De conflicten-ver-teller. (off topic)

De nieuwslezer van de televisie somt gruwelijkheden op, die wij als mensen elkaar aandoen, alsof het een zaterdag's boodschappenlijstje is. Een boze ex-militair schiet er kwistig op los op een Amerikaanse campus, het verkeerde vliegtuig wordt neergehaald boven de Oekraïne, onthoofding van hulpverleners die per ongeluk niet in Allah geloven ergens in het Midden-Oosten en opnieuw vrouwen verkracht in het geboorteland van die ene wijze man, Gandhi.
De berichtgeving in de rubriek ‘binnenlands nieuws’ maakt mij al even neerslachtig. Grijpgrage bankbazen vullen hun zakken met meer geld dan een gewoon mens in zijn hele leven uitgeeft, terwijl aardbevingen, ten gevolge van landsbelang uit vroeger tijden, Groningse huizen half laten instorten.
Allemaal grauwe, pijnlijke boodschappen. Gaat het zo mee, of wilt u een tasje?

De moed zinkt mij soms in de schoenen als ik al dat journaal-geweld mijn huiskamer binnen zie vallen. Dan gaat de tv uit en pak ik liever een goed boek. Bij voorkeur een science fiction verhaal, waarin een liefdevolle, technisch hoogstaande wereld wordt beschreven. Een wereld waar dood en verderf door oorlogen, zijn uitgebannen. Waar de zon zó voorzichtig schijnt dat beschermingsfactor 40, of nog hoger, niet eens nodig is en je zonnepanelen toch voldoende energie opleveren om onafhankelijk van de stroomboeren te kunnen zijn.
Een verhaal over een leven waarin je zonder geld toch je natje en droogje kunt vergaren en dat allemaal netjes aangereikt door vredelievende robots. Moeiteloos oud worden en nimmer zwaar of gevaarlijk werk hoeven doen, completeren mijn voorkeur voor de inhoud van zo’n verhaal.
Ik dagdroom, onder het lezen, over de utopie die mij zo mooi lijkt. Over een samenleving die mij, buiten de muren van mijn met dievenklauwen beveiligde benedenwoning, gelukkig zal maken. Want wat heb ik nou eigenlijk nodig? Een dak boven mijn hoofd, kleren om mijn lijf, eten en drinken op zijn tijd, een bed en iemand waarvan ik kan houden… en die bij voorkeur ook wel een beetje van mij houdt. Er zijn zoveel dingen die ik helemaal niet nodig heb. Geen auto, geen horloge, geen
tv, bontjas of happy hamburger maaltijd. Zeker geen baan laat staan promotie, geen laptop en al helemaal geen internet. En per saldo, zoals de mannen van de bank plachten te zeggen, kan ik ook heel goed zonder religie.
Als er iets is dat oorlogen en andere conflicten heel goed kan veroorzaken, dan zijn het wel religies. Per stuk pretenderen ze de liefde van hun God uit te dragen, maar even verder kijken dan hun goddelijke neus lang is lukt hen niet. Iedere andere godheid, met zijn of haar eigen liefde, is gevaarlijk en dient met wortel en al uitgeroeid te worden.
Nieuwslezers Frits Thors, Fred Emmer, Eugènie Herlaar, Jan Gerritsen, Joop van Zijl, Philip Freriks, Harmen Siezen, Sacha de Boer en Noortje van Oostveen, allemaal hebben ze wel aan hun aan de buis gekluisterde kijkers moeten vertellen dat er weer ergens op deze aardkloot een religieus getint conflict de kop op heeft gestoken. Het ene conflict was nog niet geluwd of het andere diende zich al weer aan. Noord-Ierland, Israël, Zuid-Soedan, soennieten tegen sjiieten, islamieten tegen christenen, joden tegen islamieten en andersom, protestanten tegen katholieken, iedere smaakcombinatie is denkbaar.
Zelfmoordaanslagen, autobommen, bermbommen, gifgasaanvallen en het kwistig legen van magazijnen vol kogels met Kalasjnikovs, alles lijkt geoorloofd om “de ander”, het liefst in zo groot mogelijke getale, over de kling te jagen. Ik kwam een heuse website tegen waarop een conflictenteller te zien, zodat we met z’n allen de score een beetje bij kunnen houden. Deze score kent echter geen winnaars, maar slechts verliezers. De tellerstand stemt mij droevig en maakt mij moe. Is het nou zo moeilijk om elkaar een eigen religie te gunnen of gewoon een beetje liefde en geluk? Dat dat geloof van die ander nou net een beetje anders is dan je eigen geloof, of als dat geluk van die ander nou net een beetje anders is dan je eigen geluk… dat maakt het toch juist leuk, interessant en gevarieerder?
Cabaretiers, politici, vredestichters, Nobelprijswinnaars, rock-bands en buurthuiscomités, allemaal hebben ze geprobeerd de waanzin, lokaal, nationaal of internationaal te verslaan. Maar hun opponent is koppig, hardleers en strijdlustig. Of men zich nu laat leiden door wat er in de Christelijke Bijbel, de Islamitische Koran, de Joodse Thora en Talmoed, de Vedische geschriften of de Bhagavad Gita van de Hindoes staat, dat maakt niet uit. Strijd moet er blijkbaar geleverd worden.

Ik zucht. Mijn lieflijke sci-fi boek verveelt mij, ik sla het dicht en leg het weg.
Wat nu te doen? Waar heb ik eigenlijk zin in? Ik weet even niks.
Ach, misschien is er wat leuks op de tv? Het Journaal of zo…

Inzending EWA meeting Utrecht 28 maart 2015

C'est fini, mon ami

lieve Frank, het is al even geleden

sinds je mij wild-woest hebt bereden

dat jouw pik naar binnen drong

mijn kutje het Wilhelmus zong

liefdes-sappen rijkelijk vloeiden

jouw zoete woorden mij nog boeiden

jouw gestuntel tijdens het beffen

heeft mij gisteren doen beseffen

dat hoe hard jij er ook aan zoog

mijn kutje koud bleef en ook droog

het vervelendste is… en dat is waar

door jouw gekloot kom ik nooit klaar

ik heb daarop dus besloten

zelf mijn genot te vergroten

door op zoek te gaan naar een man

die mijn libido wel bevredigen kan

en zoals je zien kunt, lieve Frank

zit die vent nu naast me, op de bank

ja, draai je blik maar van mij af

je bent niet stoer, eerder laf

was je een echte man geweest

dapper, sterk en onbevreesd

had je hem in elkaar gebeukt

en mij helemaal suf geneukt

C'est fini, mon ami!

