De hoer spelen.

Ebre Shaw zette haar lege beker op tafel en lachte om de chocoladesnor die nu op haar bovenlip pronkte.
Deze jonge schone, half Spaans, half Engels, was onlangs neergestreken in Amsterdam. Haar vader, bekend van de Engelse TV, had haar een wereldreis kado gedaan voor haar 21e verjaardag. Ze was, vanuit Engeland, de zon achterna gereisd en had na de Verenigde Staten, Zuid Amerika, Hawaï en Japan het Eurazische continent van oost naar west verkend. Nu, op de vooravond van haar terugkeer naar haar thuisland, verbleef ze dus in Amsterdam en was “dying to see the red light area”.

Tegenover haar zat Max. Max had wat minder van de wereld gezien, maar begreep hem desalniettemin erg goed. In de drieëndertig jaar die hij op deze wereld rondliep, had hij heel veel mensenkennis opgedaan. Daar was hij al vroeg mee begonnen. Naar school gaan was nooit aan Max besteed geweest.
Hij leerde zichzelf wel wat hij weten moest en was al heel jong een zelfstandig kereltje. Op z’n twaalfde bleef hij al regelmatig ’s nachts van huis, soms meerdere dagen en verbleef dan in een zelfgemaakte hut op het grondstuk van een oud landgoed, aan de Amstel, aan de rand van de stad. Zijn eten bestond net zo gemakkelijk uit brood, gekocht met het statiegeld van “flessen, eerlijk gevonden hoor” als ook verse eend.
Die laatste had hij dan zelf gevangen, gedood, geplukt, ontleed en boven een vuurtje gegaard.
Met de jaren was hij wel wat “huiselijker” geworden en verdiende zijn brood met het verrichten van hand en span diensten en in de zomermaanden als Amsterdamse stadsgids.
Met zijn gebruinde gezicht en kwajongensachtige blik, vertederde hij het hart van vele vrouwelijke toeristen. Aan aandacht van het vrouwelijk geslacht had hij dan ook geen gebrek. Maar Max was wel kieskeurig. Zijn getrainde ogen wisten keer op keer het type vrouw uit te zoeken dat hem het beste beviel, het volgzame type.

Ebre was er ook eentje. Weliswaar eenentwintig jaar, dus meederjarig, maar nog een meisje eigenlijk. Toen ze na afloop van de rondleiding door de stad, met Max als gids, aan hem vroeg wanneer ze nou eindelijk bij de “red light area” zouden zijn, moest hij haar uitleggen dat als er kinderen in de groep waren -zoals dat die dag, met haar groep, het geval was-, dat dat gebied niet tot de standaard rondleiding behoorde.
Hij zag de teleurstelling in haar ogen en stelde voor dat hij haar daar “persoonlijk” rond zou leiden zodra zijn dienst er op zat. Ze spraken af elkaar te treffen in een kroeg niet ver van het betreffende gebied en tot die tijd moest ze zich maar vermaken terwijl Max een nieuwe groep buitenlanders langs bekende Amsterdamse “points of interest” voerde.

Toen hij na zijn laatste rondleiding voor die dag, langs het kroegje liep waar ze hadden afgesproken zag hij haar al achter het raam zitten. Met een gulle lach op haar gezicht verwelkomde zij hem. Hij wist dat als hij zijn armen had uitgestrekt, ze in zijn armen was gesprongen, zo’n typetje was het.
Ze vertelde dat ze al een uurtje had zitten wachten en welgeteld één kopje thee had gehad.
‘Doe mij dan maar een biertje’ had hij geantwoord. Een seconde lang moest ze zijn opmerking even laten bezinken, maar toen had ze het door en liep naar de bar en bestelde voor hem een biertje en voor haarzelf een chocomelk.

‘Wat heerlijk onbevangen nog’ dacht Max terwijl Ebre de chocoladesnor met een servetje van haar lip veegde. Terwijl Max rustig zijn biertje opdronk kwebbelde Ebre hem bijna de oren van zijn hoofd. Het werd hem al snel duidelijk dat ze nog echt papa’s meisje was, want het was “Daddy hier” en “Daddy daar” in haar relaas. Kennelijk was “Daddy” het een beetje zat met haar en had hij haar de wereldreis misschien wel kado gedaan in de hoop dat ze er wat volwassener van terug zou komen. Max kon wel inschatten dat dàt niet gelukt was.
Ebre was nog volop aan het woord toen Max zijn wijsvinger voor zijn getuite lippen hield en een ‘sssst’ geluid maakte. Abrupt hield Ebre op met praten en keek hem met grote vragende ogen aan.
‘Praat ik te veel?’ vroeg ze.
Max zei niets, maar herhaalde alleen wat hij net had gedaan.
Ze hield haar mond. Een goed teken.
‘Luister’ zei hij ‘ik wil je het gebied laten zien en dat kost je niets. Maar het gebeurt onder de volgende voorwaarden...’
Ebre luisterde.
‘Je blijft bij me in de buurt en luistert naar wat ik zeg. En je doet wat ik zeg. Het kan daar tenslotte gevaarlijk zijn voor zo’n jonge meid als jij.’
Hij vervolgde: ‘Na afloop betaal je me een warme maaltijd. Ik bepaal waar ik die wil gebruiken.’
Even liet hij wat hij gezegd had op haar inwerken. Toen zei hij: ‘Vragen?’
‘Mag ik samen met jou ergens eten?’ wou ze weten.
‘Alleen als ik je lief vind.’
‘Vind je me niet lief dan?’ vroeg ze terwijl ze haar hoofd een beetje scheef hield.
‘Om te kijken of ik je lief vind en of je gehoorzaam bent’ zei hij ‘wil ik dat je nu naar het toilet gaat, je slipje uittrekt en het aan mij geeft.’
De verbazing was gemakkelijk van haar gezicht te lezen.
Nog voor ze iets kon zeggen, voegde Max er aan toe: ‘Ik geef je vijf minuten bedenktijd en ik wil je in de tussentijd niet horen. Geen vragen, niks!’
Hij kon zien hoe de radertjes in haar hoofd aan het werk togen. Er werd gewikt, gewogen, overwogen en getwijfeld. Er werd ongetwijfeld, véél getwijfeld zelfs.
Maar Max wist wat hij tegenover zich had zitten en hij twijfelde niet. Hij twijfelde er geen moment aan dat ze zo op zou staan, naar het toilet zou lopen en hem bij terugkomst, heimelijk haar slipje zou geven.

Hij kreeg uiteraard gelijk. Eerst zag hij haar naar buiten kijken, daarna nonchalant om haar heen, op zoek naar waar het toilet zou zijn. Op een deur in de hoek van de kroeg zag ze het bekende mannetje/vrouwtje bordje hangen dat aangaf dat achter die deur de toiletten zich bevonden.
Ze keek Max aan en hij zag de spanning in haar gezicht, de samengeknepen lippen van haar mond verraden haar.
Na een korte aarzeling stond ze op en verdween door de deur die naar de toiletruimte leidde. Niet lang daarna kwam ze terug en kwam naast Max staan.
‘Heb je wat voor me?’
Ze knikte.
Hij hield zijn hand open en nerveus stopte ze haar slipje in zijn hand.
‘Ga maar weer zitten’ zei hij.
Toen ze zat keek ze hem voorzichtig aan. De spanning was nog niet weg, vandaar haar nog steeds samengeknepen lippen.
Ebre had verwacht dat Max haar slipje in zijn jaszak zou stoppen of zo, maar ze kwam bedrogen uit.
Steunend met zijn ellebogen op de tafel, hield hij haar slipje losjes in de ruimte tussen zijn samengevouwen handen. Voorzichtig rook hij aan haar slipje terwijl hij haar op hetzelfde moment doordringend aankeek.
‘Je ruikt lekker’ zei hij, in de wetenschap dat ze nu wel zo’n beetje door de grond wou zakken.
Terwijl hij haar zo aankeek versnelde Ebre’s hartslag met een factor twee, zo niet drie. Haar mond werd droog en haar hersenen maakten overuren tot hij haar uit haar trance deed ontwaken met de melding: ‘Doe mij nog maar een biertje voor we op pad gaan. En reken meteen even af.’
Ze bestelde zijn drinken en betaalde wat ze samen gedronken hadden.
Max nam het glas bier van haar aan en ze zag dat hij haar slipje niet meer vast hield. Waar hij dat weggestopt had wist ze niet, al leek zijn jaszak de meest logische plek. Het was niet belangrijk, ze had zich er in gedachten al mee verzoend dat ze haar slipje niet meer terug zou krijgen.

‘Kom!’ zij Max toen hij zijn tweede biertje op had en was opgestaan.
Samen verlieten ze de kroeg en stapten de buitenlucht weer in. Eenmaal buiten voelde Ebre hoe ze binnen getranspireerd had. Koude rillingen trokken nu door haar heen terwijl het buiten nog heerlijk van temperatuur was. Het was nog best druk buiten. Toeristen die al foto’s makend rondkeken en bewoners op weg van - of naar huis. Kortom, een drukte van belang.
Max had veel langere benen dan Ebre en ze had daardoor moeite om hem bij te benen.
‘Max, mag ik je een arm geven?’
Hij keek haar vragend aan omdat hij haar Engels, want daarin communiceerden ze onderling, niet begreep.
Ze voegde dus maar ongevraagd de daad bij het woord.
‘Zo raak ik je niet kwijt’ zei ze ter aanvulling.
Hij keek haar aan met zo’n blik van: ‘Als jij denkt dat het nodig is...’ en liep verder.
Via de Warmoesstraat liepen ze de Sint Annenstraat in. Eigenlijk meer een steeg dan een straat, met aan beide zijden van de straat, een soort etalages met daarin bevallige, schaarsgeklede dames van verschillende nationaliteiten, die door rood licht omrand, staand of gezeten op moderne barkrukken hun lichaam voor snelle sex te koop aanboden.
Ebre keek haar ogen uit en had graag voor een van de peeskamertjes willen blijven staan om eens goed te kijken wat zich daarbinnen allemaal bevond en hoe er zaken werden gedaan, of konden worden gedaan.

Max liep echter stoïcijns door en negeerde de wenken van de dames alsook het kloppen op het raam wat ze deden om zijn aandach te trekken. Het feit dat er een vrouw aan zijn arm meeliep scheen hen niet te deren of ervan te weerhouden contact met hem te zoeken.
Via de Sint Annenstraat kwamen ze op de Oudezijds Voorburgwal uit. Een bekende gracht met tal van sexhuizen, sexwinkels, sexkroegen en andere al dan niet gerenomeerde etablissementen. Ook hier wemelde het van de toeristen, velen met net zo’n verbazing op hun gezicht als Ebre.

Bij de Lange Niezel, een zijstraat van de Oudezijds Voorburgwal, aangekomen, sloegen ze linksaf.
Max verlaagde zijn looptempo en had, voor het eerst sinds ze de kroeg verlaten hadden, weer wat te zeggen.
‘Welkom in de “red light area” zoals jij die bedoelt.’
‘Wil je me er iets over vertellen alsjeblieft?’ vroeg Ebre die wel een enorme bedrijvigheid constateerde maar nog niet goed begreep hoe dit nou in z’n werk ging.
Max ging samen met haar wat aan de kant staan en vertelde: ‘De meiden bieden hun koopwaar aan, dat is hun lichaam en hun specialiteiten.’
‘Specialiteiten?’
‘Ja, de één kan goed pijpen, de ander doet graag een rollenspel met haar klanten, weer een ander bindt haar klanten vast en geeft ze met de zweep.
Sommigen lijken op vrouwen maar zijn in werkelijkheid mannen die het met andere mannen doen. Je kunt het niet bedenken of het kan hier.’
Ebre keek hem vol ongeloof aan. Mannen die er als vrouwen uitzien en het met mannen doen.... ze had er geen voorstelling bij.
‘Als een klant met een van de meiden sex wil hebben, klopt hij bij haar op het raam. Zij komt dan naar de deur, naast het raam, en vraagt wat hij wil. Als ze wel wil doen wat hij verlangt, bespreken ze een prijs. Als de klant bereid is de prijs te betalen mag hij binnen komen en doet zij de gordijnen dicht en hebben ze sex samen.’
Terwijl hij dat zo vertelde zag Ebre het ter plekke voor haar ogen afspelen. Want een paar etalages verder gebeurde het “in real life” dat een man tegen het raam tikte en de dame in kwestie haar deur voor hem opende. Enige tijd later stapte de man naar binnen en werden de gordijnen gesloten.
‘Hoe lang blijft hij dan binnen?’ wou ze weten.
‘Hoe langer hij binnen wil blijven, hoe meer hij moet betalen’ legde Max geduldig uit.
‘Is het duur?’
‘Hoe specialer je wensen en hoe langer je binnen wilt zijn, des te duurder is het.’
‘Ben jij wel eens binnen geweest?’
‘Uiteraard.’
Het gemak van het “uiteraard” schokte haar ondanks dat ze een bevestiging op haar vraag eigenlijk wel had verwacht.
Zonder zijn intonatie te veranderen ging hij verder: ‘En jij gaat zo ook naar binnen.’
‘Wat?!’ galmde het door het smalle straatje.
‘Je hebt me wel gehoord’ zei hij en keek haar doordringend aan.
Ebre voelde de grond onder haar voeten week en zacht worden, of waren het haar knieën die het langzaam begaven?

Max haalde haar met een ruk aan haar arm weer terug in de realiteit.
Sloom volgde ze hem naar een van de ramen. Het leek wel een droom, maar dan van het minder prettige type. Het gebeurde gewoon en het voelde alsof ze er niets tegen kon doen.
Adrenaline vulde haar aderen maar het vluchtreflex trad niet in werking. Het bezorgde haar alleen hartkloppingen en hoog rode konen.
Ze hoorde hoe Max en de vrouw in het Nederlands overlegden. Eerst zag ze duidelijk enige weerstand in de houding van de vrouw, maar op een gegeven moment ging de deur toch helemaal open en mochten Max en Ebre binnen stappen. De vrouw deed gewoontegetrouw de gordijnen alvast dicht.
‘Ga je maar omkleden’ zei hij en ze begreep niet wat hij bedoelde.
‘Hoe bedoel je, omkleden?’
‘Doe wat ik je zeg en kleed je om. Zij laat je wel zien wat je aan moet doen’ zei hij en wees naar de prostitué.
Overrompeld en onzeker over wat er nou precies te gebeuren stond volgde ze de vrouw naar een wandkast achterin het kleine vertrek.
‘Trek al je kleren maar uit’ zei ze en Ebre keek om naar Max die alleen maar knikte met een gezicht van : ‘Je hoort toch wat ze zegt’.
Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze haar kleding uit trok. Dit was niet alleen ongelofelijk spannend, dit was nog super geil bovendien.
Al snel stond ze naakt voor de vrouw, die het niet kon laten haar eens van top tot teen te bekijken.
Ze besloot dat Ebre het beste een bustier van zwarte lak stof aan kon trekken met een bijpassend slipje. Het geheel werd gecompleteerd met kousen en zwarte high heels.
Toen was het tijd voor de nodige make-up en in nog geen kwartier tijd werd Ebre omgetoverd tot een (uiterlijk althans) volleerde raamhoer.

In de etalage stond een barkruk en Ebre werd door de vrouw in de richting van de kruk geduwd.
‘Ga zitten meid, we gaan kijken wat je waard bent.’
Hoewel ze de vrouw niet verstond begreep ze wel wat de bedoeling was. Om Max een plezier te doen ging ze op de kruk zitten. Toen Ebre op de kruk was gaan zitten opende de vrouw de gordijnen en zat Ebre te kijk voor al het publiek dat door de straat heen liep.
Toen Ebre zich realiseerde dat ze nu pontificaal te kijk zat, maakte ze direct aanstalte om op te staan.
Onmiddellijk riep Max haar een halt toe.
‘Zitten zeg ik je!’
Geschrokken en beschaamd nam ze weer plaats en keek hem met bange ogen aan.
Er klonk een haast jammerlijke “Mà-àx?”, maar Max reageerde er niet op.
Het duurde nog geen minuut voordat er tegen het raam werd geklopt en een eerste geïnteresseerde zich meldde.
Ebre’s ogen vlogen van links naar rechts, van Max naar de echte hoer.
‘Ga vragen wat hij wil’ siste Max haar toe. ‘Vooruit!’

Aarzelend kwam Ebre van haar barkruk en liep langzaam naar de deur.
In een reflex beschermde ze haar gedeeltelijke naaktheid met haar armen, voor ze de deur op een kiertje zette en luisterde naar wat de man te vragen had.
Het was een man van buitenlandse afkomst, ergens uit een Aziatisch land schatte ze, met nota bene een ooglapje voor zijn ene oog.
In gebrekkig Engels vroeg hij of ze bondage deed.
Ebre keek achterom naar Max. Hij knikte.
Ze gaf het antwoord door aan de man.
‘Top of bottom?’ wou de man nu weten.
Opnieuw keek ze om. ‘Beide’ zei Max.
Ook dit deelde ze de man mede.
‘Hoeveel?’
Ze hoefde niet te vragen ‘hoeveel van wat’. Ze begreep best dat hij wou weten hoeveel hem dat ging kosten.
Weer ging Ebre bij Max te rade, die op zijn beurt de vraag doorspeelde naar de andere vrouw.
‘Top 150 Euro per uur, en bottom 200 Euro per uur’ zei ze heel zakelijk.
Ebre gaf de prijzen door aan de man en ze hoopte dat deze bedragen hem wel af zouden schrikken.

In haar hoofd wisselden ondertussen een duveltje en een engeltje een hartig woordje met elkaar.
Engeltje: Dit wil je niet. Stop hier mee en ga lekker naar je hotel. Morgen moet je weer vliegen.
Duveltje: Vlieg toch op, dit wil ze eigenlijk al zo lang een keer meemaken. Nou krijgt ze de kans een keer. Lekker doen hoor meid!
Engeltje: Zucht. Nette meisjes doen hier niet aan mee!
Duveltje: Geile meiskes wel, hè mop. Wat zou Max er van zeggen als je die geile klant binnen zou laten?! Als je hem als een vakkundige hoer zou bedienen?!
Engeltje: Zulk taalgebruik is volkomen onwenselijk. Bah!
Duveltje: Aan die geile harde pik van die vent sabbelen, dat zou je wel willen en vastgebonden en gebruikt worden. Je kutje wordt er nu al nat van.
Engeltje: Daar keert je maag toch bij voorbaat van om, zo’n ongewassen .... ding.
Duveltje: Eerst in je bekkie, dan in je kutje en tenslotte heerlijk in je kontje genomen worden. Laat hem nou binnen!

‘Honderdvijftig’ zei de man aan de deur, ‘jij als bottom.’
Ebre bestierf het haast, in plaats van het te duur te vinden ging die man er over onderhandelen. Wat moest ze daar nou mee? Opnieuw ging ze bij Max te rade.
Max keek de prostitué aan. Die schudde haar hoofd.
Met een simpele hoofdbeweging stelde hij haar gerust en zei tegen Ebre dat ze maar akkoord moest gaan met de geboden 150 Euro.
‘Maar... maar, dan wil hij zo naar binnen. En uh...’ stamelde ze haast in paniek.
‘Ja en?’ zei Max ‘Dan bindt hij je vast en neukt je ook nog eens. Alsof jij dat erg vindt.’
Verslagen keek ze hem aan, daar had hij wel een punt. Het engeltje in haar hoofd was inmiddels naar hogere sferen teruggekeerd en het duveltje genoot van zijn overwinning.

Ebre Shaw, de op een Engelse kostschool opgevoedde, welgemanierde jonge dame van goede afkomst, ging, vooral om aan haar eigen geilheid gehoor te geven, zich voor geld laten vastbinden en laten neuken door een haar totaal vreemde man. Dit alles -als hoer vermomd- in een peeskamertje op de Amsterdamse wallen.
Als haar echte “Daddy” dit zou weten....

Terwijl ze de volgende ochtend haar koffers aan het pakken was, herinnerde fysiek alleen het schijnende gevoel tussen haar billen aan wat ze gisteren had meegemaakt. Emotioneel was er veel meer “tastbaars”.
Ze was zóóó geil geweest, haast krols, toen die man -die klant- haar als “toegift” in d’r strakke kontje geneukt had terwijl de echte hoer en Max vanachter een gordijntje hadden staan toekijken. Bij de gedachte eraan alleen al, kreeg ze opnieuw elektrische schokjes in haar onderlijf.
Als op een roze wolkje gezeten werd ze door de taxi naar het vliegveld gereden. Het inchecken en de security check gingen als in een waas aan haar voorbij. ’t Was een haar bekende stem die haar weer bij de les bracht, toen ze op haar stoel in het vliegtuig ging zitten. De stem kwam van de man naast haar.
Een aziatische man. Een man met een ooglapje....

© Thislexy