lillian altijd wel voor in. Haar billen komen los van haar hielen als zij haar mond naar de zijne brengt. Bij de eerste aanraking van twee paar lippen sluit zij haar ogen en opent haar mond. Zijn dwingende tong laat niet lang op zich wachten om de dans met de hare te beginnen. Met één hand achter haar hoofd geeft hij haar steun en stuurt zo ook de duur van de kus. De zoen is namelijk pas afgelopen als hij dat vindt. Voorzichtig legt zij haar handen op zijn dijen… het zoenen gaat onverminderd verder. In stilte geniet zij, omdat hij het toestaat. Minuten later pas laat hij haar vrij. Hijgend komt zij van hem los met een blik die pure geilheid toont.

Vergenoegd gaat Rock weer rechtop in zijn stoel zitten. Nog een woordeloze blik laat Lillian meteen in actie komen. Zonder aarzelen maakt zij de knopen van zijn gulp los en bevrijdt zijn harde pik uit diens stoffen schuilplaats. Haar hand omsluit zijn geslacht en ritmisch beweegt zij de voorhuid over de eikel. Dit blijft Lillian doen terwijl zij oogcontact met Rock houdt, in afwachting van zijn volgende onuitgesproken, maar bekende, opdracht. Pijpen!

Zodra Rock’s ogen haar de vrijheid tot handelen hebben gegeven, omsluit zij zijn pik met haar vochtig gemaakte lippen en laat zijn harde lul zover mogelijk in haar mond komen. Rock gromt binnensmonds van genoegen als hij merkt dat zijn meisje vandaag durft door te gaan tot het puntje van zijn pik tegen haar huig aan komt. Trots op haar eigen prestatie gaat Lillian onverminderd verder met een van haar favoriete seksuele handelingen. Als het Rock op een gegeven moment haast te veel van het goede wordt, trekt hij Lillian aan haar haar van hem af.
“Kom staan!”
Zijn telegramstijl-commando’s contrasteren in grote mate met de volzinnen die door de marconist de ether in gestuurd moesten worden, naar vrouwlief. Met een paar korte bewegingen zet hij Lillian vóór de stoel waar hij zelf net op zat. Met haar gezicht naar de rugleuning. Dan duwt hij haar bovenlichaam naar voren, waardoor Lillian voorover buigt. Steunend met haar handen op de zitting van de stoel en een hart dat van opwinding dubbel zo snel slaat, wacht zij af.
Lang hoeft zij niet te wachten, want Rock gaat direct achter haar staan, schuift de stof van haar broekje opzij en duwt zijn harde pik tussen haar schaamlippen. Haar natte ontvankelijke kutje verleent zijn mannelijkheid een soepele entree. Nu is het Lillian, die nauwelijks een grom van pure geilheid kan onderdrukken. Rock glimlacht en begint zijn liefje met ritmische bewegingen te neuken. In een toenemend tempo beweegt zijn zwaard onvermoeibaar in haar schede heen en weer.
Als het ‘moment suprême’ zich aandient, haalt hij na een laatste harde stoot, zijn pik uit haar kut en geeft Lillian een tik op haar bil. De uitermate korte ‘morsecode’ voor “kom overeind, draai je snel om, ga op je knieën zitten en pijp mij naar een orgasme”.
In een oogwenk zit Lillian in de gewenste houding en pijpt haar werkgever en heimelijke minnaar naar zo’n formidabele zaadlozing dat hij zich daarna hijgend en puffend op de grond laat zakken. Met een brede lach op zijn gezicht neemt hij zijn lief in zijn armen en overlaadt haar met zoenen.
Als hij weer op adem is gekomen, hoeft hij alleen maar te zeggen: “En nu jij, meisje.”
Dat is voldoende informatie voor Lillian om een klein charleston vreugdedansje te maken en snel op het ruime tweepersoonsbed te gaan liggen.
“Speel met je borsten,” krijgt zij nog net te horen voor Rock met zijn hoofd tussen haar benen verdwijnt om zich met zijn mond lekker op haar malse kutje uit te leven. Bedreven als handelend in ruwe olie, werkt hij zijn geliefde binnen de kortste keren eveneens naar een zalig hoogtepunt.

Als de kleine uurtjes van de nacht zich aandienen, vallen de twee geliefden in elkaars armen in slaap. Beiden volkomen overtuigd nog een lange, vurige, passie- en liefdevolle relatie voor de boeg te hebben. Nota bene een ijsberg, besloot dáár die nacht verandering in te brengen.

 
Lees hier de verhalen van andere schrijvers:
 http://ewanederland.nl/2015/08/workshop-bijeenkomst-26-september-2015/

© Thislexy, 2015.

Non Virgo Pro Anima

Zij had er ooit een heel kuis filmpje over gezien en een belerend schoolboekje over gelezen. Oh, en van haar tweeling-zus Julia, héle sterke verhalen over gehoord. Maar zelf had Romy nog nooit… uh, de stier bij de horens gevat, zeg maar. Het valt ook niet mee als je van huis uit hebt meegekregen dat meisjes ‘dat’ niet doen. Daarentegen werd ‘dat’ natuurlijk tien keer interessanter, juist omdat het niet mocht.
Julia was in een aantal opzichten veel opstandiger tegenover haar ouders dan Romy. Zo had zij bijvoorbeeld al lang een vriendje, William, die ook luisterde naar zijn roepnaam; Willie. Een jongen die een bijzonder sport bedreef, hij was namelijk boogschutter bij de plaatselijke boogschiet vereniging. Na de beoefening van zijn sport kwam hij graag bij Romy en Julia thuis om even wat te drinken en met de meiden te kletsen, met name met Julia uiteraard.

Romy had in haar slaapkamer met haar luxe Waterman vulpen een stukje in haar dagboek geschreven en was nèt van plan haar vissen eten te geven, toen Willie weer een keer aanbelde. Zij hoorde hoe haar zus beneden de voordeur voor hem opendeed en hem binnenliet. Nadat de deur dicht was gedaan, bleef het eerst een poosje stil. Daarna hoorde Romy dat de keukendeur werd geopend en de tortelduifjes de keuken binnen gingen. Ze wist heus wel wat die twee in de stille periode met elkaar hadden uitgespookt hoor. Ze was dan misschien onervaren, maar zeker niet achterlijk.
Nieuwsgierig naar waar het koppel het in de keuken over zou hebben, sloop Romy de trap af en luisterde in het halletje, bij de keukendeur, naar de stemmen en geluiden uit de keuken.

