EWA inzending bijeenkomst 31 janauri 2015

Mijn verjaardagscadeau.

Onlangs heb ik vernomen dat mijn ouders het begin van de lente ieder jaar vierden met een spetterende vrijpartij. Daar is niets op tegen natuurlijk. In de lente van 1960 leidde die geslachtsdaad abusievelijk tot een conceptie, waaruit op 23 december van dat jaar een zoon werd geboren. Ik dus.
“Niet gepland, maar wel welkom,” heeft mijn moeder mij later meermaals gezegd.

Nèt géén kerstkindje. Nooit ‘samen met héél Nederland’ vrij op mijn verjaardag, behoudens die sporadische jaren dat die dag in het weekend viel uiteraard. Hadden mijn ouders destijds nou één dag later… maar ja, dàt geluk had ik dus niet.

Het geluk rolt sowieso mijn kant niet op, want ik had vaker vette pech in mijn leven. Het begon al toen ik nog jong was. De film ‘Home Alone’, over dat jongentje dat door zijn ouders thuis vergeten wordt als het gezin op vakantie gaat, had bijna op een waargebeurd incident in mijn leven gebaseerd kunnen zijn. Ik zeg ‘kunnen’, want ik werd niet vergeten toen we op vakantie gingen, maar toen we, aan het einde van de zomervakantie van 1972, weer naar huis toe gingen. Vlak voor ons vertrek van de camping, stuurde mijn moeder mij nog snel even naar de kampwinkel. Ik mocht van haar een zakje snoepgoed voor onderweg halen. Vervolgens, overrompeld door mijn vaders bitse opdracht daartoe, stapte ze bij hem en mijn zussen in de auto en reden ze weg. Ach ja, het is maar een voorbeeld en het kwam uiteindelijk ook wel weer goed, toen!

Nog een voorbeeld van pech? Komt ‘ie!

Vandaag, op mijn verjaardag, kom ik ‘s morgens uit bed. Ik vraag mij af of mijn vrouw en kinderen zich überhaupt bewust zijn van het feit dat ik jarig ben. De laatste jaren lijkt het hen steeds minder te interesseren. Dit jaar, anno 2000 dus, vier ik nota bene mijn veertigste verjaardag. Mooie ronde getallen, eeuwwisseling en zo, dus gemakkelijk te onthouden zou je denken. Het huis is vrolijk versierd met allerhande kerstprulletjes, onder de kerstboom ligt een klein elektronisch kastje onophoudelijk kerstliedjes te jengelen en de stroommeter in de meterkast draait overuren van alle kerstverlichting in en om het huis. Mijn vrouw tref ik in de keuken aan, waar de grill-bakoven kreunend een forse kalkoen klaar moet zien te stomen. Meer dan een op de automatische piloot uitgesproken “Môgge schatje” komt er niet over haar lippen. Dat is dan ook precies wat ik dan maar terug zeg. Vrouwlief is nu al druk bezig met de voorbereidingen van het avondmaal, dus ik laat haar maar begaan, terwijl ik in stilte mijn eigen ontbijt regel.

Terwijl ik niet veel later de slappe cornflakes uit het schaaltje schep, komen de kinderen van boven gestormd. Beide begroeten mij met een redelijk opgewekt “Hoi pap” maar ook zij reppen met geen woord over mijn verjaardag. Ik kan het ze misschien niet eens kwalijk nemen.

Na een plichtmatige kus op mijn echtgenote’s wang vertrek ik kort daarop naar kantoor.

De eerste persoon die ik op kantoor tegenkom is mijn secretaresse.

“Hallo Lex, goedemorgen en van harte gefeliciteerd met je verjaardag,” hoor ik haar zeggen.
Zij steekt haar hand uit en nadat zij mij de hand heeft geschud, ontvang ik drie zoenen van haar.
Meteen verschijnt er een brede lach op mijn gezicht, want er is toch nog iemand die mijn verjaardag niet vergeten is. De rest van de ochtend verloopt niet veel anders dan andere ochtenden op kantoor. Geen van de klanten die ik aan de telefoon heb feliciteert mij. Dus òf ze weten het niet, òf het interesseert hen blijkbaar net zo min als de rest. Misschien zou het helpen als er een website gemaakt zou worden die je helpt om de verjaardagen, van mensen die je kent, te onthouden. Fotootje van hun hoofd erbij… een soort elektronisch smoelenboek.

Tegen lunchtijd klopt mijn secretaresse op mijn kamerdeur. Ik laat haar binnenkomen. Zij stelt voor om samen te gaan lunchen. Met een gemeende dankbaarheid accepteer ik haar aanbod, waarna we getweeën niet veel later het kantoorpand verlaten. Onderweg naar de lunchroom waar wij wel vaker de lunch gebruiken, stelt zij voor, omdat het mijn verjaardag is, om eens naar een andere eetgelegenheid te gaan. Dat idee staat mij wel aan dus volg ik haar naar een gezellige, maar rustige, bistro waar zij zelf vaker zeer smaakvol gegeten heeft.

De bistro beschikt ook over een aantal tafels die behoorlijk wat privacy bieden. Zij hoeft mij nauwelijks over te halen om samen met haar aan zo’n tafeltje te gaan zitten. Onze maaltijd is inderdaad erg lekker en we keuvelen er onder het eten ontspannen en amicaal op los. Zij maakt zelfs haar lange goudblonde haar voor mij los, als ons gesprek toevallig even in die richting gaat. Al met al heb ik het reuze naar mijn zin en het jarig-zijn-gevoel komt nu toch een beetje boven borrelen.
Als we een half uurtje later weer naar kantoor lopen geeft zij mij zelfs een arm. Trots als een pauw loop ik met haar aan mijn zij tot zij opnieuw met een voorstel komt. In plaats van terug naar kantoor te lopen, stelt zij voor om naar haar appartement te gaan. Het blijkt maar een paar straten verderop te zijn en mijn werk kan het wel lijden, dus stem ik er gewillig mee in. Ik voel hoe mijn hart opgewonden raakt en een tikje sneller gaat slaan.

Zo komt het, dat ik niet veel later een keurig verzorgd appartement binnenstap, waar het heerlijk naar verse dennengeur ruikt. Ik loop achter een lieve en mooie vrouw aan die blijkbaar een wel héél persoonlijk verjaarscadeau voor mij in petto heeft. Zij vraagt mij in de woonkamer plaats te nemen terwijl zij zelf even naar haar slaapkamer gaat ‘om iets gemakkelijks aan te trekken’. Die hint is mij volkomen duidelijk. Ik weet wat mij zo te doen staat. Opnieuw verschijnt een hele brede grijns op mijn gezicht.

Ik hoef niet eens heel erg lang te wachten voor zij de woonkamer weer binnen komt lopen. Zij wordt echter op de voet gevolgd door mijn, als kerstmannen verkleedde, vrouw en kinderen, die in koor ‘lang zal hij leven’ zingen. Elk van hen heeft een in gekleurd papier verpakt cadeau in de handen.

Ik ben vol-ko-men overrompeld door dit onverwachte onthaal. Maar de brede grijns van enkele seconden geleden contrasteert enorm met mijn thans verschrikte blik, want ik zit daar…

Op de bank te wachten…

Naakt…

© Thislexy