Een rondje van 39.

Trigger warning!!

Dit fictieve verhaal is beduidend anders, donkerder, dan mijn overige stukjes.
Slachtoffers van huiselijk geweld of andere vormen van mishandeling, 

doen er misschien beter aan dit NIET te lezen.

Mijn spiksplinternieuwe kleurentelevisie toont het enthousiaste publiek in het ijsstadion van het sneeuwrijke Davos. “Ard en Keessie, geef ze van katoen,” schalt het aanwezige Nederlandse, vlaggen zwaaiende supporterslegioen. Ard is net aan zijn tien kilometer rit begonnen met een rondje van 39. ‘Onze Kees’ staat op dit moment bovenaan op dit onderdeel, met een voorlopig beste tijd van 15:08,41. Toch lijkt het erop dat Ard voor de derde keer Europees kampioen wordt, volgens commentator Heinze Bakker. Het zijn de eerste schaatswedstrijden die ik op mijn televisie in kleur bekijk. Ik kijk letterlijk de hele dag mijn ogen al uit. Wàt een verschil met mijn oude zwart-wit-tv zeg! De lange zit, zeker nu de meesterritten worden gereden, eist echter zijn tol en op een gegeven moment voel ik mijn ogen dichtvallen. Daar mag ik van mijzelf wel heel eventjes aan toegeven…

Ik bevind mij in een oogverblindend, maagdelijk wit, sneeuwlandschap. Ik moet mijn ogen samenknijpen om niet door het felle licht verblind te worden. In een ruime cirkel rondom mij staan besneeuwde bomen. Aan elke boom, het zijn er best wel veel, staat een naakte vrouw geketend.
Op een houten tafel in het midden van de open ruimte ligt een variëteit aan slagmateriaal. Zwepen, stokken, plankjes en meer van dies. Menig SM liefhebber zou zijn vingers er vast bij aflikken.
Op de hoek van de tafel liggen ‘minder fijne speeltjes’; een boksbeugel, gummiknuppel, vleeshamer, zelfs een ploertendoder. Een ijskoude rilling loopt over mijn rug.
Tussen de bomen vandaan komt een man aangelopen met nòg een naakte vrouw. Om haar hals heeft zij een stalen band waar een ketting aan zit. De man houdt het uiteinde van de ketting in zijn ene hand en trekt haar achter zich aan. De vrouw heeft haar handen op haar rug, ik vermoed dat zij geboeid is. Als zij dichterbij komen zie ik dat de vrouw, mijn vrouw is. De man heeft een pistool in zijn andere hand.
“Kniel,” zegt hij tegen mijn vrouw, die onmiddellijk aan zijn eis gehoor geeft en in de zachte sneeuw knielt.
Boos om wat hij van haar eist en omdat hij haar duidelijk tegen haar wil gevangen houdt, doe ik een stap in hun richting. Dan zet hij het pistool tegen haar slaap en kijkt mij zwijgend aan. Abrupt houd ik halt.
“Wat moet je, idioot?!” roep ik.
“Het is heel simpel,” zegt hij, “als je tenminste wilt dat ik je vrouw in leven laat.”
Mijn vrouw barst bij het horen van die woorden in snikken uit.
“Stil jij!” snauwt hij terwijl hij een ruk aan de ketting geeft waardoor mijn vrouw bijna haar evenwicht verliest en voorover in de sneeuw dreigt te vallen. Gelukkig weet zij rechtop te blijven. Met grote moeite slikt zij haar tranen in. Mijn boosheid is minstens verdrievoudigd. Lááiend ben ik!
“Het leven van negenendertig vrouwen òf het leven van je vrouw. Wat kies je?”
De schrik slaat mij om het hart.
“Wat bedoel je?”
Hij zucht en zijn blik vernauwt zich.
“Jij moet die negenendertig wijven afmaken, anders maak ik jouw wijf af! Duidelijk nu?!”
“Wàààt?!”
“Je hebt een kwartier de tijd. Ik zou maar beginnen,” zegt hij en richt het pistool in de lucht.
“Op uw plaatsen!” roept hij triomfantelijk.
Als het schot klinkt, krimpt mijn vrouw krijsend in elkaar. Ik sta aan de grond genageld, niet wetend wat ik het eerste en het laatste moet doen.
“De tijd loopt sukkel! Doe wat!” roept de idioot met een afschuwelijke grijs op zijn gezicht.
Eindelijk zetten mijn voeten zich in beweging. Bij de tafel aangekomen pak ik een willekeurige zweep en loop dan door naar een van de geketende vrouwen. Als een bezetene begin ik met de zweep op haar rug te slaan. Zij lacht alleen maar. Hoe harder ik sla, hoe harder zij lacht. Zij duwt haar kont naar achteren en spoort mij zelfs aan om flink uit te halen.
“Toe maar! Ja, sla op mijn geile kont! Toe maar! Harder! Harder!” hoor ik haar roepen.
Vloekend gooi ik de zweep op de grond en ren terug naar de tafel. Ik pak een houten roede en loop ermee naar een andere vastgeketende vrouw. Ik mep er op los. Op haar borsten, buik, bovenbenen. Niets lijkt haar te deren. Als ik haar venusheuvel raak, spreidt zij haar benen en duwt haar onderlijf naar voren.
“Toe maar, grote jongen. Sla jij maar lekker op mijn kutje hoor,” zegt zij met een zwoele stem.
Een vreselijk harde slag geef ik haar daar, maar het lijkt haar alleen maar meer op te hitsen. Gefrustreerd smijt ik de roede aan de kant en kijk boos naar die mafkees die mijn vrouw gijzelt.
“De tijd loopt, lul! En je bent een slappe lul ook nog eens. Nog even en je kunt je vrouwtje naar haar graf dragen,” roept hij mijn kant uit.
Dit vraagt om drastischere maatregelen. Pisnijdig loop ik terug naar de tafel en pak een gummiknuppel. Met dat ding in de hand ga ik op de volgende vrouw af. Ik zie een glinstering in haar ogen verschijnen als ik dreigend met de knuppel rondzwaai. De moed zinkt mij nu eigenlijk al in de schoenen. Toch beuk ik met de knuppel op haar ribbenkast, rug en schouders. Ik sla zó hard dat de trillingen van de gummiknuppel mijn hand laat tintelen.

