Niet leuk!

Thewa #4: Sauna

Niet leuk!

Ik ga dit niet leuk vinden, speelt er door mijn gedachten, terwijl mijn vrouw en ik op de glazen toegangsdeur van het grote sauna en spa complex aflopen. Het wordt mijn eerste bezoek aan zo’n centrum. Tot nu toe heb ik de boot af weten te houden, iedere keer dat mijn vrouw met het voorstel kwam om een sauna of iets dergelijks te bezoeken. Ik ben een gematigd mens en ik bevind mij ook graag in een omgeving met een gematigde temperatuur. Te heet of te koud, allebei niets voor mij.
De sauna heeft iets onnatuurlijks voor mij. Dat mensen zich doelbewust aan dergelijke hoge temperaturen blootstellen vind ik raar. Maar goed, nu loop ik hier en dat ‘alleen maar’ omdat mijn echtgenote een aantal maanden geleden met een collega naar dit wellness resort, zoals deze geëxploiteerde groep stoomcabines en zwembaden ook wel genoemd wil worden, is geweest. Een vrouwelijke collega, om volledig te zijn, had haar uitgenodigd, met als gevolg dat vrouwlief de smaak nu te pakken heeft. Dus, of ik nu eegalief of haar collega de schuld eigenlijk moet geven van mijn martelgang naar deze mensen-snelkookpan… ik weet het even niet.

Bij de receptie word ik toch overspoeld met een partij informatie… om koud van te worden.
Dan toch maar naar binnen misschien, om op te warmen, roept iets onder mijn schedel. Ik huiver nog een keer terwijl ik een polsband, een badjas en bijpassende slippers in mijn handen gedrukt krijg. Mijn levenspartner loopt voor mij uit naar een dubbele klapdeur, die naar verluid toegang geeft tot de kleedkamers. In mijn onbenul denk ik nog dat het raar is dat er geen mannetjes - en vrouwtjes poppetjes op de deuren zijn aangebracht.
Hoe weet je nou welke deur je moet hebben, vraagt mijn brein zich af.
Omdat mijn vrouw de linker deur neemt, besluit ik de rechter te openen. Onderwijl vraag ik mij af, of de informatie omtrent welke deur te nemen, wellicht al bij de balie aan mijn aandacht is ontsnapt. Groot, zeg gerust adembenemend groot, is mijn verbazing als blijkt dat wij allebei dezelfde ruimte binnen stappen. Niks geen mannetje/vrouwtje gedoe. Hup, alles op een hoop. Oud en jong, man en vrouw, met of zonder kleurtje. Mijn lief haalt mij uit mijn consternatie door aan te geven dat we ieder een kledingkluisje toegewezen hebben gekregen waar wij onze kleding in kunnen bewaren. Een display geeft aan, in combinatie met de polsband, welk nummer voor mij bedoeld is.
In een waar labyrint van kasten, lage bankjes en half en geheel ontklede mensen, zoek ik ‘mijn’ kluisje. Met een onzichtbaar signaal van de eerder genoemde elektronische polsband gaat het deurtje van het slot. Tussen zich totaal niet generende mensen, zoek ik een plekje om mij te ontkleden. Er is echter een probleem. Geheel tegen mijn verwachting in, sta ik bij een groepje jonge dames. Hoe kan het ook anders. Terwijl ik mij van al mijn kleding ontdoe, luister ik onwillekeurig mee met het gesprek dat onderling gaande is. De jonge adolescenten spelen vrouwen-rugby bij een lokale club, zo blijkt. Het verklaart de gespierde bouw van hun prachtige lichamen.
Met mijn naakte vijftig-plus-zittend-beroep-rimpellijfje vorm ik, zo op het oog, een schril contrast met de jonge atletes. Maar... de buitenzijde van mijn lijf mag dan misschien aan het aftakelen zijn, onder de motorkap zijn de onderdelen nog behoorlijk in conditie. Terwijl ik kijk naar al dat schoons doet bijvoorbeeld mijn autonome zenuwstelsel zijn naam eer aan door eigenhandig te besluiten dat het tijd is om mijn manlijkheid in stelling te brengen. De spiertjes, rondom de bloedvaten die de zwellichamen in mijn pieterman met bloed kunnen vullen, ontspannen zich. Een beginnende erectie steekt de kop op. Als ik het in de gaten had gehad, dan had ik subiet maatregelen getroffen. Bijvoorbeeld door meteen de gehuurde badjas aan te trekken en zo mijn onwillekeurige opwinding voor de ogen van het rugbyteam te verbergen. Maar nee, de dames zijn dermate visueel aantrekkelijk dat mij de groei van mijn grote vriend mij niet opvalt, totdat het te laat is.
“Gatverdamme! Moet je die geile ouwe pik zien!” weerkaatst een haast onvrouwelijk luide stem tussen de manshoge muren van metalen kluisjes. Binnen een fractie van een seconde zoomen negen paar ogen in op mijn jonge heer.
Aandacht! Oh… aandacht! zegt iets van binnen en schopt het autonome zenuwstelsel nog even in een hogere versnelling.
“Aandacht?” vraag ik mij bijna hardop af. Maar dan, leve de prima hersenen, begint mij iets te dagen. Verschrikt kijk ik naar beneden en zie die knoeperd van mij in al zijn kracht en glans in de richting van de verongelijkte jonge dames wijzen.
“Uuuuh…” weet ik nog uit te brengen voordat het hele team als een op hol geslagen goederentrein mijn kant op komt denderen, mij in een combinatie van wurggrepen, been- en armklemmen neemt. Dan optilt en met vereende krachten tot buiten de toegangsdeur van het wellness, was het toch, centrum draagt, om mij vervolgens zonder pardon op het plaveisel te smakken. Achttien prachtige gespierde billen worden demonstratief mijn kant op gedraaid en keren terug naar de ingang van het saunapretpark.

Mijn voorgevoel klopte als een stramme sergeant-majoor; ik ga dit nooit meer leuk vinden!

© Thislexy, 2015.