Onbezonnen gulzigheid (off topic)

Ik neem deel aan de Turing
gedichten wedstrijd 2016
met onderstaand stukje poëzie.


Onbezonnen gulzigheid

bronnen van welvaart en oorlog
pompen de dollars, vaten vol omhoog
uit een in zwart goud veranderd verleden
om in mammoetladingen te worden verscheept
naar de immer gulzige wereld van nu

genoeg kan en bestaat bovengronds niet
regeert alleen honger naar hoger koersen
gevoed door jaknikkers op de beurzen
schreeuwende opties met calls en puts
hun Maserati's zuigen de aarde leeg en hol

steeds meer water vult de zoute zeeën
tot het ons huilend aan de dijken staat
de laatste witte beer op smeltend ijs
zal samen met de mens verdampen
gesneuveld door een temperatuurrecord

blinkende blauwe daken vol zonnepanelen
malende molens in het gelid, op de winderige zee
kruisridders van de bewuste tijd
kunnen zij de woestijnpompen stoppen
onze onbezonnen gulzigheid stillen...

© Thislexy, 2015.

Meer info over deze gedichten wedstrijd
vind je op onderstaande link.

Filmpje kijken, schat?

Geschreven t.b.v. de EWA bijeenkomst op 28 november 2015.

Thema: een onwelkom kerstcadeau

De lange, donkere, koude december avonden zijn een saaie aangelegenheid voor Linnette. Sinds haar man, Jeffrey, diensten in de gebouwbeveiliging moet draaien van zeven uur ’s avonds tot drie uur ’s nachts, is zij bijna iedere avond alleen. Als Linnette ’s morgens opstaat, ligt Jeff net een paar uur te slapen. Als zij naar haar kantoorbaan rijdt, slaapt hij nog steeds. In de avond is er hooguit een uurtje dat zij elkaar even spreken. Van enig liefdevol contact, gedurende de werkweek, is geen sprake meer. Dàt zint haar niet langer.
Om de avonden toch door te komen, zonder constant TV te hoeven kijken, surft zij vaak op het Internet. Bij toeval komt zij op zo’n ‘je-date-wel’ site uit en leert er prompt een andere man kennen. Type: hoger inkomen, betere ‘looks’ en leuk stel hersens, als ze het mag geloven. De man, Peter, heeft veel tijd voor - en interesse in haar.

Hun eerste ontmoeting is bij een brasserie, in Hoofddorp, zo’n beetje halverwege hun beider woonplaatsen. De date is een absoluut succes voor Linnette. Peter is precies het type man waar zij van droomt; charmant, vrolijk, optimistisch, intelligent, attent en ga zo maar door. Hoewel hij ouder dan Jeff is, komt hij veel sportiever en jeugdiger over. Zijn grootste pluspunt is zijn seksuele appetijt. De date wordt afgesloten met de wederzijdse belofte om elkaar een week later opnieuw in Hoofddorp te ontmoeten, om dan vast te stellen of er op seksueel gebied ook zo’n goede klik is.

De week vliegt voor Linnette’s gevoel voorbij. De ochtend, van de dag van hun tweede ontmoeting, is zij opgewekt, maar ook nerveus. Er rijst bij haar enige twijfel, vooral waar het haarzelf betreft. Zit haar haar wel goed, past de kleur van haar lipstick wel bij die van haar oogschaduw en meer van dergelijk vragen spoken opeens door haar hoofd. Toch lukt het om, vrouwelijk gekleed, zoals verzocht door Peter, op tijd in Hoofddorp te zijn. Met een paar app-berichtjes leidt Peter haar naar een grote QuickPark parkeergarage, waar hij in zijn auto al op haar zit te wachten. De eerste etages van de garage zijn goed gevuld, maar op de verdieping waar Peter staat is het behoorlijk uitgestorven. Kordaat parkeert zij haar kleine Fiatje naast de kolossaal ogende BMW SUV van Peter. Nauwelijks een halve minuut later zit zij naast hem in zijn auto.
Peter laat er geen gras over groeien en neemt Linnette’s hoofd in zijn handen. Dan trekt hij haar naar zich toe en geeft haar de heerlijkste zoen die zij in jaren heeft gehad. Naar adem snakkend maakt zij zich even later, met hoogrode konen, van hem los. Linnette vloek een keer en zegt dan: “Man… lieve hemel, als je eens wist hoe ik dat gemist heb.”
Een glimlach siert Peter’s gezicht. Linnette’s woorden klinken hem als muziek in de oren.
“We kunnen nog wat verder gaan, als jij dat wilt. Maar dan kunnen we misschien beter verkassen naar de achterbank?” stelt hij voor.
“Achterbank?”
“Ja, meer ruimte voor twee personen dan hier voorin hè,” antwoordt Peter laconiek.
Nu verschijnt er een lach op Linnette’s gezicht.
“Doen we,” zegt zij lachend en stapt al weer uit om achterin plaats te nemen op de met leer beklede achterbank. Peter stapt ook achterin en neemt haar opnieuw in zijn armen voor een lange innige kus. Onderwijl gaan haar handen naarstig op zoek naar zijn stijve pik en die van hem zoeken de weg naar haar natte grotje. Beiden oogsten succes en het versterkt bij hun allebei het gevoel dat er zoveel mogelijk kleding uitgetrokken moet worden. Terwijl zij elkaar van hun kleren helpen ontdoen wordt er heel wat gekreund, gesteund en gelachen in de beperkte ruimte op de achterbank.
“Kom hier!” gromt Peter, als Linnette nog slecht gehuld gaat in de nagenoeg transparante slip en dito beha die zij draagt. Zijn stijve scheurt bijna door de stof van zijn Bjorn Borg short heen.
“Kom in me,” fluistert Linnette terwijl zij op haar rug op de achterbank gaat liggen.
Als ook haar slip en zijn boxer het veld hebben geruimd, staat hen niets meer in de weg om een fantastische vrijpartij op de achterbank te houden.
Peter is galant en voorzichtig met haar, maar als zij van geiligheid begint te kreunen en een been achter zijn billen haakt om hem zo het tempo aan te geven waarin zij geneukt wil worden, gaat hij pas goed los. De auto staat letterlijk heen en weer te schudden als Peter in een straf tempo zijn nieuwe meisje bereid. Linnette laat zich niet onbetuigd en spoort hem herhaaldelijk aan met woorden als: “Neuk me! Ja, goed zo, sneller, dieper!”
Lippen vinden elkaar opnieuw, tongen draaien natte pirouettes om elkaar heen. Handen zoeken en graaien naar alles wat om aandacht schreeuwt; haar, borsten, tepels, klitje, kortom een heel lijf.
De passie neemt zulke vormen aan dat de ramen van de Duitse bolide beginnen te beslaan.
Op het moment dat haar hoogtepunt zich aandient, klauwt zij haar nagels in zijn rug, kantelt haar bekken voorover en schreeuwt haar genot werkelijk uit! Peter kan nog een paar stoten diep in haar krampende kutje maken, voor ook hij zijn climax beleeft en haar met zijn vruchtbare zaad injecteert.

