“Hoe laat ben je weer thuis dan?”
“Uuuh… Pas tegen middernacht. Ik denk dat Henk en ik onderweg nog wat gaan eten
en je weet zelf hoe lang het kan duren om van het circuit weg te komen.”
Dat laatste weet ik inderdaad. Een autorace bezoeken is één ding, er weer vandaan komen is wat anders. Voordat je weer bij je auto bent duurt even en dan moet je nog -in de file- van het terrein af zien te komen. Het is beter om wat langer op het circuit te blijven en later, als de grote meute weg is, naar huis gaan. Of, als de race daarentegen heel saai is, ga je lekker vroeg weg, voor de meute uit. Alles kan wat dat betreft. Maar goed, tegen middernacht dus.
Mooi, denk ik, dan kan ik de hele middag en avond doen en laten wat ik wil. Bijvoorbeeld weer een paar uur rope bunny spelen zonder dat manlief ervan afweet. Ik zou me rot schamen om hem te moeten vertellen dat ik me met plezier laat vastbinden aan allerlei attributen, en dat dan zelfs op een toneel zodat andere bondage liefhebbers er ook van kunnen genieten. Ik geloof niet dat hij me dat in dank af zou nemen. Dus wanneer ik de kans krijg om zonder problemen mijn kink uit te leven, grijp ik dat met beide handen aan. Mijn rigger, de persoon die mij vastbindt, is niemand minder dan de in België wereldberoemde Marco van Walen.
Zodra manlief en zijn vriend naar hun autorace liefhebberij vertrokken zijn, bel ik mijn rigger.
Hij moet een kinbaku demo geven, vanavond ergens in een club, verneem ik van hem. Deze Japanse kunstzinnige bondage techniek heeft mijn grote voorkeur. Ik bel eigenlijk precies op het juiste moment, zegt hij. Hij vertelt me dat hij zijn pols heeft gebroken en nèt met een bevriende rigger heeft gebeld die de show van hem over zal nemen. Nadat ik hem beterschap heb gewenst en vermoed dat mijn kans op een lekkere bondage voorlopig is verkeken, vraagt hij of ik samen met zijn vaste rope bunny de bevriende rigger wil helpen met de show vanavond. Opgetogen beken ik dat ik eigenlijk voor dat doel contact met hem opnam. Beiden zijn we dan ook blij dat dit gesprek plaatsvindt. Hij geeft me het adres van de club en de naam van de bevriende rigger. Als laatste krijg ik nog het tijdstip te horen waarop ik daar dien te verschijnen. Dat het optreden ’s avonds pas is, geeft me de hele middag de tijd om me op te tutten, wat te eten, de busroute uit te stippelen en passende kleding uit te zoeken.
Op de afgesproken tijd maak ik mijn opwachting bij de bewuste club. De bevriende rigger en Marco’s vaste rope bunny, Eveline, zijn er al. De rigger stelt zich voor als Master Bruce. Bruce is uiterlijk een absolute tegenpool van Marco. Hij is dik, heeft vet sliertig haar, loopt er ongeschoren bij en stinkt naar rook en zweet. Ik heb nu al spijt van mijn komst en dan is de show nog niet eens begonnen.
De nabijheid en fysieke aanrakingen die mij van dat vette stinkende ventje staan te wachten doen me bij voorbaat gruwen. Gelukkig hebben Eveline en ik eerst heel wat bij te praten, het is al weer even geleden dat we samen op het podium stonden en door Marco in een erotisch standje aan elkaar vastgebonden werden. Ik ben niet uitgesproken lesbisch, maar toen ik de laatste keer met mijn gezicht zó dicht bij Eveline’s kutje werd vastgebonden dat ik haar opwinding kon ruiken, liet me dat niet onberoerd.
Een half uurtje voor aanvang van de show trekken Eveline en ik ons terug in de make-shift kleedkamer achter het podium. We kleden ons bijna nagenoeg helemaal uit, alleen ons slipje houden we aan en knopen ons haar in een vlecht. Dan trekken we een lange nepzijden kamerjas met oosterse prints erop aan en zijn we klaar voor de show.
