Arbeidsvitamine

Schrijfopdracht voor de Eroscripta bijeenkomst in januari '19. Thema:‘Talk Dirty To Me, Baby!’

Arbeidsvitamine

Met mijn ogen gesloten laat ik mij door de RET, in een overvolle lijn 24, naar mijn werk brengen.

Het is bar en boos herfstweer, bovendien nog vroeg en de afgelopen nacht was te kort. Mijn wijffie bekeek mij vanochtend alsof ik in m’n nest gezeken had.
“Vroege dienst”, zei ik alleen maar, geholpen door mijn ochtendhumeur.

De tram schommelt heen en weer waardoor alle natte jassen om mij heen met moeite kunnen blijven staan. Iedereen is, of althans lijkt, chagrijnig. Ik niet meer. Ik heb schik van een liedje van Robert Long dat via twee oortelefoontjes mijn trommelvliezen masseert. Zonder dat ik het zelf in de gaten heb zing ik best wel luidkeels een refrein mee:
 

"Verrotte, gore ouwe snol, jij uitgescheten koude drol,

je bent een vieze loopse hond, je kop is net een blote kont,

verlepte sloerie, lijpe trut, portiekhoer, slet, spinaziekut!"

Verschillende mensen kijken mij geïrriteerd aan. Na een luttele seconde waarin ik mij afvraag waarom, realiseer ik mij wat ik net gedaan heb. Ik weet even niet waar ik kijken moet. Zoekend naar iets om op de focussen valt mijn blik, tussen de natte jassen door, op een volslanke in het zwart geklede vrouw. Zij is van middelbare leeftijd en kijkt mij met een strenge blik aan.
Er vertrekt een rilling vanuit mijn kruin die mij kippenvel op armen, rug en benen oplevert.
Zonder geluid te maken, vormt mijn mond het woord ‘sorry’ gevolgd door een flauw glimlachje.
De vrouw lijkt er niet van onder de indruk. Haar dominante blik laat mij krimpen van een volwassen kerel naar een onbenullig ventje. 

Terwijl de tram vaart begint te minderen, omdat de volgende halte nadert, staat de vrouw op.
Door haar postuur moeten de natte jassen die in het gangpad staan wel ruimte maken. De tram komt al bijna tot stilstand als ze naast mij staat en ik haar met schaamteloze bewondering aankijk.
Wauw, wat een vrouw, denk ik.
Zodra de tram helemaal stilstaat grijpt ze mij bij mijn kraag en trekt mij omhoog.
“Meekomen jij!”
Lichtelijk verbouwereerd, maar zonder het lef om zelfs maar tegen te sputteren, sta ik op. Als een natte Chihuahua met een dekje om volg ik ‘het vrouwtje’ naar de geopende tramdeuren. We stappen uit en belanden in het door de om de hoek geboren weerman Marco Verhoef als onstuimig betitelde herfstweer.
Tief toch op met je onstuimig, Verhoef, het is gewoon kutweer, denk ik bij mijzelf.

Achter mij zet de tram vol natte jassen zijn rit naar het station voort. Vóór mij staat het vrouwspersoon die mij met een dusdanig indringende blik aankijkt, dat ik wel naar de grond moet kijken.
“Dus jij hebt het gore lef om alle vrouwelijke tramreizigers vieze ouwe snol te noemen?” zegt zij.
Het klinkt als een vraag maar voor mijn gevoel is hij vooral retorisch bedoeld. Daarbij, het is gore ouwe snol, niet vieze. Beide zinnen durf ik wel te denken, maar heus niet uit te spreken.
“Nou?”
Blijkbaar wil ze toch echt horen hoe ik hier over denk. Ik verzin een antwoord.
“Het spijt mij oprecht, mevrouw, dat ik wellicht de indruk heb gewekt dat ik vrouwen graag…. uh… negatief betitel, maar ik verzeker u dat juist het tegenovergestelde waar is. Het was slechts een refrein van een liedje dat ik hoorde en per ongeluk meezong. U kent het misschien wel, De Beschaafde Tango van Robert Long? U moet nog heel jong zijn geweest toen dit vroeger op de radio was.”
“Met vleierij maak je bij mij geen kans, jochie.”

Even later staan we voor een portiek van een vrijstaand bakstenen gebouw met meerdere etages.
De panden aan weerszijden ervan zijn gesloopt. Als een rode monoliet staat het daar manmoedig de aanstormende stadsvernieuwing aan te staren. Twee leeuwenbeelden bewaken de ingang als bij een Chinees restaurant. De spiltrap die ons naar de bovenste etage laat klimmen maakt mij bijna duizelig.
Zo meteen kan ik nog het behang van mijn muil schuren, vrees ik. In een gestaag tempo bewegen de schoenen van mevrouw voor mijn ogen. Volkomen gebiologeerd door het ritme van haar voeten volg ik haar. Op zolder aangeland blijkt deze een waar walhalla voor SM-ers. Een heus arsenaal aan martelwerktuigen kietelt mijn netvliezen.
“Uitkleden, jij!”
“Graag, mevrouw,” antwoord ik.

Mijn naakte lijf rilt van spanning en kou.
“Hier komen. Help mij even met mijn rits.”
Mevrouw staat met haar rug naar mij toe, de rits van haar zwarte lederen jurk begint bovenin bij haar nek en loopt tot net onder haar heerlijke volle billen.
Dit wordt kakken zonder dauwen, denk ik.
Het geluid van de ritsende rits bezorgt mij rode konen en een verhoogde hartslag. Zodra mijn handen het lopertje en het beginstukje van elkaar gescheiden hebben zegt zij: “Omdraaien!”
“Zeker, mevrouw.”
Met mijn rug naar haar toe hoor ik de stof langs haar lichaam glijden. Met een zachte plof valt het kledingstuk op de grond. De geur van haar lichaam bedwelmd mijn waarnemingsvermogen.
De muren golven als een vlag in de herfstwind. De huilende wind laat zijn tranen achter op het zolderraam als in het lied van Rob de Nijs.

“Kom, vertel me regen wat je doet.

Zeg, maak je 't tussen ons een beetje goed.

Ik heb niks aan een ander want ik hou alleen maar van haar…”

“Omdraaien!”
Mevrouw is verdwenen als in een act van Hans Klok. Mijn wijffie heeft haar plaats ingenomen. Ik sta perplex, helemaal als ik haar stem hoor, de stem van mevrouw.
“Op je knieën jij, dooie met een dag verlof!”
Als een natte spons val ik op de houten vloer.
“Lik mijn schoenen, hond!”
Als een Maleier na twee weken in de woestijn stort ik mij op het met kapoentjes versierde lederen schoeisel en lebber en lik alsof mijn armzalige leven ervan afhangt.

“Sinterklaas kapoentje, gooi wat in mijn schoentje.
gooi wat in mijn laarsje, dank u sinterklaasje…”

Mevrouw trekt haar schoen weg en biedt de andere aan. Vol overgave polijst ik het leer van deze schoen ook met mijn tong.
“Handen achter je rug, watje!”
“Glaag, mevlouw,” weet ik, met mijn tong half uit mijn bakkes, uit te brengen terwijl mijn handen elkaar boven mijn bilnaad treffen. Het volgende moment voel ik koud staal mijn beide polsen omsluiten. Een dubbele klik verraadt dat ik er nu geboeid bij lig.
“Neem hem maar mee, agent.”
“Aglent?” hoor ik mijzelf zeggen terwijl er rimpels in mijn voorhoofd groeien waar je met gemak asperges in zou kunnen zaaien.
Een gehandschoende hand grijpt me bij mijn ballen en zegt nors: “Hé, hebbie strot in je óruh? Opstaan jij!”
“Ik kan niet scheite en zeike,” zeg ik geïrriteerd, “ben nog met die schoenen bezig hoor!”

De gevangenis kan niet cliché-er dan cliché zijn. Tralies vóór iedere cel en mannen en vrouwen in gestreepte pyjamakleding er achter. Twee in lederen uniformen geklede vrouwen, hoofden met pet en donkere zonnebril, begeleiden mij naar de laatste kamer die ik in dit miserabele leven van binnen zal zien.
“Maar ik heb mijn laatste avondmaal nog niet gehad,” merk ik voorzichtig op.
“We hebben iets beters voor jou in gedachten, jochie,” antwoordt de linker cipier.
“Een intraveneuze cocktail, speciaal voor klierige kwalletjes als jij!” zegt de rechter en geeft met zijn hamertje een mep op mijn kop.

Ik lig op mijn rug op een soort massagetafel. In het plafond boven mij is een aquarium gemaakt waar een naakte vrouw in rondzwemt. Mijn armen zijn gespreid als die van Jezus aan het kruis. Ook mijn benen zijn gek genoeg gespreid. Een in wit latex geklede zuster met tieten als ballonnen heeft mij met riemen aan de tafel vastgesnoerd. Nu staat zij tussen mijn benen en trekt met haar in latex handschoenen gehulde handen mijn pyjamabroek van mijn kont. Piet Potlood komt meteen een kijkje nemen en steekt zijn koppie omhoog. Met haar tong maakt zij haar lippen nat en buigt voorover terwijl zij mij ondeugend aankijkt. Een kus raakt mijn eikel ter kennismaking. Dan schuiven haar volle lippen verder naar beneden tot mijn pik helemaal in haar mond zit.
Naast mij is een krotenkoker komen staan, weer die rechter zeker, die een narcosemasker op mijn gezicht wil drukken.
Wat een bek heb die vent. En daar mottie nog mee vreten ook, lach ik inwendig.
Maar ik wil het masker niet. Ik wil dat die latexslet me pijpt alsof mijn leven ervan afhangt.
“Laat me met rust!” bijt ik hem toe.
Hij pakt me bij mijn arm en knijpt er hard in, zo hard dat ik er pissig van word.
“Laat los, lul!” schreeuw ik.

Met die woorden word ik wakker en kijk een service en veiligheid medewerker van de RET in de ogen.
“Ken het dat ik u kan?” vraag ik voorzichtig.
Hij antwoordt daar niet op maar vraagt of ik het voertuig wil verlaten, verder dan de remise rijdt ‘ie vandaag niet meer namelijk. Ik mompel haastig een excuus en verlaat samen met de man de tram.
Via de personeelsingang word ik van het terrein begeleid en krijg instructies hoe ik bij een dichtbij gelegen tramhalte kan komen. Een blik op mijn horloge leert mij dat mijn werkdag eigenlijk al een uurtje geleden begonnen is. Eerst mijn baas maar eens bellen dat ik later kom. 

Met gesloten ogen laat ik mij door de RET, in een nog haast lege lijn 12, weer naar mijn werk brengen. Het is nog steeds bar en boos herfstweer, de tram schommelt heen en weer...

© Thislexy, 2019.

Blokker heeft het in huis.

Schrijfopdracht voor de Eroscripta bijeenkomst in november. Thema: huiselijke seksspeeltjes.

Blokker heeft het in huis

Het heeft lang geduurd voordat de herfst zijn intrede deed dit jaar. Toen het eindelijk zo ver was,
ging het ook heel snel. Zo snel dat ik nog niet eens de kans heb gehad om een nieuwe paraplu in de auto te leggen. Mijn oude plu is afgelopen voorjaar aan een zware lentestorm overleden en een nieuwe kopen is er sindsdien nog niet van gekomen. Daardoor sta ik, keurig in het pak maar zonder plu, achter de glazen façade van een winkelcentrum naar buiten te kijken. Naast mij zit een vrouw in een rolstoel, zo te zien ook zonder een draagbaar dakje. Een uitspraak die ik graag in de mond neem omdat het mij aan een leuk Asterix en Obelix verhaal herinnert.
Regen kletst bombastisch tegen het glas en elke keer als de elektrische deuren zich op commando openen om een verregende klant toegang tot het winkelcentrum te geven, hoor ik hoe hard de druppels buiten op het plaveisel slaan. De tochtende winkelstraat achter ons zuigt op zo’n moment een wolk van waternevel naar binnen die vervolgens over de vrouw en mij neerdaalt. Fijn!
“Zo te zien gaat het nog wel even duren,” merkt de vrouw in de rolstoel ongevraagd op.
De hoge glazen wand waar wij achter staan laat enkel grijze en grauwe wolken zien, tot zover het oog reikt, waar een waterval van regen uit neerdaalt.
“Ik vrees het ook,” verzucht ik.
“Moet u ver lopen?”
“Mijn auto staat helemaal achterin,” antwoord ik terwijl ik met mijn hand naar het parkeerterrein wijs, “ver genoeg om er als een verzopen kat bij te lopen tegen de tijd dat ik bij mijn auto ben.”
Zij lacht zachtjes en neemt mij en keer van top tot teen op.
“Mooi pak.”
“Dank u,” zeg ik nadat ik mijn blik weer op het buitengebeuren heb gericht.
“Ik kan wel zien dat het kwaliteit heeft. U heeft vast een goede baan.”
Weer komen Asterix en Obelix in mijn gedachten. Nu vanwege een conversatie tussen Obelix en een Brit, die ging zoiets als:  Obelix: Wat is uw kleding van mooie stof gemaakt.

