Aan sleutels geen gebrek...

“Ik heb het één en ander voorbereid,” zegt Marcel opgewekt, “kijk maar. Hier staat een stoel waar jij straks op mag gaan zitten.”

Marjon glimlacht, terwijl haar maag een beetje samenkrimpt van de spanning die zijn woorden oproepen. Het is het woordje ‘mag’ met name. Marcel zegt wel ‘mag’, maar bedoelt heel duidelijk ‘moet’. Die wetenschap verhoogt de spanning in haar lijf.
Geregeld mag hij haar een dag lang ‘helemaal-van-mij’ noemen. Samen kiezen ze die dagen uit.  Marjon weet dus dat ze de hele dag niets te vertellen heeft over wat voor kleren zij draagt, wat zij eet en drinkt en wanneer zij naar de wc mag bijvoorbeeld. Daar staat tegenover dat ze wèl weet dat zij seksueel behoorlijk aan haar trekken zal komen. Marcel niet minder overigens.
“Maar eerst doen we een ander spelletje,” zegt hij glimlachend.
Hij pakt Marjon bij de hand en leidt haar naar het midden van hun woonkamer. Waar normaal gesproken een hangstoel aan het plafond bungelt, hangt nu een spreidstang, precies op de juiste hoogte.
Slechts gehuld in een zwarte leren tanga, met dito bh, gaat Marjon onder de spreidstang staan.
Om haar polsen en enkels draagt zij zwarte lederen pols- en enkelboeien. Haar zwarte high-heels completeren haar outfit, die zij een half uurtje eerder heeft aangetrokken in opdracht van manlief.
Woordeloos haakt Marcel de ringen van beide polsboeien aan de musketonhaken aan de uiteinden van de spreidstang. Met haar armen gespreid boven haar hoofd staat Marjon nu weerloos tegenover hem. Die weerloosheid windt haar op. Marcel weet dat en ziet dat aan de stof van haar bh-cups die door haar stijve tepels naar voren wordt gedrukt.
“Wat zie je er toch lekker uit als je zo voor me staat.”
Een zucht van genoegen ontsnapt aan haar lippen, direct gevolgd door een snelle ademteug als Marcel onverwachts met zijn vlakke hand haar een klap op haar bil geeft. Dan grijpt hij haar bij haar gouden haren en trekt haar hoofd met een ruk naar achteren.
“Van wie ben jij vandaag, sletje?”
“Van u Mijnheer,” klinkt het hees uit Marjon’s mond, “helemaal van u.”
De aanblik van het doelwit van zijn wellustigheden, althans voor de komende uren, doet zijn pik groeien, maar zijn ‘speelgoed-voor-alle-dagen’ zal nog even geduld moeten hebben.
Eerst is er weer een snelle ademteug hoorbaar, als Marcel een klap geeft op Marjon’s andere bil.
“Zo, nou sta je weer helemaal in balans,” hoort zij hem lachend zeggen. Zij lacht met hem mee wetend dat dit de opmaak is voor veel heftiger werk. Dan vult het geluid van korte pieptoontjes de kamer, als Marcel hun kookwekker instelt. Een grijns verschijnt om Marjon’s mond.
“Vorige keer vijfendertig minuten, dus nu veertig,” geeft Marcel te kennen. De komende veertig minuten zal hij Marjon’s billen verwennen met slagen van een hele serie verschillende zwepen.
Net zoals de miljardair Christian Grey dat bij Anastasia Steele in de film deed. Sinds zij met ‘slechts’ vijf minuten begonnen, heeft Marcel zijn vaardigheid enorm vergroot en zijn de sessies puur genot voor hen allebei geworden. Zodra de kookwekker loopt is het geluid van zwepen, die op Marjon’s huid neerkomen, het voornaamste geluid dat in de huiskamer hoorbaar is.
Af en toe onderbreekt Marcel zijn slagritme om de huid van Marjon te strelen en haar even een adempauze te gunnen. Vaak is dat ook het moment waarop de gebruikte zweep wordt omgeruild voor een met een wat straffere slag. Haar ademhaling wordt gaandeweg regelmatig, soms even verstoord als Marcel een onverwacht hardere slag uitdeelt, en haar gedachten verdwijnen langzamerhand uit haar hoofd, tot er alleen de pijn is en het ritme van de slagen.

De tijd lijkt te zijn voorbij gevlogen als de hinderlijk piepjes van de kookwekker uiteindelijk aangeven dat de veertig minuten voorbij zijn. Beiden zijn trots op Marjon’s groeiende incassatie vermogen. Nadat zij is losgemaakt wordt dat ook met een lange en innige zoen gevierd. Dan drinken en eten zij samen wat. Zodra de kopjes en bordjes weer afgeruimd zijn, is het tijd voor Marcel’s tweede snode plannetje van die dag.

"Kom maar eens even op de stoel zitten,” gebiedt hij haar vriendelijk doch resoluut, “met je borst naar de rugleuning graag.”
Met een aantal stukken touw zet Marcel zijn geliefde in rap tempo vast aan de stoel. Nog geen tien minuten later kan zij werkelijk geen kant meer op. Met haar handen zou zij bij het uiteinde van een van de touwen kunnen komen, en haarzelf kunnen bevrijden, ware het niet dat Marcel haar polsboeien met een stukje ketting en klein hangslotje aan elkaar vastgezet heeft.
“Zo!” klinkt het uit zijn mond als hij ziet dat zij op dit moment niet zonder zijn hulp los zou kunnen komen. Hij loopt een keer om de stoel heen om het resultaat goed in zich op te nemen.
“Ik heb nòg iets voorbereid,” fluistert hij geheimzinnig in haar oor en loopt daarna naar hun koelkast.
Marjon ziet dat hij er een beker uithaalt en weer naar haar toe komt lopen.
“Kijk schatje, hier zit het enige sleuteltje van dat hangslotje in,” zegt hij, terwijl hij de beker voor haar houdt. De beker is tot de rand gevuld met brok smeltend ijs. Er steekt een lange draad uit het ijs. Hij plaatst de ijskoude beker tussen Marjon’s benen, die een gilletje geeft als de kou haar dijen raakt.
“Mond open,” gebiedt hij haar, waarna hij het uiteinde van het draadje in haar mond stopt.
“Zodra het ijs gesmolten is, mag je het sleuteltje eruit vissen en jezelf bevrijden. Lukt je dat denk je?”
Met haar lippen op elkaar knikt Marjon dat dat wel zal lukken.
“Mooi. Dan knap ik boven even uiltje en zie ik je over een uurtje wel weer hier beneden.”

Terwijl Marcel boven de minuten aftelt alvorens weer naar beneden te gaan en Marjon de minuten aftelt tot het ijs voldoende ontdooit is, besluiten haar ouders het stel onverwachts te bezoeken. Gelukkig hebben ze een sleutel van de voordeur, dus aanbellen hoeft niet…