Een DJ kondigt de start van de show aan en zet een oosters pingelmuziekje op. Als geisha’s vermomd schuifelen Eveline en ik achter elkaar het podium op waar Bruce ons al op staat te wachten.
We staan letterlijk in de spotlights. Het publiek, dat tegenwoordig in de regel uit jongeren bestaat, kunnen we daardoor nauwelijks zien staan. Eveline en ik worden door Bruce ‘gedwongen’ om op onze knieën op het podium te gaan zitten. Het is maar spel natuurlijk. Marco hoeft mij tijdens de oefensessies daarentegen maar aan te kijken en ik doe wat hij zegt, deze Master Bruce heeft dat overwicht echt niet op mij. Op Eveline al net zo weinig merk ik. Gelukkig, voor mij dan, is zij als eerste aan de beurt om vastgebonden te worden. Bruce heeft twee dikke bamboestammen meegenomen. Hij pakt er eentje en knoopt een stuk touw aan een van de uiteinden van de stam. Het vrije uiteinde van het touw haalt hij door een metalen ring die boven onze hoofden hangt. Hiermee kan de rigger zijn rope bunny’s boven het podium ophijsen, een spectaculair gezicht dat erg populair bij het publiek is. Even later hangt de bamboestam redelijk horizontaal boven het podium. Eveline moet opstaan en vooraan op het podium komen zitten. Bruce gaat achter haar zitten. Hij heeft meters en meters touw meegenomen en legt, nadat hij Eveline deels ontkleed heeft, bij haar een borstharnas aan. Als het touw allemaal op z’n plek zit krijgt ze een blinddoek voor en helpt hij haar op te staan. Het borstharnas maakt hij aan de rugzijde van Eveline in het midden van de bamboestam vast. Vervolgens gebiedt hij haar om haar armen te spreiden en maakt met nog meer touw haar armen ook vast aan het bamboe. Als een geblinddoekte Maria aan het kruis staat ze voor het publiek.
Bruce trekt haar zogenaamde kimono, die als een vod rond haar middel hangt, van haar af waardoor haar slipje nog het enige kledingstuk is dat haar voor totale naaktheid behoedt. Met argusogen bekijk ik de manier waarop Bruce de touwen aan de bamboestok heeft vastgezet. Zijn knoopkwaliteiten halen het niet bij die van Marco.
Bruce wenkt mij. Met tegenzin sta ik op en maak een paar passen in de richting van het publiek. Bruce laat mij, net als Evelien voor hem op de grond knielen, gaat achter mij zitten en ook ik krijg een borstharnas aangemeten. Marco zou een variatie hebben gekozen, want het publiek twee keer hetzelfde laten zien wekt saaiheid in de hand natuurlijk. Nu ik zo dichter bij de rand van het podium zit, kan ik het publiek in de zaal iets beter zien. De meesten staan met elkaar te kletsen of te lachen. De aandacht voor de show begint al te minderen. Als de zure zweetlucht achter mij de touwen op z’n plek heeft gezet pakt hij de tweede bamboe balk en herhaalt het kunstje wat hij als eerste opvoerde. Dan ziet hij gelukkig nog net op tijd in dat we niet met z’n tweeën met ons gezicht richting het publiek kunnen staan. Dus laat hij Eveline eerst een kwartslag draaien voordat hij mij in dezelfde houding achter haar zet, met mijn rug naar haar toe. Ook ik krijg de onvermijdelijke blinddoek om.