                                        Brit: Wij noemen dat tweed.

     Obelix: Duur zeker?

     Brit: Mijn kleermaker is niet onbemiddeld.

Ik grinnik om de herinnering.
“Geen goeie baan dan?” vraagt zij, reagerend op mijn gegrinnik.
Verbaasd over haar vraag kijk ik haar eens goed aan. Sprekende ogen in een mooi gezicht kijken terug. Nu zie ik eigenlijk pas dat zij best nog jong en erg knap is. Onwillekeurig classificeer ik vrouwen in rolstoelen meestal als oud, dik en onaantrekkelijk. Niet eerlijk. Niet slim ook. Dom zelfs. Ja, ja, ik weet het. Niets menselijks is mij vreemd, denk ik dan maar.
De jonge vrouw naast mij vormt in elk geval qua uiterlijk een prettige uitzondering.
“Geen goeie baan?” herhaal ik, “Denk dat dat wel meevalt. Ik heb geen klagen.”

Ik klink nu wel heel erg als die Brit uit dat stripverhaal!
“Wat voor werk doet u?” wil zij weten.
“Ik werk voor een bedrijf dat zelfscan apparatuur maakt voor supermarkten en warenhuizen.”

“Daar zit vast wel handel in,” zegt de vrouw.
Ik beaam het met een glimlach. Nu valt mij opeens een kleine piercing in haar rechter wenkbrauw op. Onwillekeurig vraag ik mij af of zij nog meer piercings zal hebben. En zo ja, waar dan? Tepels? Schaamlippen? Boven haar clitoris? Navel?

Mijn dirty mind, da’s ook Engels, neemt in ieder geval een loopje met het idee. In mijn gedachten staat zij naakt voor mij, in een dungeon. Zo’n matig verlichte kamer met de nodige SM spulletjes.
Haar handen zijn achter haar rug geboeid en aan beide tepelpiercings is een dunne draad vastgemaakt die door een ring loopt die boven mijn hoofd hangt. Ik heb letterlijk de touwtjes in handen. Als ik de touwtjes naar beneden trek, trek ik haar borsten -aan haar tepels- omhoog. De pijn die dat bij haar veroorzaakt lijkt haar op te winden, want zij kijkt mij ondeugend aan. Zo van: méér, méér!

“Ik denk dat ik bij Blokker toch maar even een paraplu ga halen,” zegt zij opeens, waardoor zij mijn sadistische gedachten bruusk onderbreekt.
“Goed plan. Ik loop wel even mee, dan haal ik er ook eentje.”
Samen begeven we ons naar de Blokker winkel verderop in het winkelcentrum. Het is stil in de brede gangen van het winkelcentrum. Niemand voelt er blijkbaar iets voor om met dit weer boodschappen te doen. Bij Blokker staat een verveelde millennial op haar mobieltje te koekeloeren, een ingesleten ‘goedemiddag’ kan er bij haar nog net van af. Behalve wij drieën is er verder geen mens in de winkel. Handig laveert mijn metgezel haar rolstoel tussen de schappen door, tot we bij de paraplu’s aanbeland zijn.
De onze keuze is reuze slogan is hier helaas niet van toepassing, al twijfel ik of die ooit van Blokker was. Er zijn bij de paraplu’s welgeteld twee uitvoeringen te koop, in het paars of zwart, beide van die compacte modellen met zo’n uitschuif stang.
Mijn reuze keuze valt op de paarse. Menig zakenman draagt al een zwart dakje tenslotte, dan valt die van mij daar tussen tenminste op.
“Als jij een paarse neemt, moet ik haast wel een zwarte nemen, vind je niet?” zegt zij met een lach.
“Moeten is dwang,” antwoord ik diplomatiek.
“Soms zou ik willen dat iemand mij dwong,” zegt ze.
Het klinkt volkomen oprecht, toch zie ik dat het schaamrood haar wangen kleurt. Mijn aandacht heeft zij in ieder geval per direct weten te trekken. Vrouwen en dwingen, op een speelse, gezonde manier, met wederzijde consensus uiteraard… dan heb je mijn interesse gewekt.
“Hoe bedoel je dat?” vraag ik toch maar even voor de zekerheid.
“Mensen doen soms veel te aardig tegen mij. Dat ik in een rolstoel zit betekent niet dat ik helemaal niets kan.”
Ik beaam min of meer wat zij zegt door kort met mijn hoofd te knikken. Zelf heb ik nog nooit in zo’n ding gezeten, dus haar ervaring deel ik niet.
“Ook hielden mijn vriendjes, tot nu toe, veel te veel rekening met mij. Waren veel te betuttelend, veel te soft, tot ik er genoeg van had en ze aan de kant zette.”
Even zwijgt zij en lijkt haar gedachten te ordenen.
“Met dat pak aan lijk jij zoveel… hoe zal ik het zeggen, strenger?”
“Ik kan best streng zijn,” antwoord ik,”ik zal je een voorbeeld geven.”
De daad bij het woord voegend zeg ik met een zwaardere stem: “Zonder mijn toestemming ben je gaan tutoyeren. Ik wil dat je mij weer met u aanspreekt.”
Haar mond gaat een beetje open, vervolgens weer dicht, om te slikken. Dan slaat zij haar ogen neer, terwijl het schaamrood in alle hevigheid opnieuw bezit neemt van haar wangen.
“Sorry,” fluistert zij.
“Ook wil ik dat je met minstens twee woorden antwoord geeft, in dit geval dus sorry meneer.”
“Sorry, meneer,” klinkt het meteen.
“Dan wil ik nu wel eens weten hoe je eigenlijk heet,” vraag ik weer met mijn ‘normale’ stem.
Haar ogen gaan onmiddellijk open en kijken mij aan.
“Maria,” luidt haar antwoord.
“Twee woorden!”
“Oh, sorry! Maria, meneer.”
Mijn ‘goed zo’ laat haar stralen.
De kassière heeft nog steeds meer aandacht voor haar telefoon dan voor ons, zie ik. Dus zak ik iets door mijn benen tot ik op ooghoogte met Maria ben. Ik kijk haar indringend aan.
“Mijn naam is Eduard, maar voor jou ben ik meneer. Duidelijk?”
“Duidelijk, meneer.”
“Vertel in één minuut, wie ik voor mij heb.”
Even aarzelt ze, dan zegt ze: “Ik heet Maria Oudengeest, ben achtentwintig jaar, geologe bij een wegenbouwer, alleenstaand, meestal vrolijk, opgewekt, nieuwsgierig… uuuh… creatief…”
Zij kijkt mij vragend aan, niet wetend of ik meer had willen horen.
“Tot op zekere hoogte onzeker over haar uiterlijk, soms een twijfelkont, zorgzaam, ook meegaand, volgzaam zelfs, misschien onderdanig aan de juiste persoon, ontvangt graag complimentjes, wil bedankjes krijgen voor wat ze voor anderen doet en raakt seksueel opgewonden van pijn. En weer mis ik een meneer!” vul ik aan.
“Ooh, sorry. Sorry, meneer. Maar u heeft wel gelijk. Ik ben dat. Ja dat. Dat allemaal, meneer.”

Ik keer terug naar waar we deze winkel überhaupt voor binnen waren gegaan.

“We doen er wel erg lang over om een paraplu uit te zoeken, vind je niet?”
“Wel een beetje, ja...” grinnikt zij.
“…Meneer,” klinkt er serieus achteraan, nèt voordat ik er opnieuw een opmerking over zou maken.
“Woon je in de buurt?”
“Ja zeker, meneer.”
“Heb je je telefoon bij je?”
“Ook dat, meneer.”
“Bel iemand die je vertrouwd en zeg dat je een man mee naar huis neemt voor een eerste kennismaking en dat ze over een uur even met jou moeten bellen om te horen hoe het gesprek gaat.”
“Dat is toch niet nodig? Ik vertrouw je… uh u, wel hoor. Meneer.”
“Het is geen verzoek, Maria. Ik geef je de opdracht om dat te doen.”
Even zie ik aan haar gezicht dat de radertjes in haar hoofd op volle toeren draaien. Dan beseft ze pas goed wat ik net gezegd heb.
“U heeft gelijk, meneer. Ik zal zo mijn beste vriendin bellen.”
Mijn glimlach stelt haar gerust.
We nemen onze paraplu’s en gaan ermee richting kassa om ze bij de verveelde kassière af te rekenen. Als wij langs de stelling met keukengerei rijden, en lopen, zie ik houten pollepels met vrij lange stelen hangen. Twee haal ik er uit het schap. Maria kijkt mij verbaasd aan. Met eentje sla ik zachtjes in de palm van mijn hand en laat een gespeeld sadistisch lachje horen. Ogenblikkelijk verschijnt er precies zo’n ondeugend lachje op haar gezicht als ik in mijn dagdroom zag.

Een kwartier later bevind ik mij in een voor rolstoelganger’s aangepast appartement. Maria heeft ondertussen haar beste vriendin gebeld en verteld dat ze een vent op bezoek heeft. In minder dan een uur wordt ze door die vriendin teruggebeld. Zelf heb ik de zaak gebeld en aangegeven dat ik de rest van de dag van huis uit werk.
Het is de hoogste tijd dus om voorzichtig te onderzoeken waar Maria’s interesses en grenzen liggen.
“Ik heb die twee pollepels niet voor niets gekocht, natuurlijk. Wat zou jij willen dat ik met die dingen deed, behalve in een pan soep roeren.”
Opnieuw neemt ze de tijd om een antwoord te formuleren.
“Ik zou willen dat ik ergens vastgebonden lag, naakt, op mijn rug, met mijn benen gespreid en dat u met de pollepels op mijn borsten en schaamstreek slaat. In het begin zachtjes en rustig, maar gaandeweg harder en sneller. Ik zou daar erg opgewonden van kunnen raken, denk ik, meneer.”
“Kunnen raken?”
“Ja, meneer. Ik denk het wel. Tot nu toe is mij dit nog niet overkomen. Vroegere partners keken mij aan of ik gek geworden was, als ik vroeg om daar geslagen te worden. Dus meestal deed ik het zelf, met de hand, meneer.”
“Dan wordt het de hoogste tijd dat jij naakt op je bed gaat liggen en ik eens ga kijken hoe opgewonden jij kunt raken.”
Er ontstaan direct glimmertjes in haar ogen. Ik zie geen spoortje van angst, alleen enorme bereidwilligheid.
“Wilt u mij dan naar mijn slaapkamer volgen alstublieft, meneer?”
Met een behendigheid waar vele jaren ervaring uit blijkt werkt Maria zich in de slaapkamer eerst uit haar rolstoel, dan uit haar kleren. Ogenschijnlijk zonder enige gene kruipt ze naakt op bed en rolt zich dan om. Als ze in het midden van het bed op haar rug ligt, vraagt zij: “Zou u mijn benen willen spreiden, meneer? Dat is iets wat ik zelf moeilijk kan.”
Één voor één pak ik haar dunne benen en leg ze onder een zodanige hoek dat haar schaamstreek gemakkelijk toegankelijk is. Ik trek het jasje van mijn kostuum maar eens uit voor meer bewegingsvrijheid van mijn armen.
“Als het te veel pijn doet, wil ik dat je dat zegt! Afgesproken?” waarschuw ik haar.
“Afgesproken, meneer,” antwoordt Maria.
Met in elke hand een pollepel begin ik zachtjes op haar borsten te slaan, soms met de bolle kant,
dan weer met de holle kant. Haar tepels, waar helaas geen piercings in zitten, ontzie ik daarbij niet.
Een glimlach op haar gezicht verraadt dat ze ervan geniet. Af en toe bijt ze even op haar lip, 