Julia zette eerst maar eens een weegschaal, die door haar moeder was gebruikt, maar niet was opgeruimd, terug in een keukenkastje, alvorens de koelkast te openen en een fles frisdrank te pakken.
“Dank je wel, schatje” zei Willie, die met zijn mond een zoen gebaar maakte toen Julia hem een volgeschonken glas voorzette.
“Heb je ook honger?” vroeg ze.
“Oh zeker,” antwoordde Willie lachend, “honger als een leeuw!”
In de veronderstelling dat hij meende wat hij zei, vroeg Julia: “Waar heb je zin in dan? Wil je een boterham misschien?”
“Nee… Ik heb zin in jou! Ik wil met je neuken, hier op de keukentafel. Ik ram die pik van mij net zolang in dat geile kutje van je tot je het uitschreeuwt van genot!”
Romy moest moeite doen om haar verontwaardiging binnensmonds te houden, terwijl zij zo rood werd als een kreeft. Zo sprak een jongen toch niet tegen een meisje zeker?!
Julia daarentegen giechelde van opwinding toen Willie uitgesproken was.
“Wat ben je toch een geil mannetje en wat houd ik van je, juist ook omdat je in geen enkel opzicht van je hart een moordkuil maakt. Heerlijk!”
Terwijl ze dat zei, verdwenen haar handen onder haar rok en trok zij haar slipje uit. Triomfantelijk liet ze het kleine kledingstuk aan haar vriendje zien.
“Neuk me, net als laatst,” siste ze tussen haar tanden door. Daarna spreidde zij haar benen en kroop, als een schorpioen over een steen, met haar bovenlichaam op de keukentafel. Als een steenbok op een haverkist kwam Willie overeind, sjeesde zijn jeans en onderbroek van zijn heupen en besteeg zijn geile vriendin van achteren.
Al ras klonken de opgewonden geluiden tot in de hal, waar Romy stond te luisteren. Haar hart ging tekeer, haar mond werd droog terwijl haar kutje juist natter werd als ooit tevoren. Met een van opwinding bibberende hand zette zij de keukendeur op een kiertje en gluurde de keuken in.
Willie stond achter Julia die, met haar ogen dicht en haar mond open, voorover op de keukentafel lag. Afwisselend hijgde en kreunde ze. Met ritmische heupbewegingen bewoog Willie zijn pik heen en weer in Julia’s nauwe kutje. Zweet parelde van zijn voorhoofd en gejaagd verliet zijn adem zijn longen bij iedere stoot. Het plaatje dat Romy voor haar zag klopte voor geen meter met wat het kuise filmpje destijds had getoond, maar kwam beslist overeen met de beschrijvingen die zij van zus Julia had gehoord.

De passie en de lust die zij letterlijk voor zich zag, riepen een enorme begeerte bij Romy op. Terstond wou zij dan ook op dit vlak, niet langer voor haar tweelingzus onderdoen. Als in een roes trok zij haar slipje uit en sloop toen de keuken in. Daar bezorgde zij het vrijende stel een ware hartverzakking door plotseling te roepen: “Ik mag dan óók in september twintig geworden zijn, maar dat betekent mooi niet dat ik mijn hele leven maagd wil blijven!”


© Thislexy 2015

Een tropische verrassing

Peter en Emily winnen een hele leuke prijs bij de Postcode Zomerloterij; een tiendaagse reis naar een schitterend tropisch eiland. Er gaat een camera-team van de loterij met hen mee om daar promotie opnamen van te maken. Dat deert beide echtlieden helemaal niet. Sterker nog, ze grijpen de kans aan om hun ingekakte huwelijk een nieuwe impuls te geven. Een maand later gaan zij op reis.

Vroeg in de ochtend, volgend op hun aankomst op het jaloersmakend mooie eiland, stelt manlief voor dat Emily haar dagelijkse sportroutine best wel langs de waterlijn kan doen. Vanaf het balkon van hun appartement wijst hij aan welke kant zij het beste op kan gaan. De routine die zij de afgelopen maand heeft ontwikkeld om dagelijks te sporten wil Emily, ondanks de reis en het verblijf op het eiland, zeker niet onderbreken. Het lijkt haar inderdaad een prachtig idee. En om de ergste warmte, die al snel na zonsopkomst zal ontstaan, vòòr te zijn besluit zij meteen op pad te gaan.

Even later, al joggend, ziet zij hier en daar lokale bewoners bij een van de vele resorts al aan het werk, parasols uitklappen en zo, maar verder is er nog geen toerist op het strand. Emily geniet van de rust en het weidse uitzicht over zee als ze opeens een opvallende grote fles op het strand ziet liggen, of eigenlijk, uit het zand ziet steken. De kurk zit er nog in. Ze stopt met joggen en moet er een beetje om lachen. Als dit een fles met een briefje erin is, zou dat zo’n geweldige cliché zijn. Zeker als je de omgeving, die in menige roman niet zou misstaan, in ogenschouw neemt. Ze besluit de fles toch op te pakken om te kijken of het onwaarschijnlijke bewaarheid wordt. Groot is haar verbazing als er daadwerkelijk een briefje in zit. Keurig opgerold en zo te zien nog helemaal droog. Nu is haar nieuwsgierigheid toch echt gewekt en wil zij weten wat er op dat briefje staat. Emily trekt de kurk uit de hals. Dan schudt zij de fles met de opening naar beneden een paar keer stevig op en neer. Het briefje komt daardoor wel in de hals te zitten maar wil er nog niet uit komen. Emily kijkt om zich heen en ziet verderop op het strand een dun twijgje liggen. Zij loopt er heen, raapt het op en peutert met het takje net zo lang totdat zij het briefje uit de fles kan trekken. Voorzichtig rolt Emily het briefje open en leest wat er staat.

Mijn liefste,

In mijn dromen zie ik je voor me, op een zonovergoten wit strand. Te paard kom je aangereden, slechts gekleed in een weinig verhullende lange witte blouse. Je stuurt je paard de branding in en glijdt van zijn rug het zilte water in. Verfrist kom je even later het strand weer oplopen, je huid plakt tegen de transparant geworden natte stof. Je voelt je sexy en zoekt ons zelfgebouwde primitieve strandhutje op, waar ik op je wacht. Nadat je je hebt afgedroogd bemin ik je in het warme licht van de ochtendzon. Slechts een bescheiden voorbode van wat de dag nog brengen zal. Deels is deze droom al werkelijkheid geworden want dat hutje heb ik gisteravond laat al voor ons gebouwd. Het enige dat ontbreekt ben jij, dus haast je en kom naar ons liefdesnestje zodat ik je in mijn armen kan nemen en kan beminnen tot de avond valt. Volg het strand nog ongeveer een kilometer, tot je een verlaten strandstoel ziet met een rode ballon eraan. Verlaat daar het strand en loop het palmbos in. Daar zal ik op je wachten.

XXX

Uit Emily’s beide ooghoeken zijn inmiddels tranen ontsnapt. Zo’n romantische brief heeft zij in haar hele leven nog niet van -wie anders dan- Peter ontvangen. Wat een ommezwaai hebben de afgelopen weken klaarblijkelijk ook voor hem betekend. Emily rent meteen verder over het strand, zoals hij in de brief heeft beschreven. Heel veel tijd zullen ze niet hebben want na het ontbijt zullen er weer opnames gemaakt worden. Onderweg bedenkt zij nog eens wat een geluk zij heeft gehad dat zij de fles heeft zien liggen en dat zij was gestopt om hem op te pakken. En hoe vroeg Peter wel niet is opgestaan om de fles nog vóór haar loopje in het zand te plaatsen. Zij snapt wel waarom hij zo ‘behulpzaam’ was om aan te wijzen hoe zij het beste lopen kon. En lach siert haar gezicht.

De afstand van waar Emily de fles vond, tot aan de verlaten strandstoel, legt zij af in een roes. Met nog steeds een brede glimlach op haar gezicht en de romantische woorden uit de brief nog nagalmend in haar hoofd stapt ze het palmbos in, op zoek naar het hutje, dat zij al snel vindt. Veel stelt het niet voor, maar het ging duidelijk meer om het idee dan om de uitvoering. Maar waar zij ook kijkt, van Peter is geen spoor te bekennen. Haar teleurstelling begint net enige vorm te krijgen als er, tot haar grote schrik, iemand van achteren een hand voor haar ogen doet en haar in haar nek kust. “Oooh, je bent er toch,” kirt ze geschrokken en opgelucht tegelijk, “gekkie!”
In de weinige tijd die ze samen kunnen doorbrengen, voordat de TV-mensen weer aan hun hoofd zullen zeuren, wil Emily het maximale uit hun spontane liefdesspel halen. Zonder omhaal laat zij haar sportbroek zakken en haar slip volgt al even snel.
“Kom, even een vluggertje,” zegt zij, terwijl zij zich zonder ook maar om te kijken voorover buigt en met haar handen steun zoekt op haar knieën. De bron van haar opwinding zegt niets maar trekt hoorbaar de rits van zijn broek open en nog geen twee tellen later voelt Emily hoe zijn harde lid zich voorzichtig tussen haar schaamlippen door een weg naar binnen baant.

Dit heeft zij zo gemist de laatste jaren, een spontane neukbeurt. Het lijkt wel of Peter het ook gemist heeft want zijn pik voelt veel dikker dan anders en ook stoot hij veel krachtiger, gerichter, dan voorheen. Bovendien wil hij blijkbaar wel even laten weten dat hij weer ‘in control’ is, want om de haverklap krijgt zij een klets voor haar kont van hem. Iets wat haar alleen maar nog geiler maakt. Het duurt niet lang of zij voelt haar climax naderen en daarom spoort zij haar, als herboren, minnaar aan om ook zo snel mogelijk klaar te komen. Golven van extase overvallen haar als hun beider hoogtepunt zich aandient. Het warme zaad spuit werkelijk tegen de binnenkant van haar schede. Vermoeid, maar zeker voldaan, glijdt zij van zijn langzaam slap wordende pik af en gezamenlijk laten zij zich in het zachte zand tussen de palmen vallen. Van alle inspanningen heeft Emily een droge mond gekregen en daarom vraagt zij of manlief alsjeblieft wat drinken voor haar wil halen terwijl zij zelf, met haar ogen nog gesloten, volkomen ontspannen in het zand liggend nageniet.

Emily zou een paar minuten later haast in slaap gevallen zijn als zij niet zou zijn opgeschrikt door Peter’s stem. Teleurgesteld en behoorlijk buiten adem hijgt hij: “Ooh verdorie, je bent er al. Sorry dat ik zo laat ben lieverd. Daar gaat mijn verrassing!”

© Thislexy, 2015.

Aan sleutels geen gebrek...

“Ik heb het één en ander voorbereid,” zegt Marcel opgewekt, “kijk maar. Hier staat een stoel waar jij straks op mag gaan zitten.”

Marjon glimlacht, terwijl haar maag een beetje samenkrimpt van de spanning die zijn woorden oproepen. Het is het woordje ‘mag’ met name. Marcel zegt wel ‘mag’, maar bedoelt heel duidelijk ‘moet’. Die wetenschap verhoogt de spanning in haar lijf.
Geregeld mag hij haar een dag lang ‘helemaal-van-mij’ noemen. Samen kiezen ze die dagen uit.  Marjon weet dus dat ze de hele dag niets te vertellen heeft over wat voor kleren zij draagt, wat zij eet en drinkt en wanneer zij naar de wc mag bijvoorbeeld. Daar staat tegenover dat ze wèl weet dat zij seksueel behoorlijk aan haar trekken zal komen. Marcel niet minder overigens.
“Maar eerst doen we een ander spelletje,” zegt hij glimlachend.
Hij pakt Marjon bij de hand en leidt haar naar het midden van hun woonkamer. Waar normaal gesproken een hangstoel aan het plafond bungelt, hangt nu een spreidstang, precies op de juiste hoogte.
Slechts gehuld in een zwarte leren tanga, met dito bh, gaat Marjon onder de spreidstang staan.
Om haar polsen en enkels draagt zij zwarte lederen pols- en enkelboeien. Haar zwarte high-heels completeren haar outfit, die zij een half uurtje eerder heeft aangetrokken in opdracht van manlief.
Woordeloos haakt Marcel de ringen van beide polsboeien aan de musketonhaken aan de uiteinden van de spreidstang. Met haar armen gespreid boven haar hoofd staat Marjon nu weerloos tegenover hem. Die weerloosheid windt haar op. Marcel weet dat en ziet dat aan de stof van haar bh-cups die door haar stijve tepels naar voren wordt gedrukt.
“Wat zie je er toch lekker uit als je zo voor me staat.”
Een zucht van genoegen ontsnapt aan haar lippen, direct gevolgd door een snelle ademteug als Marcel onverwachts met zijn vlakke hand haar een klap op haar bil geeft. Dan grijpt hij haar bij haar gouden haren en trekt haar hoofd met een ruk naar achteren.
“Van wie ben jij vandaag, sletje?”
“Van u Mijnheer,” klinkt het hees uit Marjon’s mond, “helemaal van u.”
De aanblik van het doelwit van zijn wellustigheden, althans voor de komende uren, doet zijn pik groeien, maar zijn ‘speelgoed-voor-alle-dagen’ zal nog even geduld moeten hebben.
Eerst is er weer een snelle ademteug hoorbaar, als Marcel een klap geeft op Marjon’s andere bil.
“Zo, nou sta je weer helemaal in balans,” hoort zij hem lachend zeggen. Zij lacht met hem mee wetend dat dit de opmaak is voor veel heftiger werk. Dan vult het geluid van korte pieptoontjes de kamer, als Marcel hun kookwekker instelt. Een grijns verschijnt om Marjon’s mond.
“Vorige keer vijfendertig minuten, dus nu veertig,” geeft Marcel te kennen. De komende veertig minuten zal hij Marjon’s billen verwennen met slagen van een hele serie verschillende zwepen.
Net zoals de miljardair Christian Grey dat bij Anastasia Steele in de film deed. Sinds zij met ‘slechts’ vijf minuten begonnen, heeft Marcel zijn vaardigheid enorm vergroot en zijn de sessies puur genot voor hen allebei geworden. Zodra de kookwekker loopt is het geluid van zwepen, die op Marjon’s huid neerkomen, het voornaamste geluid dat in de huiskamer hoorbaar is.
Af en toe onderbreekt Marcel zijn slagritme om de huid van Marjon te strelen en haar even een adempauze te gunnen. Vaak is dat ook het moment waarop de gebruikte zweep wordt omgeruild voor een met een wat straffere slag. Haar ademhaling wordt gaandeweg regelmatig, soms even verstoord als Marcel een onverwacht hardere slag uitdeelt, en haar gedachten verdwijnen langzamerhand uit haar hoofd, tot er alleen de pijn is en het ritme van de slagen.

De tijd lijkt te zijn voorbij gevlogen als de hinderlijk piepjes van de kookwekker uiteindelijk aangeven dat de veertig minuten voorbij zijn. Beiden zijn trots op Marjon’s groeiende incassatie vermogen. Nadat zij is losgemaakt wordt dat ook met een lange en innige zoen gevierd. Dan drinken en eten zij samen wat. Zodra de kopjes en bordjes weer afgeruimd zijn, is het tijd voor Marcel’s tweede snode plannetje van die dag.