“Staat me dit iedere keer te wachten, als wij elkaar treffen?” vraag Linnette ondeugend als zij weer een beetje op adem is gekomen.
“Ik vrees het wel,” antwoordt Peter plagerig.
“Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen,” pareert zij zijn antwoord en geeft hem een liefdevolle zoen.
Deze escapade luidt een periode van een paar weken in, waarin Linnette en Peter elkaar nog regelmatig in de parkeergarage treffen. Dan breekt de kersttijd echt aan en nemen zij zich voor om zich even op gezin en familie te focussen.

Kerstavond is Jeffrey zowaar vrij. Na een heerlijk en overvloedig kerstmaal buiken zij samen even uit op de bank, terwijl een dertien-in-een-dozijn kerstshow de TV aan het werk houdt.
“Filmpje kijken, schat?” oppert Jeff onverwachts.
“Ach ja, waarom niet. Heb je er eentje gehuurd?” vraagt Linnette, zich niet bewust van een recent bezoek aan een videotheek. Zonder te antwoorden staat Jeff op en haalt een DVD uit zijn werktas. Vervolgens legt hij de DVD in de DVD-speler en drukt op ‘play’. De TV schakelt automatisch over van het TV kanaal naar het video kanaal. Jeff gaat weer naast Linnette zitten en slaat zijn arm stevig om haar heen.
De eerste beelden zijn al snel te zien. Aanvankelijk denkt Linnette dat de DVD misschien ergens halverwege de film is gestart, want er komt geen titel of iets dergelijks in beeld. Wat zij ziet lijkt meer op de wisselende beelden van verschillende beveiligingscamera’s. Bovenin het beeld staat de datum en loopt de tijd tot op de seconde nauwkeurig mee.
“Had ik je al verteld welke objecten ik voor mijn werk zoal in de gaten moet houden, lieve schat?” vraagt Jeff, terwijl op het wisselende zwart-wit beeld nu even een Fiatje, met een wel heel bekend kenteken, bij de ingang van een parkeergarage te zien is.

© Thislexy, 2015.

Niet leuk!

Thewa #4: Sauna

Niet leuk!

Ik ga dit niet leuk vinden, speelt er door mijn gedachten, terwijl mijn vrouw en ik op de glazen toegangsdeur van het grote sauna en spa complex aflopen. Het wordt mijn eerste bezoek aan zo’n centrum. Tot nu toe heb ik de boot af weten te houden, iedere keer dat mijn vrouw met het voorstel kwam om een sauna of iets dergelijks te bezoeken. Ik ben een gematigd mens en ik bevind mij ook graag in een omgeving met een gematigde temperatuur. Te heet of te koud, allebei niets voor mij.
De sauna heeft iets onnatuurlijks voor mij. Dat mensen zich doelbewust aan dergelijke hoge temperaturen blootstellen vind ik raar. Maar goed, nu loop ik hier en dat ‘alleen maar’ omdat mijn echtgenote een aantal maanden geleden met een collega naar dit wellness resort, zoals deze geëxploiteerde groep stoomcabines en zwembaden ook wel genoemd wil worden, is geweest. Een vrouwelijke collega, om volledig te zijn, had haar uitgenodigd, met als gevolg dat vrouwlief de smaak nu te pakken heeft. Dus, of ik nu eegalief of haar collega de schuld eigenlijk moet geven van mijn martelgang naar deze mensen-snelkookpan… ik weet het even niet.