© Thislexy, 2015.

De duinen in.

Na bijna tien jaar huwelijk, durfde hij het haar op een dag te zeggen. Dat hij het wel wat spannender wou hebben in de slaapkamer. Zij had hem aangekeken met een blik van ”hoe spannend dan?”. Hij dacht er even over na en zei toen: ‘Ik wil je vastbinden en blinddoeken en dan overal zoenen en kriebelen tot je geil wordt van verlangen. Pas als je me lange tijd gesmeekt hebt om je te neuken, hard en diep, zal ik daar misschien aan toegeven.’ Was dit het begin van het einde? Kostte dit hem zijn huwelijk? Kon hij het nog afdoen als een opgepast geintje? Hij was nog maar nauwelijks uitgesproken of zij antwoordde al. Ze zei: ‘Oh gaaf! En daar kom je nu pas mee?’ Nu was het zijn beurt om háár aan te kijken met een blik van “meen je dan nou”. En ja, ze meende het. Overdonderd door haar reactie vergat hij nog te zeggen dat zij er dan net zo “schuldig” aan was als hij, om er nooit iets over gezegd te hebben. Hun wederzijdse openheid werd meteen gevierd met een vrijpartij waarbij zij, tot haar grote genoegen, meteen maar geblinddoekt werd. In de loop van de maanden die volgden werden hun spelletjes steeds wat spannender. Eerst werden er lederen pols- en enkelboeien gekocht en een aantal stukken touw van verschillende lengtes waarmee zij aan het bed kon worden vastgebonden. Toen kwam er een echte mooie zwarte satijnen blinddoek. Nog wat later een ballgag om haar het spreken te beletten. Gaandeweg werd hij ook ruwer naar haar toe en ze genoot ervan. Zij genoot van de klappen op haar kont, zijn handen strak om haar hals en al helemaal als hij haar doggy-style nam en haar daarbij aan haar haar trok. Er moest een zweepje komen -vond zij- en een plak, daarna nog een cane, want ze wou alles een keer uitproberen. Zo ontstond een hele verzameling attributen die hun sexleven een geweldige nieuwe impuls had gegeven. En het betere sexleven had hen in hun gewone relatie ook weer dichter bij elkaar gebracht. Hun kinky spelletjes hadden zich eerst in huis afgespeeld, maar toen de lente dat jaar aanbrak borrelde er bij hem een ander, eveneens lang bestaand, verlangen naar boven. Seks in de buitenlucht. En waarom niet beide combineren,dus kinky seks in de buitenlucht. Op een avond besprak hij zijn idee met haar en zij was, wederom, meteen enthousiast. Zo kwam het dat ze een paar weken later op een vroege maar warme en zonnige zondagochtend afreisden naar de Waterleidingduinen nabij Zandvoort. Achter in de auto lag een sporttas met hun kinky attributen en een fototoestel om dit spannende gebeuren vast te leggen. Op de parkeerplaats stond nog maar één andere auto geparkeerd, precies waar ze door zo vroeg te komen op gehoopt hadden. De inzittende of inzittenden waren nergens te zien en zouden vast ergens in de duinen aan het wandelen of joggen zijn. Gearmd wandelden ze via de aangelegde paden het duingebied in tot ze bij het naaldbomenbos kwamen. Op zijn aangeven verlieten ze het pad en liepen tussen de bomen door tot ze, toch een redelijk stuk bij het pad vandaan in een stuk van het bos aanbelandden waar ze zich veilig en onbespied waanden. Terwijl zij zich uitkleedde bracht hij twee paar touwen aan tussen twee bomen. Daarna moest zij van hem haar pols- en enkelboeien om doen, waarna ze even later met haar armen gespreid boven haar hoofd werd vastgezet aan twee touwen. Alleen al zo staan veroorzaakte geile krampjes in haar onderbuik. Die werden alleen maar heviger toen hij haar gebood om haar benen te spreiden en hij haar enkelboeien aan de andere twee touwen vastmaakte. Met haar armen en benen zo vastgezet voelde ze zich helemaal aan hem overgeleverd en dat maakte haar ontzettend geil. Na de omgeving afgespeurd te hebben op eventuele ongewenste passanten, kreeg ze van hem de ballgag in en haar blinddoek om. Haar grootste fantasie was daarmee al bijna compleet. In gedachten was ze een ontvoerde jonkvrouw die door een slechte ridder meegenomen was naar het bos en nu door hem gestraft werd voor het negeren van zijn avances. Ze hoorde heel zachtjes hoe het fototoestel klikte en ze dus in deze beschamende houding werd gefotografeerd. Het maakte haar alleen nog maar geiler dan ze al was. Manlief haalde de benodigde slag-attributen uit de sporttas en verwende zijn vrouw met een variëteit aan slagen. Met verschillende attributen, in verschillende tempo’s en hardheid, op verschillende plaatsen op haar lichaam. Ze kronkelde van pijn en genot en het was maar goed dat haar ballgag het meeste geluid van haar gekreun tegenhield, anders had het hele bos ervan kunnen genieten. In de korte pauzes die hij inlaste om haar bij te laten komen, hoorde ze keer op keer weer heel zachtjes het bekende geluid van een fototoestel dat bediend wordt. Ze was heel benieuwd naar de resultaten van al dat fotograferen, ze hoopte dat ze er mooi op stond. Na een uur hield hij het voor gezien. Haar lichaam was rood van top tot teen en gloeide heerlijk van de geselingen die hij had toegebracht. Drie keer had ze een orgasme beleefd en aan het eind van de sessie had ze haar man oraal bevredigd. Toekijkend hoe zijn vrouw had genoten had dit uitstapje voor hem al voldoende bevrediging gegeven, maar lekker gepijpt worden sloeg hij niet af. Daarna was het tijd om op te ruimen en terug te gaan. Teruggekomen bij hun auto zagen ze hoe de in camouflage kleding gestoken eigenaar van de auto die er al had gestaan, net doende was om een statief en een koffer met daarop een sticker van een bekend merk fotocamera’s, in de achterbak van zijn auto te laden. Nu viel hen beide de reclame op de achterklep pas op; “Wendeling, natuurfotograaf”. Dat herinnerde hèm ergens aan en hij zei tegen zijn vrouw; ‘Stik, nou ben ik toch glad vergeten om foto’s van je te maken….’

© Thislexy

Tweede huwelijk?

