O staat voor Odol.

Vroeger, en misschien tegenwoordig ook nog wel, had je mondwater van het merk Odol. Voor na het tandenpoetsen. Een raar flesje met een kromme hals waar ternauwernood een paar druppeltjes van dat spul uit te persen waren. Dan moesten die druppeltjes ook nog eens netjes in het glaasje water, dat je speciaal hiervoor had klaargezet, vallen natuurlijk. Anders had je er nog niks aan. Vervolgens bracht je dat glas water naar je mond, nam een slok en liet dat goedje door je mond lopen. Daarna spuugde je het uit, in de wasbak bijvoorbeeld en nam weer een slok. Dat proces herhaalde je tot het glas leeg was. Vervolgens had je een smaak in je mond die met plezierige woorden niet te omschrijven valt. Een oom van mij gebruikte het van jongs af aan tot aan zijn dood. De producent had hem er wel een lintje voor mogen geven, desnoods postuum, maar dat is er nooit van gekomen.
Ik was snel klaar met die Odol. Ik vrees, als ik het mij goed herinner, dat ik het eerste flesje niet eens leeg gemaakt heb. Misschien heb ik mijn oom er destijds wel een plezier mee gedaan. Geen idee meer.
Geef mij die ander ODOL maar. Die bekend staat als Ongelooflijk Dikke Ochtend Lul. Heerlijk!
 's Morgens wakker worden met een stijve. Een keiharde vaak ook nog eens. Het enige nadeel... als je nodig naar de wc moet om je blaas te legen. Wee de man die met een stijve er in slaagt om te urineren. Mocht het dan toch lukken, dan maar het beste onder de douche. Anders wordt het er een.

Bedankt voor het lezen/reageren, hopelijk tot morgen.