Buitenwereldse paringsdriften - Thewa #22.

Haar scharlakenrode kuif stond fier overeind, ten teken van haar voortplantingsdrift. Tevens een signaal naar andere vrouwtjes om een eind uit haar buurt te blijven. De rivaliteit tussen ‘de dames’ tijdens het paringsseizoen was hoog. Zo hoog, dat ook niet-geslachtsrijpe vrouwtjes werden aangevallen, door de rijpere, als ze te dichtbij kwamen. De geelgroene schubben van haar ranke lichaam glommen in het schijnsel van de verre blauwe zon waar haar planeet in een decennialange, elliptische baan omheen cirkelde. Met haar vier ogen speurde ze de schemerige omgeving af op zoek naar een plek om het dichte bladerdek in te kunnen duiken om daarna, op de vaste grond kilometers onder haar, het paringsritueel voort te kunnen zetten. Het mannetje dat zij voor de gelegenheid gevangen had, hield zich schuil in de huidplooi onder haar kin. Het eeuwige surplus aan vrouwtjes op deze broeierige planeet had ontelbare generaties geleden al voor de vorming van de opbergzak gezorgd. Ze kon het mannetje tenslotte niet de hele tijd in één van haar zes klauwen houden. Dat was veel te gevaarlijk. Al haar klauwen had ze namelijk nodig om zich vast te kunnen grijpen aan de dunne twijgjes van het gebladerte. Als zij zich niet goed vasthield, kon een onverwachts forse windvlaag haar zomaar de atmosfeer in blazen. Gegeven de lage zwaartekracht duurde het soms dagen voor ze weer ver genoeg naar beneden was gedwarreld om zich aan een takje vast te kunnen grijpen. Alleen aan het einde van de maandenlange jacht op een mannetje had ze heel even één klauw vrijgemaakt om hem te vangen en snel in de veilige beschutting van haar eigen lichaam op te bergen.

Ze vond een geschikte opening in het bladerdek en kroop erdoor, het nòg duistere deel van haar leefwereld in. Nu was het zaak om langs een van de kilometerslange luchtwortels het grondniveau op te zoeken. Klauw voor klauw werkte zij zich naar beneden. Een reis die vele tientallen aardse uren in beslag zou nemen. Gaandeweg haar afdaling werd haar cloaca-achtige geslachtsopening ontvankelijker voor het mannetje, dat op zijn beurt door zijn krappe leefruimte steeds stijver en strammer werd tot hij uiteindelijke een haast catatonische staat bereikte. Schrille schreeuwklanken, die vanuit de diepte tussen de kale boomstammen weerklonken, kondigden de geslaagde paringen van haar soortgenoten aan en stimuleerden haar om sneller af te dalen.

Aangekomen in de bijna permanente duisternis op grondniveau ging ze op zoek naar een wortelkluwen waarin zij zich èn goed vast kon houden èn voldoende steun vond om twee klauwen vrij te hebben. Fladderende leefvormen, hunkerend naar voedingsstoffen, zagen hun kans schoon en vielen het vrouwtje onophoudelijk aan. Maar haar wil om een nieuwe generatie voort te brengen bleek onverzettelijk. Na enige tijd vond ze een holle wortelkluwen en nestelde zich er zo in dat ze niet weg kon zweven, of waaien, en toch twee klauwen over had om het mannetje voorzichtig uit de huidplooi te halen. Het stijve gedrochtje, waar behalve een paars kopje niets oogstrelends aan te ontdekken was, moest nu in gereedheid worden gebracht voor het hoogtepunt van het paringsritueel. Daartoe moest het arme ding eerst tot bloedens toe door het vrouwtje met haar ruwe behaarde tong afgelikt worden. De ondragelijke pijn die dat veroorzaakte…

Met een schok ontwaak ik uit mijn halve nachtmerrie en kijk poezebeest recht in de ogen. Zij kijkt mij terug met een blik van: nu je toch wakker bent… ik zou wel wat brokjes lusten.
Geërgerd, maar ook opgelucht dat mijn enge droom voorbij is, sta ik op. Voortaan voor het slapen gaan toch maar geen uren achter elkaar Discovery Channel kijken, beloof ik mijzelf.

© Thislexy, 2017.