Ik merk dat het touw dat de twee uiteinden van ‘mijn’ bamboestam verbindt niet aan de ring geborgd is. Als ik mijn ene arm een beetje optil, kan ik de andere een beetje laten zakken namelijk. Mijn spieren zijn dus constant in de weer om de balk in balans te houden. Achter mij, zo vernam ik later, gaat Bruce bezig om Evelines enkels aan elkaar vast te binden. Als dat naar zijn zin zit wil hij haar voeten van de grond trekken en het touw waarmee haar enkels vastzitten door de ring halen en daaraan vastknopen waardoor Eveline zou zweven. Hij rukt echter te plotseling, zonder Eveline te waarschuwen, waardoor de arme meid haar evenwicht verliest en omvalt. Mij neemt ze mee in haar val en samen belanden we hardhandig op de vinylvloer van het podium. Beide bamboebalken staan verticaal, met één uiteinde, op de grond. De touwen rond onze armen schuiven, door de zwaartekracht aangetrokken naar beneden en ook het borstharnas doet gezellig mee. Heel even lijkt de als een plumpudding in elkaar gezakte constructie zo te blijven staan, maar dan besluit een van de bamboebalken niet langer in balans te willen blijven staan en slaat om. Een gil, van Eveline, doorklieft de zaal waar het publiek inmiddels in een daverend lachen is uitgebarsten. In de seconde na de gil krijg ik haar volle gewicht bovenop mij waardoor ik even alle lucht uit mijn longen verlies. Hoestend en kermend van de pijn kom ik weer op adem. Bruce gaat als een malle bezig om ons los te maken, maar heeft geen mes of schaar bij zich om dat snel te kunnen doen. Pas vele minuten later heeft hij ons dan eindelijk ont-knoopt en ont-blinddoekt. Teleurgesteld en beduusd zitten Eveline en ik even zijdelings tegen elkaar op het podium onze wonden te likken als er een man uit het publiek naar voren stapt en tegen mij zegt; “Rij je straks met Henk en mij mee, Karin? Dan kunnen we onderweg even praten.”
Er gaat een ijselijke rilling over mijn rug als ik mijn man herken. Dit wordt een avond met een dubbele ontknoping, vrees ik.
“Graag lieverd,” weet ik met het schaamrood op mijn wangen uit te brengen voordat het podiumlicht uit gaat en discolicht en dito geluid de zaal weer vullen.
Dat laatste weet ik inderdaad. Een autorace bezoeken is één ding, er weer vandaan komen is wat anders. Voordat je weer bij je auto bent duurt even en dan moet je nog -in de file- van het terrein af zien te komen. Het is beter om wat langer op het circuit te blijven en later, als de grote meute weg is, naar huis gaan. Of, als de race daarentegen heel saai is, ga je lekker vroeg weg, voor de meute uit. Alles kan wat dat betreft. Maar goed, tegen middernacht dus.
Mooi, denk ik, dan kan ik de hele middag en avond doen en laten wat ik wil. Bijvoorbeeld weer een paar uur rope bunny spelen zonder dat manlief ervan afweet. Ik zou me rot schamen om hem te moeten vertellen dat ik me met plezier laat vastbinden aan allerlei attributen, en dat dan zelfs op een toneel zodat andere bondage liefhebbers er ook van kunnen genieten. Ik geloof niet dat hij me dat in dank af zou nemen. Dus wanneer ik de kans krijg om zonder problemen mijn kink uit te leven, grijp ik dat met beide handen aan. Mijn rigger, de persoon die mij vastbindt, is niemand minder dan de in België wereldberoemde Marco van Walen.
Zodra manlief en zijn vriend naar hun autorace liefhebberij vertrokken zijn, bel ik mijn rigger.