Nog twee nachten en dan was het zo ver, de viering van hun 25 jarige huwelijk. Nog máár twee nachten eigenlijk, hij was tenslotte al een paar weken daarvoor met aftellen begonnen. Naarmate de dag naderde werd Martin er niet vrolijker op. Hij had zelfs even overwogen om de hele toestand af te blazen. Maar ja, dat was vooral richting zijn schoonfamilie moeilijk “te verkopen” geweest. Een aantal familieleden van Emily, zijn vrouw, woonden in het buitenland en hadden al vliegtickets gekocht helaas. Twee nachten nog maar voordat er in zijn ogen een schijnvertoning zou worden opgevoerd. Martin en Emily, al zóóóóó lang en gelukkig getrouwd. En iedereen zou maar hopen -en verwachten- dat het nog jáááááren voort zou duren dit huwelijk. Maar Martin wist wel beter, hun huwelijk haalde als het aan hem lag het einde van het jaar niet eens meer. Hij was totaal uitgekeken op zijn vrouw, en volgens Martin zij ook op hem. Een paar maanden geleden had hij zich al, heimelijk op zijn werk, via het Internet ingeschreven op een datingsite. Neo99 had hij als nick gekozen, naar de naam van de hoofdpersoon uit zijn lievelingsfilms The Matrix en het jaar (1999) waarin de eerste film uit was gekomen. Veel soeps, om het maar eens oneerbiedig te noemen, had het hem nog niet opgeleverd. Hoewel? Ja eentje, sinds verleden week. Een reactie van ene Martha. Een vrouw van zijn leeftijd die -nog wel getrouwd- ook op zoek was naar een nieuwe liefde in haar leven. Ze hadden al een paar e-mails over en weer gestuurd en de eerste dingen die hij nu wist van haar stemden hem hoopvol. Ze was manager bij een confectiebedrijf en gaf leiding aan de internationaal georiënteerde boekhoudafdeling. Het was uiteraard altijd lastig om in te schatten of iemand de waarheid in zo’n berichtje schreef of zich alleen maar als een dergelijke persoon voordeed. Martin hield van vrouwen die leiding gaven. De dag voor zijn 25-jarig huwelijksfeest had hij haar laten weten dat hij een paar dagen van huis moest in verband met zijn werk en misschien pas later weer op haar eventuele berichtjes kon reageren. Dat hij eigenlijk even niets kon terugschrijven omdat hij zijn zilveren bruiloft vierde, leek hem niet slim om te vermelden. Op haar beurt had zij “de zakenreis” helemaal niet erg gevonden en begrip getoond, niet wetende van zijn leugentje natuurlijk. Het huwelijksfeest zelf verliep zoals er vast en zeker duizenden worden gevierd. Ze hadden een zaaltje afgehuurd waar de familie met koffie en taart werd ontvangen, daarna was er tijd om een dansje te maken en met elkaar bij te kletsen, rond de klok van zes uur werd het diner geserveerd en ’s avonds werden er ingestudeerde toneelstukjes getoond en a-b-c-tjes opgedreund en er waren hapjes en drankjes in overvloed. Bruid en bruidegom lieten zich welgeteld één keer van hun beste kant zien door heel even samen op de dansvloer te staan, niemand had aanleiding gehad om hun onderlinge verstandhouding ter discussie te stellen. Een paar dagen na het feest zat Martin op kantoor al weer driftig te mailen met zijn nieuwe vriendin. Ze wou graag weten hoe zijn dienstreis was geweest en Martin fabriceerde een gewiekst verhaaltje in elkaar over waar hij was geweest, wie hij had ontmoet en hoe de gesprekken aldaar waren verlopen. Tot zijn opluchting slikte ze het allemaal voor zoete koek. Gaandeweg werden de berichtjes persoonlijker tot, onvermijdelijk, het onderwerp seks ter sprake kwam. Martin prijsde zich gelukkig dat Martha het voortouw had genomen bij dit onderwerp. Ze begon te vertellen hoe haar man ziende blind was voor haar toespelingen waarin zij de touwtjes in handen nam op seksueel gebied. Het leek haar prachtig om eens lekker met een man te spelen. Hem te manipuleren, in bed, en toch ook er buiten. Martin glunderde toen hij dat allemaal las. Het leek wel of ze zijn onuitgesproken wensen op seksueel gebied voor hem uitsprak. In zijn antwoord liet hij zich niet onbetuigd over hoe slecht zijn vrouw, ook wat dàt betreft, met hun relatie omging. Martha waardeerde Martin’s openheid en kreeg hem gemakkelijk zover dat hij enkele opdrachtjes voor haar deed. De eerste opdracht die ze hem gaf was dat hij nog maar drie keer per dag naar het toilet mocht. Dat leek Martin wel een heel eenvoudige opdracht en hij aanvaardde hem maar al te graag, al was het maar om haar zijn bereidheid te tonen. De werkelijkheid bleek lastiger dan gedacht, want -dat ontdekte hij zelf- gemiddeld moest hij wel zes keer per dag naar de wc. Het gebeurde zeker de eerste tijd dus wel dat hij de gang naar het toilet bewust moest uitstellen om nog een laatste toiletbezoek voor het slapen gaan mogelijk te maken bijvoorbeeld. Hij wende er snel aan en thuis had ook niemand iets in de gaten. De tweede opdracht was een verbod op het dragen van een onderbroek. Ook gemakkelijk om uit te voeren en weer merkte niemand er thuis iets van want hij gooide gewoon iedere dag een schone onderbroek in de wasmand. De derde opdracht bestond eruit dat hij haar voortaan beleefd Meesteres Martha moest noemen in zijn mailtjes aan haar. Martin glom van trots toen hij die opdracht las. Eindelijk werd al vast een deel van zijn stoutste dromen bewaarheid. Een volgend onderdeel van zijn dromen, zijn Meesteres in levende lijve ontmoeten, liet gelukkig niet lang op zich wachten. Want na de drie opdrachten netjes en punctueel uitgevoerd te hebben gunde zijn Meesteres het hem dat zij elkaar zouden ontmoeten. In een e-mail beschreef ze wanneer en exact wáár hij zich aan haar diende te presenteren. Ook beschreef ze hoe hij haar kon herkennen, waar het haar uiterlijk betrof uiteraard. Die nacht, voorafgaand aan de dag waarop Martin zijn Meesteres voor het eerst zou ontmoeten, deed hij geen oog dicht. Honderden malen had hij zich in gedachten al aan haar voorgesteld en even zo vaak had zij hem met een simpele doch dwingende blik, in het poffertjes-restaurant waar hij haar diende te ontmoeten, op de stoel tegenover haar laten plaatsnemen. De afspraak stond voor drie uur ’s middags gepland, wat betekende dat hij de bewuste middag vrij moest nemen. Hij had bovendien geen idee hoe lang de kennismaking in totaal zou duren dus om zijn vrouw niets te laten merken veinsde hij dat hij die dag moest overwerken. Het leek haar d’r koude kleren niet te raken of hij nou wel of niet thuis was rond etenstijd dus wat dat betreft mocht het best een lange kennismaking worden. Die dag, om half drie, was Martin al in de buurt van het poffertjes en pannenkoeken restaurant waar ze afgesproken hadden. Maar Meesteres Martha had gezegd dat hij om drie uur exact pas binnen mocht gaan in het restaurant. De spanning die Martin voelde kon hij moeilijk beschrijven als het hem gevraagd zou zijn. Het hield het midden tussen een examen af moeten leggen en voor de eerste keer zonder zijn ouders op vakantie gaan, zo had hij voor zichzelf bepaald. Om de tijd tot drie uur te doden liep hij stapvoets door wat straatjes in de buurt van het poffertjesrestaurant. Steeds vaker keek hij op zijn horloge om vooral maar te voorkomen dat hij te laat zou komen. Hij wou per se om exact drie uur naar binnen lopen. En dat was het ook, precies -op zijn horloge althans- drie uur liep Martin met kloppend hart en zweterige handpalmen het restaurant binnen en speurde meteen naar een “blonde vrouw, met zwarte hoed en zwarte jurk” zoals z’n Meesteres zichzelf aan hem had omschreven. En inderdaad, er was een blond persoon, met zwarte hoed en dito kledij aanwezig. En die persoon was de enige die aan de gegeven beschrijving voldeed, dus dat moest haar wel zijn. Bovendien was het, ook al zat ze met haar rug naar hem toe, onmiskenbaar een vrouw. Martin slikte en raapte al zijn moed bijeen. Hij zuchtte diep en stapte op de vrouw af. ‘Dag Meesteres’, zei hij zachtjes maar beleefd terwijl hij zich naast haar tafeltje opstelde. Kalm draaide de vrouw haar hoofd in zijn richting en keek hem van onder haar hoed met indringende ogen aan. Ogen die Martin meende te herkennen. Evenals dat hele gezicht bij nader inzien. ‘Emily… uh, w.. w.. wat doe jij hier?’, wist hij ternauwernood uit te brengen terwijl het zweet hem aan alle kanten uitbrak en zijn hart overuren maakte. Net zo verbaasd als hij, maar haarzelf totaal onder controle hebbend antwoordde ze koeltjes: ‘Emily?! Bij mijn weten hadden we “Meesteres Martha” afgesproken!’ © Thislexy