Bij de receptie word ik toch overspoeld met een partij informatie… om koud van te worden.
Dan toch maar naar binnen misschien, om op te warmen, roept iets onder mijn schedel. Ik huiver nog een keer terwijl ik een polsband, een badjas en bijpassende slippers in mijn handen gedrukt krijg. Mijn levenspartner loopt voor mij uit naar een dubbele klapdeur, die naar verluid toegang geeft tot de kleedkamers. In mijn onbenul denk ik nog dat het raar is dat er geen mannetjes - en vrouwtjes poppetjes op de deuren zijn aangebracht.
Hoe weet je nou welke deur je moet hebben, vraagt mijn brein zich af.
Omdat mijn vrouw de linker deur neemt, besluit ik de rechter te openen. Onderwijl vraag ik mij af, of de informatie omtrent welke deur te nemen, wellicht al bij de balie aan mijn aandacht is ontsnapt. Groot, zeg gerust adembenemend groot, is mijn verbazing als blijkt dat wij allebei dezelfde ruimte binnen stappen. Niks geen mannetje/vrouwtje gedoe. Hup, alles op een hoop. Oud en jong, man en vrouw, met of zonder kleurtje. Mijn lief haalt mij uit mijn consternatie door aan te geven dat we ieder een kledingkluisje toegewezen hebben gekregen waar wij onze kleding in kunnen bewaren. Een display geeft aan, in combinatie met de polsband, welk nummer voor mij bedoeld is.
In een waar labyrint van kasten, lage bankjes en half en geheel ontklede mensen, zoek ik ‘mijn’ kluisje. Met een onzichtbaar signaal van de eerder genoemde elektronische polsband gaat het deurtje van het slot. Tussen zich totaal niet generende mensen, zoek ik een plekje om mij te ontkleden. Er is echter een probleem. Geheel tegen mijn verwachting in, sta ik bij een groepje jonge dames. Hoe kan het ook anders. Terwijl ik mij van al mijn kleding ontdoe, luister ik onwillekeurig mee met het gesprek dat onderling gaande is. De jonge adolescenten spelen vrouwen-rugby bij een lokale club, zo blijkt. Het verklaart de gespierde bouw van hun prachtige lichamen.
Met mijn naakte vijftig-plus-zittend-beroep-rimpellijfje vorm ik, zo op het oog, een schril contrast met de jonge atletes. Maar... de buitenzijde van mijn lijf mag dan misschien aan het aftakelen zijn, onder de motorkap zijn de onderdelen nog behoorlijk in conditie. Terwijl ik kijk naar al dat schoons doet bijvoorbeeld mijn autonome zenuwstelsel zijn naam eer aan door eigenhandig te besluiten dat het tijd is om mijn manlijkheid in stelling te brengen. De spiertjes, rondom de bloedvaten die de zwellichamen in mijn pieterman met bloed kunnen vullen, ontspannen zich. Een beginnende erectie steekt de kop op. Als ik het in de gaten had gehad, dan had ik subiet maatregelen getroffen. Bijvoorbeeld door meteen de gehuurde badjas aan te trekken en zo mijn onwillekeurige opwinding voor de ogen van het rugbyteam te verbergen. Maar nee, de dames zijn dermate visueel aantrekkelijk dat mij de groei van mijn grote vriend mij niet opvalt, totdat het te laat is.
“Gatverdamme! Moet je die geile ouwe pik zien!” weerkaatst een haast onvrouwelijk luide stem tussen de manshoge muren van metalen kluisjes. Binnen een fractie van een seconde zoomen negen paar ogen in op mijn jonge heer.
Aandacht! Oh… aandacht! zegt iets van binnen en schopt het autonome zenuwstelsel nog even in een hogere versnelling.
“Aandacht?” vraag ik mij bijna hardop af. Maar dan, leve de prima hersenen, begint mij iets te dagen. Verschrikt kijk ik naar beneden en zie die knoeperd van mij in al zijn kracht en glans in de richting van de verongelijkte jonge dames wijzen.
“Uuuuh…” weet ik nog uit te brengen voordat het hele team als een op hol geslagen goederentrein mijn kant op komt denderen, mij in een combinatie van wurggrepen, been- en armklemmen neemt. Dan optilt en met vereende krachten tot buiten de toegangsdeur van het wellness, was het toch, centrum draagt, om mij vervolgens zonder pardon op het plaveisel te smakken. Achttien prachtige gespierde billen worden demonstratief mijn kant op gedraaid en keren terug naar de ingang van het saunapretpark.

Mijn voorgevoel klopte als een stramme sergeant-majoor; ik ga dit nooit meer leuk vinden!

© Thislexy, 2015.

Telegramstijl (EWA bijeenkomst 26-SEP-2015)

In opdracht van de hoofdpurser, spoedt Flint, de boodschappen jongen, zich door de lange gangen van het immense schip. Bij hut 134 houdt hij halt en klopt gedecideerd twee keer op de deur. Na luttele seconden wordt de deur geopend en overhandigt Lillian McMacy, de secretaresse van de chicste gast aan boord, hem een gesloten enveloppe tegelijk met een vijftig dollarcent muntje.
“Voor de marconist,” zegt zij erbij.
“Jazeker mevrouw. Dank u wel mevrouw.”
Bij de marconist aangekomen legt Flint de enveloppe op diens bureautje.
“Hut nummer?” vraagt de man, John, nors geworden van de onophoudelijke en hinderlijke stroom berichten die heen en weer gaan tussen de verschillende passagiers en de ontvangers op het vast land.
“Honderdvierendertig John,“ antwoordt Flint.
“Alweer?!” galmt John’s stem door de kleine ruimte.
Flint haalt zijn jonge ranke schouders op.
“Komt voor elkaar knul. Je kunt gaan,” zegt hij, terwijl zijn hand alweer naar de seinsleutel gaat om een volgende telegram in Morsecode de ether in te sturen.
In hut 134 komt ondertussen, op dit late uur, eindelijk een eind aan de werkdag. De hoofdpassagier is niemand minder dan Gregory “Rock” Davidson. De rijke, misschien wel de rijkste, oliemagnaat van Amerika.