Hij moet een kinbaku demo geven, vanavond ergens in een club, verneem ik van hem. Deze Japanse kunstzinnige bondage techniek heeft mijn grote voorkeur. Ik bel eigenlijk precies op het juiste moment, zegt hij. Hij vertelt me dat hij zijn pols heeft gebroken en nèt met een bevriende rigger heeft gebeld die de show van hem over zal nemen. Nadat ik hem beterschap heb gewenst en vermoed dat mijn kans op een lekkere bondage voorlopig is verkeken, vraagt hij of ik samen met zijn vaste rope bunny de bevriende rigger wil helpen met de show vanavond. Opgetogen beken ik dat ik eigenlijk voor dat doel contact met hem opnam. Beiden zijn we dan ook blij dat dit gesprek plaatsvindt. Hij geeft me het adres van de club en de naam van de bevriende rigger. Als laatste krijg ik nog het tijdstip te horen waarop ik daar dien te verschijnen. Dat het optreden ’s avonds pas is, geeft me de hele middag de tijd om me op te tutten, wat te eten, de busroute uit te stippelen en passende kleding uit te zoeken.
Op de afgesproken tijd maak ik mijn opwachting bij de bewuste club. De bevriende rigger en Marco’s vaste rope bunny, Eveline, zijn er al. De rigger stelt zich voor als Master Bruce. Bruce is uiterlijk een absolute tegenpool van Marco. Hij is dik, heeft vet sliertig haar, loopt er ongeschoren bij en stinkt naar rook en zweet. Ik heb nu al spijt van mijn komst en dan is de show nog niet eens begonnen.
De nabijheid en fysieke aanrakingen die mij van dat vette stinkende ventje staan te wachten doen me bij voorbaat gruwen. Gelukkig hebben Eveline en ik eerst heel wat bij te praten, het is al weer even geleden dat we samen op het podium stonden en door Marco in een erotisch standje aan elkaar vastgebonden werden. Ik ben niet uitgesproken lesbisch, maar toen ik de laatste keer met mijn gezicht zó dicht bij Eveline’s kutje werd vastgebonden dat ik haar opwinding kon ruiken, liet me dat niet onberoerd.
Een half uurtje voor aanvang van de show trekken Eveline en ik ons terug in de make-shift kleedkamer achter het podium. We kleden ons bijna nagenoeg helemaal uit, alleen ons slipje houden we aan en knopen ons haar in een vlecht. Dan trekken we een lange nepzijden kamerjas met oosterse prints erop aan en zijn we klaar voor de show.
Een DJ kondigt de start van de show aan en zet een oosters pingelmuziekje op. Als geisha’s vermomd schuifelen Eveline en ik achter elkaar het podium op waar Bruce ons al op staat te wachten.
We staan letterlijk in de spotlights. Het publiek, dat tegenwoordig in de regel uit jongeren bestaat, kunnen we daardoor nauwelijks zien staan. Eveline en ik worden door Bruce ‘gedwongen’ om op onze knieën op het podium te gaan zitten. Het is maar spel natuurlijk. Marco hoeft mij tijdens de oefensessies daarentegen maar aan te kijken en ik doe wat hij zegt, deze Master Bruce heeft dat overwicht echt niet op mij. Op Eveline al net zo weinig merk ik. Gelukkig, voor mij dan, is zij als eerste aan de beurt om vastgebonden te worden. Bruce heeft twee dikke bamboestammen meegenomen. Hij pakt er eentje en knoopt een stuk touw aan een van de uiteinden van de stam. Het vrije uiteinde van het touw haalt hij door een metalen ring die boven onze hoofden hangt. Hiermee kan de rigger zijn rope bunny’s boven het podium ophijsen, een spectaculair gezicht dat erg populair bij het publiek is. Even later hangt de bamboestam redelijk horizontaal boven het podium. Eveline moet opstaan en vooraan op het podium komen zitten. Bruce gaat achter haar zitten. Hij heeft meters en meters touw meegenomen en legt, nadat hij Eveline deels ontkleed heeft, bij haar een borstharnas aan. Als het touw allemaal op z’n plek zit krijgt ze een blinddoek voor en helpt hij haar op te staan. Het borstharnas maakt hij aan de rugzijde van Eveline in het midden van de bamboestam vast. Vervolgens gebiedt hij haar om haar armen te spreiden en maakt met nog meer touw haar armen ook vast aan het bamboe. Als een geblinddoekte Maria aan het kruis staat ze voor het publiek.