Kerstkapsel.

Met de kerstdagen in aantocht leek het wel of Elly tijd te kort dreigde te komen.
Ze moest nog een kerstdiner uitzoeken, de ingrediënten daarvoor kopen, een stapeltje kerstcadeaus inpakken, reserve lampjes voor de kerstversiering halen, en nog zo'n duizend andere dingetjes doen. Manlief verbleef in het buitenland, voor zaken, en kwam pas terug op laatste dag voor Kerst, in de namiddag pas nota bene.
Tot die tijd stond ze er alleen voor. Het diner wat ze wou bereiden was voor zes volwassenen want zowel haar ouders als haar schoonouders zouden op bezoek komen.
Op het laatste moment schoot het haar nog te binnen dat ze eigenlijk ook nog naar de kapper wou. Ze bleek de enige niet te zijn want zo vlak voor de kerstdagen heerst topdrukte bij de kappers.
Menig gastvrouw wou nog “even” haar haren netjes gekapt hebben voor de visite op kerstavond arriveert uiteraard. Elly had weinig keuze, alleen de avond vòòr kerstavond, was er na achten nog een plekje vrij. Zelf had ze het liefst op de laatste dag vòòr Kerst een bezoekje gebracht aan de kapper, maar nu zat er niets anders op dan akkoord te gaan en maar af te wachten hoe groot “de schade” aan haar haar was als ze er een nacht op geslapen had. Helemaal onhandig was ze niet tenslotte, dus als ze een beetje rustig sliep kon ze het zelf wel herstellen.

Na telefonisch met haar man overlegd te hebben werd de keuze voor het kerstdiner gemaakt, de benodigdheden werden ingekocht, de cadeaus werden ingepakt en de vermaledijde lampjes vond ze ook nog bij een tuincentrum in de buurt. Met de hele dag vòòr de Kerst beschikbaar om haar kerstdiner te bereiden zag het er naar uit dat alles toch nog op zijn, of haar, pootjes terecht zou komen.
Op de avond vòòr de Kerstavond toog ze op naar de kapperszaak om haar haar te laten doen. De zaak bevond zich boven een kledingwinkel. Alleen met een trap kon je boven komen, er was geen lift. Aan de binnenkant van de voordeur was een briefje geplakt met de tekst “Even aanbellen a.u.b. en we komen open doen”. Elly belde verwonderd aan en even later kwam een van de personeelsleden naar beneden lopen om voor haar open te doen.
“We doen 's avonds voor de veiligheid de deur toch maar op slot”, verontschuldigde het meisje zich en ging Elly voor naar boven toe.
Toen ze binnenstapte bleken alle stoelen nog bezet te zijn en werd haar gevraagd even te wachten. Langzamerhand werden de klanten een voor een door de kappers en kapsters uitgeleide gedaan waarna de kapper of kapster in kwestie ook zijn of haar jas aan trok, de collegae nog een prettige avond wenste en vertrok.
Al die tijd zat Elly maar te wachten. Het gaf haar wel de mogelijkheid om even uit te rusten want nu ze zat merkte ze pas hoe moe ze was van al dat gehaast de laatste dagen.
Uiteindelijk bleef er nog een klant en kapper over en nadat deze klant had afgerekend en uitgeleide werd gedaan was Elly, als allerlaatste, aan de beurt.
Nadat ze was uitgenodigd om plaats te nemen en de kapper haar voorging naar de stoel bekeek ze hem van achteren. Hij liep gewoon, waarmee ze bedoelde dat hij niet zo met z'n kont draaide als sommige manlijke dameskappers dat doen.
Elly nam plaats in de stoel en bekeek hem nu van voren, via de spiegel. Hoewel hij een gouden oorring droeg, achtte ze hem zo hetero als maar kan. Ze vond het een mooie man om te zien, verzorgd uiterlijk en gespierd maar beiden zeker niet overdreven.
“Zeg het maar, wat kan ik voor je doen?” vroeg hij terwijl hij haar haar met zijn handen losmaakte en de gezondheid van haar haar met zijn vingers probeerde vast te stellen.
“Ik weet het niet,” zei Elly, “als het maar iets feestelijks wordt.”
“Komt voor elkaar”, zei hij geruststellend en vroeg haar vervolgens om mee te lopen naar een wasbassin om haar haar daar eerst even te wassen. Elly volgde hem en nam plaats op de stoel voor de wastafel. Het warme water voelde zalig aan en de shampoo rook al even fijn. Toen zijn vingers haar hoofdhuid begonnen te masseren moest ze een kreuntje van gelukzaligheid onderdrukken. Lieve hemel, die man had gouden handen. Stiekem hoopte ze dat hij er een half uurtje op z'n minst voor uit zou trekken om haar hoofd zo te masseren. Zo lang zou het vast niet duren, maar ze was beslist van plan om in de tijd die hij er wèl aan besteedde, er zoveel mogelijk van te genieten. Ze had dit zó nodig! Op weg naar totale ontspanning sloot ze haar ogen.

Plotseling voelde ze hoe haar beide handen tegelijkertijd werden vastgepakt en op de armleuningen van haar stoel werden gedrukt. Elly wou overeind komen om te zien wat er aan de hand was, maar de kapper greep haar bij haar haar en trok haar hoofd weer achterover.
“Héé wat moet dat?!” schreeuwde ze verbaasd en geschrokken.
Niemand zei wat, alleen het geluid van plakband dat van de rol wordt getrokken was hoorbaar. Ze voelde hoe haar beide polsen aan de armleuningen werden vastgeplakt. Toen werden haar handen losgelaten en gingen haar belagers weer met het plakband aan de slag, nu om haar onderarmen net onder de ellebogen, aan de armleuningen vast te tapen.
“Haar benen nu!” sommeerde de kapper naar zijn handlangers.
“Nee, laat me los! Ik waarschuw je!” dreigde Elly. Maar het dreigement haalde niets uit, haar benen werden eerst ter hoogte van haar enkels gekruist, toen daar aan elkaar vastgeplakt en vervolgens onder haar knieën aan het frame van de stoel vastgezet waardoor ze wijdbeens kwam te zitten.
Met stoel en al werd Elly nu bij het wasbassin weggereden en zag ze voor het eerst wie haar hadden vast getaped. Het waren onmiskenbaar twee slanke vrouwen, gekleed in zwarte rubber kleding. Allebei hadden ze een rubber masker over hun gezicht waardoor alleen hun ogen en mond zichtbaar waren.
“Stop hier” gebood de kapper en op commando deden ze wat hij zei.

Elly lag nu, midden in de kapperszaak, op de stoel en vroeg zich angstig af wat er ging gebeuren. Haar hart ging tekeer, haar mond was droog, maar elders in haar lichaam waren hele andere processen aan de gang gegaan. Hoe vaak had ze over zoiets niet stiekem gefantaseerd? Ach hou op, talloze malen! Ontelbaar!
Ze had er alleen nog nooit met iemand, zelfs niet met haar man, over durven spreken. Ze zouden haar allemaal voor gek verslijten als ze dit ooit zou vertellen, dat wist ze zeker. Maar haar fantasie werd nu in de praktijk gebracht en ook nu werd ze er opgewonden van. Het liet haar kutje ook zeker niet onberoerd.

Opnieuw doorbrak het geluid van plakband dat van de rol getrokken wordt, de stilte.
“Ogen dicht wijfie” klonk het achter haar en voor ze het wist bedekte de tape haar ogen en werd het zicht haar volledig ontnomen.
Dit was nòg geiler vond Elly en zo dacht haar kutje er ook over.
Als laatste werd haar mond dichtgeplakt waardoor ze zich ook verbaal niet meer kon verweren.

Haar lichaam schokte toen onverwachts verschillende handen, van wie wist ze niet, aan haar kleding begonnen te frutselen. Het gefrutsel resulteerde erin, dat ze binnen de kortste keren met een ontbloot onderlichaam op de stoel lag en ook haar tieten voor iedereen zichtbaar en 'toegankelijk' waren.
“Ik geef jullie twintig minuten,” hoorde ze de kapper zeggen, “om haar te laten komen. Niet meer, en zeker ook niet minder. Begrepen?!”
Elly hoorde dondersgoed wat hij zei. Van de beide rubbermeiden hoorde ze geen reactie, maar het kon zijn natuurlijk dat ze alleen ja geknikt hadden. Hoe dan ook, twee paar handen maakten voorzichtig contact met de diverse ontblootte lichaamsdelen van Elly.
Haar tepels werden gestreeld en gekust maar er werd ook in geknepen en gebeten.
Ook haar schaamlippen werden niet vergeten en ondergingen nagenoeg dezelfde 'behandeling'. Elly kon ondertussen niet meer stilliggen en draaide en kronkelde zodanig, voor zover haar situatie het toeliet, om maximaal genot uit de 'kwellingen' te halen.
Van achter de tape die om haar mond zat werden steeds duidelijker kreun-geluiden hoorbaar. Dit tot groot genoegen van de kapper die haar aanmoedigde met zinnen als; “Ja geniet maar lekker teef!” en “Kom klaar! Geile hoer die je bent!”.
Hij deed z'n best om haar te laten komen nog vòòr de twintig minuten voorbij waren. Dan hadden zijn rubber-slavinnetjes gefaald tenslotte.
Dus iedere keer als het er op leek dat Elly klaar dreigde te komen verminderden ze de intensiteit waarmee ze haar bewerkten waardoor Elly weer een beetje kalmeerde.
Elly had dit nog niet eerder meegemaakt, steeds opnieuw voelde ze de climax aankomen om hem daarna weer te voelen afnemen. De wens om te komen werd er wel steeds groter van.
Of het twintig minuten had geduurd kon Elly niet zeggen toen ze uiteindelijk tot een heftige climax werd bewerkt door de rubbermeiden. Ze kwam bijna los van de stoelzitting toen de ontlading kwam. Luid snuivend lag ze daarna bijna voor pampus in de stoel. Een dergelijk heftig orgasme had ze nog nooit, werkelijk nog nooit, meegemaakt.
De handen die haar eerst hadden vastgemaakt, maakten haar nu los en haalden alle tape van haar gezicht. Nog half verdoofd werd ze terug gereden naar de wasbak.

“Mevrouw?!” klonk een wat bezorgde stem van de kapper, gevolgd door; “Alles goed met u?”
Verbaasd deed Elly haar ogen open en keek in de ogen van de kapper die nu voor haar stond. Hij glimlachte naar haar en zei: ”Vergis ik me of was u even in dromenland?”
Nog niet helemaal 'terug op aarde' stamelde ze iets van; “Ik denk het ja” en verlegen lachte ze terug.
“Als u me nu wilt volgen, gaan we er wat moois van maken” zei de kapper, doelend op haar haar.
Elly stond op en sjokte met natte haren achter hem aan. Ze voelde hoe het kruis van haar slipje nat en koud werd onder het lopen. Inwendig moest ze lachen en schaamde zich tegelijkertijd ook wel een beetje. Wie weet, dacht ze, hoe ze had liggen kreunen op de stoel. Als het al zo was, de kapper liet niets blijken en voorzag haar van een feestelijk kapsel, zoals afgesproken.
Nadat ze betaald had liepen ze samen de trap af naar beneden en deed de kapper het licht in de zaak uit en de deur achter hen op slot. Ook voor hem was er nu een einde aan de werkdag gekomen. Hij wenst haar fijne feestdagen en vertrok toen.
Bij thuiskomst bekeek Elly het resultaat van de kapper nog een keer goed in haar eigen spiegel. Het zag er perfect uit. Ze was reuze blij met het bezoek aan de kapper. Tot ze in de kraag van haar blouse een zwart stukje stof, nee het leek wel plakband, zag zitten.....

© Thislexy

EWA inzending bijeenkomst 31 janauri 2015

Mijn verjaardagscadeau.

Onlangs heb ik vernomen dat mijn ouders het begin van de lente ieder jaar vierden met een spetterende vrijpartij. Daar is niets op tegen natuurlijk. In de lente van 1960 leidde die geslachtsdaad abusievelijk tot een conceptie, waaruit op 23 december van dat jaar een zoon werd geboren. Ik dus.
“Niet gepland, maar wel welkom,” heeft mijn moeder mij later meermaals gezegd.

Nèt géén kerstkindje. Nooit ‘samen met héél Nederland’ vrij op mijn verjaardag, behoudens die sporadische jaren dat die dag in het weekend viel uiteraard. Hadden mijn ouders destijds nou één dag later… maar ja, dàt geluk had ik dus niet.

Het geluk rolt sowieso mijn kant niet op, want ik had vaker vette pech in mijn leven. Het begon al toen ik nog jong was. De film ‘Home Alone’, over dat jongentje dat door zijn ouders thuis vergeten wordt als het gezin op vakantie gaat, had bijna op een waargebeurd incident in mijn leven gebaseerd kunnen zijn. Ik zeg ‘kunnen’, want ik werd niet vergeten toen we op vakantie gingen, maar toen we, aan het einde van de zomervakantie van 1972, weer naar huis toe gingen. Vlak voor ons vertrek van de camping, stuurde mijn moeder mij nog snel even naar de kampwinkel. Ik mocht van haar een zakje snoepgoed voor onderweg halen. Vervolgens, overrompeld door mijn vaders bitse opdracht daartoe, stapte ze bij hem en mijn zussen in de auto en reden ze weg. Ach ja, het is maar een voorbeeld en het kwam uiteindelijk ook wel weer goed, toen!

Nog een voorbeeld van pech? Komt ‘ie!

Vandaag, op mijn verjaardag, kom ik ‘s morgens uit bed. Ik vraag mij af of mijn vrouw en kinderen zich überhaupt bewust zijn van het feit dat ik jarig ben. De laatste jaren lijkt het hen steeds minder te interesseren. Dit jaar, anno 2000 dus, vier ik nota bene mijn veertigste verjaardag. Mooie ronde getallen, eeuwwisseling en zo, dus gemakkelijk te onthouden zou je denken. Het huis is vrolijk versierd met allerhande kerstprulletjes, onder de kerstboom ligt een klein elektronisch kastje onophoudelijk kerstliedjes te jengelen en de stroommeter in de meterkast draait overuren van alle kerstverlichting in en om het huis. Mijn vrouw tref ik in de keuken aan, waar de grill-bakoven kreunend een forse kalkoen klaar moet zien te stomen. Meer dan een op de automatische piloot uitgesproken “Môgge schatje” komt er niet over haar lippen. Dat is dan ook precies wat ik dan maar terug zeg. Vrouwlief is nu al druk bezig met de voorbereidingen van het avondmaal, dus ik laat haar maar begaan, terwijl ik in stilte mijn eigen ontbijt regel.

Terwijl ik niet veel later de slappe cornflakes uit het schaaltje schep, komen de kinderen van boven gestormd. Beide begroeten mij met een redelijk opgewekt “Hoi pap” maar ook zij reppen met geen woord over mijn verjaardag. Ik kan het ze misschien niet eens kwalijk nemen.

Na een plichtmatige kus op mijn echtgenote’s wang vertrek ik kort daarop naar kantoor.

De eerste persoon die ik op kantoor tegenkom is mijn secretaresse.

“Hallo Lex, goedemorgen en van harte gefeliciteerd met je verjaardag,” hoor ik haar zeggen.
Zij steekt haar hand uit en nadat zij mij de hand heeft geschud, ontvang ik drie zoenen van haar.
Meteen verschijnt er een brede lach op mijn gezicht, want er is toch nog iemand die mijn verjaardag niet vergeten is. De rest van de ochtend verloopt niet veel anders dan andere ochtenden op kantoor. Geen van de klanten die ik aan de telefoon heb feliciteert mij. Dus òf ze weten het niet, òf het interesseert hen blijkbaar net zo min als de rest. Misschien zou het helpen als er een website gemaakt zou worden die je helpt om de verjaardagen, van mensen die je kent, te onthouden. Fotootje van hun hoofd erbij… een soort elektronisch smoelenboek.

Tegen lunchtijd klopt mijn secretaresse op mijn kamerdeur. Ik laat haar binnenkomen. Zij stelt voor om samen te gaan lunchen. Met een gemeende dankbaarheid accepteer ik haar aanbod, waarna we getweeën niet veel later het kantoorpand verlaten. Onderweg naar de lunchroom waar wij wel vaker de lunch gebruiken, stelt zij voor, omdat het mijn verjaardag is, om eens naar een andere eetgelegenheid te gaan. Dat idee staat mij wel aan dus volg ik haar naar een gezellige, maar rustige, bistro waar zij zelf vaker zeer smaakvol gegeten heeft.

De bistro beschikt ook over een aantal tafels die behoorlijk wat privacy bieden. Zij hoeft mij nauwelijks over te halen om samen met haar aan zo’n tafeltje te gaan zitten. Onze maaltijd is inderdaad erg lekker en we keuvelen er onder het eten ontspannen en amicaal op los. Zij maakt zelfs haar lange goudblonde haar voor mij los, als ons gesprek toevallig even in die richting gaat. Al met al heb ik het reuze naar mijn zin en het jarig-zijn-gevoel komt nu toch een beetje boven borrelen.
Als we een half uurtje later weer naar kantoor lopen geeft zij mij zelfs een arm. Trots als een pauw loop ik met haar aan mijn zij tot zij opnieuw met een voorstel komt. In plaats van terug naar kantoor te lopen, stelt zij voor om naar haar appartement te gaan. Het blijkt maar een paar straten verderop te zijn en mijn werk kan het wel lijden, dus stem ik er gewillig mee in. Ik voel hoe mijn hart opgewonden raakt en een tikje sneller gaat slaan.

Zo komt het, dat ik niet veel later een keurig verzorgd appartement binnenstap, waar het heerlijk naar verse dennengeur ruikt. Ik loop achter een lieve en mooie vrouw aan die blijkbaar een wel héél persoonlijk verjaarscadeau voor mij in petto heeft. Zij vraagt mij in de woonkamer plaats te nemen terwijl zij zelf even naar haar slaapkamer gaat ‘om iets gemakkelijks aan te trekken’. Die hint is mij volkomen duidelijk. Ik weet wat mij zo te doen staat. Opnieuw verschijnt een hele brede grijns op mijn gezicht.

Ik hoef niet eens heel erg lang te wachten voor zij de woonkamer weer binnen komt lopen. Zij wordt echter op de voet gevolgd door mijn, als kerstmannen verkleedde, vrouw en kinderen, die in koor ‘lang zal hij leven’ zingen. Elk van hen heeft een in gekleurd papier verpakt cadeau in de handen.

Ik ben vol-ko-men overrompeld door dit onverwachte onthaal. Maar de brede grijns van enkele seconden geleden contrasteert enorm met mijn thans verschrikte blik, want ik zit daar…

Op de bank te wachten…

Naakt…

© Thislexy

EWA inzending bijeenkomst 29 november

Moord-lustig

Als grapje had Jeroen zijn draadloze netwerk ‘d3uRw44Rd3R-666’ genoemd. Juist omdat een deurwaarder hem in zijn huidige situatie had doen belanden, volgens hem dan. Dat hij zèlf zijn uitgaven destijds gewoon niet in de hand had gehouden, waardoor hij in forse betalingsproblemen was gekomen, was hij uiteraard ‘vergeten’. Dat het merendeel van zijn geld bij exploitanten van pornosites terecht was gekomen, ook die wetenschap was hem spontaan ontschoten ondertussen.

Na een tijd zonder vaste woon- of verblijfplaats rondgezworven te hebben, was hij uiteindelijk toch nog een béétje op zijn pootjes terecht gekomen. Een oude bestelbus, 

die door een bedreven hobbyist tot een compact campertje was omgebouwd, vormde zijn huidige onderdak. Het gammele voertuig was eigendom van Frits, bij de dorpsbewoners bekend als Lepe Frits, een van zijn weinige overgebleven vrienden.

Het wagentje stond al jaren in een oude schuur op het boerenerf van Frits. 

Lekker verscholen, net buiten het dorp, ver van de grote stad. Verstopt, niet alleen voor deurwaarders, maar belangrijker nog, voor wraakzuchtige ‘vrienden’ uit de porno-onderwereld die ook nog het een en ander met hem te verhapstukken hadden.

Frits stond hem toe daar te wonen, mits hij verder geen overlast veroorzaakte. Zo goed en zo kwaad als zijn opvliegerige karakter het toestond, hield Jeroen zich daar aan. 

Zijn onderkomen beschikte over voorzieningen als stroom, schoon drinkwater èn… een internet aansluiting. Bij gebrek aan een baan, sleet hij zijn dagen voornamelijk door blogs op het internet af te struinen. De oude laptop die hij daarvoor gebruikte had hij ‘eerlijk gevonden’. Al surfend had hij een gave ontwikkeld om blogs te herkennen van veelal jonge vrouwen, die met hun gevoelens in de knoop waren geraakt en op zoek waren naar een prins op het witte paard.

Op zekere dag had hij weer een potentieel slachtoffer gevonden. Zij bleek bij toeval uit hetzelfde dorp te komen. Hij begon regelmatig met haar te chatten, won daarna snel haar vertrouwen en ging zich vervolgens steeds intensiever met haar privéleven bemoeien. 

De chat-gesprekken werden gaandeweg directer van toon.

“Wat zei je moeder dan?”

“Dak een hoer ben. Mijn eigen moe!”

“En wat zei jij toen?”

“Nix. Ben weggelopen, naar mijn kamer.”

“Dat heb je goed gedaan meisje. Ben trots op je. Je hebt niet over je heen laten lopen. Laat je moeder maar barsten.”

“Vin je dat echt?”

“Ja tuurlijk, anders zeg ik het toch niet. Je hebt het echt goed gedaan. Je moeder gaat nog spijt krijgen, geloof mij maar.”

“Dat vin ik wel lief van je, dat je dat zeg.”

“Hé, we kennen elkaar nu al een poosje toch? Ik zeg het heus niet tegen het eerste de beste meisje dat ik op internet leer kennen hoor!”

“Grinn”

“Weet je, we gaan samen iets leuks doen.”

“Oh leuk! Wat wil je gaan doen dan?”

“Ik bedenk wel iets waar ik je mee kan verrassen.”

“Gaaf! en wanneer gaan we dan?”

“Morgen!”

“shit, kan niet. Sorrie. Moet morge stage lopen.”

“Ja, wat is dat nou, wil ik je een leuke dag bezorgen, haak jij af!”

“Kan er nix aan doen, moet werken weet je.”

“OK. Nou dan kijk ik wel of een ander meisje mee wil.”

“Grapje! Ik sla stage wel over, kan wel met je mee hoor.”

“Goed zo. Dat zie ik graag, een beetje medewerking.”

“grinnnn”

“Maar ik weet nog steeds niet hoe je eruit ziet. Heb je geen foto van jezelf?”

“Nee, heb geen leuke foto. Sta er altijd zo stom op!”

“Jammer weer. Had je graag even gezien.”

“We kunnen anders wel ff cammen?”

“Prima, maar mijn cam is stuk.”

“Geef toch niet, dan kun je mij wel zien toch?”

“Zet maar aan. Dan kijk ik wel of ik beeld heb.”

“Zie je me nu?”

“Hééé, ja ik zie je. Je ziet er leuk uit meissie! *smiles*”

“*bloos*”

“Draai je eens helemaal om.”

“Zal ik ook een stapje achteruit doen?”

“Is goed. Nou, een mooie meid hoor. Snap niet dat je laatst zei dat je dik bent. Dat vind ik helemaal niet.”

“nog meer *bloos*”

“Trek morgen maar wat leuks voor mij aan.”

“is goed. Mag het een strakke legging zijn, die heb ik net nieuw”

“Laat maar zien. Dan zeg ik wel of ik het wat vind.”

“Grinnn”

“Aha… je gaat je nu meteen even uitkleden voor mij zie ik”

“Jaaa. Of vint je dat niet leuk?”

“Joh, ik geniet van wat ik zie, ga maar verder.”

“nou?”

“Ja die staat je mooi. Lekker strak. Heb je een lekker geil kontje in. Hou ik wel van.”

“hi hi hi”

“En wat draag je verder? Heb je een strak bloesje wat er bij past?”

“Kijk maar. Deze heb ik allemaal. Mag jij zeggen welke ik aan moet trekken.”

“Ha! Die witte. Doe die ff aan, dan kan ik het beter zien.”

“Zo??”

“Ja dat is gaaf. Je ziet er heerlijk uit. Heb je een wit setje om er onder aan te trekken?”

“ja die heb ik.”

“Nou dat staat vast vet mooi. Doe dat morgenochtend aan en kom naar De Hint. In de Kerkstraat. Tien uur. Dan tref ik je daar.”

“Nou heb ik je, kutje van me!” schreeuwde hij triomfantelijk door zijn kleine leefruimte, nadat hij de chat had afgesloten. Zijn bloed kolkte door zijn aderen en bracht de adrenaline tot in de verste uithoeken van zijn lijf.

Hij had op voorhand al bedacht wat hij met dit grietje van plan was, àls ze in zijn val zou lopen. En dat was ze onmiskenbaar. Met open ogen nota bene. De slet. Voer voor hongerige pikken zou hij van haar maken, want ze was alleen maar goed om geneukt te worden. De poen die zij daar voor zou vangen, die was voor hem.

Hij stond op en voelde met zijn hand hoe zijn stijve pik de stof van zijn broek strak deed staan. Op het moment dat hij zijn rits opende om zijn harde snikkel tevoorschijn te halen, hoorde hij in de verte iemand zijn naam roepen. Vloekend trok hij zijn rits weer dicht en verliet zijn campertje om vervolgens op het geroep af te gaan.

Hoewel het buiten ondertussen aardig donker was geworden, zag hij zijn vriend Frits en een vrouw, op hem af komen lopen.

“Kneiters, wat een lekker ding!” dacht hij onmiddellijk bij het zien van de dame.

Ze ging stijlvol gekleed, chique zelfs, was keurig opgemaakt en droeg voor deze gelegenheid niet het handigste schoeisel. Stiletto’s en een onverharde ondergrond verdragen elkaar niet echt goed.

“Dáár, dat is ‘m,” zei Frits, die zich meteen weer omkeerde en de vrouw de laatste meters alleen liet lopen.

“Hé, Jeroen. Ken je me nog?” vroeg ze de verbaasde camperbewoner.

Even moest hij zijn geheugen doorspitten om het gezicht, dat hem nu inderdaad vaag bekend voor kwam, aan een naam te koppelen. Bovendien vroeg hij zich af hoe ze hem gevonden had.

“Sonja…” hielp zij hem, terwijl ze haar hand uit stak.

“Jeetje, Sonja. Da’s lang geleden,” pareerde hij, terwijl ze elkaar de hand schudden, “wat brengt jou hier?”

“Gouwe Peter,” was haar korte antwoord.

Een pooier, of eigenlijk één van de velen, die hij nog geld schuldig was.

Jeroen slikte hoorbaar en zei: “Wat… uh, wat… is er met Peter?”

“Dood!”

“Dood?”

“Al begraven ook,” vulde Sonja aan.

“En nu kom jij…?”

“Ik zoek een andere pooier, Jeroen. Of heb jij al meisjes?”

“Nou… nog niet veel,” loog hij opgelucht.

Zijn brein begon nu op toeren te komen. Die slettebak van de chat voor het goedkope werk en deze snol, met haar Chanel luchtje, porno-blonde haar, zonnebank bruine huid en haar bijna amandel vormige donkere ogen, voor de beter gesitueerde kerels die flink geld voor zo’n meid neer wilden leggen.

“Dan wil ik eerst even zien schatje, wat voor… kwaliteiten… jij hebt,” zei hij zo stoer mogelijk.

“Dat kan,” antwoordde Sonja koeltjes. “Hier?” vroeg ze, terwijl ze naar de camper wees.

Hij knikte en ging haar voor naar de deur aan de zijkant van de camper, terwijl zijn pik al weer om meer bewegingsvrijheid smeekte. Eenmaal binnen liet hij zich ruggelings op de camper’s bedbank vallen, bevrijdde zijn stijve geslacht uit diens stoffen gevangenis en zei behoorlijk uit de hoogte: “Nou… Sonja… laat maar eens zien dan.”

De volgende ochtend stond ‘het sletje’ om tien uur bij De Hint in de Kerkstraat op haar prins op het witte paard te wachten. Om de een of andere reden krioelde het in het dorp van de politiewagens. Het leek wel of er een ontvoering gebeurd was of zo.

De uitbater van De Hint, die even na tienen zijn zaak kwam openen, sprak haar aan.

“Heb je het al gehoord? Op de boerderij van Lepe Frits is een dooie gevonden. Vermoord, zeggen ze. Doodgebloed, met zijn eigen afgesneden pik in zijn mond!”

De jonge vrouw griezelde oprecht bij de gedachte aan zo iets gruwelijks. Het duurde echter nog zeker een heel uur voor ze eindelijk één en één bij elkaar optelde en begreep dat er geen chat-grage prins meer kwam.

                                                                                       © Thislexy, 2014.