“Neuk me ermee. Steek hem in mijn kontje. Alsjeblieft, laat me klaarkomen,” smeekt ze mij.
Moe en ook moedeloos word ik van dit alles. Half verslagen kijk ik naar mijn vrouw die nog steeds, in de koude sneeuw, aan de voeten van die uit een gesticht ontsnapte gek zit.
Nog één poging moet ik gewoon wagen. Resoluut kwak ik de gummiknuppel in de sneeuw en ren terug naar de tafel om daar de boksbeugel te pakken. Ik schuif hem om mijn hand en ren naar de volgende vrouw. Als ik voor haar sta sluit ik mijn ogen en begin woest op haar in te slaan.
Alle energie die ik nog heb stop ik in mijn hand die meedogenloos haar gezicht opzoekt. Als ik, na God weet hoeveel tijd, heel even door mijn oogleden spiek naar wat ik aangericht moet hebben, zie ik een heftig bloedend gezicht. Slijm en bloed loopt uit haar mond, haar ogen zijn gezwollen. Als zij merkt dat ik haar aankijk, verschijnt er een lachje om haar half tandeloze mond.
“Watje!” slist zij met enorme minachting in haar stem naar mij.
Mijn arm valt slap naast mijn lichaam. Dan zak ik door mijn knieën vóór haar in de sneeuw en laat huilend mijn hoofd hangen. Achter mij begint die gestoorde gek dan ook nog eens te tellen...
“Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee….één!”
De knal van een pistoolschot laat mij opschrikken.

Onderuitgezakt hang ik in mijn tv-stoel. Het tv-beeld sneeuwt en sist, de uitzending is al lang afgelopen. De van mijn schoot gevallen afstandsbediening raap ik van de grond. Een tel later is het beeld zwart en het geluid uit. Vermoeid wrijf ik over mijn hoofd terwijl ik opgelucht adem haal.
Het was gelukkig maar een droom, wat zeg ik… een nachtmerrie! Ik doe de lichten in de woonkamer uit en loop de trap op naar boven. Op de overloop haal ik de sleutel van de verboden deur uit mijn broekzak. Een zindering trekt door mijn lijf nadat ik de sleutel omgedraaid, de deur geopend en het licht aan gedaan heb.
Ik stap de witte, volledig geluidsdichte ruimte binnen en sluit de deur zorgvuldig. Aan de muur hangt allerlei slag- en martelmateriaal. Vóór mij hangt mijn angstige, naakte, geknevelde en geketende vrouw uitgeput aan haar geboeide armen. Met haar tenen raakt zij nèt een plasje van haar eigen urine. Zij knijpt haar gezwollen ogen nog verder dicht vanwege het felle licht.
Een rondje van negenendertig, echoot door mijn hoofd. Ik moet er vreselijk om lachen.

“Ik denk dat ik jou maar weer eens héél erg pijn ga doen, slèt,” sis ik in haar oren, “ik heb er vandaag extra veel zin in namelijk...”

© Thislexy, 2016.