Bruce trekt haar zogenaamde kimono, die als een vod rond haar middel hangt, van haar af waardoor haar slipje nog het enige kledingstuk is dat haar voor totale naaktheid behoedt. Met argusogen bekijk ik de manier waarop Bruce de touwen aan de bamboestok heeft vastgezet. Zijn knoopkwaliteiten halen het niet bij die van Marco.
Bruce wenkt mij. Met tegenzin sta ik op en maak een paar passen in de richting van het publiek. Bruce laat mij, net als Evelien voor hem op de grond knielen, gaat achter mij zitten en ook ik krijg een borstharnas aangemeten. Marco zou een variatie hebben gekozen, want het publiek twee keer hetzelfde laten zien wekt saaiheid in de hand natuurlijk. Nu ik zo dichter bij de rand van het podium zit, kan ik het publiek in de zaal iets beter zien. De meesten staan met elkaar te kletsen of te lachen. De aandacht voor de show begint al te minderen. Als de zure zweetlucht achter mij de touwen op z’n plek heeft gezet pakt hij de tweede bamboe balk en herhaalt het kunstje wat hij als eerste opvoerde. Dan ziet hij gelukkig nog net op tijd in dat we niet met z’n tweeën met ons gezicht richting het publiek kunnen staan. Dus laat hij Eveline eerst een kwartslag draaien voordat hij mij in dezelfde houding achter haar zet, met mijn rug naar haar toe. Ook ik krijg de onvermijdelijke blinddoek om.
Ik merk dat het touw dat de twee uiteinden van ‘mijn’ bamboestam verbindt niet aan de ring geborgd is. Als ik mijn ene arm een beetje optil, kan ik de andere een beetje laten zakken namelijk. Mijn spieren zijn dus constant in de weer om de balk in balans te houden. Achter mij, zo vernam ik later, gaat Bruce bezig om Evelines enkels aan elkaar vast te binden. Als dat naar zijn zin zit wil hij haar voeten van de grond trekken en het touw waarmee haar enkels vastzitten door de ring halen en daaraan vastknopen waardoor Eveline zou zweven. Hij rukt echter te plotseling, zonder Eveline te waarschuwen, waardoor de arme meid haar evenwicht verliest en omvalt. Mij neemt ze mee in haar val en samen belanden we hardhandig op de vinylvloer van het podium. Beide bamboebalken staan verticaal, met één uiteinde, op de grond. De touwen rond onze armen schuiven, door de zwaartekracht aangetrokken naar beneden en ook het borstharnas doet gezellig mee. Heel even lijkt de als een plumpudding in elkaar gezakte constructie zo te blijven staan, maar dan besluit een van de bamboebalken niet langer in balans te willen blijven staan en slaat om. Een gil, van Eveline, doorklieft de zaal waar het publiek inmiddels in een daverend lachen is uitgebarsten. In de seconde na de gil krijg ik haar volle gewicht bovenop mij waardoor ik even alle lucht uit mijn longen verlies. Hoestend en kermend van de pijn kom ik weer op adem. Bruce gaat als een malle bezig om ons los te maken, maar heeft geen mes of schaar bij zich om dat snel te kunnen doen. Pas vele minuten later heeft hij ons dan eindelijk ont-knoopt en ont-blinddoekt. Teleurgesteld en beduusd zitten Eveline en ik even zijdelings tegen elkaar op het podium onze wonden te likken als er een man uit het publiek naar voren stapt en tegen mij zegt; “Rij je straks met Henk en mij mee, Karin? Dan kunnen we onderweg even praten.”
Er gaat een ijselijke rilling over mijn rug als ik mijn man herken. Dit wordt een avond met een dubbele ontknoping, vrees ik.
“Graag lieverd,” weet ik met het schaamrood op mijn wangen uit te brengen voordat het podiumlicht uit gaat en discolicht en dito geluid de zaal weer vullen.
Andere inzendingen vind je hier:
©
Thislexy, 2017.
