Laat je niet kisten. (1)

Avonden achtereen was hij is hun schuurtje in de tuin bezig geweest. Ze had toegezien hoe hij smalle houten balken, houten platen en planken bij de doe-het-zelf had gekocht en naar het schuurtje had gesjouwd. Daarna had ze hem horen zagen, schuren, timmeren, boren en wat dies meer zij. Hij was er duidelijk over geweest dat zij tot nader order niet in de schuur mocht komen, zelfs niet eens in de buurt ervan. Bezweet was hij tussen de bedrijven door het woonhuis weer binnen gestapt en dan had ze hem voorzien van eten en drinken of was hij even naar de wc geweest. Als ze ’s avonds samen in bed lagen en ze hoorde zijn regelmatige ademhaling verklappen dat hij al sliep, had ze vaak overwogen om toch “even” naar het schuurtje te lopen en zo haar nieuwsgierigheid te bevredigen. Maar ze had zich weten in te houden, dus toen op een dag de verlossende woorden: ‘Het is klaar schatje van me’, uit zijn mond kwamen, taste ze nog steeds in het duister over wat hij daar allemaal aan het doen was geweest. Nadat hij eerst nog wat te drinken had gevraagd -en gekregen uiteraard- en daarmee de spanning alleen maar nog meer had opgevoerd, liepen ze samen richting het schuurtje. ‘Handen voor je ogen’, had hij gezegd vòòr hij de schuurdeur had open gedaan. En toen de deur open stond mocht ze haar handen weer weghalen. ‘En...?’, vroeg hij triomfantelijk. Midden in de schuur stond een grote houten doos. Een ander woord had ze er niet voor. Kist, was misschien meer toepasselijk geweest. Keurig netjes in elkaar gezet, daar niet van en ook heel netjes geschilderd. Meester lachte toen hij haar gezicht zag. ‘Kom maar eens kijken’, zei hij terwijl hij haar bij haar hand pakte en het schuurtje binnen stapte. De kist was ongeveer anderhalve meter hoog en zo’n zestig centimeter breed en diep. Nu ze er dichtbij stond zag Evelien, “eefje” voor haar Meester, dat er aan het voorpaneel aan de ene kant scharnieren zaten en een soort grendel aan de andere kant. Meester maakte de grendel los en draaide het voorpaneel als een soort deur helemaal open. Samen keken ze naar binnen en nu zag eefje dat er een soort stoel aan de binnenkant was gemaakt. De zitting bestond slechts uit een V-vormig houten frame en de rugleuning was niet meer dan een smalle vertikale balk met op schouderhoogte een horizontale balk die via de achterwand aan beide zijden doorliep naar de zijwanden. Op allerlei plaatsen waren rood gekleurde sjorbanden aangebracht om “de vracht” mee vast te kunnen zetten. Toen de mogelijke functie van dit bouwsel tot eefje doordrong, moest ze wel even slikken. ‘Gelijk maar eens kijken of ‘ie past’, zei Meester, en voegde de daad bij het woord door eefje in de kist plaats te laten nemen. Op Meester’s commando ging ze een aantal malen verzitten, maar na enig passen en meten was Meester tevreden en mocht ze weer uit de kist stappen. Ze had alles bijelkaar misschien een minuut in de kist gezeten, maar nu al werd haar kutje nat bij het idee dat Meester haar misschien wel voor een korte of langere periode hierin op zou sluiten. In de gauwigheid had ze gezien dat er in ieder zijpaneel een aantal ventilatiegaten waren aangebracht, en dus zou ze er -als Meester dat wenste- ook werkelijk een lange tijd in door kùnnen brengen. Die nacht sliep eefje maar slecht. Iedere keer gingen haar gedachten met haar op de loop en fantaseerde ze allerlei situaties waarin de kist kon worden gebruikt. En paar keer moest ze zichzelf vermannen om niet een paar vingers in haar natte grotje te stoppen en eens lekker te masturberen. Meester had haar tenslotte een masturbatieverbod opgelegd. Maar geil maakten die gedachten haar wel. Meester leek geen haast te maken met het in gebruik nemen van de kist, want eefje moest wachten tot het eerstvolgende weekend zich aandiende voordat Meester het woord “kist” weer in de mond nam. Die avond kwam hij uit zijn werk en had een pakketje, een kadootje, voor eefje meegebracht. Wetend hoe nieusgierig zijn meisje is, legde hij het sierlijk verpakte pakketje in het zicht, maar zei er verder niets over. Een eefje, die het pakketje direkt in de gaten had natuurlijk, wist dat hiermee haar nieuwsgierigheid weer eens op de proef werd gesteld. Braaf zei ze er niets over, maar inwendig knaagde het wel aan haar. Na het avondeten was het dan eindelijk zover. ‘Sletje van me, pak dat pakje eens voor me.’ Netjes haalde eefje het pakketje op en overhandigde het aan haar Meester. Met een handgebaar liet hij haar, vòòr hem, op de grond knielen. Zoals ze gewend was, als ze zo bij hem moest komen zitten, deed ze meteen haar handen op haar rug. Hij legde het zojuist aan hem overhandigde kadootje op haar schoot en pakte toen met beide handen haar gezicht beet. ‘Kadootje voor jou. Omdat je de laatste tijd erg lief en gehoorzaam bent geweest. Meteen ook een kadootje voor mij, omdat ik het een mooi gezicht zal vinden als je dit draagt.’ Toen gaf hij haar een lange intieme zoen en daarna mocht ze haar kadootje open maken. Al toen ze het pakketje naar haar Meester bracht, had eefje gevoeld dat er iets slaps, mogelijk iets van kleding, in zou zitten. Eenmaal uitgepakt bleek dat gevoel te kloppen. Meester had haar namelijk een zwarte latex catsuit kado gedaan. Ze had al meer latex kleding, maar een catsuit ontbrak nog. Blij verrast sloeg ze haar armen om Meester’s nek en zoende hem even hartstochtelijk terug. ‘Mag ik het meteen passen Meester?’ Geamuseerd knikte hij en ging er eens goed voor zitten om haar dat te zien doen. Het kostte even wat moeite, en wat talkpoeder, maar even later stond ze in haar glimmende strakke pakje voor hem. Aan de bult in zijn broek, ter hoogte van zijn kruis, kon ze zien dat het Meester wel kon bekoren hoe ze er nu uit zag. Ze stond op punt om te vragen of ze Meester even oraal mocht verwennen, maar hij was haar net voor met de opdracht om de speelkist erbij te halen. Terug in de woonkamer zette ze de speelkist naast Meester op de grond. Als eerste liet hij haar haar high heels aantrekken. Toen was het Meester’s beurt om haar te helpen. Eerst deed hij haar leren wanten aan, waardoor ze haar handen niet meer kon gebruiken. Vervolgens wou hij haar hoofd volledig bedekken. Met een stuk tape plakte hij om te beginnen haar mond dicht. Sidderingen gingen door haar hele lijf op het moment dat Meester het latex hoofdmasker over haar hoofd deed en haar daarmee belette om nog iets te kunnen zien of iets te kunnen zeggen. Toen het masker goed zat, werd haar nòg een bewegingsbeperking opgelegd, door haar een hoge halsband om te doen. ‘Oooh, kijk eens’, hoorde ze Meester zeggen. ‘Mijn eefje-teefje wordt al weer geil’. Terwijl eefje zich nog afvroeg hoe Meester dat kon weten, anders dan dat het eigenlijk een gegeven was, kneep hij eens flink in haar harde tepels die duidelijk zichtbaar waren door de latex “verpakking”. Een gesmoorde “aaauu”, was vanachter het latex hoofdmasker hoorbaar en Meester moest lachen om haar -voorspelbare- reactie. Meester liet zijn slavinnetje opstaan en liet haar om haar as draaien. Alles zag er keurig uit en dus werd het tijd voor de volgende stap. ‘Meekomen naar de kist!’, zei hij terwijl hij eefje bij de arm pakte. Letterlijk met blindelings vertrouwen liep ze met hem mee. Hij leidde haar het huis uit, de tuin in, tot aan de schuur. Daar hielden ze even halt, dat gaf Meester de tijd om de schuurdeur te openen evenals het voorpaneel van de kist. Vervolgens leidde hij haar de schuur binnen en hielp haar bij het plaatsnemen in de kist. De ene sjorband na de andere werd gebruikt om eefje’s lichaam steeds vaster aan het frame van “de stoel” vast te zetten. En bij iedere sjorband werd eefje’s kutje natter en natter. Meester kon zelfs zijn slavinnetje even horen kreunen, van ongemak of geilheid, wie zal het zeggen, toen hij haar hoofd tegen de achterwand vastzette met een sjorband rond haar halsband.

Meester gaf zijn teefje een bemoedigend klopje op haar dij en een zoen op haar ene -latex-wang en zei daarbij: ‘Sweet dreams teefje’. Daarna sloot hij de kist af en verliet de schuur. Onbewegelijk zat eefje nu alleen, in haar latex catsuit, vastgesjord in de kist. De kist die dicht was gemaakt en zonder dat verder iemand daar iets van af wist, in het schuurtje in hun tuin stond. En Meester? Stond hij toch stiekem naast de kist in de schuur, te luisteren? Of was hij echt bij de schuur vandaan gelopen en zat hij nu binnen? Arme eefje wist het niet. Wat ze wel wist was dat haar lichaam op sommige plekken al begon te protesteren tegen de constante druk van een sjorband of een deel van het frame waar ze op zat. Hoe lang zat ze er nu pas? Vijf minuten, tien minuten. En wie weet hoe lang Meester haar daar zou laten zitten. ‘Sweet dreams’, had hij gezegd toch? Bedoelde hij daarmee te zeggen dat hij haar de volgende ochtend pas weer uit de kist zou laten? Gaandeweg gleed eefje steeds verder in onderdanigheid, tot de pijn in haar lijf leek te verdwijnen, evenals een gevoel van tijd en ruimte.

© Thislexy

Avontuur op Kos.

De wielen van het vliegtuig raakten het warme asfalt van de zonovergoten landingsbaan behoorlijk hard, daardoor ging er een schok door het hele vliegtuig heen. Het deed Estelle uit haar overpeinzing ontwaken. Ze had tijdens de landing alleen achterin het vliegtuig gezeten op een stoel die bestemd is voor het cabinepersoneel, waar zij toe behoorde. Haar collega die vlakbij de cockpit zat, nam geroutineerd de spreekhoorn van de intercom ter hand en heette de passagiers van harte welkom op hun bestemming, het Griekse eiland Kos. Het was een lange vlucht geweest en Estelle zat er een beetje doorheen. Deze vlucht was tussendoor gekomen, ze viel in voor een collega die ziek was geworden. Daardoor had ze 'iets' meer uren gedraaid dan eigenlijk verantwoord was. Maar nu, nu deze vlucht er op zat, had ze even een paar dagen vrij en kon ze weer op krachten komen. De Griekse zon zou haar daar bij helpen had ze voor zichzelf bedacht. Voor de overige bemanningsleden zat de dienst er ook op en ze zouden met z'n allen het toestel verlaten om ofwel naar een hotel te gaan of om over te stappen op een andere vlucht.
Het kleine vliegveld beschikte niet over loopbruggen, dus om de passagiers uit te kunnen laten stappen werden twee verrijdbare trappen naar het vliegtuig gerold. Eentje aan de voorzijde, bij een deur die vlak bij de cockpit zit en eentje aan de achterzijde, bij een deur die naast de pantry zit en waar Estelle haar zitplaats had.
Estelle hielp nog even een ouder echtpaar om hun bagage uit de bagage-compartimenten boven de stoelen te halen. Het stel vormde de laatste passagiers die uitstapten. Het toestel was nu leeg. Haar collega's riepen haar toe dat zij alvast naar het terminal-gebouw zouden gaan, ze hadden blijkbaar geen zin om nog langer op Estelle te wachten, en verlieten een voor een het vliegtuig via de trap aan de voorzijde. Estelle stak haar hand naar hen op ten teken dat ze dat wel prima vond en liep toen terug naar de pantry, achter in het vliegtuig, om zich er van te vergewissen dat alles op slot zat wat er op slot moest zitten en om haar koffertje en jas te halen. De warme geur van de omgeving verdrong de wat muffe lucht die tijdens de vlucht in het toestel was ontstaan. Met haar ogen dicht snoof Estelle de geur van de buitenlucht op en genoot nu al van de paar dagen die ze onbekommerd op het eiland door zou brengen. Toen ze haar ogen weer opende stond onverwachts een grote Griekse man voor haar.