"Kom maar eens even op de stoel zitten,” gebiedt hij haar vriendelijk doch resoluut, “met je borst naar de rugleuning graag.”
Met een aantal stukken touw zet Marcel zijn geliefde in rap tempo vast aan de stoel. Nog geen tien minuten later kan zij werkelijk geen kant meer op. Met haar handen zou zij bij het uiteinde van een van de touwen kunnen komen, en haarzelf kunnen bevrijden, ware het niet dat Marcel haar polsboeien met een stukje ketting en klein hangslotje aan elkaar vastgezet heeft.
“Zo!” klinkt het uit zijn mond als hij ziet dat zij op dit moment niet zonder zijn hulp los zou kunnen komen. Hij loopt een keer om de stoel heen om het resultaat goed in zich op te nemen.
“Ik heb nòg iets voorbereid,” fluistert hij geheimzinnig in haar oor en loopt daarna naar hun koelkast.
Marjon ziet dat hij er een beker uithaalt en weer naar haar toe komt lopen.
“Kijk schatje, hier zit het enige sleuteltje van dat hangslotje in,” zegt hij, terwijl hij de beker voor haar houdt. De beker is tot de rand gevuld met brok smeltend ijs. Er steekt een lange draad uit het ijs. Hij plaatst de ijskoude beker tussen Marjon’s benen, die een gilletje geeft als de kou haar dijen raakt.
“Mond open,” gebiedt hij haar, waarna hij het uiteinde van het draadje in haar mond stopt.
“Zodra het ijs gesmolten is, mag je het sleuteltje eruit vissen en jezelf bevrijden. Lukt je dat denk je?”
Met haar lippen op elkaar knikt Marjon dat dat wel zal lukken.
“Mooi. Dan knap ik boven even uiltje en zie ik je over een uurtje wel weer hier beneden.”

Terwijl Marcel boven de minuten aftelt alvorens weer naar beneden te gaan en Marjon de minuten aftelt tot het ijs voldoende ontdooit is, besluiten haar ouders het stel onverwachts te bezoeken. Gelukkig hebben ze een sleutel van de voordeur, dus aanbellen hoeft niet…

 

 

De conflicten-ver-teller. (off topic)

De nieuwslezer van de televisie somt gruwelijkheden op, die wij als mensen elkaar aandoen, alsof het een zaterdag's boodschappenlijstje is. Een boze ex-militair schiet er kwistig op los op een Amerikaanse campus, het verkeerde vliegtuig wordt neergehaald boven de Oekraïne, onthoofding van hulpverleners die per ongeluk niet in Allah geloven ergens in het Midden-Oosten en opnieuw vrouwen verkracht in het geboorteland van die ene wijze man, Gandhi.
De berichtgeving in de rubriek ‘binnenlands nieuws’ maakt mij al even neerslachtig. Grijpgrage bankbazen vullen hun zakken met meer geld dan een gewoon mens in zijn hele leven uitgeeft, terwijl aardbevingen, ten gevolge van landsbelang uit vroeger tijden, Groningse huizen half laten instorten.
Allemaal grauwe, pijnlijke boodschappen. Gaat het zo mee, of wilt u een tasje?

De moed zinkt mij soms in de schoenen als ik al dat journaal-geweld mijn huiskamer binnen zie vallen. Dan gaat de tv uit en pak ik liever een goed boek. Bij voorkeur een science fiction verhaal, waarin een liefdevolle, technisch hoogstaande wereld wordt beschreven. Een wereld waar dood en verderf door oorlogen, zijn uitgebannen. Waar de zon zó voorzichtig schijnt dat beschermingsfactor 40, of nog hoger, niet eens nodig is en je zonnepanelen toch voldoende energie opleveren om onafhankelijk van de stroomboeren te kunnen zijn.
Een verhaal over een leven waarin je zonder geld toch je natje en droogje kunt vergaren en dat allemaal netjes aangereikt door vredelievende robots. Moeiteloos oud worden en nimmer zwaar of gevaarlijk werk hoeven doen, completeren mijn voorkeur voor de inhoud van zo’n verhaal.
Ik dagdroom, onder het lezen, over de utopie die mij zo mooi lijkt. Over een samenleving die mij, buiten de muren van mijn met dievenklauwen beveiligde benedenwoning, gelukkig zal maken. Want wat heb ik nou eigenlijk nodig? Een dak boven mijn hoofd, kleren om mijn lijf, eten en drinken op zijn tijd, een bed en iemand waarvan ik kan houden… en die bij voorkeur ook wel een beetje van mij houdt. Er zijn zoveel dingen die ik helemaal niet nodig heb. Geen auto, geen horloge, geen
tv, bontjas of happy hamburger maaltijd. Zeker geen baan laat staan promotie, geen laptop en al helemaal geen internet. En per saldo, zoals de mannen van de bank plachten te zeggen, kan ik ook heel goed zonder religie.
Als er iets is dat oorlogen en andere conflicten heel goed kan veroorzaken, dan zijn het wel religies. Per stuk pretenderen ze de liefde van hun God uit te dragen, maar even verder kijken dan hun goddelijke neus lang is lukt hen niet. Iedere andere godheid, met zijn of haar eigen liefde, is gevaarlijk en dient met wortel en al uitgeroeid te worden.
Nieuwslezers Frits Thors, Fred Emmer, Eugènie Herlaar, Jan Gerritsen, Joop van Zijl, Philip Freriks, Harmen Siezen, Sacha de Boer en Noortje van Oostveen, allemaal hebben ze wel aan hun aan de buis gekluisterde kijkers moeten vertellen dat er weer ergens op deze aardkloot een religieus getint conflict de kop op heeft gestoken. Het ene conflict was nog niet geluwd of het andere diende zich al weer aan. Noord-Ierland, Israël, Zuid-Soedan, soennieten tegen sjiieten, islamieten tegen christenen, joden tegen islamieten en andersom, protestanten tegen katholieken, iedere smaakcombinatie is denkbaar.
Zelfmoordaanslagen, autobommen, bermbommen, gifgasaanvallen en het kwistig legen van magazijnen vol kogels met Kalasjnikovs, alles lijkt geoorloofd om “de ander”, het liefst in zo groot mogelijke getale, over de kling te jagen. Ik kwam een heuse website tegen waarop een conflictenteller te zien, zodat we met z’n allen de score een beetje bij kunnen houden. Deze score kent echter geen winnaars, maar slechts verliezers. De tellerstand stemt mij droevig en maakt mij moe. Is het nou zo moeilijk om elkaar een eigen religie te gunnen of gewoon een beetje liefde en geluk? Dat dat geloof van die ander nou net een beetje anders is dan je eigen geloof, of als dat geluk van die ander nou net een beetje anders is dan je eigen geluk… dat maakt het toch juist leuk, interessant en gevarieerder?
Cabaretiers, politici, vredestichters, Nobelprijswinnaars, rock-bands en buurthuiscomités, allemaal hebben ze geprobeerd de waanzin, lokaal, nationaal of internationaal te verslaan. Maar hun opponent is koppig, hardleers en strijdlustig. Of men zich nu laat leiden door wat er in de Christelijke Bijbel, de Islamitische Koran, de Joodse Thora en Talmoed, de Vedische geschriften of de Bhagavad Gita van de Hindoes staat, dat maakt niet uit. Strijd moet er blijkbaar geleverd worden.

Ik zucht. Mijn lieflijke sci-fi boek verveelt mij, ik sla het dicht en leg het weg.
Wat nu te doen? Waar heb ik eigenlijk zin in? Ik weet even niks.
Ach, misschien is er wat leuks op de tv? Het Journaal of zo…

Inzending EWA meeting Utrecht 28 maart 2015

C'est fini, mon ami

lieve Frank, het is al even geleden

sinds je mij wild-woest hebt bereden

dat jouw pik naar binnen drong

mijn kutje het Wilhelmus zong

liefdes-sappen rijkelijk vloeiden

jouw zoete woorden mij nog boeiden

jouw gestuntel tijdens het beffen

heeft mij gisteren doen beseffen

dat hoe hard jij er ook aan zoog

mijn kutje koud bleef en ook droog

het vervelendste is… en dat is waar

door jouw gekloot kom ik nooit klaar

ik heb daarop dus besloten

zelf mijn genot te vergroten

door op zoek te gaan naar een man

die mijn libido wel bevredigen kan

en zoals je zien kunt, lieve Frank

zit die vent nu naast me, op de bank

ja, draai je blik maar van mij af

je bent niet stoer, eerder laf

was je een echte man geweest

dapper, sterk en onbevreesd

had je hem in elkaar gebeukt

en mij helemaal suf geneukt

C'est fini, mon ami!

© Thislexy, 2015.

De duinen in.

Na bijna tien jaar huwelijk, durfde hij het haar op een dag te zeggen. Dat hij het wel wat spannender wou hebben in de slaapkamer. Zij had hem aangekeken met een blik van ”hoe spannend dan?”. Hij dacht er even over na en zei toen: ‘Ik wil je vastbinden en blinddoeken en dan overal zoenen en kriebelen tot je geil wordt van verlangen. Pas als je me lange tijd gesmeekt hebt om je te neuken, hard en diep, zal ik daar misschien aan toegeven.’ Was dit het begin van het einde? Kostte dit hem zijn huwelijk? Kon hij het nog afdoen als een opgepast geintje? Hij was nog maar nauwelijks uitgesproken of zij antwoordde al. Ze zei: ‘Oh gaaf! En daar kom je nu pas mee?’ Nu was het zijn beurt om háár aan te kijken met een blik van “meen je dan nou”. En ja, ze meende het. Overdonderd door haar reactie vergat hij nog te zeggen dat zij er dan net zo “schuldig” aan was als hij, om er nooit iets over gezegd te hebben. Hun wederzijdse openheid werd meteen gevierd met een vrijpartij waarbij zij, tot haar grote genoegen, meteen maar geblinddoekt werd. In de loop van de maanden die volgden werden hun spelletjes steeds wat spannender. Eerst werden er lederen pols- en enkelboeien gekocht en een aantal stukken touw van verschillende lengtes waarmee zij aan het bed kon worden vastgebonden. Toen kwam er een echte mooie zwarte satijnen blinddoek. Nog wat later een ballgag om haar het spreken te beletten. Gaandeweg werd hij ook ruwer naar haar toe en ze genoot ervan. Zij genoot van de klappen op haar kont, zijn handen strak om haar hals en al helemaal als hij haar doggy-style nam en haar daarbij aan haar haar trok. Er moest een zweepje komen -vond zij- en een plak, daarna nog een cane, want ze wou alles een keer uitproberen. Zo ontstond een hele verzameling attributen die hun sexleven een geweldige nieuwe impuls had gegeven. En het betere sexleven had hen in hun gewone relatie ook weer dichter bij elkaar gebracht. Hun kinky spelletjes hadden zich eerst in huis afgespeeld, maar toen de lente dat jaar aanbrak borrelde er bij hem een ander, eveneens lang bestaand, verlangen naar boven. Seks in de buitenlucht. En waarom niet beide combineren,dus kinky seks in de buitenlucht. Op een avond besprak hij zijn idee met haar en zij was, wederom, meteen enthousiast. Zo kwam het dat ze een paar weken later op een vroege maar warme en zonnige zondagochtend afreisden naar de Waterleidingduinen nabij Zandvoort. Achter in de auto lag een sporttas met hun kinky attributen en een fototoestel om dit spannende gebeuren vast te leggen. Op de parkeerplaats stond nog maar één andere auto geparkeerd, precies waar ze door zo vroeg te komen op gehoopt hadden. De inzittende of inzittenden waren nergens te zien en zouden vast ergens in de duinen aan het wandelen of joggen zijn. Gearmd wandelden ze via de aangelegde paden het duingebied in tot ze bij het naaldbomenbos kwamen. Op zijn aangeven verlieten ze het pad en liepen tussen de bomen door tot ze, toch een redelijk stuk bij het pad vandaan in een stuk van het bos aanbelandden waar ze zich veilig en onbespied waanden. Terwijl zij zich uitkleedde bracht hij twee paar touwen aan tussen twee bomen. Daarna moest zij van hem haar pols- en enkelboeien om doen, waarna ze even later met haar armen gespreid boven haar hoofd werd vastgezet aan twee touwen. Alleen al zo staan veroorzaakte geile krampjes in haar onderbuik. Die werden alleen maar heviger toen hij haar gebood om haar benen te spreiden en hij haar enkelboeien aan de andere twee touwen vastmaakte. Met haar armen en benen zo vastgezet voelde ze zich helemaal aan hem overgeleverd en dat maakte haar ontzettend geil. Na de omgeving afgespeurd te hebben op eventuele ongewenste passanten, kreeg ze van hem de ballgag in en haar blinddoek om. Haar grootste fantasie was daarmee al bijna compleet. In gedachten was ze een ontvoerde jonkvrouw die door een slechte ridder meegenomen was naar het bos en nu door hem gestraft werd voor het negeren van zijn avances. Ze hoorde heel zachtjes hoe het fototoestel klikte en ze dus in deze beschamende houding werd gefotografeerd. Het maakte haar alleen nog maar geiler dan ze al was. Manlief haalde de benodigde slag-attributen uit de sporttas en verwende zijn vrouw met een variëteit aan slagen. Met verschillende attributen, in verschillende tempo’s en hardheid, op verschillende plaatsen op haar lichaam. Ze kronkelde van pijn en genot en het was maar goed dat haar ballgag het meeste geluid van haar gekreun tegenhield, anders had het hele bos ervan kunnen genieten. In de korte pauzes die hij inlaste om haar bij te laten komen, hoorde ze keer op keer weer heel zachtjes het bekende geluid van een fototoestel dat bediend wordt. Ze was heel benieuwd naar de resultaten van al dat fotograferen, ze hoopte dat ze er mooi op stond. Na een uur hield hij het voor gezien. Haar lichaam was rood van top tot teen en gloeide heerlijk van de geselingen die hij had toegebracht. Drie keer had ze een orgasme beleefd en aan het eind van de sessie had ze haar man oraal bevredigd. Toekijkend hoe zijn vrouw had genoten had dit uitstapje voor hem al voldoende bevrediging gegeven, maar lekker gepijpt worden sloeg hij niet af. Daarna was het tijd om op te ruimen en terug te gaan. Teruggekomen bij hun auto zagen ze hoe de in camouflage kleding gestoken eigenaar van de auto die er al had gestaan, net doende was om een statief en een koffer met daarop een sticker van een bekend merk fotocamera’s, in de achterbak van zijn auto te laden. Nu viel hen beide de reclame op de achterklep pas op; “Wendeling, natuurfotograaf”. Dat herinnerde hèm ergens aan en hij zei tegen zijn vrouw; ‘Stik, nou ben ik toch glad vergeten om foto’s van je te maken….’

© Thislexy

Tweede huwelijk?

Nog twee nachten en dan was het zo ver, de viering van hun 25 jarige huwelijk. Nog máár twee nachten eigenlijk, hij was tenslotte al een paar weken daarvoor met aftellen begonnen. Naarmate de dag naderde werd Martin er niet vrolijker op. Hij had zelfs even overwogen om de hele toestand af te blazen. Maar ja, dat was vooral richting zijn schoonfamilie moeilijk “te verkopen” geweest. Een aantal familieleden van Emily, zijn vrouw, woonden in het buitenland en hadden al vliegtickets gekocht helaas. Twee nachten nog maar voordat er in zijn ogen een schijnvertoning zou worden opgevoerd. Martin en Emily, al zóóóóó lang en gelukkig getrouwd. En iedereen zou maar hopen -en verwachten- dat het nog jáááááren voort zou duren dit huwelijk. Maar Martin wist wel beter, hun huwelijk haalde als het aan hem lag het einde van het jaar niet eens meer. Hij was totaal uitgekeken op zijn vrouw, en volgens Martin zij ook op hem. Een paar maanden geleden had hij zich al, heimelijk op zijn werk, via het Internet ingeschreven op een datingsite. Neo99 had hij als nick gekozen, naar de naam van de hoofdpersoon uit zijn lievelingsfilms The Matrix en het jaar (1999) waarin de eerste film uit was gekomen. Veel soeps, om het maar eens oneerbiedig te noemen, had het hem nog niet opgeleverd. Hoewel? Ja eentje, sinds verleden week. Een reactie van ene Martha. Een vrouw van zijn leeftijd die -nog wel getrouwd- ook op zoek was naar een nieuwe liefde in haar leven. Ze hadden al een paar e-mails over en weer gestuurd en de eerste dingen die hij nu wist van haar stemden hem hoopvol. Ze was manager bij een confectiebedrijf en gaf leiding aan de internationaal georiënteerde boekhoudafdeling. Het was uiteraard altijd lastig om in te schatten of iemand de waarheid in zo’n berichtje schreef of zich alleen maar als een dergelijke persoon voordeed. Martin hield van vrouwen die leiding gaven. De dag voor zijn 25-jarig huwelijksfeest had hij haar laten weten dat hij een paar dagen van huis moest in verband met zijn werk en misschien pas later weer op haar eventuele berichtjes kon reageren. Dat hij eigenlijk even niets kon terugschrijven omdat hij zijn zilveren bruiloft vierde, leek hem niet slim om te vermelden. Op haar beurt had zij “de zakenreis” helemaal niet erg gevonden en begrip getoond, niet wetende van zijn leugentje natuurlijk. Het huwelijksfeest zelf verliep zoals er vast en zeker duizenden worden gevierd. Ze hadden een zaaltje afgehuurd waar de familie met koffie en taart werd ontvangen, daarna was er tijd om een dansje te maken en met elkaar bij te kletsen, rond de klok van zes uur werd het diner geserveerd en ’s avonds werden er ingestudeerde toneelstukjes getoond en a-b-c-tjes opgedreund en er waren hapjes en drankjes in overvloed. Bruid en bruidegom lieten zich welgeteld één keer van hun beste kant zien door heel even samen op de dansvloer te staan, niemand had aanleiding gehad om hun onderlinge verstandhouding ter discussie te stellen. Een paar dagen na het feest zat Martin op kantoor al weer driftig te mailen met zijn nieuwe vriendin. Ze wou graag weten hoe zijn dienstreis was geweest en Martin fabriceerde een gewiekst verhaaltje in elkaar over waar hij was geweest, wie hij had ontmoet en hoe de gesprekken aldaar waren verlopen. Tot zijn opluchting slikte ze het allemaal voor zoete koek. Gaandeweg werden de berichtjes persoonlijker tot, onvermijdelijk, het onderwerp seks ter sprake kwam. Martin prijsde zich gelukkig dat Martha het voortouw had genomen bij dit onderwerp. Ze begon te vertellen hoe haar man ziende blind was voor haar toespelingen waarin zij de touwtjes in handen nam op seksueel gebied. Het leek haar prachtig om eens lekker met een man te spelen. Hem te manipuleren, in bed, en toch ook er buiten. Martin glunderde toen hij dat allemaal las. Het leek wel of ze zijn onuitgesproken wensen op seksueel gebied voor hem uitsprak. In zijn antwoord liet hij zich niet onbetuigd over hoe slecht zijn vrouw, ook wat dàt betreft, met hun relatie omging. Martha waardeerde Martin’s openheid en kreeg hem gemakkelijk zover dat hij enkele opdrachtjes voor haar deed. De eerste opdracht die ze hem gaf was dat hij nog maar drie keer per dag naar het toilet mocht. Dat leek Martin wel een heel eenvoudige opdracht en hij aanvaardde hem maar al te graag, al was het maar om haar zijn bereidheid te tonen. De werkelijkheid bleek lastiger dan gedacht, want -dat ontdekte hij zelf- gemiddeld moest hij wel zes keer per dag naar de wc. Het gebeurde zeker de eerste tijd dus wel dat hij de gang naar het toilet bewust moest uitstellen om nog een laatste toiletbezoek voor het slapen gaan mogelijk te maken bijvoorbeeld. Hij wende er snel aan en thuis had ook niemand iets in de gaten. De tweede opdracht was een verbod op het dragen van een onderbroek. Ook gemakkelijk om uit te voeren en weer merkte niemand er thuis iets van want hij gooide gewoon iedere dag een schone onderbroek in de wasmand. De derde opdracht bestond eruit dat hij haar voortaan beleefd Meesteres Martha moest noemen in zijn mailtjes aan haar. Martin glom van trots toen hij die opdracht las. Eindelijk werd al vast een deel van zijn stoutste dromen bewaarheid. Een volgend onderdeel van zijn dromen, zijn Meesteres in levende lijve ontmoeten, liet gelukkig niet lang op zich wachten. Want na de drie opdrachten netjes en punctueel uitgevoerd te hebben gunde zijn Meesteres het hem dat zij elkaar zouden ontmoeten. In een e-mail beschreef ze wanneer en exact wáár hij zich aan haar diende te presenteren. Ook beschreef ze hoe hij haar kon herkennen, waar het haar uiterlijk betrof uiteraard. Die nacht, voorafgaand aan de dag waarop Martin zijn Meesteres voor het eerst zou ontmoeten, deed hij geen oog dicht. Honderden malen had hij zich in gedachten al aan haar voorgesteld en even zo vaak had zij hem met een simpele doch dwingende blik, in het poffertjes-restaurant waar hij haar diende te ontmoeten, op de stoel tegenover haar laten plaatsnemen. De afspraak stond voor drie uur ’s middags gepland, wat betekende dat hij de bewuste middag vrij moest nemen. Hij had bovendien geen idee hoe lang de kennismaking in totaal zou duren dus om zijn vrouw niets te laten merken veinsde hij dat hij die dag moest overwerken. Het leek haar d’r koude kleren niet te raken of hij nou wel of niet thuis was rond etenstijd dus wat dat betreft mocht het best een lange kennismaking worden. Die dag, om half drie, was Martin al in de buurt van het poffertjes en pannenkoeken restaurant waar ze afgesproken hadden. Maar Meesteres Martha had gezegd dat hij om drie uur exact pas binnen mocht gaan in het restaurant. De spanning die Martin voelde kon hij moeilijk beschrijven als het hem gevraagd zou zijn. Het hield het midden tussen een examen af moeten leggen en voor de eerste keer zonder zijn ouders op vakantie gaan, zo had hij voor zichzelf bepaald. Om de tijd tot drie uur te doden liep hij stapvoets door wat straatjes in de buurt van het poffertjesrestaurant. Steeds vaker keek hij op zijn horloge om vooral maar te voorkomen dat hij te laat zou komen. Hij wou per se om exact drie uur naar binnen lopen. En dat was het ook, precies -op zijn horloge althans- drie uur liep Martin met kloppend hart en zweterige handpalmen het restaurant binnen en speurde meteen naar een “blonde vrouw, met zwarte hoed en zwarte jurk” zoals z’n Meesteres zichzelf aan hem had omschreven. En inderdaad, er was een blond persoon, met zwarte hoed en dito kledij aanwezig. En die persoon was de enige die aan de gegeven beschrijving voldeed, dus dat moest haar wel zijn. Bovendien was het, ook al zat ze met haar rug naar hem toe, onmiskenbaar een vrouw. Martin slikte en raapte al zijn moed bijeen. Hij zuchtte diep en stapte op de vrouw af. ‘Dag Meesteres’, zei hij zachtjes maar beleefd terwijl hij zich naast haar tafeltje opstelde. Kalm draaide de vrouw haar hoofd in zijn richting en keek hem van onder haar hoed met indringende ogen aan. Ogen die Martin meende te herkennen. Evenals dat hele gezicht bij nader inzien. ‘Emily… uh, w.. w.. wat doe jij hier?’, wist hij ternauwernood uit te brengen terwijl het zweet hem aan alle kanten uitbrak en zijn hart overuren maakte. Net zo verbaasd als hij, maar haarzelf totaal onder controle hebbend antwoordde ze koeltjes: ‘Emily?! Bij mijn weten hadden we “Meesteres Martha” afgesproken!’ © Thislexy

Kerstkapsel.

Met de kerstdagen in aantocht leek het wel of Elly tijd te kort dreigde te komen.
Ze moest nog een kerstdiner uitzoeken, de ingrediënten daarvoor kopen, een stapeltje kerstcadeaus inpakken, reserve lampjes voor de kerstversiering halen, en nog zo'n duizend andere dingetjes doen. Manlief verbleef in het buitenland, voor zaken, en kwam pas terug op laatste dag voor Kerst, in de namiddag pas nota bene.
Tot die tijd stond ze er alleen voor. Het diner wat ze wou bereiden was voor zes volwassenen want zowel haar ouders als haar schoonouders zouden op bezoek komen.
Op het laatste moment schoot het haar nog te binnen dat ze eigenlijk ook nog naar de kapper wou. Ze bleek de enige niet te zijn want zo vlak voor de kerstdagen heerst topdrukte bij de kappers.
Menig gastvrouw wou nog “even” haar haren netjes gekapt hebben voor de visite op kerstavond arriveert uiteraard. Elly had weinig keuze, alleen de avond vòòr kerstavond, was er na achten nog een plekje vrij. Zelf had ze het liefst op de laatste dag vòòr Kerst een bezoekje gebracht aan de kapper, maar nu zat er niets anders op dan akkoord te gaan en maar af te wachten hoe groot “de schade” aan haar haar was als ze er een nacht op geslapen had. Helemaal onhandig was ze niet tenslotte, dus als ze een beetje rustig sliep kon ze het zelf wel herstellen.

Na telefonisch met haar man overlegd te hebben werd de keuze voor het kerstdiner gemaakt, de benodigdheden werden ingekocht, de cadeaus werden ingepakt en de vermaledijde lampjes vond ze ook nog bij een tuincentrum in de buurt. Met de hele dag vòòr de Kerst beschikbaar om haar kerstdiner te bereiden zag het er naar uit dat alles toch nog op zijn, of haar, pootjes terecht zou komen.
Op de avond vòòr de Kerstavond toog ze op naar de kapperszaak om haar haar te laten doen. De zaak bevond zich boven een kledingwinkel. Alleen met een trap kon je boven komen, er was geen lift. Aan de binnenkant van de voordeur was een briefje geplakt met de tekst “Even aanbellen a.u.b. en we komen open doen”. Elly belde verwonderd aan en even later kwam een van de personeelsleden naar beneden lopen om voor haar open te doen.
“We doen 's avonds voor de veiligheid de deur toch maar op slot”, verontschuldigde het meisje zich en ging Elly voor naar boven toe.
Toen ze binnenstapte bleken alle stoelen nog bezet te zijn en werd haar gevraagd even te wachten. Langzamerhand werden de klanten een voor een door de kappers en kapsters uitgeleide gedaan waarna de kapper of kapster in kwestie ook zijn of haar jas aan trok, de collegae nog een prettige avond wenste en vertrok.
Al die tijd zat Elly maar te wachten. Het gaf haar wel de mogelijkheid om even uit te rusten want nu ze zat merkte ze pas hoe moe ze was van al dat gehaast de laatste dagen.
Uiteindelijk bleef er nog een klant en kapper over en nadat deze klant had afgerekend en uitgeleide werd gedaan was Elly, als allerlaatste, aan de beurt.
Nadat ze was uitgenodigd om plaats te nemen en de kapper haar voorging naar de stoel bekeek ze hem van achteren. Hij liep gewoon, waarmee ze bedoelde dat hij niet zo met z'n kont draaide als sommige manlijke dameskappers dat doen.
Elly nam plaats in de stoel en bekeek hem nu van voren, via de spiegel. Hoewel hij een gouden oorring droeg, achtte ze hem zo hetero als maar kan. Ze vond het een mooie man om te zien, verzorgd uiterlijk en gespierd maar beiden zeker niet overdreven.
“Zeg het maar, wat kan ik voor je doen?” vroeg hij terwijl hij haar haar met zijn handen losmaakte en de gezondheid van haar haar met zijn vingers probeerde vast te stellen.
“Ik weet het niet,” zei Elly, “als het maar iets feestelijks wordt.”
“Komt voor elkaar”, zei hij geruststellend en vroeg haar vervolgens om mee te lopen naar een wasbassin om haar haar daar eerst even te wassen. Elly volgde hem en nam plaats op de stoel voor de wastafel. Het warme water voelde zalig aan en de shampoo rook al even fijn. Toen zijn vingers haar hoofdhuid begonnen te masseren moest ze een kreuntje van gelukzaligheid onderdrukken. Lieve hemel, die man had gouden handen. Stiekem hoopte ze dat hij er een half uurtje op z'n minst voor uit zou trekken om haar hoofd zo te masseren. Zo lang zou het vast niet duren, maar ze was beslist van plan om in de tijd die hij er wèl aan besteedde, er zoveel mogelijk van te genieten. Ze had dit zó nodig! Op weg naar totale ontspanning sloot ze haar ogen.

