Rap een beetje! Thewa #7

Floris-Jan Wagenaer, CEO van Windvang International, kijkt vermoeid door het zijraampje van zijn luxe limousine. Een druilerig winterlandschap glijdt aan hem voorbij. Zijn trouwe chauffeur, Lennart, stuurt de wagen geconcentreerd naar Floris-Jan’s Aerdenhoutse villa. In gedachten neemt de CEO zijn drukke werkdag nog een keer door.

Vanochtend ‘mocht’ Floris-Jan de aandeelhouders van Windvang, een bedrijf gespecialiseerd in het bouwen en exploiteren van windparken op zee, over de cijfers van het afgelopen jaar informeren.
De bedrijfsresultaten waren niet goed. Tijdens de ellenlange vergadering moest hij flink wat overredingskracht gebruiken om de aandeelhouders ervan te overtuigen dat dit jaar toch echt winst gemaakt zal worden. Met zijn kalme, zware stem en onverstoorbare voorkomen wist de gelauwerde windenergie pionier uiteindelijk bij de meeste aandeelhouders een lach op het gezicht te toveren. 

Ook wist hij hun instemming te verwerven, waar het de gekozen bedrijfsstrategie van de onderneming betrof. Na de vergadering had Lennart hem naar Den Haag gereden waar hij de minister van binnenlandse zaken persoonlijk had geïnformeerd over de voortgang van de bouw van de windparken voor de kust van Katwijk en Schoorl. Toen het overleg klaar was zijn zij weer naar het Europese hoofdkantoor van Windvang teruggereden.

Bij terugkomst op kantoor was Lilianne, zijn vaste secretaresse, zoals altijd achter haar bureautje vandaan gekomen en hem in zijn kantoor gevolgd. Er was tenslotte altijd wel iets dat hij van haar gedaan wilde hebben.
“Je mag mij wel even pijpen,” had hij gezegd nadat hij op zijn bureaustoel neergeploft was. Gewoon om even te ontspannen. Zorgvuldig had zij zijn nog slappe pik uit zijn pantalon gevist en hem met haar mond stijf gekregen. Er was voor haar nog wel wat werk te verrichten geweest voor hij eindelijk zijn lauwe zaad in haar mond had kunnen lozen. Lilianne wist dat haar beloning evenredig aan zijn genot zou zijn, dus deed zij altijd haar best om hem lekker klaar te laten komen. Zeker driekwart van haar luxueuze huisraad had zij zo bij elkaar geneukt en gepijpt. Zelfs met een simpele oogopslag kon hij haar alles laten doen wat hij maar wenste. De macht van deze man, die indirect leiding gaf aan een paar duizend medewerkers, straalde hem de ogen uit.
“Informeer mijn vrouw dat ik zo naar huis kom,” had hij haar als laatste opgedragen voor hij om klokslag vier uur, samen met Lennart, het kantoorgebouw had verlaten om huiswaarts te keren.

In Heemstede laat Floris-Jan de auto stoppen bij de bloemenkiosk naast het treinstation Heemstede-Aerdenhout en geeft Lennart opdracht alle grote, dure, rode rozen te kopen. Lennart komt met een fikse bos bloemen weer bij de auto en legt ze naast Floris-Jan op de achterbank.
“Keurig, dank je wel, Lennart.”
“Graag gedaan, meneer,” antwoordt de chauffeur in de wetenschap dat de kosten royaal aan hem zullen worden vergoed.
De reis naar huis wordt voortgezet en niet veel later stopt de wagen opnieuw. Nu voor het grote sierlijke hekwerk dat de oprit naar de villa voor ongewenste bezoekers afsluit. Met een druk op een knop in het dashboard stelt Lennart een elektrisch mechaniek in werking en gaat het hek open. 

Een paar tellen later kan de auto er langs en stopt opnieuw zodra ze voor de onder architectuur gebouwde villa staan.
“Zal ik u naar binnen begeleiden, meneer?” vraagt Lennart.
“Dank je, maar dat is vandaag niet nodig. Zet mijn tas maar op het bordes, de bloemen draag ik zelf.”
“Zo u wilt, meneer.”
Lennart stapt uit en opent het portier voor Floris-Jan die, met de enorme bos rozen in zijn arm, ook uitstapt. Dan pakt hij Floris-Jan’s aktetas uit de kofferbak en zet die op het bordes.
“Ik wens u een prettig weekend, meneer. Maandagochtend dezelfde tijd?”
“Zelfde tijd inderdaad, Lennart. Jij ook een prettig weekend.”
Na een beleefd knikje met zijn hoofd in de richting van zijn werkgever stapt Lennart weer in de auto en rijdt huiswaarts.
Floris-Jan kijkt zijn chauffeur na, totdat het hek zich weer achter de wagen gesloten heeft. Dan, met de rozen in zijn arm en zijn tas aan zijn hand, loopt hij richting een van de drie inpandige garages. 

De garagedeur opent automatisch. Zodra de deur voldoende open is, stapt Floris-Jan de garage binnen.

“Je bent laat, florina” zegt een vrouwenstem.
“Het spijt mij oprecht, mevrouw. Maar uh… ik heb onderweg bloemetjes voor u gekocht.”
Terwijl de garagedeur zich automatisch achter hem sluit, knielt de machtige CEO op de grond van de tot SM-kerker omgebouwde ruimte. Hij biedt de vrouw, zonder haar in de ogen te durven kijken, de rozen aan. De vrouw, zijn vrouw, pakt de bloemen van hem aan.
“Aaah, goed zo, florientje. Deze hebben hun doornen nog, heel fijn. Kleed je uit. Nu!”
In minder dan geen tijd staat de windenergie tycoon naakt voor haar.
“Benen spreiden, handen achter je hoofd, liefje!”
Zodra hij de gewenste houding heeft aangenomen neemt de vrouw de rozen in beide handen en wrijft de stekelige stelen met kracht een paar op en neer langs zijn scrotum. Kermend van de pijn ondergaat hij de foltering tot de tranen hem over de wangen en dunne straaltjes bloed aan de binnenkant van zijn dijen stromen.
Hij krijgt een aai over zijn bol en een kusje op zijn wang, waarna zij zegt: “Goed zo, meisje van me. Doe nu je zwarte dienstmeisjes tenue maar aan, zet de bloemen in het water en begin aan het avondeten. En rap een beetje, ik heb honger!”

© Thislexy, 2015.