Estelle schrok zich rot, ze had de man helemaal de achterste trap niet op zien, of horen, komen. Hij was ruim een kop groter dan zij, had een woest uiterlijk en een bruine, wat verweerde, huid. Aan het oranje vest te zien dat hij over zijn shirt droeg, behoorde hij bij het grondpersoneel. Die kwamen wel vaker even in de pantry kijken van een pas geland toestel, wist Estelle, om te zien of er nog wat te eten was overgebleven.
'Food?' vroeg Estelle, die de man best wel behulpzaam wilde zijn met wat 'left overs' die anders toch weggegooid zouden worden. Maar in tegenstelling tot wat ze verwachtte schudde de man zijn hoofd en wees naar haar. Voor ze door had wat hij daar mee bedoelde greep hij haar met één arm vast, draaide haar om haar as, tilde haar op en trok haar met kracht tegen zich aan. Zijn andere hand drukte hij tegen haar mond en neus waardoor ze niet meer kon ademen. Het leek wel of ze fijngedrukt zou worden. De man was zo onnoemelijk sterk dat, hoe Estelle ook spartelde, er geen ontkomen aan was. Langzaam begon ze het benauwd te krijgen, een fluittoon kwam vanuit de verte opzetten en vulde haar hele hoofd, haar gezichtsveld werd alsmaar zwarter en zwarter. Geluiden werden vaag, verdwenen naar de achtergrond tot ze het bewustzijn verloor en alles zwart, stil en akelig was.
De man liet haar slappe lichaam voorzichtig op de cabinevloer glijden en controleerde of ze nog ademde. Wat gekuchel van Estelle bevestigde wat hij al vermoedde. Snel haalde hij een rol ducttape uit een van zakken van zijn oranje vest en plakte een strook tape over Estelle d'r mond, haar neus liet hij vrij. Met een tweede stuk tape bond hij haar polsen bijelkaar op haar rug en een derde stuk werd gebruikt om haar voeten, bij haar enkels, bijeen te houden. Tenslotte wikkelde hij een stuk tape een paar keer om haar hoofd waardoor ze niets meer kon zien. Daarna haalde hij een opgevouwen jute zak onder zijn kleding vandaan en trok deze over het lichaam van Estelle heen, haar hoofd stopte hij er als eerste in. Met nog een laatste stuk tape plakte hij de zak dicht en tilde haar toen met zak en al op en droeg haar op zijn schouder de vliegtuigtrap af.
Onderaan de trap stond een rijtje lege bagagekarren klaar. Nadat hij de jute zak, met Estelle er in, in een van de karretjes had gelegd, liet hij aan weerszijde blauw-witte beschermgordijnen zakken waardoor niemand kon zien òf, en wàt, er in de kar lag. Toen stapte hij in het trekkertje dat de bagagekarretjes trok en reed bij het vliegtuig vandaan.
Estelle was langzaam weer bij haar positieven gekomen en haar geest draaide ondertussen overuren en probeerde de aanval van de man te combineren met een dichtgeplakte mond en een door plakband beperkt uitzicht. Het duurde niet lang voor Estelle's hersens toch de conclusie hadden getrokken dat ze nu, ter plekke, ontvoerd werd. De zekerheid dat dat werkelijk waar was, en dus geen droom, werd overspoeld door de angst voor wat hij met haar van plan was. Lang hoefde ze daar niet op te wachten. De bagagekarretjes werden een loods binnengereden. Estelle merkte alleen dat de omgevingsgeluiden nu heel anders klonken, een beetje hol. Onverstoorbaar reed de man zijn trekkertje, met de 'lege' karretjes er achter, naar een hoek van de loods. Abrupt kwam het karretje van Estelle tot stilstand waardoor ze iets naar voren gleed. Ze voelde hoe twee sterke armen haar optilden. De man tilde haar weer over zijn schouder, hetgeen zeer ongemakkelijk was voor Estelle, haar maag werd bij iedere stap van de man zo ineen gedrukt dat ze zich misselijk voelde worden.
Een knerpend geluid van scharnieren, die al lange tijd wat smering konden gebruiken, betekende dat ergens een deur open ging. Met Estelle over zijn schouder stapte de man een kleedruimte in. Hier waren een aantal mannen zich aan het omkleden, dan wel van werkkleding naar vrije-tijds kleding of andersom. Haar ontvoerder werd met het nodige gejuich begroet en nadat hij de jute zak op de grond had laten zakken werd deze onmiddellijk open gesneden en werd Estelle tot haar ontsteltenis door vele handen betast, beetgepakt en uit de zak getild.
Ruwe handen tilden haar naar een houten bank die in het midden van de ruimte stond en waar de mannen op konden zitten terwijl ze zich omkleedden. Estelle voelde hoe de tape om haar polsen werd losgesneden en haar polsen door sterke handen werden beetgepakt. Hetzelfde gebeurde met haar enkels. Ze lag nu op haar rug op de bank en haar armen werden boven haar hoofd getrokken. Een voor een werden haar polsen aan het frame van de bank getaped. Haar benen, die daarna aan de beurt waren, werden eerst uit elkaar geduwd en daarna bij haar enkels vastgezet, weer met diezelfde plakkerige gore tape. Onderwijl zaten diverse handen al aan haar uniform te trekken, hetgeen maar weinig weerstand tegen de krachtige handen had te bieden. Knoopjes vlogen in het rond en bij iedere stap die haar dichter bij totale naaktheid bracht, nam de stemming onder haar belagers toe. Ze voelde iets kouds en hards tussen haar borsten naar beneden glijden. Onder luid gejuich van de mannen werden haar borsten zichtbaar nadat de stof van haar bh door het staal van het mes werd doorsneden. Haar rokje en slipje waren eenzelfde lot beschoren. Alles bijelkaar had het nauwelijks enkele minuten geduurd tussen het moment dat ze met zak en al werd neergelegd en de situatie waarin ze zich nu bevond. Voor Estelle had een eeuwigheid geduurd en rillend lag ze te kronkelen op de bank in de hoop zoveel mogelijk graai grage handen te ontlopen en -tegen beter weten in- in een poging om los te breken en weg te kunnen vluchten. Ondanks haar benarde positie nam een zekere geilheid van haar bezit.
Een van de mannen schreeuwde iets in onverstaanbaar Grieks. Het had tot gevolg dat de mannen om haar heen nu allemaal hun mond hielden. Estelle vroeg zich af wat er aan de hand was, tot ze voelde hoe iemand over haar heen kroop. Vreemde vingers betastten haar, ook in haar intiemste plekje dat ondertussen warmer en vochtiger aan het worden was. Gejoel en gefluit vulde de ruimte. Met kracht zochten een aantal vingers een weg naar binnen, tussen haar schaamlippen door. Estelle schreeuwde vanachter haar dichtgeplakte mond en schudde furieus met haar hoofd, hetgeen alleen een lachsalvo van de kerels opleverde. De vingers verlieten haar kutje weer, waarna duidelijk het geslachtsdeel van de man nu in haar werd geduwd. Voor Estelle een reden om nog een keer uit alle macht te proberen om los te komen, wat niet wou lukken. De vernedering die haar nu ten deel viel deed haar in tranen uitbarsten. Maar er was tegelijkertijd ook een stemmetje van binnen dat haar toestond om hier genot aan te beleven.

Ondertussen werden de collega's van Estelle knap pissig. Ze vroegen zich af hoe lang ze nog nodig had om hen te bereiken om samen naar het hotel te kunnen gaan. De gezagvoerder stuurde een van de stewardessen terug naar het vliegtuig om Estelle op te halen. Met duidelijke tegenzin zette de vrouw zich in beweging, maar niet voordat ze haar koffertje aan haar andere collega had toevertrouwd.
Na een minuut of tien was de stewardess terug met het nieuws dat ze Estelle niet was tegengekomen en dat haar koffertje en jas nog achterin het vliegtuig lagen.
De gezagvoerder toonde nu toch wel enige bezorgdheid, hij was tenslotte verantwoordelijk voor het cabinepersoneel. Hij besloot naar de luchthavenpolitie te gaan en te vragen of daar iets over Estelle bekend was. Het overige personeel liep achter hem aan, op zoek naar het kantoor van de luchthavenpolitie.

Estelle werd ondertussen door de ene na de andere kerel geneukt. Sommigen kwamen in haar klaar, anderen vonden het leuker om hun zaad over haar lichaam te spuiten. Ze bewoog en protesteerde niet meer, ze liet het maar begaan want ze kon er toch niets tegenin brengen. Toen er al flink wat kerels in haar waren geweest werden haar enkels los gemaakt. Estelle hoopte dat daarmee een einde aan haar mishandeling was gekomen en dat ze haar nu wel snel weer zouden laten gaan. Maar ze was te optimistisch want het enige dat de mannen deden was haar benen omhoog draaien met haar voeten richting haar hoofd waardoor haar kontgaatje gemakkelijker te penetreren was. Terwijl twee mannen haar bij haar enkels vast hielden werd ze door anderen in haar kont geneukt. Misdadig vond ze het en super geil tegelijk. Een hoogtepunt liet nu niet lang meer op zich wachten al zou ze zich daar kapot voor schamen.
Estelle had geen poging gedaan om een telling bij te houden, maar nadat -naar schatting- twintig man in, onder of boven haar was klaargekomen leek er eindelijk een eind te komen aan deze beproeving. Haar benen werden losgelaten en even zat niemand aan haar. Sperma droop uit haar kont, haar kut en van haar lichaam. Ze voelde zich vies. Zo vies als een geile slet die aan een gangbang had meegedaan en toch ook trots, trots dat ze het had doorstaan, tot zo ver.
Gaandeweg werd het stiller in de ruimte waar ze was, tot er zo te horen nog maar een paar mannen in haar buurt waren. Twee mannen spraken met elkaar en even daarna voelde ze hoe haar polsen werden losgesneden. Vier handen pakten haar bij haar polsen en enkels en tilden haar nu op. Als een geslacht varken droegen ze haar de ruimte uit, weer langs de knerpende scharnieren, terug naar het karretje waar ze mee gebracht was. De mannen legden haar eerst in het bagagekarretje en dwongen haar toen te hurken. Haar armen werden omhoog gebracht, boven haar hoofd, en vastgetaped aan een stang die van de voorkant naar de achterkant van het karretje liep. Door dezelfde ducttape een paar keer om haar dijen te wikkelen werd voorkomen dat ze op kon staan. Kort daarop zette het karretje zich met een schok weer in beweging.
Rammelend en ratelend reed het karretje de zon weer in, Estelle voelde nu de warmte op haar lichaam. Ze kon wel wat warmte gebruiken, het hele gebeuren had haar niet onberoerd gelaten en soms merkte ze dat ze even moest klappertanden van de adrenaline die haar lichaam had aangemaakt, maar niet had kunnen verbruiken. Ze had ook behoorlijk gezweten, het transpiratievocht was nu aan het opdrogen, samen met klodders sperma, hetgeen haar rillingen bezorgde. Het karretje bleef maar rijden en rijden, er leek geen einde aan te komen. Estelle had geen idee waar ze naar toe gebracht werd.

De gezagvoerder en zijn gezelschap hadden ondertussen het kantoor van de luchthavenpolitie gevonden. De 'luchthavenpolitie' bestond op dit kleine vliegveldje uit twee agenten, beiden qua leeftijd ruimschoots op weg om zeer binnenkort met pensioen te mogen gaan. Behalve vloeiend Grieks spraken ze vloeiend..... Grieks. Hetgeen een gesprek met de leden van het cabinepersoneel er bepaald niet gemakkelijk op maakte. Toen het gesprek nergens op leek uit te draaien, maar beide agenten wel doorhadden dat hun hulp onontbeerlijk was, nam een van hen de telefoon en belde met een medewerker van een autoverhuurbedrijf dat in de aankomsthal hun diensten aanbood. Even later stond een vriendelijk ogende man bij hen en hielp met het vertalen van Engels naar Grieks en vice versa. Terwijl de gezagvoerder zijn verhaal deed, type een van de agenten zijn relaas met een minstens vijftig jaar oude typemachine op een stuk perkament, uh, papier.

Net toen Estelle begon te denken dat ze naar de andere kant van het eiland zou worden gereden stopte het karretje even abrupt als de vorige keer. Ze hoorde voetstappen haar kant op komen. Ze hoorde en voelde hoe de man aan het karretje zat te morrelen en toen bij haar in het karretje klom. Estelle d'r hart bonkte in haar keel. Een hand greep haar hoofd van achteren en duwde het naar voren. Een mes doorsneed het plakband wat rond haar ogen had gezeten. Met een ruk werd het losgetrokken, hetgeen Estelle deed uitschreeuwen van pijn. Tranen biggelden over haar wangen en ze kon het felle licht van de zon nog niet verdragen. De man was inmiddels uit het bagagekarretje geklommen en ze hoorde hoe het trekkertje weg reed en hij haar alleen, vastgebonden, achter liet. Langzaam wenden haar ogen aan het felle licht en toen ook haar tranen waren gedroogd kon ze zien waar ze terecht was gekomen. Op nog geen twee meter van haar vandaan stond een hek, kennelijk een deel van de omheining van het vliegveld. Achter het hek liep een weg, mogelijk de weg van en naar het vliegveld. Iedereen die over deze weg reed kon haar daar zien zitten, naakt, vernederd, vastgebonden en kwetsbaar. Af en toe kwam er een auto voorbij, maar niemand leek het op te vallen dat ze daar was.

De vertaling van de autoverhuurder had een flink stuk tekst op het formulier van de agent opgeleverd. Hij las het nog een keer door en besloot toen om bij het vliegtuig polshoogte te nemen. Hij vertrok samen met de gezagvoerder en liet de andere bemanningsleden achter bij zijn collega. Onderweg nam hij contact op met het politiebureau in de nabijgelegen stad en riep de hulp van een agent met speurhond in. Ze spraken af elkaar bij het vliegtuig te treffen en te kijken of de hond de geur van Estelle op kon pikken. Bij het vliegtuig aangekomen liep de agent de trap aan de kant van de cockpit op en inspecteerde het toestel. Na de cockpit, het toilet aan de voorzijde, de pantry aan de voorzijde bekeken te hebben liep hij naar de staart van het vliegtuig en bekeek ook daar het toilet en de pantry. Nergens een spoor van Estelle te vinden uiteraard, niet dat hij dat verwacht had natuurlijk. Hij verliet het toestel via de trap aan de achterzijde en liep over het platform weer terug naar de gezagvoerder. Samen stapten ze onder de vleugel, daar konden ze rechtop en -niet onbelangrijk- in de schaduw staan. Zonder verder wat tegen elkaar te zeggen wachtten ze op de komst van de agent met de speurhond. Het koppel liet niet lang op zich wachten. Deze agent sprak gelukkig een woordje Engels, dus kon de gezagvoerder hem zonder al te veel problemen uitleggen dat er nog een kledingstuk en een koffertje van Estelle in het vliegtuig lagen, voorwerpen dus waar de hond de geur van op kon snuiven. De agent leidde de hond de achterste trap op en liet hem aan het koffertje en de jas snuffelen. De hond rook aan de vloerbedekking en trok de agent mee richting cockpit. Bijna bij iedere stoel bleef hij wel even staan en snuffelde uitgebreid aan de leuning of de bekleding. Toen ze vooraan in het toestel waren aangekomen ging de hond zitten keek zijn baasje aan, een teken voor de agent dat dit spoor dood liep. Hij nam de hond weer mee naar achteren en liet hem opnieuw de boel besnuffelen. Een ander spoor deed de hond de vliegtuigtrap af lopen, maar onderaan de trap ging hij opnieuw zitten en keek weer zijn baasje aan. De agent riep zijn oudere collega en samen bespraken de mannen het een en ander. Toen werd de gezagvoerder erbij gehaald en de agent met de hond legde uit dat de hond geen spoor kon vinden. Dus Estelle was of nog in het vliegtuig, of ze was de achterste vliegtuigtrap afgelopen en had daarna het contact met de grond verloren. Een 'technische' omschrijving van zoiets als 'is mogelijk in een auto gestapt'. De gezagvoerder benadrukte met klem dat Estelle zo iets nooit vrijwillig zou hebben gedaan, zeker niet nu haar jas en koffertje nog in het vliegtuig lagen. Onduidelijk over wat nu te doen stonden de drie mannen peinzend op het platform.

Zeker een uur ging voorbij voordat een auto aan de andere kant van het hek stopte en een bezorgd kijkende vrouw op Estelle af kwam lopen. Ze kon Estelle niet bereiken vanwege het hek en Estelle kon haar niet verstaan, maar ze begreep uit de lichaamstaal van de vrouw wel dat zij hulp zou gaan halen. Estelle barstte opnieuw in huilen uit, eindelijk zou ze gered worden. Gered uit deze onterende situatie.

De portofoon van de oudere agent schetterde iets onverstaanbaars, zo te horen zijn collega die op het bureau was gebleven. De agent sprak iets terug in het toestel en toen de stem van zijn collega opnieuw iets zei bemerkte de gezagvoerder een zeker opluchting bij de oudere agent als ook bij de agent met de hond. Nog voor de oudere agent iets kon zeggen was de agent met de hond zo vrij om hetgeen zojuist was gezegd te vertalen. Hij vertelde dat, aan de andere kant van het vliegveld, een vastgebonden vrouw in een bagagekarretje is gesignaleerd en dat het mogelijk Estelle was. De gezagvoerder en de oudere agent liepen snel terug naar het stationsgebouw terwijl de agent met de hond in zijn auto stapte en naar de aangegeven plaats reed. De gezagvoerder werd bij zijn collega's afgezet waarna de oudere agent ook vertrok, zijn collega met de speurhond achterna. De gezagvoerder lichtte ondertussen de verbaasde en nieuwsgierige collega's in over wat ze gedaan hadden en welk nieuws hem als laatste ter ore was gekomen. Zijn collega's hoopten met hem dat het inderdaad om Estelle ging. Ze konden niet anders dan wachten op de terugkomst van de oudere agent.

In de verte hoorde Estelle het geluid van een politiesirene. Het geluid kwam steeds dichterbij tot er een kleine politieauto voor haar stopte en een agent uitstapte en op haar af kwam lopen. Hij klom in het bagagewagentje en sneed het tape los waarmee haar polsen en benen vastgetaped waren. Als een lappenpop gleed Estelle op de vloer van het wagentje. Toen trok hij voorzichtig de tape van haar mond en kon ze weer wat zeggen. Het enige wat ze uit kon brengen was haar dank voor haar redding. Van ver weg klonk nog een sirene en nog een. Even later stonden er nog een politieauto en een ambulance bij het bagagekarretje. Het ambulancepersoneel ontfermde zich over Estelle en vertrok met haar naar het ziekenhuis. Ondertussen had Estelle zo goed en kwaad als het ging aan de agenten verteld wat met haar gebeurd was.

De volgende ochtend mocht Estelle het ziekenhuis weer verlaten. Ze had geen noemenswaardige lichamelijke schade opgelopen. Agenten hadden de avond ervoor haar verklaring opgenomen en zouden de zaak 'tot op de bodem' onderzoeken. Via de politie in Nederland zou ze op de hoogte worden gehouden van de uitkomsten van het onderzoek. Haar jas en koffertje had ze inmiddels ook weer terug. Ze nam een taxi naar het hotel waar haar collega's verbleven en werd daar door haar vrouwelijke collega's opgevangen. Pas nadat ze verteld had wat haar was overkomen en de steunbetuigingen van haar collega's had ontvangen, lieten ze haar gaan en kon de hotelkamer van de gezagvoerder opzoeken. Ze klopte op de deur. De gezagvoerder opende de deur en nodigde haar uit binnen te komen. Ze sloot de deur achter zich en volgde hem. Hij plofte op bed en keek haar aan terwijl hij zei ' En? Heb ik te veel gezegd'. Waarop Estelle aan zijn voeten neerknielde en zei 'Nee Meester, u had volkomen gelijk. Ik ben inderdaad een geile slet die het heerlijk vindt om door veel mannen geneukt te worden".

© Thislexy

Promotie.

‘Of je onmiddellijk bij meneer Feltspaet wilt komen?’ klonk het uit het kleine luidsprekertje dat Ellis op haar bureau had staan.
Het was de stem van haar secretaresse, en zelfs zij klonk gespannen terwijl ze alleen maar de boodschap hoefde door te geven.
Maar de naam Feltspaet deed iedere medewerker van het bedrijf op z’n minst wel even slikken. De man heerste over het grootste schoonmaakbedrijf van het land als een ware dictator. Daar kwam ook nog eens bij dat hij de lichaamsbouw van een Russische gewichtheffer had en letterlijk met kop en schouders boven menig personeelslid uitstak.
Zijn stem was luid, altijd, ook als hij eens een goede bui had. Kortom, iedereen ontweek de man, wanneer het maar half mogelijk was.
Ellis kon de directe oproep van haar secretaresse uiteraard niet negeren, dus zat er niets anders op dan met de lift naar de bovenste verdieping van het kantoorpand te gaan en zich bij Feltspaet’s secretaresse te melden.
Terwijl ze op de lift stond te wachten probeerde ze te bedenken waarom Feltspaet haar bij zich riep. Ze was zich zogezegd “van geen kwaad bewust”. De afgelopen drie weken had ze veel meer werk verricht dan anders, omdat haar collega met vakantie was en hààr werk, zo goed en zo kwaad dat ging, ook gedaan moest worden.

Met een pling-geluidje kwam te lift tot stilstand en schoven de deuren open. Ellis haalde eens diep adem en stapte de lift uit. Ze liep naar het bureau van Feltspaet’s secretaresse.
‘Hoi Mary. Feltspaet wil me spreken?’
‘Hallo Ellis. Ja klopt, loop maar meteen door.’
Het was opmerkelijk stil in Feltspaet’s kantoor. De voorgaande keren dat Ellis bij hem geroepen was, kon ze zijn stem op de gang al horen.
Ze klopte op de deur en deed zonder te wachten de deur open.
Feltspaet zat achter zijn bureau en keek haar indringend aan.
Ellis moest slikken, ze was zich ervan bewust en kon het niet onderdrukken.
‘U wou mij spreken meneer?’
‘Ah, Ellis. Ja meid, doe de deur dicht en kom zitten’, zei hij terwijl hij naar een stoel vòòr zijn bureau wees.
Terwijl ze naar de stoel liep probeerde ze in te schatten wat zijn stemming was.
Hij leek niet boos of zo, maar helemaal zeker was ze er niet van.
Toen ze ging zitten en in de ruime leren fauteuil bijna wegzakte, voelde ze zich nog kleiner tegenover Feltspaet dan ze al was.
Ellis had een voorliefde voor grote mannen want dat waren de mannen waar ze zich veilig bij voelde. Misschien dat het vroege overlijden van haar eigen vader daar een rol bij speelde? Ze wist het niet en het interesseerde haar niet, ze hield gewoon van grote mannen en daar was niks mis mee vond ze.
Feltspaet stond op en begon achter zijn bureau heen en weer te lopen terwijl hij breeduit vertelde wat hem ter ore was gekomen.
Het bleek dat vanuit diverse afdelingen positieve reacties waren gekomen op Ellis’ inzet gedurende de vakantieperiode. Met name de werkzaamheden die ze namens haar collega had verricht oogsten veel lof.

Helemaal had ze het niet meegekregen wat Feltspaet allemaal had gezegd. Door zijn constante heen-en-weer lopen was ze haast gehypnotiseerd geraakt en waren haar gedachten een heel andere weg ingeslagen. Terwijl ze met één oor nog naar Feltspaet’s relaas luisterde zag ze hem in gedachten achter zijn bureau zitten.
Naakt wel te verstaan, terwijl zij zelf, ook naakt, op haar knieën voor hem zat en met haar tong zijn stijve lid bewerkte.
Een rilling van opwinding trok door haar bekken en Feltspaet’s stem verdween nog meer naar de achtergrond.
Ze hoorde hoe hij kreunde, iedere keer als ze krachtig aan zijn eikel zoog om hem daarna uit haar mond te laten floepen.
Ze zag hoe hij zijn hoofd, met gesloten ogen, naar achteren gooide als ze zijn pik zo diep in haar mond nam dat ze er bijna van moest kokhalzen.

‘En dus heb ik besloten om je de baan als Hoofd Planning aan te bieden’, zei Feltspaet en hij keek verwachtingsvol naar Ellis.
Nog half van de wereld stond Ellis op en zei:’Ooh wat geweldig meneer Feltspaet’, en vloog hem om z’n nek. Daarbij kreeg de totaal verbouwereerde Feltspaet ook nog een dikke zoen, vol op de mond.
Op dat moment kwam Ellis weer volledig bij haar positieven en vroeg zich af waarom ze bij Feltspaet, die zijn armen in een reflex om haar heen had geslagen, om z’n nek hing.
Hooguit een paar seconden, hing ze tegen hem aan terwijl ze elkaar aankeken. Ellis voelde hoe het schaamrood bezit nam van haar wangen en er opnieuw prikkelingen door haar onderlijf schoten.

Ze had verwacht dat Feltspaet haar los zou laten of op de grond zou zetten en vervolgens vreselijk tegen haar tekeer zou gaan, maar tegen alle verwachtingen in beantwoordde hij haar zoen door hààr nu een zoen te geven. Met graagte opende Ellis haar mond en liet zijn krachtige, onderzoekende tong met die van haar kennismaken.
‘Meneer Feltspaet? Jacob Mooij van de firma Echternach voor u aan de lijn’, klonk het opeens.
Het was de stem van Mary die via de intercom haar baas op het telefoontje attendeerde.
Nu liet Feltspaet Ellis wel los en drukte op het knopje van de intercom.
Feltspaet schraapte zijn keel en zei: ‘Een momentje Mary, ik neem hem zo.’
En tegen Ellis zei hij: ‘Kom na vijfen nog even langs’, en wees haar toen letterlijk de deur.
Terwijl Ellis, nog beduusd van wat er net gebeurde, naar de deur liep hoorde ze hem achter haar al het gesprek met de beller aannemen.
Terug in de lift echoden de woorden van Feltspaet nog na in haar oren: ‘En dus heb ik besloten om je de baan als Hoofd Planning aan te bieden.’
Nu pas drong het tot haar door wat hij gezegd had. Ze hoopte dat ze bij hun tweede gesprek, na vijfen dus, de kans kreeg om hem oprecht voor deze promotie te bedanken.
Althans dat “zei” haar verstand, haar fantasie echter gaf een heel andere betekenis aan “bedanken”. Want als het aan haar fantasie lag, zou ze zich als dank voor hem uitkleden en hem een geweldige blowjob geven. Daarna zou ze op zijn bureau gaan liggen en zou hij haar met z’n dikke pik een heerlijke neukbeurt geven.
Ze zag het al helemaal voor zich, wat door haar lichaam niet genegeerd kon worden en dus al een natte plek in haar slipje opleverde voor de liftdeuren weer open gingen.

Fleur, haar eigen secretaresse, stond haar blijkbaar bij de afdelingspantry al op te wachten.
Nieuwsgierig vroeg ze: ‘En? Wat had Feltspaet je te vertellen dat niet wachten kon?’
Terwijl Ellis naar woorden zocht bekeek Fleur haar gezicht en constateerde de nog nagloeiende wangen.
Nog voor ze kon antwoorden galmde Fleur in het keukentje: ‘Je bloost!’
‘Sssstt!’, siste Ellis. ‘Niet iedereen hoeft dat te weten.’
‘Sorry’, fluisterde Fleur en moest een lach onderdrukken.
‘Ik moet na vijfen nog even terugkomen bij Feltspaet, maar als ik het goed begrijp wil hij me Hoofd Planning maken’, fluisterde Ellis terug, daarmee negerend wat Fleur aan haar was opgevallen.
Een klankloze ‘Oohh’ ontsnapte aan Fleur’s lippen gevolgd door een hoorbare: ‘Proficiat.’
‘Dank je’, zei Ellis weer op normale toon. ‘Zo, nu eerst even wat drinken hoor.’
Samen met Fleur dronk ze een bekertje thee en kletste ze nog wat, voor ze weer naar haar eigen bureau terug liep en nog wat werk probeerde gedaan te krijgen.
Maar de vaart was er uit. Keer op keer verviel ze in dagdromen. Dagdromen die steeds maar een onderwerp hadden, Feltspaet!
Feltspaet die haar in zijn armen nam, Feltspaet die haar een beurt gaf, Feltspaet die haar mee op reis nam, Feltspaet dit, Feltspaet zo. Gek werd ze van zichzelf.
En de tijd leek die middag voort te kruipen!
Om half vijf stak Fleur nog even haar hoofd om de deur; ‘Ik ga. Tot morgen. Succes zo meteen hè.’
Ellis stak haar hand op en wenste Fleur een fijne avond.
Nu er nog maar een half uur te gaan was voelde ze de kriebels in haar buik wel toenemen.
Een paar minuten voor vijf was ze klaar met het opruimen van haar bureau en had ze haar persoonlijke dingen in haar tas gedaan. Klaar om rechtstreeks vanuit Feltspaet’s bureau naar huis te gaan.
Toen ze de lift in wou stappen, stapte Mary er uit en wenste haar een fijne avond.
‘Dank je, jij ook’, zei Ellis terwijl ze op een knop op het bedieningspaneel drukte.
Boven aangekomen stond de deur naar Feltspaet’s kantoor wijd open.
Op de drempel bleef Ellis heel even staan en klopte gewoontegetrouw op de deur voor ze de kamer in liep.
‘Meneer Feltspaet?’
Geen reactie. Ogenschijnlijk was hij er even niet. Ongemakkelijk bleef ze maar even staan en wachtte op Feltspaet’s komst.
Even later hoorde ze zijn voetstappen vanuit de gang weerklinken. Onmiddellijk ging haar hartslag omhoog.
‘Ellis!’, riep hij terwijl hij zijn kamer binnen kwam lopen en de deur achter zich dicht deed.
‘Ellis’, zei hij nogmaals, maar nu zachter. Bijna teder voor zijn doen bedacht Ellis.
‘Ellis, Hoofd Planning.’
‘Dus toch!’, dacht Ellis. ‘Dank u wel voor uw vertrouwen meneer.’
‘Je hebt het zelf bereikt, dus geen dank.’
Hij vervolgde: ‘Hendrik Jan moet daar weg. Die man is te oud, met alle respect, en verdient het om lekker van zijn oude dag te gaan genieten.’
Hendrik Jan Meesman was het huidige Hoofd Planning en Ellis’ chef. Een aardige man maar inmiddels nog maar weinig flexibel in de zakelijke omgang.
‘Ik ga hem vragen om per 30 september het stokje aan jou over te dragen. Jou taken zul je over moeten dragen aan een nieuwkomer. Je zult nog wel kennismaken met de betreffende kandidaat. We zitten nog in het sollicitatie proces.’
‘Oh, voor ik het vergeet, je salaris zal opgeschaald worden uiteraard’, zei hij er nog achteraan terwijl hij plaats nam achter zijn bureau.
‘Dank u wel meneer’, zei Ellis.
Twee ogen keken haar nu aan met een blik van: ‘Had je verder nog iets?’
Ja, dat had ze, maar ze had het lef niet om er over te beginnen. Zeker niet nu hij haar zo in het vizier had. Stilletjes had ze gehoopt dat hij erover zou beginnen. Maar dat leek niet te gebeuren.
‘Fijne avond. Tot morgen’, hoorde ze hem zeggen.
Teleurgesteld over haar eigen onvermogen om te zeggen wat ze zeggen wou èn omdat Feltspaet er blijkbaar ook niets over zeggen wou, draaide ze zich om en liep naar de deur.
‘Dank u, u ook fijne avond’, mompelde ze.
Voor ze bij de deur was riep hij haar naam. Verwachtingsvol draaide ze zich om.
‘Norbert’, zei hij, wat alleen een vragende blik van Ellis opleverde.
‘Als we met z’n tweeën zijn, mag je me Norbert noemen. Zo heet ik’, vulde hij aan.
‘Fijne avond Norbert’, zei Ellis met de grootst mogelijke lach om haar mond.
De grote stoere luidkeelse Russische gewichtheffer lachte terug en Ellis voelde hoe haar kutje samenkrampte en haar tepels zich verhardden.
‘Kom hier’, sommeerde hij en volgzaam liep ze zijn kant op.
Met zijn vinger wees hij aan, aan welke kant ze om zijn bureau heen moest lopen om bij hem uit te komen. Onderwijl draaide hij zijn bureaustoel een kwartslag en toen ze voor hem stond pakte hij haar bij haar heupen en trok haar naar zich toe tot ze half voorover vallend op zijn schoot terecht kwam.
Hij verplaatste zijn handen naar haar hoofd en trok haar mond tegen ze zijne.
Ellis legde haar armen om zijn nek om in balans te blijven en vurig zoenden zij elkaar.

Gesteund door Ellis’ reactie zochten zijn handen nu haar borsten op en knepen, stevig maar niet te hard, in haar vrouwelijke rondingen. Ook haar tepels, nu duidelijk voelbaar door de stof van haar bh en blouse, werden daarbij niet overgeslagen.
Ellis voelde haar opwinding stijgen.
Norbert’s handen schoven nu onder haar billen en tilden haar een beetje omhoog. Tegelijkertijd stond hij moeiteloos op, alsof hij slechts een klein kind op schoot had. Ellis merkte met tegenzin hoe hij haar op zijn bureau liet zakken en haar armen, die ze nog om zijn nek geklemd had, losmaakte.
Nog voor ze een gespeeld pruillipje kon laten zien, zei hij kortweg: ‘Strip.’
Even wist ze niet of ze hem goed verstaan had, maar toen hij zelf in zijn stoel plofte en met een armbeweging duidelijk maakte waar ze moest gaan staan, begreep Ellis dat ze het wel degelijk goed gehoord had.
Zijn commanderende toon gaf haar iedere keer bijna kippenvel van opwinding.
Langzaam liet ze zich van het bureaublad glijden en liep naar de aangewezen plaats.
Terwijl ze zich heupwiegend en dansend van haar kleding ontdeed zag ze hoe Norbert zijn stijve pik uit zijn broek haalde en zichzelf begon af te trekken.
Die aanblik alleen al deed Ellis haast watertanden van verlangen. Steeds fellere krampen schoten door haar kutje en steeds rijkelijker stroomde haar vocht.
‘Raak jezelf aan’, zei hij nadat ze zich van al haar kleding had ontdaan en ongegeneerd voor hem stond.
‘Oh nee’, dacht Ellis. ‘Dat niet, zo meteen kom ik nog klaar’, terwijl ze nou juist graag geneukt wou worden. Maar ze kon niet anders dan toe te geven aan zijn dwingende stem en doordringende ogen.
Ze nam twee vingers in haar mond en maakte ze nat met haar speeksel, vervolgens drukte ze beide vingers voorzichtig tussen haar schaamlippen en kreunde toen ze daarbij haar clitje aanraakte.
‘Ga daar mee door en kom hier om me te pijpen’, gebood hij haar.
Terwijl ze zichzelf bleef strelen kwam ze op haar knieën voor hem zitten en begon aan zijn harde paal te likken. Het voorvocht dat zich al een weg naar buiten had gebaand vormde sliertjes tussen haar tong en zijn eikel.
Met haar ogen gesloten van genot nam ze zijn pik in haar mond en begon hem te pijpen. Ze hoorde hoe haar baas zich over gaf aan zijn eigen genot, waarvan zij de voornaamste veroorzaker was.
Af en toe moest ze gewoon naar adem happen om niet in ademnood te komen.
Door haar eigen opwinding en het pijpen leek het wel een fitness oefening waar ze mee bezig was.
Op een gegeven moment voelde ze Norbert’s pik nog harder worden dan hij al was, Ellis wist dat zijn climax nu niet lang meer op zich liet wachten. Haar eigen hoogtepunt had ze al een paar keer ternauwernood weten te onderdrukken.
Terwijl zijn zaad naar buiten spoot, kneep Ellis nog even venijnig in een van haar tepels, net een kleine extra prikkeling die ze nodig had om direct haar eigen climax te bereiken.
Ondanks haar schokkende lichaam wist ze al zijn sperma in haar mond op te vangen en dat liet ze hem trots, met geopende mond, zien.
‘Slikken, sletje van me. Slik het door’, meer aanmoediging had Ellis niet nodig.
Toen haar mond leeg was toonde ze dat aan haar baas en kreeg ze een bemoedigend klopje op haar hoofd. ‘Keurig meisje!’, zei hij achteraan.
Aan zijn voeten geknield, legde ze haar hoofd in zijn schoot en genoot nog na van wat er zojuist gebeurd was.
Dit kon zo maar eens de opmaat zijn voor een mooie relatie waarbij hij in meer dan een opzicht ‘de baas’ zou zijn en zij ‘zijn ondergeschikte’.

© Thislexy

De hoer spelen.

Ebre Shaw zette haar lege beker op tafel en lachte om de chocoladesnor die nu op haar bovenlip pronkte.
Deze jonge schone, half Spaans, half Engels, was onlangs neergestreken in Amsterdam. Haar vader, bekend van de Engelse TV, had haar een wereldreis kado gedaan voor haar 21e verjaardag. Ze was, vanuit Engeland, de zon achterna gereisd en had na de Verenigde Staten, Zuid Amerika, Hawaï en Japan het Eurazische continent van oost naar west verkend. Nu, op de vooravond van haar terugkeer naar haar thuisland, verbleef ze dus in Amsterdam en was “dying to see the red light area”.

Tegenover haar zat Max. Max had wat minder van de wereld gezien, maar begreep hem desalniettemin erg goed. In de drieëndertig jaar die hij op deze wereld rondliep, had hij heel veel mensenkennis opgedaan. Daar was hij al vroeg mee begonnen. Naar school gaan was nooit aan Max besteed geweest.
Hij leerde zichzelf wel wat hij weten moest en was al heel jong een zelfstandig kereltje. Op z’n twaalfde bleef hij al regelmatig ’s nachts van huis, soms meerdere dagen en verbleef dan in een zelfgemaakte hut op het grondstuk van een oud landgoed, aan de Amstel, aan de rand van de stad. Zijn eten bestond net zo gemakkelijk uit brood, gekocht met het statiegeld van “flessen, eerlijk gevonden hoor” als ook verse eend.
Die laatste had hij dan zelf gevangen, gedood, geplukt, ontleed en boven een vuurtje gegaard.
Met de jaren was hij wel wat “huiselijker” geworden en verdiende zijn brood met het verrichten van hand en span diensten en in de zomermaanden als Amsterdamse stadsgids.
Met zijn gebruinde gezicht en kwajongensachtige blik, vertederde hij het hart van vele vrouwelijke toeristen. Aan aandacht van het vrouwelijk geslacht had hij dan ook geen gebrek. Maar Max was wel kieskeurig. Zijn getrainde ogen wisten keer op keer het type vrouw uit te zoeken dat hem het beste beviel, het volgzame type.

Ebre was er ook eentje. Weliswaar eenentwintig jaar, dus meederjarig, maar nog een meisje eigenlijk. Toen ze na afloop van de rondleiding door de stad, met Max als gids, aan hem vroeg wanneer ze nou eindelijk bij de “red light area” zouden zijn, moest hij haar uitleggen dat als er kinderen in de groep waren -zoals dat die dag, met haar groep, het geval was-, dat dat gebied niet tot de standaard rondleiding behoorde.
Hij zag de teleurstelling in haar ogen en stelde voor dat hij haar daar “persoonlijk” rond zou leiden zodra zijn dienst er op zat. Ze spraken af elkaar te treffen in een kroeg niet ver van het betreffende gebied en tot die tijd moest ze zich maar vermaken terwijl Max een nieuwe groep buitenlanders langs bekende Amsterdamse “points of interest” voerde.

Toen hij na zijn laatste rondleiding voor die dag, langs het kroegje liep waar ze hadden afgesproken zag hij haar al achter het raam zitten. Met een gulle lach op haar gezicht verwelkomde zij hem. Hij wist dat als hij zijn armen had uitgestrekt, ze in zijn armen was gesprongen, zo’n typetje was het.
Ze vertelde dat ze al een uurtje had zitten wachten en welgeteld één kopje thee had gehad.
‘Doe mij dan maar een biertje’ had hij geantwoord. Een seconde lang moest ze zijn opmerking even laten bezinken, maar toen had ze het door en liep naar de bar en bestelde voor hem een biertje en voor haarzelf een chocomelk.

‘Wat heerlijk onbevangen nog’ dacht Max terwijl Ebre de chocoladesnor met een servetje van haar lip veegde. Terwijl Max rustig zijn biertje opdronk kwebbelde Ebre hem bijna de oren van zijn hoofd. Het werd hem al snel duidelijk dat ze nog echt papa’s meisje was, want het was “Daddy hier” en “Daddy daar” in haar relaas. Kennelijk was “Daddy” het een beetje zat met haar en had hij haar de wereldreis misschien wel kado gedaan in de hoop dat ze er wat volwassener van terug zou komen. Max kon wel inschatten dat dàt niet gelukt was.
Ebre was nog volop aan het woord toen Max zijn wijsvinger voor zijn getuite lippen hield en een ‘sssst’ geluid maakte. Abrupt hield Ebre op met praten en keek hem met grote vragende ogen aan.
‘Praat ik te veel?’ vroeg ze.
Max zei niets, maar herhaalde alleen wat hij net had gedaan.
Ze hield haar mond. Een goed teken.
‘Luister’ zei hij ‘ik wil je het gebied laten zien en dat kost je niets. Maar het gebeurt onder de volgende voorwaarden...’
Ebre luisterde.
‘Je blijft bij me in de buurt en luistert naar wat ik zeg. En je doet wat ik zeg. Het kan daar tenslotte gevaarlijk zijn voor zo’n jonge meid als jij.’
Hij vervolgde: ‘Na afloop betaal je me een warme maaltijd. Ik bepaal waar ik die wil gebruiken.’
Even liet hij wat hij gezegd had op haar inwerken. Toen zei hij: ‘Vragen?’
‘Mag ik samen met jou ergens eten?’ wou ze weten.
‘Alleen als ik je lief vind.’
‘Vind je me niet lief dan?’ vroeg ze terwijl ze haar hoofd een beetje scheef hield.
‘Om te kijken of ik je lief vind en of je gehoorzaam bent’ zei hij ‘wil ik dat je nu naar het toilet gaat, je slipje uittrekt en het aan mij geeft.’
De verbazing was gemakkelijk van haar gezicht te lezen.
Nog voor ze iets kon zeggen, voegde Max er aan toe: ‘Ik geef je vijf minuten bedenktijd en ik wil je in de tussentijd niet horen. Geen vragen, niks!’
Hij kon zien hoe de radertjes in haar hoofd aan het werk togen. Er werd gewikt, gewogen, overwogen en getwijfeld. Er werd ongetwijfeld, véél getwijfeld zelfs.
Maar Max wist wat hij tegenover zich had zitten en hij twijfelde niet. Hij twijfelde er geen moment aan dat ze zo op zou staan, naar het toilet zou lopen en hem bij terugkomst, heimelijk haar slipje zou geven.

Hij kreeg uiteraard gelijk. Eerst zag hij haar naar buiten kijken, daarna nonchalant om haar heen, op zoek naar waar het toilet zou zijn. Op een deur in de hoek van de kroeg zag ze het bekende mannetje/vrouwtje bordje hangen dat aangaf dat achter die deur de toiletten zich bevonden.
Ze keek Max aan en hij zag de spanning in haar gezicht, de samengeknepen lippen van haar mond verraden haar.
Na een korte aarzeling stond ze op en verdween door de deur die naar de toiletruimte leidde. Niet lang daarna kwam ze terug en kwam naast Max staan.
‘Heb je wat voor me?’
Ze knikte.
Hij hield zijn hand open en nerveus stopte ze haar slipje in zijn hand.
‘Ga maar weer zitten’ zei hij.
Toen ze zat keek ze hem voorzichtig aan. De spanning was nog niet weg, vandaar haar nog steeds samengeknepen lippen.
Ebre had verwacht dat Max haar slipje in zijn jaszak zou stoppen of zo, maar ze kwam bedrogen uit.
Steunend met zijn ellebogen op de tafel, hield hij haar slipje losjes in de ruimte tussen zijn samengevouwen handen. Voorzichtig rook hij aan haar slipje terwijl hij haar op hetzelfde moment doordringend aankeek.
‘Je ruikt lekker’ zei hij, in de wetenschap dat ze nu wel zo’n beetje door de grond wou zakken.
Terwijl hij haar zo aankeek versnelde Ebre’s hartslag met een factor twee, zo niet drie. Haar mond werd droog en haar hersenen maakten overuren tot hij haar uit haar trance deed ontwaken met de melding: ‘Doe mij nog maar een biertje voor we op pad gaan. En reken meteen even af.’
Ze bestelde zijn drinken en betaalde wat ze samen gedronken hadden.
Max nam het glas bier van haar aan en ze zag dat hij haar slipje niet meer vast hield. Waar hij dat weggestopt had wist ze niet, al leek zijn jaszak de meest logische plek. Het was niet belangrijk, ze had zich er in gedachten al mee verzoend dat ze haar slipje niet meer terug zou krijgen.

‘Kom!’ zij Max toen hij zijn tweede biertje op had en was opgestaan.
Samen verlieten ze de kroeg en stapten de buitenlucht weer in. Eenmaal buiten voelde Ebre hoe ze binnen getranspireerd had. Koude rillingen trokken nu door haar heen terwijl het buiten nog heerlijk van temperatuur was. Het was nog best druk buiten. Toeristen die al foto’s makend rondkeken en bewoners op weg van - of naar huis. Kortom, een drukte van belang.
Max had veel langere benen dan Ebre en ze had daardoor moeite om hem bij te benen.
‘Max, mag ik je een arm geven?’
Hij keek haar vragend aan omdat hij haar Engels, want daarin communiceerden ze onderling, niet begreep.
Ze voegde dus maar ongevraagd de daad bij het woord.
‘Zo raak ik je niet kwijt’ zei ze ter aanvulling.
Hij keek haar aan met zo’n blik van: ‘Als jij denkt dat het nodig is...’ en liep verder.
Via de Warmoesstraat liepen ze de Sint Annenstraat in. Eigenlijk meer een steeg dan een straat, met aan beide zijden van de straat, een soort etalages met daarin bevallige, schaarsgeklede dames van verschillende nationaliteiten, die door rood licht omrand, staand of gezeten op moderne barkrukken hun lichaam voor snelle sex te koop aanboden.
Ebre keek haar ogen uit en had graag voor een van de peeskamertjes willen blijven staan om eens goed te kijken wat zich daarbinnen allemaal bevond en hoe er zaken werden gedaan, of konden worden gedaan.

Max liep echter stoïcijns door en negeerde de wenken van de dames alsook het kloppen op het raam wat ze deden om zijn aandach te trekken. Het feit dat er een vrouw aan zijn arm meeliep scheen hen niet te deren of ervan te weerhouden contact met hem te zoeken.
Via de Sint Annenstraat kwamen ze op de Oudezijds Voorburgwal uit. Een bekende gracht met tal van sexhuizen, sexwinkels, sexkroegen en andere al dan niet gerenomeerde etablissementen. Ook hier wemelde het van de toeristen, velen met net zo’n verbazing op hun gezicht als Ebre.

Bij de Lange Niezel, een zijstraat van de Oudezijds Voorburgwal, aangekomen, sloegen ze linksaf.
Max verlaagde zijn looptempo en had, voor het eerst sinds ze de kroeg verlaten hadden, weer wat te zeggen.
‘Welkom in de “red light area” zoals jij die bedoelt.’
‘Wil je me er iets over vertellen alsjeblieft?’ vroeg Ebre die wel een enorme bedrijvigheid constateerde maar nog niet goed begreep hoe dit nou in z’n werk ging.
Max ging samen met haar wat aan de kant staan en vertelde: ‘De meiden bieden hun koopwaar aan, dat is hun lichaam en hun specialiteiten.’
‘Specialiteiten?’
‘Ja, de één kan goed pijpen, de ander doet graag een rollenspel met haar klanten, weer een ander bindt haar klanten vast en geeft ze met de zweep.
Sommigen lijken op vrouwen maar zijn in werkelijkheid mannen die het met andere mannen doen. Je kunt het niet bedenken of het kan hier.’
Ebre keek hem vol ongeloof aan. Mannen die er als vrouwen uitzien en het met mannen doen.... ze had er geen voorstelling bij.
‘Als een klant met een van de meiden sex wil hebben, klopt hij bij haar op het raam. Zij komt dan naar de deur, naast het raam, en vraagt wat hij wil. Als ze wel wil doen wat hij verlangt, bespreken ze een prijs. Als de klant bereid is de prijs te betalen mag hij binnen komen en doet zij de gordijnen dicht en hebben ze sex samen.’
Terwijl hij dat zo vertelde zag Ebre het ter plekke voor haar ogen afspelen. Want een paar etalages verder gebeurde het “in real life” dat een man tegen het raam tikte en de dame in kwestie haar deur voor hem opende. Enige tijd later stapte de man naar binnen en werden de gordijnen gesloten.
‘Hoe lang blijft hij dan binnen?’ wou ze weten.
‘Hoe langer hij binnen wil blijven, hoe meer hij moet betalen’ legde Max geduldig uit.
‘Is het duur?’
‘Hoe specialer je wensen en hoe langer je binnen wilt zijn, des te duurder is het.’
‘Ben jij wel eens binnen geweest?’
‘Uiteraard.’
Het gemak van het “uiteraard” schokte haar ondanks dat ze een bevestiging op haar vraag eigenlijk wel had verwacht.
Zonder zijn intonatie te veranderen ging hij verder: ‘En jij gaat zo ook naar binnen.’
‘Wat?!’ galmde het door het smalle straatje.
‘Je hebt me wel gehoord’ zei hij en keek haar doordringend aan.
Ebre voelde de grond onder haar voeten week en zacht worden, of waren het haar knieën die het langzaam begaven?

Max haalde haar met een ruk aan haar arm weer terug in de realiteit.
Sloom volgde ze hem naar een van de ramen. Het leek wel een droom, maar dan van het minder prettige type. Het gebeurde gewoon en het voelde alsof ze er niets tegen kon doen.
Adrenaline vulde haar aderen maar het vluchtreflex trad niet in werking. Het bezorgde haar alleen hartkloppingen en hoog rode konen.
Ze hoorde hoe Max en de vrouw in het Nederlands overlegden. Eerst zag ze duidelijk enige weerstand in de houding van de vrouw, maar op een gegeven moment ging de deur toch helemaal open en mochten Max en Ebre binnen stappen. De vrouw deed gewoontegetrouw de gordijnen alvast dicht.
‘Ga je maar omkleden’ zei hij en ze begreep niet wat hij bedoelde.
‘Hoe bedoel je, omkleden?’
‘Doe wat ik je zeg en kleed je om. Zij laat je wel zien wat je aan moet doen’ zei hij en wees naar de prostitué.
Overrompeld en onzeker over wat er nou precies te gebeuren stond volgde ze de vrouw naar een wandkast achterin het kleine vertrek.
‘Trek al je kleren maar uit’ zei ze en Ebre keek om naar Max die alleen maar knikte met een gezicht van : ‘Je hoort toch wat ze zegt’.
Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze haar kleding uit trok. Dit was niet alleen ongelofelijk spannend, dit was nog super geil bovendien.
Al snel stond ze naakt voor de vrouw, die het niet kon laten haar eens van top tot teen te bekijken.
Ze besloot dat Ebre het beste een bustier van zwarte lak stof aan kon trekken met een bijpassend slipje. Het geheel werd gecompleteerd met kousen en zwarte high heels.
Toen was het tijd voor de nodige make-up en in nog geen kwartier tijd werd Ebre omgetoverd tot een (uiterlijk althans) volleerde raamhoer.

In de etalage stond een barkruk en Ebre werd door de vrouw in de richting van de kruk geduwd.
‘Ga zitten meid, we gaan kijken wat je waard bent.’
Hoewel ze de vrouw niet verstond begreep ze wel wat de bedoeling was. Om Max een plezier te doen ging ze op de kruk zitten. Toen Ebre op de kruk was gaan zitten opende de vrouw de gordijnen en zat Ebre te kijk voor al het publiek dat door de straat heen liep.
Toen Ebre zich realiseerde dat ze nu pontificaal te kijk zat, maakte ze direct aanstalte om op te staan.
Onmiddellijk riep Max haar een halt toe.
‘Zitten zeg ik je!’
Geschrokken en beschaamd nam ze weer plaats en keek hem met bange ogen aan.
Er klonk een haast jammerlijke “Mà-àx?”, maar Max reageerde er niet op.
Het duurde nog geen minuut voordat er tegen het raam werd geklopt en een eerste geïnteresseerde zich meldde.
Ebre’s ogen vlogen van links naar rechts, van Max naar de echte hoer.
‘Ga vragen wat hij wil’ siste Max haar toe. ‘Vooruit!’

Aarzelend kwam Ebre van haar barkruk en liep langzaam naar de deur.
In een reflex beschermde ze haar gedeeltelijke naaktheid met haar armen, voor ze de deur op een kiertje zette en luisterde naar wat de man te vragen had.
Het was een man van buitenlandse afkomst, ergens uit een Aziatisch land schatte ze, met nota bene een ooglapje voor zijn ene oog.
In gebrekkig Engels vroeg hij of ze bondage deed.
Ebre keek achterom naar Max. Hij knikte.
Ze gaf het antwoord door aan de man.
‘Top of bottom?’ wou de man nu weten.
Opnieuw keek ze om. ‘Beide’ zei Max.
Ook dit deelde ze de man mede.
‘Hoeveel?’
Ze hoefde niet te vragen ‘hoeveel van wat’. Ze begreep best dat hij wou weten hoeveel hem dat ging kosten.
Weer ging Ebre bij Max te rade, die op zijn beurt de vraag doorspeelde naar de andere vrouw.
‘Top 150 Euro per uur, en bottom 200 Euro per uur’ zei ze heel zakelijk.
Ebre gaf de prijzen door aan de man en ze hoopte dat deze bedragen hem wel af zouden schrikken.

In haar hoofd wisselden ondertussen een duveltje en een engeltje een hartig woordje met elkaar.
Engeltje: Dit wil je niet. Stop hier mee en ga lekker naar je hotel. Morgen moet je weer vliegen.
Duveltje: Vlieg toch op, dit wil ze eigenlijk al zo lang een keer meemaken. Nou krijgt ze de kans een keer. Lekker doen hoor meid!
Engeltje: Zucht. Nette meisjes doen hier niet aan mee!
Duveltje: Geile meiskes wel, hè mop. Wat zou Max er van zeggen als je die geile klant binnen zou laten?! Als je hem als een vakkundige hoer zou bedienen?!
Engeltje: Zulk taalgebruik is volkomen onwenselijk. Bah!
Duveltje: Aan die geile harde pik van die vent sabbelen, dat zou je wel willen en vastgebonden en gebruikt worden. Je kutje wordt er nu al nat van.
Engeltje: Daar keert je maag toch bij voorbaat van om, zo’n ongewassen .... ding.
Duveltje: Eerst in je bekkie, dan in je kutje en tenslotte heerlijk in je kontje genomen worden. Laat hem nou binnen!

‘Honderdvijftig’ zei de man aan de deur, ‘jij als bottom.’
Ebre bestierf het haast, in plaats van het te duur te vinden ging die man er over onderhandelen. Wat moest ze daar nou mee? Opnieuw ging ze bij Max te rade.
Max keek de prostitué aan. Die schudde haar hoofd.
Met een simpele hoofdbeweging stelde hij haar gerust en zei tegen Ebre dat ze maar akkoord moest gaan met de geboden 150 Euro.
‘Maar... maar, dan wil hij zo naar binnen. En uh...’ stamelde ze haast in paniek.
‘Ja en?’ zei Max ‘Dan bindt hij je vast en neukt je ook nog eens. Alsof jij dat erg vindt.’
Verslagen keek ze hem aan, daar had hij wel een punt. Het engeltje in haar hoofd was inmiddels naar hogere sferen teruggekeerd en het duveltje genoot van zijn overwinning.

Ebre Shaw, de op een Engelse kostschool opgevoedde, welgemanierde jonge dame van goede afkomst, ging, vooral om aan haar eigen geilheid gehoor te geven, zich voor geld laten vastbinden en laten neuken door een haar totaal vreemde man. Dit alles -als hoer vermomd- in een peeskamertje op de Amsterdamse wallen.
Als haar echte “Daddy” dit zou weten....

Terwijl ze de volgende ochtend haar koffers aan het pakken was, herinnerde fysiek alleen het schijnende gevoel tussen haar billen aan wat ze gisteren had meegemaakt. Emotioneel was er veel meer “tastbaars”.
Ze was zóóó geil geweest, haast krols, toen die man -die klant- haar als “toegift” in d’r strakke kontje geneukt had terwijl de echte hoer en Max vanachter een gordijntje hadden staan toekijken. Bij de gedachte eraan alleen al, kreeg ze opnieuw elektrische schokjes in haar onderlijf.
Als op een roze wolkje gezeten werd ze door de taxi naar het vliegveld gereden. Het inchecken en de security check gingen als in een waas aan haar voorbij. ’t Was een haar bekende stem die haar weer bij de les bracht, toen ze op haar stoel in het vliegtuig ging zitten. De stem kwam van de man naast haar.
Een aziatische man. Een man met een ooglapje....

© Thislexy

U heeft 1 nieuw bericht.

Zweet parelde van het voorhoofd van errin terwijl ze zich haastig op de fiets naar huis begaf. Ze had met Meester afgesproken om na d'r werk, 's avonds om 7 uur op MSN te komen. Vlak voor ze naar huis zou gaan kwam haar manager nog bij haar met een verslag dat uitgewerkt en naar een aantal hoge functionarissen gemaild moest worden, overwerk dus.
Later dan gepland verliet ze het kantoor. Het was nu al kwart voor zeven en als ze op haar normale tempo door zou rijden kwam ze zeker te laat thuis. Te laat op een afspraak komen, fysiek of virtueel, leverde strafpunten op en die had errin al genoeg. Dus was haar er veel aan gelegen om nu op tijd on-line te zijn. Normaal stopte ze netjes bij rode verkeerslichten, nu stak ze -samen met andere, vaak jongere fietsers en brommerrijders- hier en daar kruispunten over terwijl het licht nog op rood stond. Het leverde haar niet alleen tijdwinst op, maar ook een hoop stress.
Tien voor zeven zette ze haar fiets tegen de gevel van haar huis en stormde via de voordeur naar binnen. Manlief, die ze in de gang tegen kwam, kreeg in het voorbijgaan een zoen op z'n wang en een 'sorry ben laat voor Meester' te horen. Gelaten draaide hij zich om en liep de woonkamer in. Hij hoefde niet te vragen waarom ze zo'n haast had. Al een paar jaar geleden had hij er mee ingestemd dat errin, eigenlijk heette ze Machteld, haar behoefte aan een dominante man buiten het huwelijk zocht. Over het algemeen merkte hij daar niet veel van, maar zo af en toe wist hij “hoe laat het was”. Dan moest ze gehoor geven aan wat die man blijkbaar van haar verlangde.

Eenmaal boven wist errin niet hoe vlug ze haar PC, die in hun hobby- en rommelkamer stond, op moest starten. Terwijl het apparaat zoemend op gang kwam ontdeed ze zich in hun slaapkamer van haar daagse kleding en schoot in de door haar Meester voorgeschreven outfit. De PC klok stond op 18:59 toen ze haar MSN wachtwoord intypte en wachtte tot ze was aangemeld.
Nahijgend en zwetend van het fietsen zat ze verwachtingsvol achter haar PC. Het scherm toonde haar de lijst met MSN contactpersonen, maar Meester's naam stond nog bij de mensen die offline waren.
Ze zuchtte, enerzijds van opluchting, Meester kon nu niet zeggen dat ze te laat was. Van de andere kant zuchtte ze omdat ze niet wou dat ze zich voor niets zo gehaast had.
Tergend langzaam ging de eerste minuut voorbij. Een tweede en een derde minuut volgden. Zelfs vijf minuten gingen voorbij zonder dat Meester zich aanmeldde. Toen hij zich na tien minuten nog niet had aangemeld begon errin te twijfelen of ze de afspraak wel goed had onthouden. In de historie van het laatste gesprek dat ze eergisteren met Meester had gehad zocht ze de passage op waarin ze het over de volgende afspraak hadden gehad.
Het klopte precies wat ze had onthouden. 'Overmorgenavond', dus vandaag, 'om 7 uur' stond er.
Ze besloot in te loggen op een chatbox waar Meester ook nog wel eens on-line was. Misschien zat hij daar te chatten en was hij de tijd vergeten.
Inwendig lachend om Meester's mogelijke “onhandige actie” gingen haar ogen op zoek naar zijn chat-naam. Toen ze zijn naam ook hier bij de “niet aanwezig” chatbox-leden zag staan werd ze ongerust.
Als Meester onverwachts verhinderd was liet hij haar altijd per SMS wat weten. Ze stond op en haalde haar GSM uit haar tas om te zien of ze een berichtje had gemist, misschien tijdens het fietsen niet had opgemerkt. Maar nee, ook de GSM -die gewoon aan stond- kon haar twijfel niet wegnemen.
Teleurgesteld en enigszins ongerust nam ze opnieuw plaats achter de PC en liep de verschillende programma's nog een keer na. Er waren geen veranderingen gekomen in de status van Meester's inloggingen.
Ze wachtte tot het half acht was, toen besloot ze de PC weer uit te schakelen en naar beneden te gaan, maar niet voor ze haar outfit weer had omgewisseld voor haar daagse kleren.
Eenmaal beneden nam ze nu wel de tijd om haar man een echte zoen te geven en om zich bij hem te verontschuldigen voor haar late thuiskomst in combinatie met haar stormloop naar boven toe.
'Heb je al gegeten?' vroeg ze belangstellend, wat hij ontkennend moest beantwoorden.
'Had je wel al eten opgezet dan?' was haar volgende vraag. Maar ook deze vraag moest hij ontkennen.
Ze zuchtte opnieuw.
Ze was werkelijk met een schat van een man getrouwd, maar enig initiatief tonen was hem vreemd.
Door het overwerken en al dat gehaast, plus ook nog eens de teleurstelling dat Meester niet on-line
was -en de zorgen daar dan weer over- had errin helemaal geen zin meer om nog eten te koken.
'Zullen we dan maar een pizza bestellen?' stelde ze voor. Het leek haar man een prima idee.
Een half uurtje later zaten ze samen, met een pizza op schoot, TV te kijken.
Hoewel ze dezelfde pizza had besteld die ze anders ook altijd bestelde en dat bij dezelfde pizzeria had gedaan, smaakte de pizza niet zo lekker als anders. Ergens was ze in haar hoofd nog aan het malen over haar MSN afspraak met Meester. Toen de pizza's op waren en de boel aan kant was kon ze de verleiding niet weerstaan om nogmaals de PC op te starten om te kijken of Meester nu wèl on-line was.
Opnieuw was de teleurstelling groot toen bleek dat Meester niet op MSN of de chatbox was.
Andermaal sloot ze de PC af wist even niet wat ze nou moest doen. Beneden in de kamer zat haar man in z'n eentje TV te kijken. Gezelschap was slechts dertien traptreden verwijderd, toch voelde errin zich eenzaam en alleen. Uiteindelijk besloot ze toch maar om naar beneden te gaan en haar man gezelschap te houden, maar zin, nee zin had ze er niet in. Meester's afwezigheid had haar humeur sterk beïnvloed en zeker niet in positieve zin.

De volgende dag keek ze op de PC op haar werk af en toe stiekem of Meester op MSN was. Dat was tegen de bedrijfsvoorschriften, die privé gebruik van de Internet verbindingen niet toe stonden, maar daar had errin nu even lak aan. Maar geen enkel keer trof ze Meester on-line. Ze had haar GSM op haar bureau gelegd, om zeker te weten geen enkele oproep of SMS berichtje te missen. Maar behoudens een telefoontje van haar moeder rond lunchtijd, liet het apparaat de hele dag niets van zich horen.
Ze zat er zo mee in haar maag dat ze tijdens de thuisreis op fiets aan niets anders kon denken en nog bijna tegen een brommerrijder aan botste. Geschrokken vervolgde ze haar rit naar huis.
Toen ze de straat in reed zag ze een auto, precies zo eentje als Meester heeft een stukje verderop in de straat wegrijden. Zeker wetend dat het Meester was die bij haar thuis voor een dichte deur had gestaan zette ze het op een fietsen en probeerde de auto bij te houden. Aan het ende van de straat moest de automobilist wachten om het kruispunt over te kunnen steken. Met haar hart in haar keel sjeesde errin op de auto af en kwam half struikelend aan de bestuurderskant van de auto met haar fiets tot stilstand.
Met een grote glimlach op haar gezicht keek ze via het zijraam naar binnen om er achter te komen dat de bestuurder helemaal Meester niet was. De man keek haar verbaasd aan en al helemaal toen hij zag dat er tranen over haar wangen begonnen te rollen.
De teleurstelling was tè groot geweest voor errin. De man in de auto compleet in verwarring achterlatend fietste ze terug naar huis, onderwijl de tranen uit haar ogen wrijvend zodat ze nog een beetje kon zien waar ze reed.

Binnen plofte ze op de bank en huilde nu nog dikkere tranen, haar lichaam schokte bij iedere snik.
Toen ze na een kwartiertje haar rust weer een beetje hervond voelde ze dat haar rug helemaal nat was van het zweet. Ze besloot even te gaan douchen en wat schoons aan te trekken. Onder de douche brak ze opnieuw in tranen uit, ze hoopte maar dat als haar man straks thuis kwam, ze een beetje uitgehuild was. Na het douchen trok ze tegen beter weten in haar outfit nog een keer aan en startte ze haar PC weer op.
Ze controleerde haar e-mail, ging op MSN en logde in bij de chatbox, alles met hetzelfde negatieve resultaat helaas. Terneergeslagen kleedde ze zich om en ging naar de keuken om het eten te koken.
Haar man had gelukkig niet in de gaten dat ze zo bedroefd was.
Ze mocht haar relatie met Meester van hem best in stand houden maar als hij zou merken dat ze er onder leed, zou hij -terecht vond ze- van haar verlangen dat ze er mee zou stoppen.
Ze gingen samen vroeg naar bed die avond en hoewel het lief bedoeld was, kon ze niet genieten van de aandacht die haar man haar wou geven. Ze gaf hem een kus, draaide zich om en deed alsof ze ging slapen. Maar de slaap liet nog lange tijd op zich wachten. Koortsachtig ging ze in haar hoofd de voorgaande dagen nog een keer door. Wat was er anders? Was haar iets niet opgevallen? Had ze iets fout gedaan? Ook kon ze het gewoon niet laten een aantal doemscenario's de revue te laten passeren. Wat als hij een ander had? Was zijn vrouw er achter gekomen? Had hij een ongeluk gehad en lag hij misschien in het ziekenhuis? Precies wist ze het niet meer, maar het was zeker al na drieën 's nachts voordat ze in slaap viel.

Veel te vroeg voor haar gevoel piepte de wekker haar de volgende ochtend weer wakker. Half nijdig gaf ze er een klap op en het ding hield terstond op met z'n irritante gepiep. Ze wist dat het welgeteld negen minuten zou duren voordat het gepiep haar opnieuw wakker zou maken als ze nu niet meteen uit bed stapte en het alarm-knopje in de uit-stand schoof. Ze voegde de daad bij het woord en slofte naar de badkamer om een begin te maken met het ochtendritueel van douchen, aankleden, ontbijten, tandenpoetsen en een beetje opmaken.
Tussen de bedrijven door haar eigen èn manlief’s broodtrommeltje klaar maken, hem een zoen geven en een fijne werkdag wensen. Daarna jas aan, fiets pakken en op naar kantoor. Keurig op tijd zat ze achter haar bureau en deed de dingen die van haar verlangd werden, maar haar gedachten kwamen altijd weer op Meester uit. Waar was hij, wat deed hij, is er wat gebeurd?
Gek werd ze van zichzelf.
Tijdens de lunch, ze zat even buiten en genoot zelfs een beetje van de frisse lucht en het zonnetje, piepte haar GSM dat er een bericht voor haar was. Van schrik liet ze haar brood bijna uit haar handen vallen. Haastig zocht ze naar haar telefoon die zich weer ergens op een onmogelijke plaats in haar tas had weten te verstoppen. Het schermpje toonde “Postvak IN, U heeft één nieuw bericht. Harry (1)” meer stond er niet maar errin had aan een woord genoeg, “Harry”.
Ze had Meester's telefoonnummer uiteraard in haar telefoon opgeslagen. Ze had dat gedaan onder de naam Harry, niet omdat hij zo heette, maar “gewoon” om te voorkomen dat als iemand anders ooit haar telefoon in handen zou krijgen, de naam Meester op zou vallen en ze misschien iets moest uitleggen wat ze helemaal niet aan anderen uit wou leggen.
Snel opende ze het berichten-menu en las Meester's bericht.
'errin, mijn grootste vrees is werkelijkheid geworden, ze is er achter gekomen. Ik kies voor mijn gezin. Ik vertrouw erop dat je het begrijpt. Het ga je goed duveltje.'
De wereld leek stil te staan, geluiden -anders dan die van haar gejaagde ademhaling- bestonden niet meer. Haar mond was droog, kurkdroog. Langzaam gingen haar ogen nog een keer, woord voor woord, langs de tekst op haar telefoon. Het was echt een bericht aan haar, hij had 'duveltje' gebruikt, haar bijnaam die niemand anders kende, alleen Meester. Van binnen voelde ze een kou opkomen zoals ze dat nog nooit gevoeld had. Een kilte die haar hart omvatte en haar van alle energie beroofde die ze een paar minuten geleden nog had.

Ergens in de verte was er iemand die haar naam riep: ‘Machteld!’
En nog een keer, iets luider: ‘Machteld!’
Pas toen een hand op haar schouder werd geplaatst en haar voorzichtig heen en weer schudde, kwam ze weer bij zinnen. Het was haar collega Heleen die haar nu bezorgd aan keek en vroeg: 'Alles goed meis? Je ziet zo wit?'
'Ja.. oh, ja hoor' stamelde ze, 'het gaat wel weer. Misschien wil je me heel even alleen laten?' vroeg errin en trok er een gezicht bij van “als je het niet heel erg vindt”.
Heleen keek haar nog even aan en stond op.
'Is goed' zei ze vriendelijk, 'Ik zie je zo meteen nog wel even, binnen, okay?'
Met een eenvoudig knikje met haar hoofd stemde errin toe.
Nadat Heleen een paar passen bij haar vandaan was, bekeek ze ten derde male het bericht van Meester. Ze vond het een kille afwijzing, gevoelloos en nagenoeg emotieloos. Het is dat hij haar nog een keer “duveltje” had genoemd, anders was het werkelijk een “dienstmededeling” geweest.
Toen ze nog een keer duveltje zag staan kon ze haar waterlanders niet langer bedwingen. Zachtjes huilde ze, zowel van opluchting -ze wist nu hoe de vork in de steel zat-, als van verdriet, over de afwijzing,
de kilte van de mededeling en het onverwachte. Vooral dat laatste, ze had dit totaal niet aan zien komen. Al moest ze toegeven, omdat Meester zijn relatie met haar voor zijn vrouw geheim had gehouden, dat ze er altijd rekening mee had gehouden dat ze er op een dag achter zou komen. Alleen met de gevolgen die dat zou kunnen hebben, daar had ze niet eerder aan gedacht. Of misschien niet aan willen denken.
Hoe dan ook, nu was het een feit en kende ze de gevolgen.

Terug op kantoor kwam ze Heleen gelukkig niet tegen en hoefde ze nergens met haar over te praten.
Niet dat ze van plan was om tegen een collega openheid van zaken te geven. Dan had ze iets moeten verzinnen, moeten liegen dus, en dat deed ze altijd met tegenzin. Ze loog alleen als het echt niet anders ging.
De rest van de middag kwam er niets uit haar handen, ze was druk met niets eigenlijk. Even voor vijf uur verliet ze het kantoor al, al was het maar om de horde voor te zijn en zo ook Heleen te kunnen ontwijken. Eenmaal thuis kon ze haar gevoel pas echt de vrije loop geven en ze huilde dan ook dikke tranen, net als de dag ervoor. De voorraad papieren zakdoekjes was bijna gedecimeerd toen ze eindelijk in staat was om te stoppen.
Volkomen leeg voelde ze zich toen ze onder de douche stond, in een poging zich weer een beetje mens te voelen. Nog steeds leeg, toen ze eten stond te koken. Honger had ze niet en at met lange tanden toch een beetje van haar eten om haar man niet onnodig bezorgd te maken. Hij leek toch al wat te merken want hij had al een paar keer gevraagd of alles goed was. Ze had het met een: 'prima, alleen een beetje hoofdpijn' afgewimpeld.

Na samen met haar man naar het Journaal gekeken te hebben, waarna errin geen idee meer had waar Philip Freriks het over gehad had, wou ze het liefste naar bed en even alles vergeten. Een nachtje slapen zou misschien wel helpen.
'Ik ga naar bed' zei ze tegen haar man en zou zijn opgestaan ware het niet dat hij haar dat belette.
Hij schakelde met de afstandsbediening de TV uit terwijl hij haar bij haar arm hield.
'Nou wil ik toch eerst weten wat er aan de hand is' zei hij en keek haar gefronst aan, een teken van bezorgdheid niet van boosheid.
Een ogenblik dacht ze eraan om zich van hem los te rukken, maar ze zag dat hij het meende.
De schat, hij had alle recht op de waarheid, dus liet ze zich weer in de kussens van de bank zakken.
Maar nog voor ze er een woord over kon zeggen, kwamen de emoties. Sneller dan ze had verwacht en kon ze alleen maar haar hoofd tegen zijn schouder laten rusten en huilen. Het enige verschil met de huilbuien eerder op de dag, was dat nu een vertrouwde arm om haar heen werd geslagen en iemand zich werkelijk om haar bekommerde. Hij kende haar veel langer dan Meester en wist dan ook precies hoe hij met haar om moest gaan. Eerst rustig laten huilen, niets zeggen, wachten tot het minder werd, dàn pas vragen wat er aan de hand is. Een deel van het schouderstuk van zijn overhemd was al nat gehuild voor hij het idee had dat het huilen minder werd. Nog even liet hij haar kalmer worden voor hij zei: 'Nou vertel het eens lieverd, wat maakt jou zo verdrietig?'
Ze tilde haar hoofd weer op van zijn schouder en schoot zelfs heel even in de lach om de ravage die ze met haar tranen en snot had aangericht. Hij zag het ook en lachte even met haar mee.
'Komt zo wel' zei hij, 'doe jij eerst maar eens je verhaal'.
Zo goed en zo kwaad het ging vertelde ze wat haar de afgelopen dagen, en met name vandaag, was overkomen.
Ze vertelde hoe compleet ze zich had gevoeld, als persoon, als echtgenote en als slavin en dat nu een deel van die compleetheid aan duigen lag. Dat dat voelde als een groot verlies, als oneerlijk, als verlaten en verraden. Dat ze zich schaamde tegenover hem, de man die zoveel begrip had getoond en er altijd voor haar was, ook nu. De enige constante factor in haar leven. Ook die gedachte maakte haar weer aan het huilen.
En door haar tranen heen vroeg ze: 'Je weet toch dat ik van je hou?'
'Weet ik lieverd' was zijn simpele maar treffende antwoord.
'Kan ik jou slavin niet zijn?' vroeg ze tegen beter weten in.
Zijn: 'Je weet hoe ik daar over denk', bevestigde inderdaad wat ze al wist.
Ze wist ook dat dit verlies, dit verdriet, voorbij zal gaan en dat er over een poosje een nieuwe Meester zich over haar zal ontfermen. Met die gedachte vleide ze zich nog maar even tegen hem aan, hoe nat zijn schouder ook nog was.

© Thislexy

Visiting Prague.

Prague, June 15, 2010, almost half past eight in the evening. A room on the fifth floor of a hotel just outside the old town of Prague. The Moldau, or Vltava as the river is called here, separates the old town and the neighbourhood where my hotel is. I was a bit surprised by the growing tension I felt during the course of the evening. It had slowly almost taken possession of me, when there was a knock at the door of my hotel room. I knew that around this time someone would come to visit me.

Earlier today, in the afternoon, I met Marrec in the old town. For the first time ‘in real life’ as they call it. Marrec and I had been in contact with each other many times through the Internet, on a well known BDSM forum to be precise. At one time I told him that my work would take me to his hometown. He insisted that we would meet. And if I came, he would have an original gift for me, he promised.

Our meeting went very well. And even though I, because of my work, actually wanted to spend only one hour with him, our get together lasted for several -very pleasant- hours. It seemed like we knew each other for years as good friends already. When in the end I was forced to bid him farewell, I really still had a few things to do for my job, he asked what time I was done.
At first I thought he was planning to, for example, take me out to dinner or so. But no, he had something else in mind. He reminded me of “the present” he promised me.
Because I had to miss out on my own slave girl for a few days, he insisted that I could simply borrow his "doll". That was an offer I could not and did not want to refuse.
I told him which hotel I was staying in and at what time I expected to have finished working. He promised he would deliver his slave girl at half past eight at my room.

I opened the door and Marrec looked at me triumphantly. Behind him stood a person dressed in a raincoat wearing a big hat and carrying a black leather briefcase. The face was not easily visible because the large hat created a shadow over the face, and the person looked at the floor. This person had to be his doll, I was sure.
Marrec followed me into my room and pulled his doll inside behind him.
Once inside, I closed the door. Marrec made it clear to the woman, or better the doll, that she had put down her briefcase and her take off her raincoat, because that was what she did, though I did not understand a word of what he had said. The woman was wearing no cloths under her trench coat and she tried to cover her naked body with her arms. The result was a snarl of her master, and a firm slap on her buttocks. Immediately she let her arms hang down beside her body and looked at the ground in embarrassment.

"Have fun with her, toys are in the ... um ... box", Marrec said in his best English to me and pointed to the black briefcase. He added: "Sorry, but she not speak English."
I looked at him dubiously, and he laughed when he saw my face.
"No worry Lex. No saveword, no limit. You just have fun with her." And his smile appeared on his face once more.
"How long you want her?" He wanted to know.
"Only tonight. Tomorrow I have to fly back home again", I replied.
"You know, I pick her up tomorrow morning. You can have many fun all night long", Marrec concluded.
I thanked my friend and he left, but not before he had instructed his slave girl verbally and with certain hand gestures. She nodded and the tension was clearly visible on her face.
After Marrec had left my hotel room and I had closed the door behind him, his doll (I had decided -for the time being- to call her that way) fell on her knees and sat down in nadu. She waited patiently on what was going to happen. She looked at the floor and said nothing. So if I wanted something to happen, I had to take the initiative.

I decided to have a look in the briefcase she had taken inside. A combination lock however prevented me from opening it. So I placed the briefcase before the slave girl on the floor and with hand signs and made it clear to her that she had to open it for me.
She understood me and turned the dials to the numbers 6-6-6. I had to laugh.
My new doll opened the lid a bit and handed me the briefcase.

There were all kinds of things in it. Things that make a sub's life very enjoyable, or not. It all depends on how you look at it.
This doll had to thaw a little. After some thought, I decided what to do with her.
I stood before her and reached my hand out to her. Gingerly she put her hand in mine and then I pulled her up so she was standing.
"Good girl", I said as calmly as I could. I trusted that the intonation meant more to her than what I actually said.
Then I took her to a small desk and pushed her over so she could lean on it with her upper body.
From the briefcase I took a short whip with rubber strips and started to warm up the doll's back and bottom. She clearly liked what I was doing because I saw how her body relaxed. Nice red stripes coloured her white flesh. Also the few hard whips I gave her intermittently, were apparently effortlessly accepted.
Then I thought is was ime to roll my doll over to her back. She wasn't in a comfortable position now, but I did not care of course. Her breasts, abdomen and occasionally her crotch were now targets for the whip. It was pleasant to see her surrendering.
After a while I thought she was warmed up enough and now I wanted to test her resilience in tight bondage. I think it's a wonderful sight, a sub that can hardly move an inch. The briefcase provided the tools. Ty-raps in different sizes, bondage tape and rope were sufficiently present in the suitcase. What a pleasure.

I manoeuvred my doll to the bed and left her on her belly. Because I had still plenty of time, I wanted to see how much she could take.
First I tied her arms on her back. For each arm, just above the elbow, I fixed a long ty-rap as a closed ring around her arm. A third, smaller, ty-rap I used to pull the other two together. By tightening the third ty-rap, I could pull her arms more and more together until she started making moaning noises, proof of her growing discomfort. She was not the paragon of physical flexibility, I say.

Her wrists were next. Two ty-raps were enough to fix those together. I also let her make two fists and wrapped both hands in bondage tape. Small beads of sweat began to emerge on the dolls upper lip. Beautiful!
I moved my attention to her legs. Those were easy to fix with two ty-raps around her ankles as well as two just above her knees.
"Good girl", I said again and gave her an encouraging tap on her buttocks.
The next to do, was to arrange a breast bondage. Rope enough in the briefcase, so nothing to stop me from doing it. After rotating her body back and forth and turning my little doll around, I managed to apply a tight breast bondage, if I say so myself. And by doing so, I had created a basis for the next step I wanted to carry out.

The next step being, bending her legs in the direction of the back of her head. But first I pulled the ty-rap holding her elbows together a little tighter.
Now the doll began to make sincere groan noises, especially after I fixed a piece of bondage rope between her ankles and the rope around her chest, and pulled her legs towards her back that way.

As mentioned earlier, the doll did not excel in flexibility. I was not even halfway to where I wanted to go, when the groaning noises turned into screams. I thought it was kind of her to "thank" me that way. But you know, even a hotel room has "neighbours". Before you know it, they think you're another Joran van der Sloot (after all I’m Dutch like he is). So I had to take care of the noise she made first.
Once again the briefcase offered help. Not long after, my doll was neatly gagged and her head was richly wrapped with bondage tape, keeping her nostrils free of course so she could breathe.

Because I had lost precious time creating the gag, I thought she had to pay for that. The "costs" for her were that I pulled her elbows a little closer together once more. She didn't agree, but clearly had no saying in this.
After another good tug on the rope between her ankles and breast bondage, I reached her limits in flexibility. Almost steam escaped from behind the gag I tell you, and I couldn't see her eyes, but if looks could kill.... I could only laugh at her.
But I wasn't finished yet. I decided that the finishing touch would be to bring her head back, arching her back just a little more, and fixing her posture completely this way. Two long ty-raps did the job for me and allowed my doll no way out.

Although her sweat, now coming from all pores, suggested otherwise, she might have cooled down a little bit. So I turned her on her side revealing her breasts, both showing some nice discoloration due to the tight bondage.
I worked her tits with a riding crop this time and with every touch a short pulse went through her body. Can you imagine how she would have contorted had she been loose.
When her snorting turned into sniffles I knew the little doll had enough.
I unwrapped the tape around the gag so she could breathe a little easier. After all one must be a bit careful with other people's property.

While my little doll was still sobbing a bit, my fingers tried to find their way towards her cunt, just to see if she had enjoyed it as much as I though she had. It was no surprise to notice that this chick had enjoyed it. Even a lot. Insofar as my fingers could go on, I could only feel a wet pussy.
But hey, these neat slave girls are especially there to serve their Master, and all the tying up and all hadn't left me without excitement. Merely to please myself I turned the doll back on her stomach with her face down and pulled her to the edge of the bed. Using a pair of scissors I cut the ty-raps that had kept her head back.
The relieve this meant for her was short lived, for a new challenge presented itself to her, my swollen pole.
I forced her to open her mouth and slid my "number 11" in, up to her throat. She almost pranced but gravity itself brought her back where she started, on the bed. Coughing and groaning she began her new assignment, and wasn't allowed to stop until my warm seamen filled her mouth.

The following morning, when Marrec came to pick her up again, I thanked him for his wonderful present. He told me she would be available for me next time I would be over in Prague.
When they left the little doll had to thank me, so she said: dekuji moc mistr.
"Good girl" I said in reply. She even managed to give me a smile. "See you next time", I said when I closed the door after them.
When was it again, my next visit.....?

© Thislexy

Wraak is zoet (einde).

Ron liet Elizaveta even met rust zodat ze bij kon komen en hielp haar zelfs om haar neus te snuiten toen hij zag hoe twee snottebellen over haar bovenlip liepen.
'Zo, dan is het nu tijd om plezier te maken', zei hij zonder op een antwoord te rekenen.
Hij liep naar de deur waar achter hij haar had staan opwachten en zocht wat in een plastic tas die daar lag.
Elizaveta meende een zweep te herkennen in het voorwerp dat hij uit de tas had gehaald en waar hij nu mee op haar af kwam lopen.
Een klagelijk gejammer vulde de ruimte.
'Ja schat, die is voor jou', klonk het sarcastische.
'Plezier voor twee.'
Ritmisch en met een rustig tempo, liet Ron haar lichaam kennismaken met de teaser.
In eerste instantie kronkelde haar lichaam bij iedere aanraking maar al snel kon ze de aanrakingen wel verdragen.
Ron deed er vervolgens een schepje bovenop, wat weer pogingen tot ontwijken bij Elizaveta opleverde.
Bij pogingen bleef het sowieso. Ze zat stevig vast en Ron liet zich door haar bewegingen niet van de wijs brengen en sloeg nooit twee keer op dezelfde plek, waardoor ze ook niet kon wennen aan een bepaalde slag.
Ook toen ze aan het wat hardere werk gewend was nam haar bewegelijkheid af en leek het zelfs voor een moment wel of ze het aangenaam vond.
Ron hield het gezicht van zijn ex nauwgezet in de gaten en 'las' daar niet langer alleen verschikking en angst.

Haar borsten, buik, benen en haar kruis, alles mocht kennismaken met de zweep. Ron had ook graag de achterzijde van haar lichaam bewerkt, maar daarvoor zat de stellage in de weg en had hij onder het werkplatform moeten gaan staan, wat hem onvoldoende bewegingsvrijheid gaf.
Om haar rondom te kunnen bewerken moest ze eigenlijk vrij staan, maar hij was er nog niet op gerust dat ze niet zou vluchten als hij haar daar de kans toe gaf.
Hij gunde zichzelf een pauze en dat gaf hem de tijd om te overdenken wat de beste volgende stap zou zijn.

Even overwoog hij of hij haar maar het beste nog een keer kon bedwelmen. Maar van de andere kant, het stonk en de lucht bleef lang in de ruimte hangen, waardoor hij er zelf ook last van had.
Hij kon haar stapsgewijs losmaken en opnieuw vastmaken en haar onderwijl draaien waardoor ze uiteindelijk weer vast kwam te staan zoals nu, maar dan met haar rug naar hem toe.
Maar daar kleefden ook weer nadelen aan, puur als gevolg van de manier waarop hij haar polsen en enkels nu had vastgezet.
Opeens wist hij het.
Hij zou haar ogen dichtplakken waardoor ze niet zomaar kon vluchten.
Dan kon hij haar polsen losmaken van het frame en aan elkaar vastzetten.
Vervolgens waren haar enkels dan aan de beurt, die losmaken, haar laten draaien en dan haar enkels weer vastzetten.
'Yes', zei hij in zichzelf, overtuigd dat dit toch vast en zeker de beste oplossing was.

Hij voerde zijn plannetje uit en nadat Elizaveta weer met haar enkels vast stond tegen het frame, sneed hij haar polsen los en zette deze daarna een voor een vast aan het frame boven haar hoofd. De tape waarmee hij haar ogen had dichtgeplakt liet hij lekker zitten.
Zonder verdere plichtplegingen zocht de teaser nu haar huid aan de achterkant van haar lichaam op. Ron nam veel minder de tijd om haar lijf aan de aanraking te laten wennen en schakelde al snel over naar een wat heftiger niveau. Met name haar billen moesten het ontgelden. Het kletsende geluid wond Ron in hoge mate op, dit tot ongenoegen van Elizaveta wiens billen gloeiden als kooltjes.
Af en toe stopte Ron en streek dan met zijn blote hand over de aangedane huid. Hij kon zich vergissen, maar het leek wel of ze daar van genoot.
'Dat zal toch niet waar zijn?' vroeg Ron zich af.
'Neem ik die griet te pakken en komt er een mij totaal "onbekende" masochiste voor me staan.'
Dat lijf, dat kende hij wel, maar die persoonlijkheid was hem totaal vreemd.
Om zich ervan te vergewissen dat hij niet iets zag wat hij misschien hoopte te zien, liet hij zijn hand vanaf haar nek naar haar billen glijden.
'Ja zie je, ze drukt haar lijf zoveel mogelijk tegen mijn hand aan.'
Vervolgens ging zijn hand tussen haar billen door en zocht de warme ingang van haar schede.
'Fuck, zo nat als een spons!', vloekte hij van binnen.
Dit was belachelijk.

Hoe kon het dat hij dit nooit eerder bij haar had gezien? Geen moment had hij dit kunnen bevroeden. En nu, nu stond ze daar, met een druipende kut, terwijl het een straf had moeten zijn, een afstraffing, iets naars, iets pijnlijks en ondragelijks.
Zijn wraak ging nu zo het putje in en van de andere kant was het toch ook wel heel speciaal.
Een cocktail van gemixte gevoelens ging door zijn lijf.
'Wat nou als we het nog een beetje opvoeren', bedacht hij zich.
'Kijken of ze het dan nog zo leuk vindt.'

Hij nam zijn zweep er weer bij en liet in een snel tempo een regen van slagen op haar neerkomen. Harder, veller en sneller.
Elizaveta kreunde hoorbaar maar Ron zou zweren dat ze geen enkele poging meer ondernam om de slagen te ontwijken.
'Je kont naar achteren!' gebood hij haar.
En ze deed het.
Hij haalde uit en haar bekken klapte tegen het frame.
'Nog een keer!' riep hij.
En weer kwamen haar billen, binnen de mogelijkheid die haar bondage bood, zijn kant op.
En opnieuw haalde hij uit. En hoewel het "maar" een teaser zweep was, sloeg hij haar hard en veneinig.
Steeds opnieuw, zelfs zonder zijn commando, bood ze hem haar achterwerk aan.
Zweetdruppels liepen over Ron's voorhoofd van inspanning, zijn hart racete als een gek en in zijn broek stond zijn lid stijf als een stormram.

'Ik ga je neuken kreng' beet hij haar toe en haalde zijn pik uit zijn broek.
Opgewonden kwam hij achter haar staan en al snel vond de kloppende kop van zijn lul haar natte kutje.
Woest neukte hij haar en hoewel ze nog aan het frame vast zat liet Elizaveta zich niet onbetuigd.
Op het moment dat hij zijn zaad in haar spoot, kreunde ze even hard als hij vanachter de tape waarmee haar mond nog steeds bedekt was.
Hijgend liet Ron zich op de grond zakken, uitgeput en verbaasd.
Hoofdschuddend kwam hij weer op adem.
Dit was toch al te bizar. Zo passioneel hadden ze tijdens hun huwelijk nog nooit geneukt. En dan dit.
'Ik wil je terug', zei hij.
En Elizaveta knikte en zei iets overstaanbaars.
Dat moest wel een "ja" zijn en Ron merkte dat zijn wraakgevoelens er niet langer toe deden. 'Wraak was voor de dommen, verzoening voor de verstandigen.'

Hij zocht zijn mes weer op en begon Elizaveta los te maken. Ook de tape om haar ogen en om haar mond haalde hij voorzichtig weg.
'Waarom heb je nooit gezegd dat je dit opwindend vond?' waren zijn eerste woorden.
'Ik dacht dat je me voor gek zou verklaren' hijgde ze haar eenvoudige antwoord.
'Ik wil je terug', zei hij nog een keer.
En Elizaveta knikte en zei: 'Alleen als je me belooft hiermee door te gaan.'
'Natuurlijk!' jubelde Ron en gaf haar een zoen.
De eerder geplande nachtelijke kwelling die hij haar wou toebrengen was helemaal van de baan. Er was weer licht in zijn tunnel, het licht van zijn lief, Elizaveta.
'Ik kom morgen naar je toe' beloofde Elizaveta. 'Dan maken we nieuwe plannen, okay?'
Ron knikte en kon zijn verbazing nauwelijks de baas.
'Dus je bent niet boos?'
'Nee hoor, dit is het beste dat me ooit is overkomen eigenlijk' lachte ze terug.
'Zal ik met je mee gaan?' probeerde hij.
'Ik zie je morgen.' zei ze beslist. 'Echt! Ruim jij de boel nou maar op, als je baas dit ziet...'
'Okay, tot morgen dan schat' zei hij en gaf haar nog een zoen.
Elizaveta trok haar kleren aan en Ron bleef er gefacineerd naar kijken.
Hij bracht haar toen ze zover was naar de voordeur en maakte deze voor haar open.
Het was al aan het schemeren toen ze naar buiten stapte.
'Tot morgen' zei ze en blies hem een handkus toe.
'Tot morgen' zei Ron en keek haar nog een tijdje na voor hij de grote voordeur weer sloot en fluitend terug liep naar de kamer. De kamer die misschien wel de grootste omwenteling in zijn leven betekende.
'Maar eerst een biertje!' galmde hij luidkeels door het lege huis. Dit mocht gevierd worden. In de bestelwagen die hij van zijn werk mee had, zat een koelbox. En in die koelbox stond altijd een voorraadje bier.
Opgewekt haalde Ron een paar biertje voor zichzelf. Hij hoefde zich toch niet te haasten want morgen zou hij haar immers al weer zien.

Ondertussen was Elizaveta bij het politiebureau in de stad aangekomen en deed een theatraal en emotioneel verhaal. Onderweg had ze aan steeds zieligerige dingen lopen denken waardoor ze zelfs een paar welgemeende tranen aan de agent die achter de balie stond kon tonen.
'Als U snel bent kunt U hem misschien nog aanhouden' snikte ze.
'Ja op nummer 10 agent. Heldensestraat nummer 10. Ik weet het zeker.'
Haar wraak zou zoet zijn.....ook dat "zeker weten".

© Thislexy