Plotseling voelde ze hoe haar beide handen tegelijkertijd werden vastgepakt en op de armleuningen van haar stoel werden gedrukt. Elly wou overeind komen om te zien wat er aan de hand was, maar de kapper greep haar bij haar haar en trok haar hoofd weer achterover.
“Héé wat moet dat?!” schreeuwde ze verbaasd en geschrokken.
Niemand zei wat, alleen het geluid van plakband dat van de rol wordt getrokken was hoorbaar. Ze voelde hoe haar beide polsen aan de armleuningen werden vastgeplakt. Toen werden haar handen losgelaten en gingen haar belagers weer met het plakband aan de slag, nu om haar onderarmen net onder de ellebogen, aan de armleuningen vast te tapen.
“Haar benen nu!” sommeerde de kapper naar zijn handlangers.
“Nee, laat me los! Ik waarschuw je!” dreigde Elly. Maar het dreigement haalde niets uit, haar benen werden eerst ter hoogte van haar enkels gekruist, toen daar aan elkaar vastgeplakt en vervolgens onder haar knieën aan het frame van de stoel vastgezet waardoor ze wijdbeens kwam te zitten.
Met stoel en al werd Elly nu bij het wasbassin weggereden en zag ze voor het eerst wie haar hadden vast getaped. Het waren onmiskenbaar twee slanke vrouwen, gekleed in zwarte rubber kleding. Allebei hadden ze een rubber masker over hun gezicht waardoor alleen hun ogen en mond zichtbaar waren.
“Stop hier” gebood de kapper en op commando deden ze wat hij zei.

Elly lag nu, midden in de kapperszaak, op de stoel en vroeg zich angstig af wat er ging gebeuren. Haar hart ging tekeer, haar mond was droog, maar elders in haar lichaam waren hele andere processen aan de gang gegaan. Hoe vaak had ze over zoiets niet stiekem gefantaseerd? Ach hou op, talloze malen! Ontelbaar!
Ze had er alleen nog nooit met iemand, zelfs niet met haar man, over durven spreken. Ze zouden haar allemaal voor gek verslijten als ze dit ooit zou vertellen, dat wist ze zeker. Maar haar fantasie werd nu in de praktijk gebracht en ook nu werd ze er opgewonden van. Het liet haar kutje ook zeker niet onberoerd.

Opnieuw doorbrak het geluid van plakband dat van de rol getrokken wordt, de stilte.
“Ogen dicht wijfie” klonk het achter haar en voor ze het wist bedekte de tape haar ogen en werd het zicht haar volledig ontnomen.
Dit was nòg geiler vond Elly en zo dacht haar kutje er ook over.
Als laatste werd haar mond dichtgeplakt waardoor ze zich ook verbaal niet meer kon verweren.

Haar lichaam schokte toen onverwachts verschillende handen, van wie wist ze niet, aan haar kleding begonnen te frutselen. Het gefrutsel resulteerde erin, dat ze binnen de kortste keren met een ontbloot onderlichaam op de stoel lag en ook haar tieten voor iedereen zichtbaar en 'toegankelijk' waren.
“Ik geef jullie twintig minuten,” hoorde ze de kapper zeggen, “om haar te laten komen. Niet meer, en zeker ook niet minder. Begrepen?!”
Elly hoorde dondersgoed wat hij zei. Van de beide rubbermeiden hoorde ze geen reactie, maar het kon zijn natuurlijk dat ze alleen ja geknikt hadden. Hoe dan ook, twee paar handen maakten voorzichtig contact met de diverse ontblootte lichaamsdelen van Elly.
Haar tepels werden gestreeld en gekust maar er werd ook in geknepen en gebeten.
Ook haar schaamlippen werden niet vergeten en ondergingen nagenoeg dezelfde 'behandeling'. Elly kon ondertussen niet meer stilliggen en draaide en kronkelde zodanig, voor zover haar situatie het toeliet, om maximaal genot uit de 'kwellingen' te halen.
Van achter de tape die om haar mond zat werden steeds duidelijker kreun-geluiden hoorbaar. Dit tot groot genoegen van de kapper die haar aanmoedigde met zinnen als; “Ja geniet maar lekker teef!” en “Kom klaar! Geile hoer die je bent!”.
Hij deed z'n best om haar te laten komen nog vòòr de twintig minuten voorbij waren. Dan hadden zijn rubber-slavinnetjes gefaald tenslotte.
Dus iedere keer als het er op leek dat Elly klaar dreigde te komen verminderden ze de intensiteit waarmee ze haar bewerkten waardoor Elly weer een beetje kalmeerde.
Elly had dit nog niet eerder meegemaakt, steeds opnieuw voelde ze de climax aankomen om hem daarna weer te voelen afnemen. De wens om te komen werd er wel steeds groter van.
Of het twintig minuten had geduurd kon Elly niet zeggen toen ze uiteindelijk tot een heftige climax werd bewerkt door de rubbermeiden. Ze kwam bijna los van de stoelzitting toen de ontlading kwam. Luid snuivend lag ze daarna bijna voor pampus in de stoel. Een dergelijk heftig orgasme had ze nog nooit, werkelijk nog nooit, meegemaakt.
De handen die haar eerst hadden vastgemaakt, maakten haar nu los en haalden alle tape van haar gezicht. Nog half verdoofd werd ze terug gereden naar de wasbak.

“Mevrouw?!” klonk een wat bezorgde stem van de kapper, gevolgd door; “Alles goed met u?”
Verbaasd deed Elly haar ogen open en keek in de ogen van de kapper die nu voor haar stond. Hij glimlachte naar haar en zei: ”Vergis ik me of was u even in dromenland?”
Nog niet helemaal 'terug op aarde' stamelde ze iets van; “Ik denk het ja” en verlegen lachte ze terug.
“Als u me nu wilt volgen, gaan we er wat moois van maken” zei de kapper, doelend op haar haar.
Elly stond op en sjokte met natte haren achter hem aan. Ze voelde hoe het kruis van haar slipje nat en koud werd onder het lopen. Inwendig moest ze lachen en schaamde zich tegelijkertijd ook wel een beetje. Wie weet, dacht ze, hoe ze had liggen kreunen op de stoel. Als het al zo was, de kapper liet niets blijken en voorzag haar van een feestelijk kapsel, zoals afgesproken.
Nadat ze betaald had liepen ze samen de trap af naar beneden en deed de kapper het licht in de zaak uit en de deur achter hen op slot. Ook voor hem was er nu een einde aan de werkdag gekomen. Hij wenst haar fijne feestdagen en vertrok toen.
Bij thuiskomst bekeek Elly het resultaat van de kapper nog een keer goed in haar eigen spiegel. Het zag er perfect uit. Ze was reuze blij met het bezoek aan de kapper. Tot ze in de kraag van haar blouse een zwart stukje stof, nee het leek wel plakband, zag zitten.....

© Thislexy