Het kleine vliegveld beschikte niet over loopbruggen, dus om de passagiers uit te kunnen laten stappen werden twee verrijdbare trappen naar het vliegtuig gerold. Eentje aan de voorzijde, bij een deur die vlak bij de cockpit zit en eentje aan de achterzijde, bij een deur die naast de pantry zit en waar Estelle haar zitplaats had.
Estelle hielp nog even een ouder echtpaar om hun bagage uit de bagage-compartimenten boven de stoelen te halen. Het stel vormde de laatste passagiers die uitstapten. Het toestel was nu leeg. Haar collega's riepen haar toe dat zij alvast naar het terminal-gebouw zouden gaan, ze hadden blijkbaar geen zin om nog langer op Estelle te wachten, en verlieten een voor een het vliegtuig via de trap aan de voorzijde. Estelle stak haar hand naar hen op ten teken dat ze dat wel prima vond en liep toen terug naar de pantry, achter in het vliegtuig, om zich er van te vergewissen dat alles op slot zat wat er op slot moest zitten en om haar koffertje en jas te halen. De warme geur van de omgeving verdrong de wat muffe lucht die tijdens de vlucht in het toestel was ontstaan. Met haar ogen dicht snoof Estelle de geur van de buitenlucht op en genoot nu al van de paar dagen die ze onbekommerd op het eiland door zou brengen. Toen ze haar ogen weer opende stond onverwachts een grote Griekse man voor haar.
Estelle schrok zich rot, ze had de man helemaal de achterste trap niet op zien, of horen, komen. Hij was ruim een kop groter dan zij, had een woest uiterlijk en een bruine, wat verweerde, huid. Aan het oranje vest te zien dat hij over zijn shirt droeg, behoorde hij bij het grondpersoneel. Die kwamen wel vaker even in de pantry kijken van een pas geland toestel, wist Estelle, om te zien of er nog wat te eten was overgebleven.
'Food?' vroeg Estelle, die de man best wel behulpzaam wilde zijn met wat 'left overs' die anders toch weggegooid zouden worden. Maar in tegenstelling tot wat ze verwachtte schudde de man zijn hoofd en wees naar haar. Voor ze door had wat hij daar mee bedoelde greep hij haar met één arm vast, draaide haar om haar as, tilde haar op en trok haar met kracht tegen zich aan. Zijn andere hand drukte hij tegen haar mond en neus waardoor ze niet meer kon ademen. Het leek wel of ze fijngedrukt zou worden. De man was zo onnoemelijk sterk dat, hoe Estelle ook spartelde, er geen ontkomen aan was. Langzaam begon ze het benauwd te krijgen, een fluittoon kwam vanuit de verte opzetten en vulde haar hele hoofd, haar gezichtsveld werd alsmaar zwarter en zwarter. Geluiden werden vaag, verdwenen naar de achtergrond tot ze het bewustzijn verloor en alles zwart, stil en akelig was.
De man liet haar slappe lichaam voorzichtig op de cabinevloer glijden en controleerde of ze nog ademde. Wat gekuchel van Estelle bevestigde wat hij al vermoedde. Snel haalde hij een rol ducttape uit een van zakken van zijn oranje vest en plakte een strook tape over Estelle d'r mond, haar neus liet hij vrij. Met een tweede stuk tape bond hij haar polsen bijelkaar op haar rug en een derde stuk werd gebruikt om haar voeten, bij haar enkels, bijeen te houden. Tenslotte wikkelde hij een stuk tape een paar keer om haar hoofd waardoor ze niets meer kon zien. Daarna haalde hij een opgevouwen jute zak onder zijn kleding vandaan en trok deze over het lichaam van Estelle heen, haar hoofd stopte hij er als eerste in. Met nog een laatste stuk tape plakte hij de zak dicht en tilde haar toen met zak en al op en droeg haar op zijn schouder de vliegtuigtrap af.
Onderaan de trap stond een rijtje lege bagagekarren klaar. Nadat hij de jute zak, met Estelle er in, in een van de karretjes had gelegd, liet hij aan weerszijde blauw-witte beschermgordijnen zakken waardoor niemand kon zien òf, en wàt, er in de kar lag. Toen stapte hij in het trekkertje dat de bagagekarretjes trok en reed bij het vliegtuig vandaan.