 Nadat Lillian McMacy de deur van de luxueuze hut heeft gesloten, haalt zij haar lange gouden haar weer uit de knot waar zij het eventjes in had weggestopt. Met haar hoofd achterover schudt zij het los zodat het weer langs haar rug valt.

"Kom hier!” klinkt de gebiedende stem van Rock terwijl hij de dop op zijn goudgerande Waterman vulpen drukt. Terwijl ze de paar benodigde stappen in zijn richting doet, maakt hij een handgebaar, wat voor haar slechts één ding betekent: ‘bovenkleding uit’. Na een paar geroutineerde handbewegingen valt de jurk haast geruisloos op de grond en toont de secretaresse haar prachtige zandlopervormige lichaam. Haar torso is gevat in een schitterend korset, dat haar pikante borstjes nèt aan het oog onttrekken. Benen gehuld in glanzende zijden kousen, omhoog gehouden aan satijnen bandjes, haar vrouwelijkheid verborgen achter een zijden vlinderbroekje. Twee harde tepels priemen nu al tegen de binnenkant van de korsetstof en de productie van schedevocht schakelt naar een hogere versnelling. Woordeloos, met een eenvoudige oogbeweging, laat Rock haar vóór hem op de grond knielen. Precies zoals hij het wil, raken haar billen haar hielen, liggen haar handen op haar dijen en kijkt zij naar de grond onder zijn stoel.
Rock pakt een handvol van haar lichte manen en dwingt haar hoofd naar achteren waardoor zij oogcontact krijgen.
“Kus!” sommeert hij.
En verschijnt een bevrijdende lach op haar gezicht. De sfeer kan, als hij zijn positie zoals nu laat merken, twee kanten opgaan. Een ‘fijne’, met veel liefde en lust, danwel een ‘foute’. De foute betekent straf voor Lillian. Fysieke bestraffing met een stok, riem, schoen, zweep of welk voorwerp Rock maar denkt dat geschikt is.

Het kus-commando betekent liefde en lust. Daar is Lillian altijd wel voor in. Haar billen komen los van haar hielen als zij haar mond naar de zijne brengt. Bij de eerste aanraking van twee paar lippen sluit zij haar ogen en opent haar mond. Zijn dwingende tong laat niet lang op zich wachten om de dans met de hare te beginnen. Met één hand achter haar hoofd geeft hij haar steun en stuurt zo ook de duur van de kus. De zoen is namelijk pas afgelopen als hij dat vindt. Voorzichtig legt zij haar handen op zijn dijen… het zoenen gaat onverminderd verder. In stilte geniet zij, omdat hij het toestaat. Minuten later pas laat hij haar vrij. Hijgend komt zij van hem los met een blik die pure geilheid toont.

Vergenoegd gaat Rock weer rechtop in zijn stoel zitten. Nog een woordeloze blik laat Lillian meteen in actie komen. Zonder aarzelen maakt zij de knopen van zijn gulp los en bevrijdt zijn harde pik uit diens stoffen schuilplaats. Haar hand omsluit zijn geslacht en ritmisch beweegt zij de voorhuid over de eikel. Dit blijft Lillian doen terwijl zij oogcontact met Rock houdt, in afwachting van zijn volgende onuitgesproken, maar bekende, opdracht. Pijpen!

Zodra Rock’s ogen haar de vrijheid tot handelen hebben gegeven, omsluit zij zijn pik met haar vochtig gemaakte lippen en laat zijn harde lul zover mogelijk in haar mond komen. Rock gromt binnensmonds van genoegen als hij merkt dat zijn meisje vandaag durft door te gaan tot het puntje van zijn pik tegen haar huig aan komt. Trots op haar eigen prestatie gaat Lillian onverminderd verder met een van haar favoriete seksuele handelingen. Als het Rock op een gegeven moment haast te veel van het goede wordt, trekt hij Lillian aan haar haar van hem af.
“Kom staan!”
Zijn telegramstijl-commando’s contrasteren in grote mate met de volzinnen die door de marconist de ether in gestuurd moesten worden, naar vrouwlief. Met een paar korte bewegingen zet hij Lillian vóór de stoel waar hij zelf net op zat. Met haar gezicht naar de rugleuning. Dan duwt hij haar bovenlichaam naar voren, waardoor Lillian voorover buigt. Steunend met haar handen op de zitting van de stoel en een hart dat van opwinding dubbel zo snel slaat, wacht zij af.
Lang hoeft zij niet te wachten, want Rock gaat direct achter haar staan, schuift de stof van haar broekje opzij en duwt zijn harde pik tussen haar schaamlippen. Haar natte ontvankelijke kutje verleent zijn mannelijkheid een soepele entree. Nu is het Lillian, die nauwelijks een grom van pure geilheid kan onderdrukken. Rock glimlacht en begint zijn liefje met ritmische bewegingen te neuken. In een toenemend tempo beweegt zijn zwaard onvermoeibaar in haar schede heen en weer.
Als het ‘moment suprême’ zich aandient, haalt hij na een laatste harde stoot, zijn pik uit haar kut en geeft Lillian een tik op haar bil. De uitermate korte ‘morsecode’ voor “kom overeind, draai je snel om, ga op je knieën zitten en pijp mij naar een orgasme”.
In een oogwenk zit Lillian in de gewenste houding en pijpt haar werkgever en heimelijke minnaar naar zo’n formidabele zaadlozing dat hij zich daarna hijgend en puffend op de grond laat zakken. Met een brede lach op zijn gezicht neemt hij zijn lief in zijn armen en overlaadt haar met zoenen.
Als hij weer op adem is gekomen, hoeft hij alleen maar te zeggen: “En nu jij, meisje.”
Dat is voldoende informatie voor Lillian om een klein charleston vreugdedansje te maken en snel op het ruime tweepersoonsbed te gaan liggen.
“Speel met je borsten,” krijgt zij nog net te horen voor Rock met zijn hoofd tussen haar benen verdwijnt om zich met zijn mond lekker op haar malse kutje uit te leven. Bedreven als handelend in ruwe olie, werkt hij zijn geliefde binnen de kortste keren eveneens naar een zalig hoogtepunt.

Als de kleine uurtjes van de nacht zich aandienen, vallen de twee geliefden in elkaars armen in slaap. Beiden volkomen overtuigd nog een lange, vurige, passie- en liefdevolle relatie voor de boeg te hebben. Nota bene een ijsberg, besloot dáár die nacht verandering in te brengen.

 
Lees hier de verhalen van andere schrijvers:
 http://ewanederland.nl/2015/08/workshop-bijeenkomst-26-september-2015/

© Thislexy, 2015.

Non Virgo Pro Anima

Zij had er ooit een heel kuis filmpje over gezien en een belerend schoolboekje over gelezen. Oh, en van haar tweeling-zus Julia, héle sterke verhalen over gehoord. Maar zelf had Romy nog nooit… uh, de stier bij de horens gevat, zeg maar. Het valt ook niet mee als je van huis uit hebt meegekregen dat meisjes ‘dat’ niet doen. Daarentegen werd ‘dat’ natuurlijk tien keer interessanter, juist omdat het niet mocht.
Julia was in een aantal opzichten veel opstandiger tegenover haar ouders dan Romy. Zo had zij bijvoorbeeld al lang een vriendje, William, die ook luisterde naar zijn roepnaam; Willie. Een jongen die een bijzonder sport bedreef, hij was namelijk boogschutter bij de plaatselijke boogschiet vereniging. Na de beoefening van zijn sport kwam hij graag bij Romy en Julia thuis om even wat te drinken en met de meiden te kletsen, met name met Julia uiteraard.

Romy had in haar slaapkamer met haar luxe Waterman vulpen een stukje in haar dagboek geschreven en was nèt van plan haar vissen eten te geven, toen Willie weer een keer aanbelde. Zij hoorde hoe haar zus beneden de voordeur voor hem opendeed en hem binnenliet. Nadat de deur dicht was gedaan, bleef het eerst een poosje stil. Daarna hoorde Romy dat de keukendeur werd geopend en de tortelduifjes de keuken binnen gingen. Ze wist heus wel wat die twee in de stille periode met elkaar hadden uitgespookt hoor. Ze was dan misschien onervaren, maar zeker niet achterlijk.
Nieuwsgierig naar waar het koppel het in de keuken over zou hebben, sloop Romy de trap af en luisterde in het halletje, bij de keukendeur, naar de stemmen en geluiden uit de keuken.

Julia zette eerst maar eens een weegschaal, die door haar moeder was gebruikt, maar niet was opgeruimd, terug in een keukenkastje, alvorens de koelkast te openen en een fles frisdrank te pakken.
“Dank je wel, schatje” zei Willie, die met zijn mond een zoen gebaar maakte toen Julia hem een volgeschonken glas voorzette.
“Heb je ook honger?” vroeg ze.
“Oh zeker,” antwoordde Willie lachend, “honger als een leeuw!”
In de veronderstelling dat hij meende wat hij zei, vroeg Julia: “Waar heb je zin in dan? Wil je een boterham misschien?”
“Nee… Ik heb zin in jou! Ik wil met je neuken, hier op de keukentafel. Ik ram die pik van mij net zolang in dat geile kutje van je tot je het uitschreeuwt van genot!”
Romy moest moeite doen om haar verontwaardiging binnensmonds te houden, terwijl zij zo rood werd als een kreeft. Zo sprak een jongen toch niet tegen een meisje zeker?!
Julia daarentegen giechelde van opwinding toen Willie uitgesproken was.
“Wat ben je toch een geil mannetje en wat houd ik van je, juist ook omdat je in geen enkel opzicht van je hart een moordkuil maakt. Heerlijk!”
Terwijl ze dat zei, verdwenen haar handen onder haar rok en trok zij haar slipje uit. Triomfantelijk liet ze het kleine kledingstuk aan haar vriendje zien.
“Neuk me, net als laatst,” siste ze tussen haar tanden door. Daarna spreidde zij haar benen en kroop, als een schorpioen over een steen, met haar bovenlichaam op de keukentafel. Als een steenbok op een haverkist kwam Willie overeind, sjeesde zijn jeans en onderbroek van zijn heupen en besteeg zijn geile vriendin van achteren.
Al ras klonken de opgewonden geluiden tot in de hal, waar Romy stond te luisteren. Haar hart ging tekeer, haar mond werd droog terwijl haar kutje juist natter werd als ooit tevoren. Met een van opwinding bibberende hand zette zij de keukendeur op een kiertje en gluurde de keuken in.
Willie stond achter Julia die, met haar ogen dicht en haar mond open, voorover op de keukentafel lag. Afwisselend hijgde en kreunde ze. Met ritmische heupbewegingen bewoog Willie zijn pik heen en weer in Julia’s nauwe kutje. Zweet parelde van zijn voorhoofd en gejaagd verliet zijn adem zijn longen bij iedere stoot. Het plaatje dat Romy voor haar zag klopte voor geen meter met wat het kuise filmpje destijds had getoond, maar kwam beslist overeen met de beschrijvingen die zij van zus Julia had gehoord.

De passie en de lust die zij letterlijk voor zich zag, riepen een enorme begeerte bij Romy op. Terstond wou zij dan ook op dit vlak, niet langer voor haar tweelingzus onderdoen. Als in een roes trok zij haar slipje uit en sloop toen de keuken in. Daar bezorgde zij het vrijende stel een ware hartverzakking door plotseling te roepen: “Ik mag dan óók in september twintig geworden zijn, maar dat betekent mooi niet dat ik mijn hele leven maagd wil blijven!”


© Thislexy 2015

Een tropische verrassing

Peter en Emily winnen een hele leuke prijs bij de Postcode Zomerloterij; een tiendaagse reis naar een schitterend tropisch eiland. Er gaat een camera-team van de loterij met hen mee om daar promotie opnamen van te maken. Dat deert beide echtlieden helemaal niet. Sterker nog, ze grijpen de kans aan om hun ingekakte huwelijk een nieuwe impuls te geven. Een maand later gaan zij op reis.

Vroeg in de ochtend, volgend op hun aankomst op het jaloersmakend mooie eiland, stelt manlief voor dat Emily haar dagelijkse sportroutine best wel langs de waterlijn kan doen. Vanaf het balkon van hun appartement wijst hij aan welke kant zij het beste op kan gaan. De routine die zij de afgelopen maand heeft ontwikkeld om dagelijks te sporten wil Emily, ondanks de reis en het verblijf op het eiland, zeker niet onderbreken. Het lijkt haar inderdaad een prachtig idee. En om de ergste warmte, die al snel na zonsopkomst zal ontstaan, vòòr te zijn besluit zij meteen op pad te gaan.

Even later, al joggend, ziet zij hier en daar lokale bewoners bij een van de vele resorts al aan het werk, parasols uitklappen en zo, maar verder is er nog geen toerist op het strand. Emily geniet van de rust en het weidse uitzicht over zee als ze opeens een opvallende grote fles op het strand ziet liggen, of eigenlijk, uit het zand ziet steken. De kurk zit er nog in. Ze stopt met joggen en moet er een beetje om lachen. Als dit een fles met een briefje erin is, zou dat zo’n geweldige cliché zijn. Zeker als je de omgeving, die in menige roman niet zou misstaan, in ogenschouw neemt. Ze besluit de fles toch op te pakken om te kijken of het onwaarschijnlijke bewaarheid wordt. Groot is haar verbazing als er daadwerkelijk een briefje in zit. Keurig opgerold en zo te zien nog helemaal droog. Nu is haar nieuwsgierigheid toch echt gewekt en wil zij weten wat er op dat briefje staat. Emily trekt de kurk uit de hals. Dan schudt zij de fles met de opening naar beneden een paar keer stevig op en neer. Het briefje komt daardoor wel in de hals te zitten maar wil er nog niet uit komen. Emily kijkt om zich heen en ziet verderop op het strand een dun twijgje liggen. Zij loopt er heen, raapt het op en peutert met het takje net zo lang totdat zij het briefje uit de fles kan trekken. Voorzichtig rolt Emily het briefje open en leest wat er staat.

Mijn liefste,

In mijn dromen zie ik je voor me, op een zonovergoten wit strand. Te paard kom je aangereden, slechts gekleed in een weinig verhullende lange witte blouse. Je stuurt je paard de branding in en glijdt van zijn rug het zilte water in. Verfrist kom je even later het strand weer oplopen, je huid plakt tegen de transparant geworden natte stof. Je voelt je sexy en zoekt ons zelfgebouwde primitieve strandhutje op, waar ik op je wacht. Nadat je je hebt afgedroogd bemin ik je in het warme licht van de ochtendzon. Slechts een bescheiden voorbode van wat de dag nog brengen zal. Deels is deze droom al werkelijkheid geworden want dat hutje heb ik gisteravond laat al voor ons gebouwd. Het enige dat ontbreekt ben jij, dus haast je en kom naar ons liefdesnestje zodat ik je in mijn armen kan nemen en kan beminnen tot de avond valt. Volg het strand nog ongeveer een kilometer, tot je een verlaten strandstoel ziet met een rode ballon eraan. Verlaat daar het strand en loop het palmbos in. Daar zal ik op je wachten.

XXX

Uit Emily’s beide ooghoeken zijn inmiddels tranen ontsnapt. Zo’n romantische brief heeft zij in haar hele leven nog niet van -wie anders dan- Peter ontvangen. Wat een ommezwaai hebben de afgelopen weken klaarblijkelijk ook voor hem betekend. Emily rent meteen verder over het strand, zoals hij in de brief heeft beschreven. Heel veel tijd zullen ze niet hebben want na het ontbijt zullen er weer opnames gemaakt worden. Onderweg bedenkt zij nog eens wat een geluk zij heeft gehad dat zij de fles heeft zien liggen en dat zij was gestopt om hem op te pakken. En hoe vroeg Peter wel niet is opgestaan om de fles nog vóór haar loopje in het zand te plaatsen. Zij snapt wel waarom hij zo ‘behulpzaam’ was om aan te wijzen hoe zij het beste lopen kon. En lach siert haar gezicht.

De afstand van waar Emily de fles vond, tot aan de verlaten strandstoel, legt zij af in een roes. Met nog steeds een brede glimlach op haar gezicht en de romantische woorden uit de brief nog nagalmend in haar hoofd stapt ze het palmbos in, op zoek naar het hutje, dat zij al snel vindt. Veel stelt het niet voor, maar het ging duidelijk meer om het idee dan om de uitvoering. Maar waar zij ook kijkt, van Peter is geen spoor te bekennen. Haar teleurstelling begint net enige vorm te krijgen als er, tot haar grote schrik, iemand van achteren een hand voor haar ogen doet en haar in haar nek kust. “Oooh, je bent er toch,” kirt ze geschrokken en opgelucht tegelijk, “gekkie!”
In de weinige tijd die ze samen kunnen doorbrengen, voordat de TV-mensen weer aan hun hoofd zullen zeuren, wil Emily het maximale uit hun spontane liefdesspel halen. Zonder omhaal laat zij haar sportbroek zakken en haar slip volgt al even snel.
“Kom, even een vluggertje,” zegt zij, terwijl zij zich zonder ook maar om te kijken voorover buigt en met haar handen steun zoekt op haar knieën. De bron van haar opwinding zegt niets maar trekt hoorbaar de rits van zijn broek open en nog geen twee tellen later voelt Emily hoe zijn harde lid zich voorzichtig tussen haar schaamlippen door een weg naar binnen baant.

Dit heeft zij zo gemist de laatste jaren, een spontane neukbeurt. Het lijkt wel of Peter het ook gemist heeft want zijn pik voelt veel dikker dan anders en ook stoot hij veel krachtiger, gerichter, dan voorheen. Bovendien wil hij blijkbaar wel even laten weten dat hij weer ‘in control’ is, want om de haverklap krijgt zij een klets voor haar kont van hem. Iets wat haar alleen maar nog geiler maakt. Het duurt niet lang of zij voelt haar climax naderen en daarom spoort zij haar, als herboren, minnaar aan om ook zo snel mogelijk klaar te komen. Golven van extase overvallen haar als hun beider hoogtepunt zich aandient. Het warme zaad spuit werkelijk tegen de binnenkant van haar schede. Vermoeid, maar zeker voldaan, glijdt zij van zijn langzaam slap wordende pik af en gezamenlijk laten zij zich in het zachte zand tussen de palmen vallen. Van alle inspanningen heeft Emily een droge mond gekregen en daarom vraagt zij of manlief alsjeblieft wat drinken voor haar wil halen terwijl zij zelf, met haar ogen nog gesloten, volkomen ontspannen in het zand liggend nageniet.

Emily zou een paar minuten later haast in slaap gevallen zijn als zij niet zou zijn opgeschrikt door Peter’s stem. Teleurgesteld en behoorlijk buiten adem hijgt hij: “Ooh verdorie, je bent er al. Sorry dat ik zo laat ben lieverd. Daar gaat mijn verrassing!”

© Thislexy, 2015.

Aan sleutels geen gebrek...

“Ik heb het één en ander voorbereid,” zegt Marcel opgewekt, “kijk maar. Hier staat een stoel waar jij straks op mag gaan zitten.”

Marjon glimlacht, terwijl haar maag een beetje samenkrimpt van de spanning die zijn woorden oproepen. Het is het woordje ‘mag’ met name. Marcel zegt wel ‘mag’, maar bedoelt heel duidelijk ‘moet’. Die wetenschap verhoogt de spanning in haar lijf.
Geregeld mag hij haar een dag lang ‘helemaal-van-mij’ noemen. Samen kiezen ze die dagen uit.  Marjon weet dus dat ze de hele dag niets te vertellen heeft over wat voor kleren zij draagt, wat zij eet en drinkt en wanneer zij naar de wc mag bijvoorbeeld. Daar staat tegenover dat ze wèl weet dat zij seksueel behoorlijk aan haar trekken zal komen. Marcel niet minder overigens.
“Maar eerst doen we een ander spelletje,” zegt hij glimlachend.
Hij pakt Marjon bij de hand en leidt haar naar het midden van hun woonkamer. Waar normaal gesproken een hangstoel aan het plafond bungelt, hangt nu een spreidstang, precies op de juiste hoogte.
Slechts gehuld in een zwarte leren tanga, met dito bh, gaat Marjon onder de spreidstang staan.
Om haar polsen en enkels draagt zij zwarte lederen pols- en enkelboeien. Haar zwarte high-heels completeren haar outfit, die zij een half uurtje eerder heeft aangetrokken in opdracht van manlief.
Woordeloos haakt Marcel de ringen van beide polsboeien aan de musketonhaken aan de uiteinden van de spreidstang. Met haar armen gespreid boven haar hoofd staat Marjon nu weerloos tegenover hem. Die weerloosheid windt haar op. Marcel weet dat en ziet dat aan de stof van haar bh-cups die door haar stijve tepels naar voren wordt gedrukt.
“Wat zie je er toch lekker uit als je zo voor me staat.”
Een zucht van genoegen ontsnapt aan haar lippen, direct gevolgd door een snelle ademteug als Marcel onverwachts met zijn vlakke hand haar een klap op haar bil geeft. Dan grijpt hij haar bij haar gouden haren en trekt haar hoofd met een ruk naar achteren.
“Van wie ben jij vandaag, sletje?”
“Van u Mijnheer,” klinkt het hees uit Marjon’s mond, “helemaal van u.”
De aanblik van het doelwit van zijn wellustigheden, althans voor de komende uren, doet zijn pik groeien, maar zijn ‘speelgoed-voor-alle-dagen’ zal nog even geduld moeten hebben.
Eerst is er weer een snelle ademteug hoorbaar, als Marcel een klap geeft op Marjon’s andere bil.
“Zo, nou sta je weer helemaal in balans,” hoort zij hem lachend zeggen. Zij lacht met hem mee wetend dat dit de opmaak is voor veel heftiger werk. Dan vult het geluid van korte pieptoontjes de kamer, als Marcel hun kookwekker instelt. Een grijns verschijnt om Marjon’s mond.
“Vorige keer vijfendertig minuten, dus nu veertig,” geeft Marcel te kennen. De komende veertig minuten zal hij Marjon’s billen verwennen met slagen van een hele serie verschillende zwepen.
Net zoals de miljardair Christian Grey dat bij Anastasia Steele in de film deed. Sinds zij met ‘slechts’ vijf minuten begonnen, heeft Marcel zijn vaardigheid enorm vergroot en zijn de sessies puur genot voor hen allebei geworden. Zodra de kookwekker loopt is het geluid van zwepen, die op Marjon’s huid neerkomen, het voornaamste geluid dat in de huiskamer hoorbaar is.
Af en toe onderbreekt Marcel zijn slagritme om de huid van Marjon te strelen en haar even een adempauze te gunnen. Vaak is dat ook het moment waarop de gebruikte zweep wordt omgeruild voor een met een wat straffere slag. Haar ademhaling wordt gaandeweg regelmatig, soms even verstoord als Marcel een onverwacht hardere slag uitdeelt, en haar gedachten verdwijnen langzamerhand uit haar hoofd, tot er alleen de pijn is en het ritme van de slagen.

De tijd lijkt te zijn voorbij gevlogen als de hinderlijk piepjes van de kookwekker uiteindelijk aangeven dat de veertig minuten voorbij zijn. Beiden zijn trots op Marjon’s groeiende incassatie vermogen. Nadat zij is losgemaakt wordt dat ook met een lange en innige zoen gevierd. Dan drinken en eten zij samen wat. Zodra de kopjes en bordjes weer afgeruimd zijn, is het tijd voor Marcel’s tweede snode plannetje van die dag.

"Kom maar eens even op de stoel zitten,” gebiedt hij haar vriendelijk doch resoluut, “met je borst naar de rugleuning graag.”
Met een aantal stukken touw zet Marcel zijn geliefde in rap tempo vast aan de stoel. Nog geen tien minuten later kan zij werkelijk geen kant meer op. Met haar handen zou zij bij het uiteinde van een van de touwen kunnen komen, en haarzelf kunnen bevrijden, ware het niet dat Marcel haar polsboeien met een stukje ketting en klein hangslotje aan elkaar vastgezet heeft.
“Zo!” klinkt het uit zijn mond als hij ziet dat zij op dit moment niet zonder zijn hulp los zou kunnen komen. Hij loopt een keer om de stoel heen om het resultaat goed in zich op te nemen.
“Ik heb nòg iets voorbereid,” fluistert hij geheimzinnig in haar oor en loopt daarna naar hun koelkast.
Marjon ziet dat hij er een beker uithaalt en weer naar haar toe komt lopen.
“Kijk schatje, hier zit het enige sleuteltje van dat hangslotje in,” zegt hij, terwijl hij de beker voor haar houdt. De beker is tot de rand gevuld met brok smeltend ijs. Er steekt een lange draad uit het ijs. Hij plaatst de ijskoude beker tussen Marjon’s benen, die een gilletje geeft als de kou haar dijen raakt.
“Mond open,” gebiedt hij haar, waarna hij het uiteinde van het draadje in haar mond stopt.
“Zodra het ijs gesmolten is, mag je het sleuteltje eruit vissen en jezelf bevrijden. Lukt je dat denk je?”
Met haar lippen op elkaar knikt Marjon dat dat wel zal lukken.
“Mooi. Dan knap ik boven even uiltje en zie ik je over een uurtje wel weer hier beneden.”

Terwijl Marcel boven de minuten aftelt alvorens weer naar beneden te gaan en Marjon de minuten aftelt tot het ijs voldoende ontdooit is, besluiten haar ouders het stel onverwachts te bezoeken. Gelukkig hebben ze een sleutel van de voordeur, dus aanbellen hoeft niet…