volgens mij zonder dat zij daar zelf erg in heeft.
Geruime tijd later stop ik even met slaan en streel met mijn handen over haar borsten. Haar tepels wijzen fier naar het plafond.
“Lukt het nog, meisje?” vraag ik.
“Zeker, meneer, dank u. Ik geniet met volle teugen.”
“Dan gaan we weer verder,” zeg ik en verleg meteen mijn aandacht naar haar schaamstreek.
Haar venusheuvel, maar ook de buitenste schaamlippen, mogen nu het hout van de lepels veelvuldig en langdurig kussen. Elke zoveelste tik, deel ik harder uit dan de rest. Telkens ontsnapt er bij de hardere slag een kort kreuntje uit haar mond.
Ik vermaak mij uitstekend en besluit na een tijdje om echt percussie te gaan spelen. Ik roffel afwisselend op haar borsten, of in haar schaamstreek, of dan weer met de ene pollepel op een borst en de andere in haar kruis. De geur van haar warme geil laat mijn pik groeien. Toch denk ik er niet aan om seks met haar te hebben. Dat komt bij een volgende ontmoeting wel.
De blik in haar ogen wordt gaandeweg een beetje wazig. Het lijkt alsof dat ze naar het plafond staart, maar volgens mij is haar focus juist helemaal naar binnen gericht, op het incasseren en haar genot.
De petsen die ik uitdeel worden harder, mijn ritme versnelt. De huid van haar borsten en haar schaamstreek kleurt al net zo rood als die van een Engelsman die zijn eerste dag aan het strand van Benidorm erop heeft zitten.

“Leg je handen eens achter je hoofd. Dan lijkt het net of je armen vastgebonden zijn,” stel ik voor. Zonder vragen te stellen, gaat zij er in mee. Zodra zij ligt zoals ik het wil, leg ik één pollepel op bed. De andere neem ik met het schepgedeelte in mijn hand. Met de steel geef ik heel gericht tikjes op haar clitoris. Met mijn andere hand pak ik een tepel en speel ermee door hem afwisselend tussen duim en wijsvinger te rollen of er in te knijpen.
Maria’s benen bewegen niet, maar aan haar op- en neergaande buik kan ik zien hoe groot haar opwinding is. Haar orgasme komt net met rasse schreden aangestormd als plotseling de slaapkamerdeur open zwaait en het met afgrijzen vervulde gezicht van haar beste vriendin de slaapkamer in kijkt.
“Mariááá?!” gilt zij.

Als de paniek bij de vriendin na twee kopjes lavendel thee weer een beetje is geluwd, Maria de ergste schaamte voorbij is en haar telefoon -dankzij de lader- weer bereikbaar is geworden, vertrek ik naar huis met een vervolgafspraak op zak.
Toevallig hoor ik onderweg een Blokker reclame op de radio. “Blokker heeft het in huis”, klinkt de slogan aan het eind. Terwijl ik in de lach schiet bedenk ik er zelf ook één:

Koop uw speeltjes voortaan hier, 

bij Blokker, uw SM huisleverancier! 

 © Thislexy, 2018.

Bekijk ook de andere verhalen over dit thema, op 

https://www.eroscripta.nl/prikkelzinnen-24-november-2018/

Heptets vloek

Schrijfopdracht voor de Eroscripta bijeenkomst in september. Thema anachronisme.

Heptets vloek

Zweetdruppels paarlen over Jennifer Carters gezicht. De hitte in Egypte heeft weer eens bijna onmenselijke temperaturen aangenomen. Nu, op het heetst van de dag, ontvluchten de meeste mensen dan ook met liefde de archeologische site nabij de piramides van Caïro. Maar Jennifer, achterkleinkind van de beroemde Howard Carter, blijft bij het 4400 jaar oude graf, juist nu. Zo kan zij in alle rust de unieke objecten bestuderen die in de tombe van de vroegere vrouwelijke officier Heptet gevonden zijn. De gouden, met groene jade bezette, gesp bijvoorbeeld, die ooit een lederen riem sierde die om Heptets ongetwijfeld bevallige middel zat. Of de dolk waarvan de handgreep is ingelegd met blauwe lapis lazuli dat helemaal uit Afghanistan afkomstig is.
De bewakers van het Egyptische ministerie van Oudheden zijn de enige andere levende personen die achtergebleven zijn. Vanuit hun met airco’s gekoelde wachtruimten houden zij iedereen in de gaten die het graf betreedt of uitkomt. Ook monitoren zij de beelden van de beveiligingscamera’s die in het graf staan en hangen. De mannen kennen de routine van Jennifer al door en door. Met een nimmer ontbrekende glimlach laten ze haar het graf betreden om vervolgens haar bewegingen rond de tombe op de tv-schermen te volgen. Jennifer geniet de hoogste archeologische bevoegdheid, welke haar door de minister van oudheden persoonlijk werd verleend. Het betekent dat zij alles aan mag pakken, mag bekijken en mag documenteren.

Met steriele handschoenen aan haar handen pakt ze de gisteren gevonden gesp op en draait hem ondersteboven. Zelfs de achterkant is met ongelooflijk veel zorg gemaakt. De handwerklieden uit vroeger tijden waren geweldige vaklui die hedendaagse edelsmeden misschien nog wel het een en ander zouden kunnen leren. Jennifer doet nauwkeurige metingen van het voorwerp en tekent het onderaanzicht op een nieuw papier van haar klembord. De dolk ondergaat enige tijd later eenzelfde nauwgezet onderzoek. Zodra zij hiermee klaar is legt Jennifer beide voorwerpen in een speciale, beklede, transport kist. Er is nog genoeg tijd om een volgend voorwerp uit de tombe op te diepen en aan een onderzoek te onderwerpen, voor de meute van hun siësta terugkeert.

Met een pincet tilt Jennifer een loszittend deel van de windselen op en kijkt wat er onder zit.
Tot haar verbijstering ligt er een staafvormig object met een afgeronde top. Waar de top overgaat in het rechte deel van de staaf is een gleuf gemaakt. Jennifer kan de gedachte niet onderdrukken dat het ding grote gelijkenis vertoont met een hedendaagse vibrator. Nog nooit eerder is een dergelijk voorwerp in een Egyptische graftombe gevonden. Hoofdschuddend dwingt zij zichzelf tot kalmte. Eerst observeren en registreren, dan pas conclusies trekken, herinnert zij zichzelf nog maar eens een keer. Honderden keren heeft zij dat al tegen anderen moeten zeggen als de emoties of speculaties te hoog opliepen. De staaf lijkt van een zwarte steensoort te zijn gemaakt die, ondanks de millennia die hij hier heeft gelegen, nog een onmiskenbare glans vertoont. Jennifer legt de met de pincet opgepakte windsels aan de kant waardoor het object in zijn volle lengte zichtbaar wordt. Voorzichtig buigt zij zich over het ding om het eerst maar eens gewoon van dichtbij te bekijken. Met een ruk recht zij haar rug weer als zij denkt aan de onderkant van de staaf een schroefdop te herkennen.

“Nee, nee, nee. Dit kan niet waar zijn,” roept zij geschrokken. “Dit bestaat niet!”
De praatjes die al eeuwen de ronde doen over tijdreizigers, of buitenaardse wezens, die de Egyptenaren bezocht zouden hebben en waarvan mogelijk hiërogliefen zijn opgetekend, gaan in een razend tempo door Jennifers gedachten. Zou het dan toch…?
Er is maar één manier om het zeker te weten. Als de dop zich laat openen moeten er restanten van batterijen in het inwendige te vinden zijn. Met bevende handen pakt Jennifer de staaf tussen de windsels vandaan. Het gewicht van het ding is beduidend groter dan haar eigen kunststoffen speeltje voor momenten dat de slaap niet wil komen. Voorzichtig probeert zij de dop iets te draaien… Een gilletje ontsnapt aan haar mond als de staaf trillend tot leven komt. En bij de vibrator alleen blijft het niet. De windsels bewegen ook, zij ziet het duidelijk. Haar voeten willen haar lichaam naar de uitgang van het graf brengen, en rap ook, maar blijven als aan de grond genageld staan. Jennifer ziet hoe een perfect gevormde vrouwenhand tussen de windsels door naar boven komt. De pols, de onderarm, alles ziet er normaal uit. Een tweede hand wordt ook zichtbaar. Beide handen gaan op de tast naar de rand van de stenen tombe en pakken hem vast. Dan komen de windsels, aan de kant waar het hoofd van Heptet zit, omhoog. Jennifers mond wordt droog, haar hart racet en haar ademhaling is gejaagd, als langzaam een vrouwengezicht tussen de afbrokkelende windsels zichtbaar wordt.
Stukje bij beetje komt het prachtige, en naakte, lichaam tevoorschijn. Het lijkt net alsof de vrouw uit bad stapt. Jennifer is overdonderd door de schoonheid van de vrouw. Heptet stapt uit de tombe en komt naast Jennifer staan. Beide vrouwen zijn nagenoeg even lang en kijken elkaar kort, maar indringend in de ogen. Alle angst die aanvankelijk Jennifers lijf in bezit had genomen vervliegt terstond om plaats te maken voor een mysterieuze soort volgzaamheid. Als Heptet haar hand uitsteekt legt Jennifer daar, willoos als een pop, de nog altijd trillende vibrator in. Er verschijnt een lach op Heptets gezicht, alsof zij een oude bekende weerziet.
“Jou heb ik een tijd niet tussen mijn benen gehad, kleine speelkameraad van mij.”
Terwijl ze ziet hoe Heptet het speeltje over haar huid in de richting van haar schaamstreek beweegt gaat er rillingen door Jennifers lijf. Het zijn duidelijk rillingen van genot, haar stijve tepels zijn de stille getuigen daarvan.
“Kleed je uit, Jen!” klinkt het scherp uit Heptets mond.
Nauwelijks verbaasd dat Heptet haar naam kent begint Jennifer haar kleren, al even willoos, uit te trekken. Enkele tellen later staat zij net zo naakt als Heptet in de kleine stenen ruimte die duizenden jaren Heptets stille donkere graf is geweest. Jennifer kan haar opwinding niet langer bedwingen en knielt voor de ranke, mooie vrouw op de grond om vervolgens haar hoofd in Heptets schaamstreek te duwen. Haar tong gaat gulzig op zoek naar Heptets kleine genotsknopje dat tussen haar schaamlippen verstopt zit. Bij het eerste contact ontsnapt er een diepe zucht uit Heptets mond.
Met haar hand druk ze Jennifers hoofd nog wat krachtiger in haar kruis en spreidt haar benen een beetje om nog meer genot te kunnen ontvangen. Jennifers tong voelt hoe Heptets clitoris harder wordt en proeft al snel het zacht zilte vocht dat tussen Heptets schaamlippen door een weg naar buiten zoekt.
Het is voor het eerst van haar leven dat zij de opwindende sappen van een andere vrouw proeft en het verbaasd haar hoe lekker het smaakt. De zacht dwingende kracht waarmee Heptet haar hoofd in Heptets schoot drukt, draagt alleen maar bij aan het geile gevoel dat door Jennifers lijf bruist.
Met lange halen likt zij de schaamlippen van de Egyptische dik en nat, tot Heptet haar kleine zwarte zoemende speelkameraadje tussen haar kutlippen drukt en zich overgeeft aan de trillingen die tot diep in haar buik voelbaar zijn.
“Kom naast me liggen,” gebiedt zij Jennifer, terwijl zij zelf ook op de harde stenen vloer van de grafruimte gaat liggen.
“Druk je bovenbeen in mijn kruis. Stevig!” zegt Heptet, terwijl zij haar kameraadje voor haar schaamstreek houdt.
Met haar gezicht vlakbij dat van Heptet komt Jennifer snel in de gewenste houding liggen en duwt haar bovenbeen tegen de kleine speelkameraad. Zodra de druk hoog genoeg is, en het genot evenredig in Heptets onderlijf toeneemt, laat zij het apparaatje los en pakt met beide handen Jennifers hoofd vast en trekt het naar haar gezicht.
Twee paar lippen raken elkaar voor een voorzichtige kus. Al snel gaan twee tongen op zoek naar de ander en draaien wellustig rondjes om elkaar heen. Een van Heptets handen gaat op de tast naar Jennifers tepels en speelt er plagend mee door erin te knijpen, eraan te trekken en dan weer zachtjes te strelen. Jennifer sluit haar ogen en laat deze vloedgolf aan nieuwe ervaringen zacht kreunend op haar inwerken. Onwillekeurig gaan haar vingers op zoek naar Heptets tepels en spelen er vervolgens al net zo ondeugend mee. Hun geile kreungeluiden weerkaatsen tijdens hun hete spel haast onophoudelijk tegen de kille wanden van de met hiërogliefen versierde ruimte. Ze zoenen, likken, vingeren en wrijven met hun kutjes tegen elkaar. Ook delen ze het zoemende kleine zwarte kameraadje, tot bij Jennifer een orgasme aan komt waaien als een hete stofstorm in de woestijn.
De blik in Heptets ogen verandert naar een intensiteit die Jennifer laat schrikken.
“Ga je komen, kleine heks?” sist Heptet, “Niet voordat ik aan mijn gerief ben gekomen!”
Voor ze het weet omvatten Heptets handen Jennifers keel en drukken die dicht. Door de acute ademnood neemt haar geilheid nog een paar tellen eerder toe dan af, maar maakt dan plaats voor angst. Doodsangst zelfs. Maar hoe ze ook vecht tegen Heptets handen, het lukt haar niet om ze los te krijgen. Na een akelig lange tijd vernauwt haar blik zich, tot het geluid wegsterft en er een onheilspellende duisternis intreedt.

Als door een wesp gestoken komt Jennifer los van de kussens waar ze met haar hoofd op heeft gelegen. De adem giert door haar luchtpijp haar longen in. Met wijd opengesperde ogen kijkt zij, hoestend en met beide handen om haar hals tastend, de wereld weer in. De stoffige millennia oude tombe heeft ‘opeens’ plaatsgemaakt voor een ziekenhuiskamer. Heptets handen zijn weg, net als haar gezicht met die enge blik, gelukkig. Daarvoor in de plaats is het bezorgd kijkende gezicht van Malcolm Delfrish gekomen samen met een bonkende hoofdpijn op die Jennifer onmiddellijk, van de pijn kreunend, terug in de kussens laat zakken.
“Rustig, rustig nou,” kalmeert Malcolm, haar trouwe assistent, haar. “Blijf nou liggen! Je hebt een flinke hersenschudding opgelopen toen je je hoofd zo stootte aan het plafond van de tombe.”
“Hoofd stootte?” kreunt Jennifer, die nog niet helemaal begrijpt wat er precies gebeurd is, maar nu wèl snapt waar de hoofdpijn door komt.
“Ja, gelukkig keken de bewakers op dat moment naar de monitoren. Je ging plotseling rechtop staan. Het leek wel of je een stroomstoot kreeg, zeiden ze. Daarbij sloeg je met je hoofd tegen het plafond en smakte vervolgens op de grond.“
“En Heptet dan?” wil Jennifer weten.
“Heptet? Nou… uh, die ligt nog gewoon in haar graf hoor,” antwoordt Malcolm, die dolgraag wil weten waarom Jennifer zo abrupt rechtop ging staan, maar de stem van een verpleegkundige onderbreekt hun gesprek echter.
“Meneer, het is tijd om de patiënte alleen te laten. Zij moet rusten.”
“Oh, maar natuurlijk. Dan zie ik je vanavond wel weer, Jennifer. Uuuh… vóór ik ga… je persoonlijke spulletjes, horloge en zo, heb ik in het bovenste laatje van je nachtkastje gelegd. Beterschap, tot vanavond.”
Als de kamerdeur zich achter Malcolm en de verpleegkundige heeft gesloten, keert de rust in de ziekenhuiskamer terug. Vóór Jennifer zich aan haar vermoeidheid over wil geven trekt ze het laatje van haar nachtkastje open om te zien welke persoonlijke spulletjes Malcolm precies bedoelde. Ze ziet  inderdaad haar horloge, haar halskettinkje… en een zwart staafvormig object met een afgeronde punt! In haar hoofd galmt plots de bijna satanische stem van Heptet: ”Doe je ogen maar dicht, meisje, dan kom ik je lekker in je dromen opzoeken! Ha, ha, ha, ha!!!!”

© Thislexy, 2018.

Andere verhalen bij dit thema vind je hier .

Nacht 666

EroScripta opdracht voor bijeenkomst in juli.

Duister nachtboek,

Afgelopen nacht een heerlijke nacht beleefd. Ik liep aanvankelijk een beetje verveeld bij te komen op het dak van het Telegraafgebouw in Amsterdam toen er opeens een bestelbusje in volle vaart tegen de gevel aanreed. De bestuurder stapte uit om vervolgens dat busje in de hens te zetten. Het had wel wat vond ik. Je snapt soms niet wat die lopende bloedbankjes allemaal bedenken.
Terwijl ik vanaf de dakrand zat te kijken hoe de halve gevel zwart blakerde kwam Hestia aanvliegen. Zij is, samen met de Rayin-clan, onderweg naar het zuiden, om zo die verrekte middernachtzon in Scandinavië te ontvluchten, zei ze.
Het zal niet, dacht ik toen ze op het dak landde, die teef geilt op alles wat brandt. Ze kwam naast me staan om ook naar het vuur te kijken. Veel te vroeg naar haar zin wisten de Amsterdamse spuitgasten de vlammen te doven. Beteuterd kwam ze naast me zitten en had het erover dat haar vlammetje nog niet gedoofd was. Eerst dacht ik: niet weer hè, maar het blijft een lekker ding. Het was ondertussen al weer zo’n tachtig jaar geleden dat we voor het laatst geneukt hadden, zei ze. Daarna zei ze nog meer dingen, maar ik hield mijn aandacht toen nog bij dat gedoe op de grond.

Op een gegeven moment was de brand voorbij, waren de zwaailichten gedoofd en het geluid van mobilofoons verstomd. Onze kleren lagen verspreid over het dak. Als een krols vleermuisje schuurde zij haar naakte lichaam zachtjes tegen het mijne en wreef met haar venusheuvel tegen de zijkant van mijn been. Haar mond smaakte nog naar het bloed van haar laatste slachtoffer. Met haar rechter hand omvatte zij mijn pik en trok mij zalig af.
“Kom bovenop me zitten,” zei ik.
Genoeglijk bleef zij liggen, de warmte van mijn lijf en de greep om mijn lid koesterend.
Ik pakte een handvol van haar prachtige witte haar en gaf er een ruk aan.
“Nu!”
Eerst ontsnapte er een lange kreun aan haar lippen die de ramen van de bovenetage lieten trillen, maar toen bewoog ze dan toch haar gracieuze lichaam als een panter op zoek naar een prooi in het duister van de jungle. Al snel zat zij schrijlings op mijn schoot.
“Toe maar,” zei ik.
Zij tilde haar romp omhoog tot er genoeg ruimte tussen mijn schoot en haar kruis was. Toen bracht zij met één hand mijn pik vóór de ingang van haar kut en liet haar romp weer zakken. Haar geile kutsap werkte als het juiste smeermiddel waardoor mijn pik gemakkelijk, maar toch met genoeg weerstand, tussen haar lippen verdween. We kreunden allebei, beneden flikkerden de restanten van een kapot raam op straat.
“Ooooh, wat zalig is dit. Wat heb jij nog steeds een lekkere pik!” riep zij.
“Handen achter je hoofd, ogen dicht en jezelf neuken,” droeg ik haar op.
Gehoorzaam van geilheid voldeed zij zowaar aan mijn wensen. Op en neer ging haar lichaam vóór mij, terwijl ik op mijn rug lag te genieten van het opwindende schouwspel en geile gevoel. Als een amazone bereed zij mij, haar haren wapperend in de wind. De souplesse van haar lijf maakte dat zij lange halen kon maken, mijn eikel bleef keer op keer nèt nog in haar schede als zij op ging. Bij het neer gaan, kuste haar clitoris steeds even kort mijn schaamhaar. Haar parmantige borsten wipten in een hypnotiserende cadans op en neer. Ik verdronk bijna in mijn gevoel van gelukzaligheid.
Gaandeweg werden haar op-en-neergaande bewegingen schokkeriger en haar ademhaling gejaagder. Haar hoofd viel steeds vaker eventjes achterover, opgaand in totale geilheid. De krampjes die door haar kut schoten maakten mijn pik nòg harder dan hij al was.
Niet veel later maakte ik de duim van mijn rechter hand nat met wat speeksel en drukte hem onverwachts op haar clitoris. Haar blik was op de mijne gefixeerd. Ik keek rechtstreeks en diep in haar zielloze wezen. Terwijl ik haar kittelaar masseerde danste zij op-en-neer in mijn schoot, om even later vloekend en jammerend aan een haast onbeheersbaar orgasme toe te moeten geven. In de straat achter ons ging bij een paar auto's het alarm af.

“Pak mijn fles even uit mijn jas,” zei ik, toen ze weer een beetje bijgekomen was. Ik bedoelde de fles met bloed uiteraard, dat ik gisteren opgevangen had toen ik dat jonge grietje aan bloedarmoede liet overlijden. Omdat Hestia bovenop me zat, kon ik er zelf niet goed bij. Traag gleed zij van mijn pik, die nat was van haar geil, kroop op handen en voeten richting mijn jas en haalde daar de fles met het donker rode vocht uit.
“Sommige dingen verander je ook nooit, hè?” zei ze, wetend van mijn eeuwenoude gewoonte om ‘wat te bewaren’. Ik lachte om de herkenning en zette de fles aan mijn mond.
“Dat was lekker,” zei ik, terwijl ik de lege fles, na de hele inhoud langs mijn huig gespoeld te hebben, aan haar teruggaf. Een ondeugende lach verscheen op haar gezicht.
“Wat? Het bloed of het neuken?” vroeg zij.
“Bloed,” zei ik.
Ze trok de wenkbrauw boven één oog op en keek mij quasi verongelijkt aan.
“Het neuken was hels, als altijd met jou,” antwoordde ik droog.
“Lul!” zei ze, voordat een prachtige lach op haar gezicht verscheen.
Ik pakte haar opnieuw bij haar haar en trok er stevig aan waardoor zij gedwongen werd haar hoofd naar achteren te doen.
“Meneer Lul, voor jou!” riep ik.
“Meneer Lul,” herhaalde zij gehaast, in de hoop snel aan de pijn te mogen ontsnappen.
“Goed zo! Dan mag je nu op handen en knieën gaan zitten,” zei ik nadat ik haar haar had losgelaten.
 Verbaasd keek ze mij even aan, toen ging haar blik naar mijn pik.
“Jep, nog steeds in de houding,” merkte ik -niet geheel zonder trots in mijn stem- op.
De begeerte in haar werd meteen weer wakker en liet haar als een panter in het hoge gras over het dak bewegen. Luttele momenten na mijn opdracht keek ik tegen twee prachtige blanke billen aan, die gedragen werden door twee slanke maar gespierde dijen. De kleur van haar kontgaatje stak zelfs in het beperkte licht van de nacht enigszins af bij de teint van haar bleke huid en werd zo een mooi richtpunt voor mij. Daaronder puilden haar volle schaamlippen uit en ik weet zeker dat bij wat meer maanlicht haar geil mij tegemoet had geglinsterd.
Ik maakte mijn duim, die net nog tegen haar klitje duwde, opnieuw nat met speeksel en zette hem toen tegen haar roosje. Met een ruk draaide ze haar hoofd om en keek mij aan.
“Wil je… uhh…?”
“Ja… lekker toch?” vroeg ik met gespeelde verbazing in mijn stem.
Zonder op haar antwoord te wachten gaf ik met een knik aan, dat zij weer naar voren mocht kijken. Meteen daarna drukte ik mijn duim bij haar naar binnen. Ik bewoog hem een paar keer in en uit, wat een heerlijk geil geluid maakte. Toen ging ik op mijn knieën achter haar zitten en schuurde met mijn eikel op en neer vanaf haar clitoris, langs haar schaamlippen, haar bilnaad in, tot net boven haar roosje. Mijn pik reageerde erop door nog iets harder te worden. Na deze beweging een paar keer van boven naar beneden, en weer terug, herhaald te hebben hield ik mijn eikel stil bij haar kontgaatje. Rustig duwde ik de punt van mijn eikel bij haar naar binnen. Het pantertje kreunde zachtjes.
“Ik ga je in je kont neuken, geil mormel,” zei ik.
Het pantertje kreunde al iets harder.
“Ik ga je neuken tot je weer schreeuwend klaarkomt,” verzekerde ik haar.
‘t Pantertje greep met beide handen de dakrand vast.
“Ga door!” riep ze.
Alsof ik aanmoediging nodig zou hebben! Mijn eikel was inmiddels binnen, nu de dikke stijve schacht nog. Met kleine voor- en achterwaartse bewegingen stootte ik mijn pik centimeter voor centimeter verder. Haar kringspier bracht precies het gewenste knellende gevoel rond mijn stijve teweeg.
“Mijn duiveltje, mijn duiveltje, wat ben je na al die decennia nog lekker strak,” zei ik, háár eerdere compliment parerend. Het pantertje kreunde, trots en bevestigend. Dit kwam toch verdomd dicht bij een heerlijk hel-op-aarde gevoel, vond ik.

Zo voorzichtig als een ruimtecapsule die bij het ISS ruimtestation aankomt botsten mijn bovenbenen tegen haar billen aan. Erg lang duurde de koppeling niet, al snel begon ik aan de separatie die gepaard ging met een zacht slurpend geluid en op de achtergrond een lange doffe kreun uit de mond van dat heerlijke vampiervrouwtje dat ik nu al eeuwen ken.
Vlak voordat mijn pik helemaal uit haar kontje zou glijden voelde ik dat zij haar kringspier aanspande en zo mijn eikel binnenhield. Dat bloedzuigertje is nog steeds een pro! Mijn handen zette ik op haar heupen en met een forse ruk trok ik haar lichaam tegen het mijne aan. Soepel gleed mijn pik haar kontje weer in, tot haar billen opnieuw tegen mijn bovenbenen aan kwamen. Toen trok ik mij net zo snel weer terug, waarna de cyclus zich herhaalde.
“Dit is zóóóó geil,” wist ik uit te brengen, terwijl ik haar in een gestaag tempo in haar kont neukte.
Een door gekreun onverstaanbaar geworden antwoord kwam er van haar terug. Ik sloeg er geen acht op en voerde het tempo zelfs nog een heel klein beetje op. Ritmisch kletsten onze lijven onophoudelijk tegen elkaar aan. Het hele Telegraafgebouw dreunde met ons mee.
De ongelooflijk opwindende ooh’s en aah’s uit haar mond werden gaandeweg luider en luider. Rijkswaterstaat sloot gehaast de Coentunnel omdat de lichtbakken uit het tunnelplafond donderden. 

Niet eerder werd ik verbaal zo verwend door iemand, of iets, waar ik seks mee had.
“Streel je klit!” beet ik haar toe op het moment dat ik mijn orgasme aan voelde komen.
Nauwelijks een paar stoten later barstte de bom en spoot ik mijn zaad in haar geile kontje. Stoot na stoot gutste het mijn pik uit tot ik alleen nog kleine stootjes kon geven die niks meer opleverden. Zeiknat van het zweet liet ik mijn bovenlijf op haar rug neerkomen en zette mijn handen aan weerszijde van haar lijf, op het dak. Hijgend genoten we zo samen na, tot ik voelde dat mijn pik begon te slinken en uit haar kont gedrukt dreigde te worden. Toen richtte ik mij op tot ik opnieuw op mijn knieën achter haar zat. Zonder moeite te hoeven doen gleed mijn pik uit haar kont, waarbij de nodige valse lucht ontsnapte en we allebei in de lach schoten van het geluid.

Ellendig nachtboek, ik heb besloten met haar mee te gaan naar het zuiden. Morgen Parijs, overmorgen Casablanca. Vandaar zien we wel weer. Morgen dus eerst maar even mijn voorraad aanvullen met echte Parijse ‘rode wijn’. Nu snel mijn kistje opzoeken, het wordt al weer vroeg licht.

© Thislexy, 2018.

Andere inzendingen lees je .

Tuin der kwellingen

EroScripta bijeenkomst maart 2018. Thema: het schilderij Tuin der lusten van Jeroen Bosch.

“Kom hier!” Kort en dwingend klinkt de opdracht, hees, uit de mond van mijn godin. Haar stem haalt mij uit mijn gedachten die net nog waren afgedwaald naar mijn wasverzachter. Want zo ruikt het hier, naar lentebloesem, of misschien is het een soort wierook. Het maakt ook niet uit.

Aarzelend doe ik een stap naar voren. Nou ja, stap? Het is meer een stapje. De stalen boeien om mijn enkels laten een gewone stap niet toe. Met haar koele handen pakt ze mij bij mijn scrotum en trekt mij nog een beetje dichter naar zich toe.
“Wat ben je voorzichtig, slaafje,” gniffelt zij, “bang voor wat er komen gaat?”

Nog voor ik mijn mond kan openen om beleefd antwoord te geven, geeft zij een keiharde ruk aan mijn klokkenspel. Mijn handen willen naar voren schieten om mijn handeltje te beschermen, maar de armbinder, een lederen hoes die mij eerder al door haar is omgedaan, houdt ze gevangen op mijn rug. Kreunend van de pijn zak ik iets door mijn knieën waarop mijn heerseres het zaakje loslaat en mij minachtend om mijn gekreun aankijkt. Terwijl ik mijn rug weer recht, pakken haar handen een dikke, zware, glimmende metalen ring van een tafeltje naast haar troon. Ik slik. Kleine zweetpareltjes beginnen zich in mijn nek en op mijn voorhoofd te vormen. De ring bestaat uit twee delen die middels een inbusbout bij elkaar worden gehouden. Met een inbussleutel opent zij de twee helften. Dan drukt zij het koude staal tegen mijn perineum en sluit de ring om de huid van mijn scrotum.
Het gewicht van de ring rust op mijn ballen, helemaal als mijn godin de inbusbout weer vastgedraaid heeft en de ring niet meer met haar handen ondersteunt. De huid in mijn kruis wordt aan alle kanten strakgetrokken door dit martelwerktuig. Een zeurderige pijn in mijn onderbuik komt tot ontwikkeling. Zes verstelbare schroeven, elke met aan beide uiteinden een scherpe punt, prikken aan de binnenkant van mijn dijen. De schroeven zullen straks ongetwijfeld naar binnen worden gedraaid, net als bij voorgaande keren. Dan prikken ze minder aan de binnenkant van mijn benen maar zullen daarentegen de tere huid van mijn zaakje doorboren, zowel hemelse als helse pijnen veroorzakend.
Tevreden kijkt mijn godin mij aan. Haar blik verraadt haar sadistische intenties waardoor ik weet dat er nog uren van heerlijke kwellingen, zeg maar gerust folteringen, vóór mij liggen. Mijn godin pakt een hondenriem en gespt het uiteinde aan de d-ring die onderaan de armbinder zit. Dan leidt zij de ketting van de riem tussen mijn benen door, naar voren en neemt de lederen lus in haar hand.
“Het is tijd. Volg!” hoor ik haar zeggen.
Na een ruk aan de ketting, waarbij mijn ballen nog eens extra tegen de ring worden geduwd, zet ik mij kreunend in beweging. De enkelboeien voorkomen niet alleen dat ik grote passen kan nemen, maar ook dat ik niet wijdbeens kan lopen waardoor de prikkers aan de binnenkant van mijn dijen meteen al behoorlijk pijnlijk langs mijn huid schuren. We stappen de lift in, zo’n halfrond glazen aquariumpje dat tegen de buitenkant van een gebouw geplakt lijkt te zitten, en dalen af naar de begane grond.

We stappen de lift uit, naar buiten, waar zich een bonte stoet van godinnen met hun slaafjes heeft gevormd. Hoewel zich vast en zeker al kleine straaltjes bloed langs de binnenzijde van mijn bovenbenen hebben gevormd denk ik dat ik eigenlijk niet mag klagen. Sommige andere slaafjes zijn veel zwaarder behangen met foltermiddelen en lopen kreunend en jammerend achter hun godinnen aan. Gaandeweg ontstaat er een wijde kring van mensen die kijken en bekeken worden. Het is mooi weer, niet te warm, niet te koud. Sommige godinnen nemen hun slaafje mee naar de vijver in het midden van het veld om hen met waterplay kennis te laten maken.
Aan handen en voeten geketend worden de slaven onderwater geduwd tot zij zo hevig spartelen dat het water de godinnen om de oren spat. Dan pas worden ze weer bovenwater getrokken en kunnen ze dankbaar, hoestend en proestend, weer adem halen. Zonder specifieke aanleiding ontstaat een sinister spel. Het vermaak voor de godinnen lijkt eruit te bestaan om hun slaafje een zo blauw mogelijk gezicht te laten krijgen. Voor één van de geketenden lijkt het spel bijna fataal af te lopen.
Hij moet van de verdrinkingsdood gered worden door twee ehbo-godinnen. Zijn eigen godin geeft hem een pak ransel zodra hij weer een beetje bij zijn positieven is. Logisch, want aanvankelijk dacht zij het spel gewonnen te hebben met een slaaf die het langste onderwater kon blijven, maar zijn verdrinken wordt door de andere godinnen als valsspelen betiteld en dus krijgt hij daar de schuld van. Mijn godin kijkt van een afstandje toe, maar slaat -tot mijn grote opluchting- het waterspel over. Wel neemt zij mij mee naar een belendend grasland waar de godinnen met elkaar ervaringen uit kunnen wisselen. Om daar te komen moeten wij helaas een haag met brandnetels door. Mijn godin gaat voorop. Gekleed in haar leren outfit hebben de netels geen enkel effect op haar. Hoe anders is dat bij mij. Mijn blote lijf, mijn armen daargelaten, verkleurt rood onder de stekelige liefkozing van duizenden brandnetelblaadjes. Met het gevoel aangevallen te zijn door een wagonlading schaamluis stap ik uiteindelijk het glasland op. Hoe graag zou ik mij nu aan cold-waterplay overgegeven hebben. Maar mijn godin heeft nu even geen oog voor mij.
Gezellig keuvelend met andere godinnen vertelt zij over mijn soms hilarisch slecht verlopen training tot haar slaafje. Over die keer dat ik werkelijk had bedacht dat mijn pijnlijk gehavende pik erbij gebaat was om hem met tijgerbalsem in te smeren, of die keer dat mijn buttplug naar binnen schoot en ik de vernedering moest ondergaan om hem door mijn huisarts eruit te laten halen. En ook zeker die ene keer dat ik ’s nachts poedelnaakt op straat een selfie moest maken en achter mij de voordeur in het slot viel blijft niet onvermeld.
De godinnen lachen wat af terwijl ik het liefste ter plekke door de grond wil zakken. De gesprekken duren en duren maar. Het enige voordeel is dat de jeuk langzaam, tot enigszins verdraagbare proporties, afneemt. Mijn benen daarentegen dreigen in slaap te vallen van het lange stilstaan. Gelukkig besluit mijn godin op een gegeven moment, na opnieuw een ruk aan de riem, dat we naar een ander deel van het evenement vertrekken.

“Nu gaan we pas ècht plezier maken, slaafje van me,” lacht mijn godin mij toe.
Haar lachje zegt mij genoeg, de rillingen lopen al over mijn rug. Zij zal vooral plezier beleven, ik mag het haar verschaffen door -genotvol en met genoegen- te ondergaan wat zij voor mij in petto heeft. Mijn godin trekt mij mee naar een gebouw met een ouderwetse grote houten poort. Het lijkt wel de deur naar een kasteel of een kerk. We treden binnen. Een korte gang leidt ons naar een kolossale, vrij donkere, ruimte. Brandende toortsen en kaarsen verlichten het geheel maar matig.
Mijn ogen hebben tijd nodig om aan de duisternis te wennen. Licht is er dan misschien met mate, maar geluid zeker. In overvloed zelfs. Ik hoor de impact van zwepen en ander slagmateriaal die op blote huid neerkomen, gerammel van kettingen en veel gekreun en gekerm van de slaafjes die al dat fijns mogen ondergaan. Een eindje verder in de ruimte staat een schavot waar mijn godin mij naartoe voert.
Ik word er door haar aan vastgezet, met in eerste instantie alleen mijn hals. Daarna zijn mijn enkels aan de beurt. De enkelboeien worden van elkaar losgemaakt waardoor de pijn in mijn dijen weer even alle aandacht opeist. Dan worden de boeien aan twee metalen ogen in de vloer geketend en kan ik helemaal geen kant meer op. Door het lopen -en die vermaledijde stalen ring die nog steeds om mijn scrotum zit- zien mijn dijen vast en zeker uit als tartare de boeuf. Nu mijn romp horizontaal naar voren hangt prikken de stalen punten gelukkig beduidend minder in mijn vlees. Als ik eerst maar eens een zucht van verlichting heb geslaakt, merk ik dat mijn pik in het gelid wil gaan staan. Geile gedachten nemen de plek van mijn eerdere zorgen in. Mijn godin merkt het meteen. Zij neemt mijn pik in haar hand en begint mij af te trekken.
“Ik weet hoe geil je altijd wordt als ik je vastzet, slaafje. Laat hem maar groeien, het mag.”
Na een beleefde dankzegging aan het adres van mijn godin laat ik hem dan ook onverwijld tot wasdom komen, voor zover de zware ring het toestaat. Ik geniet van haar hand die krachtig en rustig over mijn eikel en langs de schacht glijdt. Van genot sluit ik mijn ogen die ik een tel later wijd opensper als mijn godin de schroefjes in de ring naar binnen begint te draaien, de huid van mijn zak  daarbij zes keer doorborend. Ik wil bij elk schroefje opspringen maar de constructie waarin ik vastzit voorkomt dat. Dit is een zoete kwelling van het zuiverste water vermenigvuldigd met het besef dat dit nog maar het begin is.
Mijn godin gebiedt mij even te wachten -ik heb geen keuze- en haalt er andere godinnen en hun slaafjes bij. Er wordt gesmoesd en gelachen. Ze praten over en lachen uiteraard om mij, maar door al het gekerm en gekreun in de rest van de ruimte kan ik er niets van verstaan. Ik laat het maar over mij heen komen. Een schreeuw, meer van schrik dan van iets anders, ontsnapt aan mijn mond als iemand onverwachts een klodder van een of ander koud spulletje tussen mijn billen smeert.
De omstanders gieren het uit en ik schaam mij kapot om mijn verwijfde reactie. De hand smeert,
ik vermoed dat het vaseline is, niet al te kieskeurig in de rondte en vergeet daarbij mijn krappe anus niet.
De behandeling is niet zonder gevolg, mijn pik barst bijna uit zijn vel van opwinding. De hand verdwijnt weer om even later plaats te maken voor twee handen. Ze zijn beduidend ruwer en pakken mij bij mijn heupen. Er staat iets te gebeuren, ik voel het gewoon, waardoor mijn hartslag toeneemt. Dan probeert iemand zonder al te veel omhaal zijn pik ik mijn kontgaatje te laten verdwijnen. Ik krijs van schrik, afschuw en een korte felle pijnscheut, maar het lukt hem om mij te penetreren.
Met zijn handen nog steeds op mijn heupen trekt hij mij bij iedere stoot hard tegen zich aan.
De vernedering, het schaamtegevoel en de geilheid vermengen zich in mijn hoofd tot een oncontroleerbare brei van gedachten en gevoelens.
Niet veel later voel ik zijn pik pulseren. Zijn hoogtepunt nadert snel, maar vlak voordat hij klaarkomt wordt hij letterlijk van mij af getrokken en naar een kleine verhoging vóór het schavot gedirigeerd.
“Schoonlikken!” gebiedt mijn godin, terwijl er een pik, nog druipend van voorvocht en ander residu, voor mijn ogen verschijnt. Ik schrik merkbaar en schud mijn hoofd in ontkenning. Door een flinke mep tegen mijn ballen verschaft mijn mond ongewild toch toegang tot het meest afschrikwekkende idee ooit. Ik heb geen keuze, maar dat wil ik eigenlijk ook niet. Ik wil alleen maar ondergaan. En dat ondergaan doe ik, terwijl inmiddels pik nummer twee bij mij binnendringt.
Af en toe kokhalzend ontdoe ik de eerste pik van alle ongerechtigheden, tot alleen nog mijn speeksel hem een glanzend aanzien geeft bij het weinige licht. Pas dan wordt de slaaf afgevoerd, om plaats te maken voor nummer twee die ook net weer bijna zijn lading zaad in mijn darmen leegde. Zo gaat het een hele tijd door, tot ik zelfs de tel kwijtraak. De pikken lijken steeds dikker te worden, of het voelt alleen maar zo omdat mijn anus allengs gevoeliger wordt van al dat geneuk. Mijn eigen pik staat nog steeds strak van al dat plezier, ik wed met mezelf dat er al bakken voorvocht uit zijn gelekt. Ik heb natuurlijk de stille hoop dat ik straks door mijn godin afgetrokken wordt, als beloning voor de vernederingen en pijn die ik ondergaan en geleden heb, maar net als ik mijn gedachten daar over laat gaan breekt er groot tumult uit. Mensen rennen langs ons heen en schreeuwen moord en brand. Hoewel? Sorry, dat is niet helemaal accuraat; moord niet, brand wel.
Er is verderop brand uitgebroken!! De vlammen komen gestaag dichterbij. Mijn godin heb ik niet in mijn gezichtsveld, dus roep ik haar en smeek haar om mij los te maken voordat de vlammen mij zullen verteren. Maar hoe hard ik ook roep, er gebeurt niets. Ik blijf met mijn hoofd en enkels vastzitten in en aan het schavot. Terwijl de hitte van het vuur mij in het gezicht slaat, ruk ik als een bezetene aan mijn boeien en probeer mijn hoofd tegen beter weten in door de opening terug te trekken. Ik jammer nog een ultieme keer om hulp als de eerste vlam mijn gelaat likt, en nog een keer, en weer een keer.

Fikkie staat kwispelend bovenop mijn borstkas en lebbert mij links en rechts in mijn gezicht.
Het duurt ettelijke tellen voor ik mij besef dat ik gewoon, thuis, in bed lig. Nou ja, gewoon? Laten we zeggen: badend in het zweet, een hartslag van honderdtachtig en met een odol van hier tot Tokyo. De naweeën van deze nachtmerrie ebben snel weg. Er zijn -helaas- geen schavot, geen godin, geen andere slaafjes. Wat blijft zijn de heimelijke wens om een prachtige, krachtige vrouw te mogen dienen en de wetenschap dat ik voortaan maar beter niet meer naar een tentoonstelling over het werk van Jeroen Bosch kan gaan.

© Thislexy, 2018.

Dubbele ontknoping # EWA bijeenkomst 25 november

“Hoe laat ben je weer thuis dan?”

“Uuuh… Pas tegen middernacht. Ik denk dat Henk en ik onderweg nog wat gaan eten en je weet zelf hoe lang het kan duren om van het circuit weg te komen.”
Dat laatste weet ik inderdaad. Een autorace bezoeken is één ding, er weer vandaan komen is wat anders. Voordat je weer bij je auto bent duurt even en dan moet je nog -in de file- van het terrein af zien te komen. Het is beter om wat langer op het circuit te blijven en later, als de grote meute weg is, naar huis gaan. Of, als de race daarentegen heel saai is, ga je lekker vroeg weg, voor de meute uit. Alles kan wat dat betreft. Maar goed, tegen middernacht dus.
Mooi, denk ik, dan kan ik de hele middag en avond doen en laten wat ik wil. Bijvoorbeeld weer een paar uur rope bunny spelen zonder dat manlief ervan afweet. Ik zou me rot schamen om hem te moeten vertellen dat ik me met plezier laat vastbinden aan allerlei attributen, en dat dan zelfs op een toneel zodat andere bondage liefhebbers er ook van kunnen genieten. Ik geloof niet dat hij me dat in dank af zou nemen. Dus wanneer ik de kans krijg om zonder problemen mijn kink uit te leven, grijp ik dat met beide handen aan. Mijn rigger, de persoon die mij vastbindt, is niemand minder dan de in België wereldberoemde Marco van Walen.

Zodra manlief en zijn vriend naar hun autorace liefhebberij vertrokken zijn, bel ik mijn rigger.
Hij moet een kinbaku demo geven, vanavond ergens in een club, verneem ik van hem. Deze Japanse kunstzinnige bondage techniek heeft mijn grote voorkeur. Ik bel eigenlijk precies op het juiste moment, zegt hij. Hij vertelt me dat hij zijn pols heeft gebroken en nèt met een bevriende rigger heeft gebeld die de show van hem over zal nemen. Nadat ik hem beterschap heb gewenst en vermoed dat mijn kans op een lekkere bondage voorlopig is verkeken, vraagt hij of ik samen met zijn vaste rope bunny de bevriende rigger wil helpen met de show vanavond. Opgetogen beken ik dat ik eigenlijk voor dat doel contact met hem opnam. Beiden zijn we dan ook blij dat dit gesprek plaatsvindt. Hij geeft me het adres van de club en de naam van de bevriende rigger. Als laatste krijg ik nog het tijdstip te horen waarop ik daar dien te verschijnen. Dat het optreden ’s avonds pas is, geeft me de hele middag de tijd om me op te tutten, wat te eten, de busroute uit te stippelen en passende kleding uit te zoeken.

Op de afgesproken tijd maak ik mijn opwachting bij de bewuste club. De bevriende rigger en Marco’s vaste rope bunny, Eveline, zijn er al. De rigger stelt zich voor als Master Bruce. Bruce is uiterlijk een absolute tegenpool van Marco. Hij is dik, heeft vet sliertig haar, loopt er ongeschoren bij en stinkt naar rook en zweet. Ik heb nu al spijt van mijn komst en dan is de show nog niet eens begonnen.
De nabijheid en fysieke aanrakingen die mij van dat vette stinkende ventje staan te wachten doen me bij voorbaat gruwen. Gelukkig hebben Eveline en ik eerst heel wat bij te praten, het is al weer even geleden dat we samen op het podium stonden en door Marco in een erotisch standje aan elkaar vastgebonden werden. Ik ben niet uitgesproken lesbisch, maar toen ik de laatste keer met mijn gezicht zó dicht bij Eveline’s kutje werd vastgebonden dat ik haar opwinding kon ruiken, liet me dat niet onberoerd.
Een half uurtje voor aanvang van de show trekken Eveline en ik ons terug in de make-shift kleedkamer achter het podium. We kleden ons bijna nagenoeg helemaal uit, alleen ons slipje houden we aan en knopen ons haar in een vlecht. Dan trekken we een lange nepzijden kamerjas met oosterse prints erop aan en zijn we klaar voor de show.
Een DJ kondigt de start van de show aan en zet een oosters pingelmuziekje op. Als geisha’s vermomd schuifelen Eveline en ik achter elkaar het podium op waar Bruce ons al op staat te wachten.
We staan letterlijk in de spotlights. Het publiek, dat tegenwoordig in de regel uit jongeren bestaat, kunnen we daardoor nauwelijks zien staan. Eveline en ik worden door Bruce ‘gedwongen’ om op onze knieën op het podium te gaan zitten. Het is maar spel natuurlijk. Marco hoeft mij tijdens de oefensessies daarentegen maar aan te kijken en ik doe wat hij zegt, deze Master Bruce heeft dat overwicht echt niet op mij. Op Eveline al net zo weinig merk ik. Gelukkig, voor mij dan, is zij als eerste aan de beurt om vastgebonden te worden. Bruce heeft twee dikke bamboestammen meegenomen. Hij pakt er eentje en knoopt een stuk touw aan een van de uiteinden van de stam. Het vrije uiteinde van het touw haalt hij door een metalen ring die boven onze hoofden hangt. Hiermee kan de rigger zijn rope bunny’s boven het podium ophijsen, een spectaculair gezicht dat erg populair bij het publiek  is. Even later hangt de bamboestam redelijk horizontaal boven het podium. Eveline moet opstaan en vooraan op het podium komen zitten. Bruce gaat achter haar zitten. Hij heeft meters en meters touw meegenomen en legt, nadat hij Eveline deels ontkleed heeft, bij haar een borstharnas aan. Als het touw allemaal op z’n plek zit krijgt ze een blinddoek voor en helpt hij haar op te staan.  Het borstharnas maakt hij aan de rugzijde van Eveline in het midden van de bamboestam vast. Vervolgens gebiedt hij haar om haar armen te spreiden en maakt met nog meer touw haar armen ook vast aan het bamboe. Als een geblinddoekte Maria aan het kruis staat ze voor het publiek.
Bruce trekt haar zogenaamde kimono, die als een vod rond haar middel hangt, van haar af waardoor haar slipje nog het enige kledingstuk is dat haar voor totale naaktheid behoedt. Met argusogen bekijk ik de manier waarop Bruce de touwen aan de bamboestok heeft vastgezet. Zijn knoopkwaliteiten halen het niet bij die van Marco.
Bruce wenkt mij. Met tegenzin sta ik op en maak een paar passen in de richting van het publiek. Bruce laat mij, net als Evelien voor hem op de grond knielen, gaat achter mij zitten en ook ik krijg een borstharnas aangemeten. Marco zou een variatie hebben gekozen, want het publiek twee keer hetzelfde laten zien wekt saaiheid in de hand natuurlijk. Nu ik zo dichter bij de rand van het podium zit, kan ik het publiek in de zaal iets beter zien. De meesten staan met elkaar te kletsen of te lachen. De aandacht voor de show begint al te minderen. Als de zure zweetlucht achter mij de touwen op z’n plek heeft gezet pakt hij de tweede bamboe balk en herhaalt het kunstje wat hij als eerste opvoerde. Dan ziet hij gelukkig nog net op tijd in dat we niet met z’n tweeën met ons gezicht richting het publiek kunnen staan. Dus laat hij Eveline eerst een kwartslag draaien voordat hij mij in dezelfde houding achter haar zet, met mijn rug naar haar toe. Ook ik krijg de onvermijdelijke blinddoek om.
Ik merk dat het touw dat de twee uiteinden van ‘mijn’ bamboestam verbindt niet aan de ring geborgd is. Als ik mijn ene arm een beetje optil, kan ik de andere een beetje laten zakken namelijk. Mijn spieren zijn dus constant in de weer om de balk in balans te houden. Achter mij, zo vernam ik later, gaat Bruce bezig om Evelines enkels aan elkaar vast te binden. Als dat naar zijn zin zit wil hij haar voeten van de grond trekken en het touw waarmee haar enkels vastzitten door de ring halen en daaraan vastknopen waardoor Eveline zou zweven. Hij rukt echter te plotseling, zonder Eveline te waarschuwen, waardoor de arme meid haar evenwicht verliest en omvalt. Mij neemt ze mee in haar val en samen belanden we hardhandig op de vinylvloer van het podium. Beide bamboebalken staan verticaal, met één uiteinde, op de grond. De touwen rond onze armen schuiven, door de zwaartekracht aangetrokken naar beneden en ook het borstharnas doet gezellig mee. Heel even lijkt de als een plumpudding in elkaar gezakte constructie zo te blijven staan, maar dan besluit een van de bamboebalken niet langer in balans te willen blijven staan en slaat om. Een gil, van Eveline, doorklieft de zaal waar het publiek inmiddels in een daverend lachen is uitgebarsten. In de seconde na de gil krijg ik haar volle gewicht bovenop mij waardoor ik even alle lucht uit mijn longen verlies. Hoestend en kermend van de pijn kom ik weer op adem. Bruce gaat als een malle bezig om ons los te maken, maar heeft geen mes of schaar bij zich om dat snel te kunnen doen. Pas vele minuten later heeft hij ons dan eindelijk ont-knoopt en ont-blinddoekt. Teleurgesteld en beduusd zitten Eveline en ik even zijdelings tegen elkaar op het podium onze wonden te likken als er een man uit het publiek naar voren stapt en tegen mij zegt; “Rij je straks met Henk en mij mee, Karin? Dan kunnen we onderweg even praten.”
Er gaat een ijselijke rilling over mijn rug als ik mijn man herken. Dit wordt een avond met een dubbele ontknoping, vrees ik.
“Graag lieverd,” weet ik met het schaamrood op mijn wangen uit te brengen voordat het podiumlicht uit gaat en discolicht en dito geluid de zaal weer vullen.

Andere inzendingen vind je hier:

http://ewanederland.nl/2017/10/25-nov-2017-thema/ 

© Thislexy, 2017.

Botswaanse liefde - Thewa # 27

Botswaanse liefde

Het was ruimschoots tijd om uit te checken. Ik liep dus naar de receptie, overhandigde mijn sleutel en liep weer naar de jeep buiten *. Mike zat al achter het stuur en keek mij vol ongeduld aan. Het was duidelijk dat hij weer op weg wilde.

Bijna een week lang zijn we nu al samen op reis. Ik noem hem Mike, want het lukt mij maar niet om zijn werkelijke naam goed uit te spreken. De lokale taal, het Tswana, beheers ik daar nu nog onvoldoende voor. We redden ons perfect met Engels gelukkig. Uiterlijk morgen moet hij mij afzetten bij de nederzetting waar ik de komende drie maanden veldonderzoek in het kader van mijn antropologie studie ga doen. Vannacht was voorlopig de laatste nacht die ik in enige mate van luxe heb doorgebracht. De komende drie maanden zal een eenvoudig hutje mijn verblijf zijn. Toiletteren moet ik in het open veld doen, stromend water is er alleen in de rivier en elektriciteit voor mijn laptop moet ik met een draagbaar zonnepaneel op zien te wekken. Komende nacht slapen Mike en ik, voor het eerst deze reis, in dezelfde ruimte.
Een tentje dat eigenlijk niet veel meer is dan een muskietennet met een nylon afdakje.
Eerst moeten we nog een kleine honderd kilometer afleggen. Dat is in ons kille kikkerlandje een reis van een uur misschien, vooropgesteld dat er geen files zijn. Hier, in de binnenlanden van Botswana, een reis van meerdere uren op z’n minst. Als je pech hebt, letterlijk of figuurlijk, kan het zelfs dagen duren.

De zon was nog niet eens zo lang boven de kim, maar het begon al aardig warm te worden toen we de lodges waar we overnacht hadden achter ons lieten. De temperatuur zou nog verder oplopen, daar hoefde ik mij geen zorgen over te maken. Vast ook niet of ik morgen wel in het dorp aan zou komen, de weg zag er voor Botswaanse begrippen goed uit. Eerder maakte ik mij druk over de komende nacht. Hoe zou het zijn om Mikes lichaam tegen mijn lijf aan te voelen. Het tentje biedt nèt plaats aan twee personen, had hij van de week al gezegd. Met een schouderophalen had ik het toen afgedaan als geen probleem. Nu de dag in kwestie echter aangebroken was, zat ik er wel opmerkelijk vaak aan te denken. Zijn lange, donkere, gespierde lichaam, zijn mooie gezicht en prachtige gebit met dat kleine spleetje tussen zijn voortanden maakten hem voor mij erg interessant.
Rond het middaguur parkeerde Mike de jeep onder een grote apenbroodboom. In de schaduw van de boom nuttigden we de inhoud van onze lunchpakketten die we van het resort mee hadden gekregen. Heel idyllisch kwam op dat moment in de verte een kudde Afrikaanse olifanten voorbij,
de eerste diersoort van de big five die ik hoopte te zien tijdens mijn maandenlange verblijf. Na de lunch, maar niet voordat we onze drinkflessen met vers water hadden bijgevuld, vertrokken we voor het tweede deel van onze reis.

Tegen half vijf in de namiddag besloot Mike een geschikte plek voor ons kampement te zoeken. Bovenop een lage heuvel, waarop niet veel meer dan een bijna kale boom groeide, stopte hij en begon spullen uit te laden. Samen zetten we het tentje op dat we vastzetten aan de boom en de imperiaal bovenop de jeep. We rolden de slaapmatjes uit en maakten er met eenvoudige middelen toch twee zo comfortabel mogelijke slaapplekken van. Vanaf de heuvel hadden we een prachtig uitzicht over het omliggende gebied. We aten een eenvoudige, smaakvolle maaltijd van kip met rijst en Morogo, een lokale groente. Nadat we alles weer een beetje opgeruimd hadden ging ik op een rotsblok zitten om in stilte van de ondergaande zon te genieten. Mike kwam op een gepaste afstand bij mij vandaan zitten en zei niks. Toen de zon onder was gegaan werd het snel frisser. Ik huiverde even, wat door Mike opgemerkt werd.
“Heb je het koud, Suzanne?”
“Nee, koud nog niet, al koelt het nu wel weer snel af hè?”
“Wen er maar aan,” lachte hij, “het verschil tussen de dag en de nacht temperatuur kan wel twintig graden zijn.”
Ik huiverde opnieuw. Mike lachte nog een keer.
“Waarom kom je me niet warm maken, in plaats van dat je me uitlacht,” vroeg ik brutaal.
“Oh, als je dat goedvindt… dan kom ik wel achter je zitten.”
Mike stond op, kwam naast het rotsblok staan en bood zijn hand aan. Met zijn hulp klom ik ervan af. Vervolgens ging Mike met zijn rug tegen het rotsblok zitten en deed zijn benen uit elkaar.
“Nou, kom maar zitten dan,” zei hij, terwijl hij zijn charmante glimlach weer liet zien.
Ik ging voor hem op de grond zitten, met mijn rug naar hem toe en leunde met mijn rug tegen zijn lekker warme bovenlijf.
“Beter zo?” vroeg hij.
“Ja zeker. Je bent net een kacheltje,” lachte ik.
Mikes onderarmen rustten op zijn knieën. Ik kon nog wel wat meer warmte gebruiken, dus pakte ik hem bij zijn handen en vouwde zijn armen om mij heen.
“Zo,” zei ik, “nòg beter.”
In stilte zaten we zo even terwijl het om ons heen snel donkerder werd. Af en toe voelde ik iets kortstondig tegen mijn billen drukken. Eerst schonk ik er geen aandacht aan, maar op een gegeven moment kon ik de klok er bijna op gelijkzetten. Ieder paar seconden… Toen realiseerde ik het me.
“Mike?”
“Ja Suzanne…”
“Kan het zijn dat deze omarming meer met jou doet dan ik kon vermoeden?”
Met een ruk stond hij op, waardoor ik even in onbalans was en haast naar voren viel.
“Sorry, Suzanne. Echt, het spijt me. Ik … Ik… het ging vanzelf. Vertel mijn baas er niets over alsjeblieft.”
“Je baas?” vroeg ik, nadat ik weer rechtop was gaan zitten, “Wat heeft die hier mee te maken?”
“Als hij hoort dat ik fysiek contact met je heb gehad schopt hij me op straat. Dat jij net tegen mij aan zat… dat vindt hij not done.”
Ik keek hem vragend aan. Toen, zelfs bij de nog altijd toenemende duisternis, zag ik onwillekeurig het silhouet van zijn groeiende stijve geslacht in de stof van zijn broek.
“Ben je mal. Jouw baas zie of spreek ik waarschijnlijk toch nooit. Wees daar maar niet bang voor.”
Mijn antwoord leek hem weer een beetje gerust te stellen.
“Zou je wel fysiek contact met mij willen hebben dan?” vroeg ik, toen ik opstond.
“Oh zeker wel, Suzanne. Je bent een mooie vrouw… echt waar.”
Aan zijn gezicht te zien meende hij wat hij zei. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk.
Als je A zegt, moet je ook B zeggen, dacht ik bij mijzelf. Ik had hem tenslotte niet voor niets gevraagd om mij een beetje op te warmen. Ik nam een paar stappen en kwam pal voor hem staan.
“Laten we dan maar eens heel fysiek worden,” zei ik zo stoer mogelijk.
Een hand legde ik in zijn nek om zijn hoofd iets naar beneden te kunnen trekken zodat onze lippen elkaar konden raken. Slechts een paar tellen duurde het voor zijn tong de mijne vond en er pirouetjes om begon te draaien. Mijn andere hand rustte eerst op zijn bovenarm, maar gleed al snel langs zijn lichaam naar beneden, op zoek naar zijn pulserende pik. Een korte kreun onderbrak onze zoen toen ik zijn pik door de stof van zijn broek heen beetpakte. Ik liet hem los en keek hem aan.
“Zullen we een iets comfortabelere houding aannemen, voor we verder gaan?” stelde ik voor.
Er was verrassend weinig tijd voor nodig om ons in het tentje te wurmen. Ook duurde het niet lang voor we allebei naakt waren. Van de tanende buitentemperatuur had ik spontaan geen last meer.
Bij het licht van de miljoenen sterren in de Melkweg en een nagenoeg volle maan zag ik zijn pik in volle glorie overeind staan. Ik kroop naar het voeteneind van de simpele matrasjes waar we op lagen en nam zijn pik in mijn handen. Voorzichtig liet ik de voorhuid over de eikel op en neer gaan.
Mike kreunde van genot. Een heerlijk geluid. Met een klodder spuug maakte ik zijn eikel lekker glibberig en ging door met hem af te trekken. Af en toe richtte hij zijn hoofd een beetje op, maar als ik dan mijn handen bewoog liet hij het met een zucht weer op het matrasje zakken.
Na hem een poosje afgetrokken te hebben besloot ik hem te pijpen. Toen mijn mond om zijn eikel sloot hoorde ik hem grommen van genot. Met lange trage halen liet ik zijn pik zo diep als ik het aankon in mijn mond verdwijnen. Op het moment dat ik mijn hoofd omhoog bewoog zoog ik krachtig en trok de huid van zijn pik naar beneden.
De Engelse termen waar de naam van een hogere macht in voorkwam waren niet van de lucht toen ik hem eenmaal ‘op tempo’ aan het pijpen was. Toen hij zijn climax aan voelde komen kwam hij overeind zitten maakte mij duidelijk dat ik moest stoppen.
“Kom hier,” zei hij, “ik wil je likken.”
Dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Onmiddellijk kroop ik naar het hoofdeind. Mijn knieën zette ik aan weerszijde van zijn hoofd neer en leunde met mijn romp naar voren op mijn armen. Alle spieren in mijn onderlijf resoneerden kort toen zijn tong mijn schaamlippen raakten. Een serieuze kreun kon ik niet onderdrukken toen mijn klit aan de beurt was. In no time sopte mijn kut zoals dat in lange tijd niet was gebeurd. De lange halen van zijn tong maakten mij wild en vol verlangen om zijn pik diep in mij te voelen. Om er nog een schepje bovenop te doen vonden zijn vingers mijn tepels. Toen leek het wel of er kortsluiting tussen mijn borsten en vagina ontstond. Een soort krampjes schoten door mijn lijf en verhoogden het verlangen in mijn onderbuik met een factor twee, op z’n minst.
Nu was het mijn beurt om stop te zeggen. Ik wilde graag klaarkomen, maar nòg liever met zijn pik in mij. Achterwaarts kroop ik over hem heen tot mijn billen tegen zijn pik aanstoten. Terwijl ik hem aankeek pakte ik met één hand zijn stijve en bracht zijn eikel tussen mijn schaamlippen, toen liet ik me over zijn pik heen zakken. Het was bijna magisch hoe zijn pik en mijn kut tot een twee-eenheid versmolten. Rustig bewoog ik mijn onderlijf omhoog tot het puntje van zijn pik bijna uit mijn kut floepte. Met een zucht liet ik mijn bekken weer zakken. Dit herhaalde ik, terwijl ik langzaam het tempo opvoerde. Opnieuw werden de goden aangeroepen en geprezen, zelf deed ik daar net zo hard aan mee. Koud hadden we het allebei zeker niet meer. Het zweet liep over mijn rug en kriebelde in mijn bilnaad. Mikes lichaam glom in het licht van de sterren en de maan.
Opnieuw vonden zijn handen mijn tepels. Hij kneep er hard in en weer vlogen er stroomstoten door mijn lichaam. Deze waren beduidend heftiger dan eerst en deden mijn kut samenkrimpen.
Een orgasme borrelde bij mij van binnen en zocht naarstig naar een uitweg. Ik wilde hem nog uren zo berijden maar de wens om klaar te komen overwon het.
“Ik... ik... ik ga... kóóóómen!” gilde ik het uit.
Het orgasme raasde door mijn lijf, het liet mij schokkend en kreunend ineen zakken tot mijn romp op Mikes borst rustte. Hijgend probeerde ik de eerstvolgende minuten weer op adem te komen. Eenmaal weer op adem ging ik rechtop zitten en keek Mike aan. Verbaasd merkte ik dat hij nog steeds een erectie had. Zoiets had ik bij eerdere partners nog niet meegemaakt.
“Wordt ‘ie niet slap?” vroeg ik, meteen inziend hoe stom die vraag eigenlijk was.
Mike schudde lachend zijn hoofd.
“Eerst klaarkomen, dan wordt ‘ie wel weer kleiner.”
“Dan gaan we daar eerst maar eens aan werken,” bood ik lachend aan.
“Sla je benen maar om mij heen,” stelde Mike voor, “en je armen om mijn nek.”
Ondanks jarenlange yogabeoefening ging het niet erg soepeltjes, maar uiteindelijk kreeg ik mijn armen en benen toch in de gewenste houding. Met zijn stijve nog steeds in mijn kut ging hij eerst rechtop zitten, sloeg zijn armen om mij heen en ging vervolgens op zijn knieën zitten. Als een apenjong hing ik aan zijn romp. Voorzichtig legde hij mij op mijn rug op de matrasjes. Met een tikje van zijn hand op mijn arm maakte hij duidelijk dat ik mijn armen kon laten zakken. Toen ik ongevraagd ook mijn benen wilde laten zakken zei hij: “Laat die maar lekker om me heen zitten. Geef zo het tempo maar aan.”
Met zijn handen pakte hij mijn beide polsen en bracht mijn handen naast mijn hoofd. Een gevoel van aan hem overgeleverd zijn maakte zich van mij meester. Een heerlijk gevoel. De wereld smolt samen tot ons tweeën in dat krappe muskietententje bovenop die heuvel in Botswana. Tot zijn harde pik in mijn gewillige kut.
“Toe maar,” zei hij, en duwde zijn pik dieper mijn vagina in, “geef het ritme maar aan.”
Toen hij zijn stijve weer terugtrok en zijn eikel bijna tussen mijn schaamlippen belandde, drukte ik met mijn hielen tegen zijn billen. Mike drukte zijn pik onmiddellijk weer dieper naar binnen.
Langzaam voerde ik het tempo op tot ik door mijn opwinding -en groeiende spierpijn in mijn benen- het tempo niet meer kon volgen. Gelukkig nam Mike het ritme ononderbroken over en neukte me in een straf tempo. Opnieuw riep ik alle goden uit de hemel aan tot ik zijn pik nòg harder voelde worden en zijn ademhaling schokte. Samen kreunden en steunden we de hele wereld bij elkaar toen onze orgasmes samenspanden tot één grote explosie van genot en lust.
Nu was het de beurt aan Mike om bovenop mij te komen liggen. Onze lijven plakten aan elkaar van het zweet dat nu rijkelijk bezit had genomen van iedere porie in onze huid. Het kostte ons ettelijke minuten om weer op adem te komen. In die paar minuten was Mikes pik al een beetje geslonken, hij had dus gelijk gehad met zijn uitspraak, bedacht ik mij. Mike richtte zich op zijn armen en keek mij aan.
“Dat was een heel bijzondere ervaring, vrijen met jou,” zei hij.
Ik glimlachte naar hem.
“Ik had het zelf niet beter uit kunnen drukken,” antwoordde ik.
Ik sloeg mijn armen om zijn nek en trok hem naar me toe om hem te bedanken met een hele lange innige zoen. Zijn lichaam drukte ondertussen wel een beetje zwaar op het mijne, dus nadat we waren uitgezoend vroeg ik of hij naast me kwam liggen. Voorzichtig trok hij zijn pik uit mijn kut, ik voelde hoe zijn zaad via het perineum naar mijn kontgaatje liep. Ook dat gevoel wond mij weer op.
Rillingen gingen door mijn lijf, het moest niet gekker worden. Ik kon het niet laten en raakte met mijn wijsvinger zijn sperma aan en smeerde een beetje op mijn kittelaar die ik vervolgens zachtjes met het gladde goedje masseerde.
“Is de lust nog niet geblust?” hoorde ik Mike vragen.
Met mijn ogen dicht schudde ik nee. Zijn hand raakte mijn wijsvinger aan. Op een speelse manier nam hij het masseren van mij over.
“Speel maar met je tepels,” fluisterde hij.
Terwijl mijn handen mijn borsten streelden en ik af en toe met mijn tepels speelde gingen Mikes vingers over mijn venusheuvel en schaamlippen. Af en toe gaf hij een tikje tegen mijn clit waardoor ik elke keer naar adem hapte. Het gevoel was zo geil dat ik alle benul van plaats en tijd verloor.
Dat Mike naast mij was gaan zitten had ik dan ook niet door. Het gaf hem wel de mogelijkheid om zijn vingers recht en diep in mijn natte vagina te stoppen. Ook dat gevoel liet mij kronkelen van genot. Steeds meer vingers bracht hij naar binnen. Mijn toch al gevoelige kut werd opgerekt en daar nog gevoeliger door leek het wel. Met een vinger, ik denk zijn duim, bespeelde hij mijn clitoris terwijl hij zijn hand in en uit bewoog. Mede door de stimulatie van mijn tepels kondigde zich al ras een volgende orgasme aan. Weer raasde het met een ongelofelijke kracht door mijn lijf en het leek een eeuwigheid aan te houden. Nadat Mike zijn vingers uit mijn kut had gehaald kon ik hem pas weer aankijken.
“Genoeg,” zuchtte ik, voldaan en bekaf.
Mike lachte zijn tanden bloot en drukte een zoen op mijn natte voorhoofd.
“We gaan slapen,” zei hij, “morgenochtend staat de zon weer vroeg aan de hemel.”
Kreunend kwam ik overeind. Sommige spieren in mijn lijf hadden in tijden niet zoveel werk hoeven verrichten. Om de beurt trokken we onze kleren weer aan om ons tegen de naderende nachtelijke koude te beschermen. Toen verlieten we de relatieve veiligheid van het tentje. Ik moest echt hoognodig mijn blaas legen en Mike legde een kampvuur aan om eventuele roofdieren op een afstand te houden. We zeiden even niets tegen elkaar, maar elke keer als ik Mike aankeek zag ik een grote verliefde grijns op zijn gezicht. Op zo’n moment huppelde mijn hart door mijn borstkast.
Met weemoed dacht ik soms al aan het moment, morgen, waarop hij mij in het dorpje achter zou moeten laten.
Een klein halfuurtje later kropen we het tentje in om te gaan slapen. Na elkaar uitgebreid welterusten te hebben gewenst kon ik echter de slaap niet vatten. De gebeurtenissen van de afgelopen uren gingen nogmaals door mijn hoofd en maakten mijn kut opnieuw aan het borrelen.
In gedachten sprak ik mijzelf vermanend toe dat ik moest gaan slapen. Pas uren later voor mijn gevoel vielen mijn ogen eindelijk dicht en beleefde ik in mijn dromen de wildste avonturen met mijn Mike.

Wordt vervolgd!

De andere Thewa #27 verhalen kun je HIER lezen.

* Uit: De Celestijnse belofte – James Redfield

© Thislexy, 2017.