Estelle was langzaam weer bij haar positieven gekomen en haar geest draaide ondertussen overuren en probeerde de aanval van de man te combineren met een dichtgeplakte mond en een door plakband beperkt uitzicht. Het duurde niet lang voor Estelle's hersens toch de conclusie hadden getrokken dat ze nu, ter plekke, ontvoerd werd. De zekerheid dat dat werkelijk waar was, en dus geen droom, werd overspoeld door de angst voor wat hij met haar van plan was. Lang hoefde ze daar niet op te wachten. De bagagekarretjes werden een loods binnengereden. Estelle merkte alleen dat de omgevingsgeluiden nu heel anders klonken, een beetje hol. Onverstoorbaar reed de man zijn trekkertje, met de 'lege' karretjes er achter, naar een hoek van de loods. Abrupt kwam het karretje van Estelle tot stilstand waardoor ze iets naar voren gleed. Ze voelde hoe twee sterke armen haar optilden. De man tilde haar weer over zijn schouder, hetgeen zeer ongemakkelijk was voor Estelle, haar maag werd bij iedere stap van de man zo ineen gedrukt dat ze zich misselijk voelde worden.
Een knerpend geluid van scharnieren, die al lange tijd wat smering konden gebruiken, betekende dat ergens een deur open ging. Met Estelle over zijn schouder stapte de man een kleedruimte in. Hier waren een aantal mannen zich aan het omkleden, dan wel van werkkleding naar vrije-tijds kleding of andersom. Haar ontvoerder werd met het nodige gejuich begroet en nadat hij de jute zak op de grond had laten zakken werd deze onmiddellijk open gesneden en werd Estelle tot haar ontsteltenis door vele handen betast, beetgepakt en uit de zak getild.
Ruwe handen tilden haar naar een houten bank die in het midden van de ruimte stond en waar de mannen op konden zitten terwijl ze zich omkleedden. Estelle voelde hoe de tape om haar polsen werd losgesneden en haar polsen door sterke handen werden beetgepakt. Hetzelfde gebeurde met haar enkels. Ze lag nu op haar rug op de bank en haar armen werden boven haar hoofd getrokken. Een voor een werden haar polsen aan het frame van de bank getaped. Haar benen, die daarna aan de beurt waren, werden eerst uit elkaar geduwd en daarna bij haar enkels vastgezet, weer met diezelfde plakkerige gore tape. Onderwijl zaten diverse handen al aan haar uniform te trekken, hetgeen maar weinig weerstand tegen de krachtige handen had te bieden. Knoopjes vlogen in het rond en bij iedere stap die haar dichter bij totale naaktheid bracht, nam de stemming onder haar belagers toe. Ze voelde iets kouds en hards tussen haar borsten naar beneden glijden. Onder luid gejuich van de mannen werden haar borsten zichtbaar nadat de stof van haar bh door het staal van het mes werd doorsneden. Haar rokje en slipje waren eenzelfde lot beschoren. Alles bijelkaar had het nauwelijks enkele minuten geduurd tussen het moment dat ze met zak en al werd neergelegd en de situatie waarin ze zich nu bevond. Voor Estelle had een eeuwigheid geduurd en rillend lag ze te kronkelen op de bank in de hoop zoveel mogelijk graai grage handen te ontlopen en -tegen beter weten in- in een poging om los te breken en weg te kunnen vluchten. Ondanks haar benarde positie nam een zekere geilheid van haar bezit.
Een van de mannen schreeuwde iets in onverstaanbaar Grieks. Het had tot gevolg dat de mannen om haar heen nu allemaal hun mond hielden. Estelle vroeg zich af wat er aan de hand was, tot ze voelde hoe iemand over haar heen kroop. Vreemde vingers betastten haar, ook in haar intiemste plekje dat ondertussen warmer en vochtiger aan het worden was. Gejoel en gefluit vulde de ruimte. Met kracht zochten een aantal vingers een weg naar binnen, tussen haar schaamlippen door. Estelle schreeuwde vanachter haar dichtgeplakte mond en schudde furieus met haar hoofd, hetgeen alleen een lachsalvo van de kerels opleverde. De vingers verlieten haar kutje weer, waarna duidelijk het geslachtsdeel van de man nu in haar werd geduwd. Voor Estelle een reden om nog een keer uit alle macht te proberen om los te komen, wat niet wou lukken. De vernedering die haar nu ten deel viel deed haar in tranen uitbarsten. Maar er was tegelijkertijd ook een stemmetje van binnen dat haar toestond om hier genot aan te beleven.
Ondertussen werden de collega's van Estelle knap pissig. Ze vroegen zich af hoe lang ze nog nodig had om hen te bereiken om samen naar het hotel te kunnen gaan. De gezagvoerder stuurde een van de stewardessen terug naar het vliegtuig om Estelle op te halen. Met duidelijke tegenzin zette de vrouw zich in beweging, maar niet voordat ze haar koffertje aan haar andere collega had toevertrouwd.
Na een minuut of tien was de stewardess terug met het nieuws dat ze Estelle niet was tegengekomen en dat haar koffertje en jas nog achterin het vliegtuig lagen.
De gezagvoerder toonde nu toch wel enige bezorgdheid, hij was tenslotte verantwoordelijk voor het cabinepersoneel. Hij besloot naar de luchthavenpolitie te gaan en te vragen of daar iets over Estelle bekend was. Het overige personeel liep achter hem aan, op zoek naar het kantoor van de luchthavenpolitie.
Estelle werd ondertussen door de ene na de andere kerel geneukt. Sommigen kwamen in haar klaar, anderen vonden het leuker om hun zaad over haar lichaam te spuiten. Ze bewoog en protesteerde niet meer, ze liet het maar begaan want ze kon er toch niets tegenin brengen. Toen er al flink wat kerels in haar waren geweest werden haar enkels los gemaakt. Estelle hoopte dat daarmee een einde aan haar mishandeling was gekomen en dat ze haar nu wel snel weer zouden laten gaan. Maar ze was te optimistisch want het enige dat de mannen deden was haar benen omhoog draaien met haar voeten richting haar hoofd waardoor haar kontgaatje gemakkelijker te penetreren was. Terwijl twee mannen haar bij haar enkels vast hielden werd ze door anderen in haar kont geneukt. Misdadig vond ze het en super geil tegelijk. Een hoogtepunt liet nu niet lang meer op zich wachten al zou ze zich daar kapot voor schamen.
Estelle had geen poging gedaan om een telling bij te houden, maar nadat -naar schatting- twintig man in, onder of boven haar was klaargekomen leek er eindelijk een eind te komen aan deze beproeving. Haar benen werden losgelaten en even zat niemand aan haar. Sperma droop uit haar kont, haar kut en van haar lichaam. Ze voelde zich vies. Zo vies als een geile slet die aan een gangbang had meegedaan en toch ook trots, trots dat ze het had doorstaan, tot zo ver.
Gaandeweg werd het stiller in de ruimte waar ze was, tot er zo te horen nog maar een paar mannen in haar buurt waren. Twee mannen spraken met elkaar en even daarna voelde ze hoe haar polsen werden losgesneden. Vier handen pakten haar bij haar polsen en enkels en tilden haar nu op. Als een geslacht varken droegen ze haar de ruimte uit, weer langs de knerpende scharnieren, terug naar het karretje waar ze mee gebracht was. De mannen legden haar eerst in het bagagekarretje en dwongen haar toen te hurken. Haar armen werden omhoog gebracht, boven haar hoofd, en vastgetaped aan een stang die van de voorkant naar de achterkant van het karretje liep. Door dezelfde ducttape een paar keer om haar dijen te wikkelen werd voorkomen dat ze op kon staan. Kort daarop zette het karretje zich met een schok weer in beweging.
Rammelend en ratelend reed het karretje de zon weer in, Estelle voelde nu de warmte op haar lichaam. Ze kon wel wat warmte gebruiken, het hele gebeuren had haar niet onberoerd gelaten en soms merkte ze dat ze even moest klappertanden van de adrenaline die haar lichaam had aangemaakt, maar niet had kunnen verbruiken. Ze had ook behoorlijk gezweten, het transpiratievocht was nu aan het opdrogen, samen met klodders sperma, hetgeen haar rillingen bezorgde. Het karretje bleef maar rijden en rijden, er leek geen einde aan te komen. Estelle had geen idee waar ze naar toe gebracht werd.
De gezagvoerder en zijn gezelschap hadden ondertussen het kantoor van de luchthavenpolitie gevonden. De 'luchthavenpolitie' bestond op dit kleine vliegveldje uit twee agenten, beiden qua leeftijd ruimschoots op weg om zeer binnenkort met pensioen te mogen gaan. Behalve vloeiend Grieks spraken ze vloeiend..... Grieks. Hetgeen een gesprek met de leden van het cabinepersoneel er bepaald niet gemakkelijk op maakte. Toen het gesprek nergens op leek uit te draaien, maar beide agenten wel doorhadden dat hun hulp onontbeerlijk was, nam een van hen de telefoon en belde met een medewerker van een autoverhuurbedrijf dat in de aankomsthal hun diensten aanbood. Even later stond een vriendelijk ogende man bij hen en hielp met het vertalen van Engels naar Grieks en vice versa. Terwijl de gezagvoerder zijn verhaal deed, type een van de agenten zijn relaas met een minstens vijftig jaar oude typemachine op een stuk perkament, uh, papier.
Net toen Estelle begon te denken dat ze naar de andere kant van het eiland zou worden gereden stopte het karretje even abrupt als de vorige keer. Ze hoorde voetstappen haar kant op komen. Ze hoorde en voelde hoe de man aan het karretje zat te morrelen en toen bij haar in het karretje klom. Estelle d'r hart bonkte in haar keel. Een hand greep haar hoofd van achteren en duwde het naar voren. Een mes doorsneed het plakband wat rond haar ogen had gezeten. Met een ruk werd het losgetrokken, hetgeen Estelle deed uitschreeuwen van pijn. Tranen biggelden over haar wangen en ze kon het felle licht van de zon nog niet verdragen. De man was inmiddels uit het bagagekarretje geklommen en ze hoorde hoe het trekkertje weg reed en hij haar alleen, vastgebonden, achter liet. Langzaam wenden haar ogen aan het felle licht en toen ook haar tranen waren gedroogd kon ze zien waar ze terecht was gekomen. Op nog geen twee meter van haar vandaan stond een hek, kennelijk een deel van de omheining van het vliegveld. Achter het hek liep een weg, mogelijk de weg van en naar het vliegveld. Iedereen die over deze weg reed kon haar daar zien zitten, naakt, vernederd, vastgebonden en kwetsbaar. Af en toe kwam er een auto voorbij, maar niemand leek het op te vallen dat ze daar was.
De vertaling van de autoverhuurder had een flink stuk tekst op het formulier van de agent opgeleverd. Hij las het nog een keer door en besloot toen om bij het vliegtuig polshoogte te nemen. Hij vertrok samen met de gezagvoerder en liet de andere bemanningsleden achter bij zijn collega. Onderweg nam hij contact op met het politiebureau in de nabijgelegen stad en riep de hulp van een agent met speurhond in. Ze spraken af elkaar bij het vliegtuig te treffen en te kijken of de hond de geur van Estelle op kon pikken. Bij het vliegtuig aangekomen liep de agent de trap aan de kant van de cockpit op en inspecteerde het toestel. Na de cockpit, het toilet aan de voorzijde, de pantry aan de voorzijde bekeken te hebben liep hij naar de staart van het vliegtuig en bekeek ook daar het toilet en de pantry. Nergens een spoor van Estelle te vinden uiteraard, niet dat hij dat verwacht had natuurlijk. Hij verliet het toestel via de trap aan de achterzijde en liep over het platform weer terug naar de gezagvoerder. Samen stapten ze onder de vleugel, daar konden ze rechtop en -niet onbelangrijk- in de schaduw staan. Zonder verder wat tegen elkaar te zeggen wachtten ze op de komst van de agent met de speurhond. Het koppel liet niet lang op zich wachten. Deze agent sprak gelukkig een woordje Engels, dus kon de gezagvoerder hem zonder al te veel problemen uitleggen dat er nog een kledingstuk en een koffertje van Estelle in het vliegtuig lagen, voorwerpen dus waar de hond de geur van op kon snuiven. De agent leidde de hond de achterste trap op en liet hem aan het koffertje en de jas snuffelen. De hond rook aan de vloerbedekking en trok de agent mee richting cockpit. Bijna bij iedere stoel bleef hij wel even staan en snuffelde uitgebreid aan de leuning of de bekleding. Toen ze vooraan in het toestel waren aangekomen ging de hond zitten keek zijn baasje aan, een teken voor de agent dat dit spoor dood liep. Hij nam de hond weer mee naar achteren en liet hem opnieuw de boel besnuffelen. Een ander spoor deed de hond de vliegtuigtrap af lopen, maar onderaan de trap ging hij opnieuw zitten en keek weer zijn baasje aan. De agent riep zijn oudere collega en samen bespraken de mannen het een en ander. Toen werd de gezagvoerder erbij gehaald en de agent met de hond legde uit dat de hond geen spoor kon vinden. Dus Estelle was of nog in het vliegtuig, of ze was de achterste vliegtuigtrap afgelopen en had daarna het contact met de grond verloren. Een 'technische' omschrijving van zoiets als 'is mogelijk in een auto gestapt'. De gezagvoerder benadrukte met klem dat Estelle zo iets nooit vrijwillig zou hebben gedaan, zeker niet nu haar jas en koffertje nog in het vliegtuig lagen. Onduidelijk over wat nu te doen stonden de drie mannen peinzend op het platform.
Zeker een uur ging voorbij voordat een auto aan de andere kant van het hek stopte en een bezorgd kijkende vrouw op Estelle af kwam lopen. Ze kon Estelle niet bereiken vanwege het hek en Estelle kon haar niet verstaan, maar ze begreep uit de lichaamstaal van de vrouw wel dat zij hulp zou gaan halen. Estelle barstte opnieuw in huilen uit, eindelijk zou ze gered worden. Gered uit deze onterende situatie.
De portofoon van de oudere agent schetterde iets onverstaanbaars, zo te horen zijn collega die op het bureau was gebleven. De agent sprak iets terug in het toestel en toen de stem van zijn collega opnieuw iets zei bemerkte de gezagvoerder een zeker opluchting bij de oudere agent als ook bij de agent met de hond. Nog voor de oudere agent iets kon zeggen was de agent met de hond zo vrij om hetgeen zojuist was gezegd te vertalen. Hij vertelde dat, aan de andere kant van het vliegveld, een vastgebonden vrouw in een bagagekarretje is gesignaleerd en dat het mogelijk Estelle was. De gezagvoerder en de oudere agent liepen snel terug naar het stationsgebouw terwijl de agent met de hond in zijn auto stapte en naar de aangegeven plaats reed. De gezagvoerder werd bij zijn collega's afgezet waarna de oudere agent ook vertrok, zijn collega met de speurhond achterna. De gezagvoerder lichtte ondertussen de verbaasde en nieuwsgierige collega's in over wat ze gedaan hadden en welk nieuws hem als laatste ter ore was gekomen. Zijn collega's hoopten met hem dat het inderdaad om Estelle ging. Ze konden niet anders dan wachten op de terugkomst van de oudere agent.
In de verte hoorde Estelle het geluid van een politiesirene. Het geluid kwam steeds dichterbij tot er een kleine politieauto voor haar stopte en een agent uitstapte en op haar af kwam lopen. Hij klom in het bagagewagentje en sneed het tape los waarmee haar polsen en benen vastgetaped waren. Als een lappenpop gleed Estelle op de vloer van het wagentje. Toen trok hij voorzichtig de tape van haar mond en kon ze weer wat zeggen. Het enige wat ze uit kon brengen was haar dank voor haar redding. Van ver weg klonk nog een sirene en nog een. Even later stonden er nog een politieauto en een ambulance bij het bagagekarretje. Het ambulancepersoneel ontfermde zich over Estelle en vertrok met haar naar het ziekenhuis. Ondertussen had Estelle zo goed en kwaad als het ging aan de agenten verteld wat met haar gebeurd was.
De volgende ochtend mocht Estelle het ziekenhuis weer verlaten. Ze had geen noemenswaardige lichamelijke schade opgelopen. Agenten hadden de avond ervoor haar verklaring opgenomen en zouden de zaak 'tot op de bodem' onderzoeken. Via de politie in Nederland zou ze op de hoogte worden gehouden van de uitkomsten van het onderzoek. Haar jas en koffertje had ze inmiddels ook weer terug. Ze nam een taxi naar het hotel waar haar collega's verbleven en werd daar door haar vrouwelijke collega's opgevangen. Pas nadat ze verteld had wat haar was overkomen en de steunbetuigingen van haar collega's had ontvangen, lieten ze haar gaan en kon de hotelkamer van de gezagvoerder opzoeken. Ze klopte op de deur. De gezagvoerder opende de deur en nodigde haar uit binnen te komen. Ze sloot de deur achter zich en volgde hem. Hij plofte op bed en keek haar aan terwijl hij zei ' En? Heb ik te veel gezegd'. Waarop Estelle aan zijn voeten neerknielde en zei 'Nee Meester, u had volkomen gelijk. Ik ben inderdaad een geile slet die het heerlijk vindt om door veel mannen geneukt te worden".
© Thislexy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten