De nieuwslezer van de televisie somt gruwelijkheden op, die wij als mensen elkaar aandoen, alsof het een zaterdag's boodschappenlijstje is. Een boze ex-militair schiet er kwistig op los op een Amerikaanse campus, het verkeerde vliegtuig wordt neergehaald boven de Oekraïne, onthoofding van hulpverleners die per ongeluk niet in Allah geloven ergens in het Midden-Oosten en opnieuw vrouwen verkracht in het geboorteland van die ene wijze man, Gandhi.
De berichtgeving in de rubriek ‘binnenlands nieuws’ maakt mij al even neerslachtig. Grijpgrage bankbazen vullen hun zakken met meer geld dan een gewoon mens in zijn hele leven uitgeeft, terwijl aardbevingen, ten gevolge van landsbelang uit vroeger tijden, Groningse huizen half laten instorten.
Allemaal grauwe, pijnlijke boodschappen. Gaat het zo mee, of wilt u een tasje?
De moed zinkt mij soms in de schoenen als ik al dat journaal-geweld mijn huiskamer binnen zie vallen. Dan gaat de tv uit en pak ik liever een goed boek. Bij voorkeur een science fiction verhaal, waarin een liefdevolle, technisch hoogstaande wereld wordt beschreven. Een wereld waar dood en verderf door oorlogen, zijn uitgebannen. Waar de zon zó voorzichtig schijnt dat beschermingsfactor 40, of nog hoger, niet eens nodig is en je zonnepanelen toch voldoende energie opleveren om onafhankelijk van de stroomboeren te kunnen zijn.
Een verhaal over een leven waarin je zonder geld toch je natje en droogje kunt vergaren en dat allemaal netjes aangereikt door vredelievende robots. Moeiteloos oud worden en nimmer zwaar of gevaarlijk werk hoeven doen, completeren mijn voorkeur voor de inhoud van zo’n verhaal.
Ik dagdroom, onder het lezen, over de utopie die mij zo mooi lijkt. Over een samenleving die mij, buiten de muren van mijn met dievenklauwen beveiligde benedenwoning, gelukkig zal maken. Want wat heb ik nou eigenlijk nodig? Een dak boven mijn hoofd, kleren om mijn lijf, eten en drinken op zijn tijd, een bed en iemand waarvan ik kan houden… en die bij voorkeur ook wel een beetje van mij houdt. Er zijn zoveel dingen die ik helemaal niet nodig heb. Geen auto, geen horloge, geen
tv, bontjas of happy hamburger maaltijd. Zeker geen baan laat staan promotie, geen laptop en al helemaal geen internet. En per saldo, zoals de mannen van de bank plachten te zeggen, kan ik ook heel goed zonder religie.
Als er iets is dat oorlogen en andere conflicten heel goed kan veroorzaken, dan zijn het wel religies. Per stuk pretenderen ze de liefde van hun God uit te dragen, maar even verder kijken dan hun goddelijke neus lang is lukt hen niet. Iedere andere godheid, met zijn of haar eigen liefde, is gevaarlijk en dient met wortel en al uitgeroeid te worden.
Nieuwslezers Frits Thors, Fred Emmer, Eugènie Herlaar, Jan Gerritsen, Joop van Zijl, Philip Freriks, Harmen Siezen, Sacha de Boer en Noortje van Oostveen, allemaal hebben ze wel aan hun aan de buis gekluisterde kijkers moeten vertellen dat er weer ergens op deze aardkloot een religieus getint conflict de kop op heeft gestoken. Het ene conflict was nog niet geluwd of het andere diende zich al weer aan. Noord-Ierland, Israël, Zuid-Soedan, soennieten tegen sjiieten, islamieten tegen christenen, joden tegen islamieten en andersom, protestanten tegen katholieken, iedere smaakcombinatie is denkbaar.
Zelfmoordaanslagen, autobommen, bermbommen, gifgasaanvallen en het kwistig legen van magazijnen vol kogels met Kalasjnikovs, alles lijkt geoorloofd om “de ander”, het liefst in zo groot mogelijke getale, over de kling te jagen. Ik kwam een heuse website tegen waarop een conflictenteller te zien, zodat we met z’n allen de score een beetje bij kunnen houden. Deze score kent echter geen winnaars, maar slechts verliezers. De tellerstand stemt mij droevig en maakt mij moe. Is het nou zo moeilijk om elkaar een eigen religie te gunnen of gewoon een beetje liefde en geluk? Dat dat geloof van die ander nou net een beetje anders is dan je eigen geloof, of als dat geluk van die ander nou net een beetje anders is dan je eigen geluk… dat maakt het toch juist leuk, interessant en gevarieerder?
Cabaretiers, politici, vredestichters, Nobelprijswinnaars, rock-bands en buurthuiscomités, allemaal hebben ze geprobeerd de waanzin, lokaal, nationaal of internationaal te verslaan. Maar hun opponent is koppig, hardleers en strijdlustig. Of men zich nu laat leiden door wat er in de Christelijke Bijbel, de Islamitische Koran, de Joodse Thora en Talmoed, de Vedische geschriften of de Bhagavad Gita van de Hindoes staat, dat maakt niet uit. Strijd moet er blijkbaar geleverd worden.
Ik zucht. Mijn lieflijke sci-fi boek verveelt mij, ik sla het dicht en leg het weg.
Wat nu te doen? Waar heb ik eigenlijk zin in? Ik weet even niks.
Ach, misschien is er wat leuks op de tv? Het Journaal of zo…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten