Blokker heeft het in huis.

Schrijfopdracht voor de Eroscripta bijeenkomst in november. Thema: huiselijke seksspeeltjes.

Blokker heeft het in huis

Het heeft lang geduurd voordat de herfst zijn intrede deed dit jaar. Toen het eindelijk zo ver was,
ging het ook heel snel. Zo snel dat ik nog niet eens de kans heb gehad om een nieuwe paraplu in de auto te leggen. Mijn oude plu is afgelopen voorjaar aan een zware lentestorm overleden en een nieuwe kopen is er sindsdien nog niet van gekomen. Daardoor sta ik, keurig in het pak maar zonder plu, achter de glazen façade van een winkelcentrum naar buiten te kijken. Naast mij zit een vrouw in een rolstoel, zo te zien ook zonder een draagbaar dakje. Een uitspraak die ik graag in de mond neem omdat het mij aan een leuk Asterix en Obelix verhaal herinnert.
Regen kletst bombastisch tegen het glas en elke keer als de elektrische deuren zich op commando openen om een verregende klant toegang tot het winkelcentrum te geven, hoor ik hoe hard de druppels buiten op het plaveisel slaan. De tochtende winkelstraat achter ons zuigt op zo’n moment een wolk van waternevel naar binnen die vervolgens over de vrouw en mij neerdaalt. Fijn!
“Zo te zien gaat het nog wel even duren,” merkt de vrouw in de rolstoel ongevraagd op.
De hoge glazen wand waar wij achter staan laat enkel grijze en grauwe wolken zien, tot zover het oog reikt, waar een waterval van regen uit neerdaalt.
“Ik vrees het ook,” verzucht ik.
“Moet u ver lopen?”
“Mijn auto staat helemaal achterin,” antwoord ik terwijl ik met mijn hand naar het parkeerterrein wijs, “ver genoeg om er als een verzopen kat bij te lopen tegen de tijd dat ik bij mijn auto ben.”
Zij lacht zachtjes en neemt mij en keer van top tot teen op.
“Mooi pak.”
“Dank u,” zeg ik nadat ik mijn blik weer op het buitengebeuren heb gericht.
“Ik kan wel zien dat het kwaliteit heeft. U heeft vast een goede baan.”
Weer komen Asterix en Obelix in mijn gedachten. Nu vanwege een conversatie tussen Obelix en een Brit, die ging zoiets als:  Obelix: Wat is uw kleding van mooie stof gemaakt.

                                        Brit: Wij noemen dat tweed.

     Obelix: Duur zeker?

     Brit: Mijn kleermaker is niet onbemiddeld.

Ik grinnik om de herinnering.
“Geen goeie baan dan?” vraagt zij, reagerend op mijn gegrinnik.
Verbaasd over haar vraag kijk ik haar eens goed aan. Sprekende ogen in een mooi gezicht kijken terug. Nu zie ik eigenlijk pas dat zij best nog jong en erg knap is. Onwillekeurig classificeer ik vrouwen in rolstoelen meestal als oud, dik en onaantrekkelijk. Niet eerlijk. Niet slim ook. Dom zelfs. Ja, ja, ik weet het. Niets menselijks is mij vreemd, denk ik dan maar.
De jonge vrouw naast mij vormt in elk geval qua uiterlijk een prettige uitzondering.
“Geen goeie baan?” herhaal ik, “Denk dat dat wel meevalt. Ik heb geen klagen.”

Ik klink nu wel heel erg als die Brit uit dat stripverhaal!
“Wat voor werk doet u?” wil zij weten.
“Ik werk voor een bedrijf dat zelfscan apparatuur maakt voor supermarkten en warenhuizen.”

“Daar zit vast wel handel in,” zegt de vrouw.
Ik beaam het met een glimlach. Nu valt mij opeens een kleine piercing in haar rechter wenkbrauw op. Onwillekeurig vraag ik mij af of zij nog meer piercings zal hebben. En zo ja, waar dan? Tepels? Schaamlippen? Boven haar clitoris? Navel?

Mijn dirty mind, da’s ook Engels, neemt in ieder geval een loopje met het idee. In mijn gedachten staat zij naakt voor mij, in een dungeon. Zo’n matig verlichte kamer met de nodige SM spulletjes.
Haar handen zijn achter haar rug geboeid en aan beide tepelpiercings is een dunne draad vastgemaakt die door een ring loopt die boven mijn hoofd hangt. Ik heb letterlijk de touwtjes in handen. Als ik de touwtjes naar beneden trek, trek ik haar borsten -aan haar tepels- omhoog. De pijn die dat bij haar veroorzaakt lijkt haar op te winden, want zij kijkt mij ondeugend aan. Zo van: méér, méér!

“Ik denk dat ik bij Blokker toch maar even een paraplu ga halen,” zegt zij opeens, waardoor zij mijn sadistische gedachten bruusk onderbreekt.
“Goed plan. Ik loop wel even mee, dan haal ik er ook eentje.”
Samen begeven we ons naar de Blokker winkel verderop in het winkelcentrum. Het is stil in de brede gangen van het winkelcentrum. Niemand voelt er blijkbaar iets voor om met dit weer boodschappen te doen. Bij Blokker staat een verveelde millennial op haar mobieltje te koekeloeren, een ingesleten ‘goedemiddag’ kan er bij haar nog net van af. Behalve wij drieën is er verder geen mens in de winkel. Handig laveert mijn metgezel haar rolstoel tussen de schappen door, tot we bij de paraplu’s aanbeland zijn.
De onze keuze is reuze slogan is hier helaas niet van toepassing, al twijfel ik of die ooit van Blokker was. Er zijn bij de paraplu’s welgeteld twee uitvoeringen te koop, in het paars of zwart, beide van die compacte modellen met zo’n uitschuif stang.
Mijn reuze keuze valt op de paarse. Menig zakenman draagt al een zwart dakje tenslotte, dan valt die van mij daar tussen tenminste op.
“Als jij een paarse neemt, moet ik haast wel een zwarte nemen, vind je niet?” zegt zij met een lach.
“Moeten is dwang,” antwoord ik diplomatiek.
“Soms zou ik willen dat iemand mij dwong,” zegt ze.
Het klinkt volkomen oprecht, toch zie ik dat het schaamrood haar wangen kleurt. Mijn aandacht heeft zij in ieder geval per direct weten te trekken. Vrouwen en dwingen, op een speelse, gezonde manier, met wederzijde consensus uiteraard… dan heb je mijn interesse gewekt.
“Hoe bedoel je dat?” vraag ik toch maar even voor de zekerheid.
“Mensen doen soms veel te aardig tegen mij. Dat ik in een rolstoel zit betekent niet dat ik helemaal niets kan.”
Ik beaam min of meer wat zij zegt door kort met mijn hoofd te knikken. Zelf heb ik nog nooit in zo’n ding gezeten, dus haar ervaring deel ik niet.
“Ook hielden mijn vriendjes, tot nu toe, veel te veel rekening met mij. Waren veel te betuttelend, veel te soft, tot ik er genoeg van had en ze aan de kant zette.”
Even zwijgt zij en lijkt haar gedachten te ordenen.
“Met dat pak aan lijk jij zoveel… hoe zal ik het zeggen, strenger?”
“Ik kan best streng zijn,” antwoord ik,”ik zal je een voorbeeld geven.”
De daad bij het woord voegend zeg ik met een zwaardere stem: “Zonder mijn toestemming ben je gaan tutoyeren. Ik wil dat je mij weer met u aanspreekt.”
Haar mond gaat een beetje open, vervolgens weer dicht, om te slikken. Dan slaat zij haar ogen neer, terwijl het schaamrood in alle hevigheid opnieuw bezit neemt van haar wangen.
“Sorry,” fluistert zij.
“Ook wil ik dat je met minstens twee woorden antwoord geeft, in dit geval dus sorry meneer.”
“Sorry, meneer,” klinkt het meteen.
“Dan wil ik nu wel eens weten hoe je eigenlijk heet,” vraag ik weer met mijn ‘normale’ stem.
Haar ogen gaan onmiddellijk open en kijken mij aan.
“Maria,” luidt haar antwoord.
“Twee woorden!”
“Oh, sorry! Maria, meneer.”
Mijn ‘goed zo’ laat haar stralen.
De kassière heeft nog steeds meer aandacht voor haar telefoon dan voor ons, zie ik. Dus zak ik iets door mijn benen tot ik op ooghoogte met Maria ben. Ik kijk haar indringend aan.
“Mijn naam is Eduard, maar voor jou ben ik meneer. Duidelijk?”
“Duidelijk, meneer.”
“Vertel in één minuut, wie ik voor mij heb.”
Even aarzelt ze, dan zegt ze: “Ik heet Maria Oudengeest, ben achtentwintig jaar, geologe bij een wegenbouwer, alleenstaand, meestal vrolijk, opgewekt, nieuwsgierig… uuuh… creatief…”
Zij kijkt mij vragend aan, niet wetend of ik meer had willen horen.
“Tot op zekere hoogte onzeker over haar uiterlijk, soms een twijfelkont, zorgzaam, ook meegaand, volgzaam zelfs, misschien onderdanig aan de juiste persoon, ontvangt graag complimentjes, wil bedankjes krijgen voor wat ze voor anderen doet en raakt seksueel opgewonden van pijn. En weer mis ik een meneer!” vul ik aan.
“Ooh, sorry. Sorry, meneer. Maar u heeft wel gelijk. Ik ben dat. Ja dat. Dat allemaal, meneer.”

Ik keer terug naar waar we deze winkel überhaupt voor binnen waren gegaan.

“We doen er wel erg lang over om een paraplu uit te zoeken, vind je niet?”
“Wel een beetje, ja...” grinnikt zij.
“…Meneer,” klinkt er serieus achteraan, nèt voordat ik er opnieuw een opmerking over zou maken.
“Woon je in de buurt?”
“Ja zeker, meneer.”
“Heb je je telefoon bij je?”
“Ook dat, meneer.”
“Bel iemand die je vertrouwd en zeg dat je een man mee naar huis neemt voor een eerste kennismaking en dat ze over een uur even met jou moeten bellen om te horen hoe het gesprek gaat.”
“Dat is toch niet nodig? Ik vertrouw je… uh u, wel hoor. Meneer.”
“Het is geen verzoek, Maria. Ik geef je de opdracht om dat te doen.”
Even zie ik aan haar gezicht dat de radertjes in haar hoofd op volle toeren draaien. Dan beseft ze pas goed wat ik net gezegd heb.
“U heeft gelijk, meneer. Ik zal zo mijn beste vriendin bellen.”
Mijn glimlach stelt haar gerust.
We nemen onze paraplu’s en gaan ermee richting kassa om ze bij de verveelde kassière af te rekenen. Als wij langs de stelling met keukengerei rijden, en lopen, zie ik houten pollepels met vrij lange stelen hangen. Twee haal ik er uit het schap. Maria kijkt mij verbaasd aan. Met eentje sla ik zachtjes in de palm van mijn hand en laat een gespeeld sadistisch lachje horen. Ogenblikkelijk verschijnt er precies zo’n ondeugend lachje op haar gezicht als ik in mijn dagdroom zag.

Een kwartier later bevind ik mij in een voor rolstoelganger’s aangepast appartement. Maria heeft ondertussen haar beste vriendin gebeld en verteld dat ze een vent op bezoek heeft. In minder dan een uur wordt ze door die vriendin teruggebeld. Zelf heb ik de zaak gebeld en aangegeven dat ik de rest van de dag van huis uit werk.
Het is de hoogste tijd dus om voorzichtig te onderzoeken waar Maria’s interesses en grenzen liggen.
“Ik heb die twee pollepels niet voor niets gekocht, natuurlijk. Wat zou jij willen dat ik met die dingen deed, behalve in een pan soep roeren.”
Opnieuw neemt ze de tijd om een antwoord te formuleren.
“Ik zou willen dat ik ergens vastgebonden lag, naakt, op mijn rug, met mijn benen gespreid en dat u met de pollepels op mijn borsten en schaamstreek slaat. In het begin zachtjes en rustig, maar gaandeweg harder en sneller. Ik zou daar erg opgewonden van kunnen raken, denk ik, meneer.”
“Kunnen raken?”
“Ja, meneer. Ik denk het wel. Tot nu toe is mij dit nog niet overkomen. Vroegere partners keken mij aan of ik gek geworden was, als ik vroeg om daar geslagen te worden. Dus meestal deed ik het zelf, met de hand, meneer.”
“Dan wordt het de hoogste tijd dat jij naakt op je bed gaat liggen en ik eens ga kijken hoe opgewonden jij kunt raken.”
Er ontstaan direct glimmertjes in haar ogen. Ik zie geen spoortje van angst, alleen enorme bereidwilligheid.
“Wilt u mij dan naar mijn slaapkamer volgen alstublieft, meneer?”
Met een behendigheid waar vele jaren ervaring uit blijkt werkt Maria zich in de slaapkamer eerst uit haar rolstoel, dan uit haar kleren. Ogenschijnlijk zonder enige gene kruipt ze naakt op bed en rolt zich dan om. Als ze in het midden van het bed op haar rug ligt, vraagt zij: “Zou u mijn benen willen spreiden, meneer? Dat is iets wat ik zelf moeilijk kan.”
Één voor één pak ik haar dunne benen en leg ze onder een zodanige hoek dat haar schaamstreek gemakkelijk toegankelijk is. Ik trek het jasje van mijn kostuum maar eens uit voor meer bewegingsvrijheid van mijn armen.
“Als het te veel pijn doet, wil ik dat je dat zegt! Afgesproken?” waarschuw ik haar.
“Afgesproken, meneer,” antwoordt Maria.
Met in elke hand een pollepel begin ik zachtjes op haar borsten te slaan, soms met de bolle kant,
dan weer met de holle kant. Haar tepels, waar helaas geen piercings in zitten, ontzie ik daarbij niet.
Een glimlach op haar gezicht verraadt dat ze ervan geniet. Af en toe bijt ze even op haar lip, 

volgens mij zonder dat zij daar zelf erg in heeft.
Geruime tijd later stop ik even met slaan en streel met mijn handen over haar borsten. Haar tepels wijzen fier naar het plafond.
“Lukt het nog, meisje?” vraag ik.
“Zeker, meneer, dank u. Ik geniet met volle teugen.”
“Dan gaan we weer verder,” zeg ik en verleg meteen mijn aandacht naar haar schaamstreek.
Haar venusheuvel, maar ook de buitenste schaamlippen, mogen nu het hout van de lepels veelvuldig en langdurig kussen. Elke zoveelste tik, deel ik harder uit dan de rest. Telkens ontsnapt er bij de hardere slag een kort kreuntje uit haar mond.
Ik vermaak mij uitstekend en besluit na een tijdje om echt percussie te gaan spelen. Ik roffel afwisselend op haar borsten, of in haar schaamstreek, of dan weer met de ene pollepel op een borst en de andere in haar kruis. De geur van haar warme geil laat mijn pik groeien. Toch denk ik er niet aan om seks met haar te hebben. Dat komt bij een volgende ontmoeting wel.
De blik in haar ogen wordt gaandeweg een beetje wazig. Het lijkt alsof dat ze naar het plafond staart, maar volgens mij is haar focus juist helemaal naar binnen gericht, op het incasseren en haar genot.
De petsen die ik uitdeel worden harder, mijn ritme versnelt. De huid van haar borsten en haar schaamstreek kleurt al net zo rood als die van een Engelsman die zijn eerste dag aan het strand van Benidorm erop heeft zitten.

“Leg je handen eens achter je hoofd. Dan lijkt het net of je armen vastgebonden zijn,” stel ik voor. Zonder vragen te stellen, gaat zij er in mee. Zodra zij ligt zoals ik het wil, leg ik één pollepel op bed. De andere neem ik met het schepgedeelte in mijn hand. Met de steel geef ik heel gericht tikjes op haar clitoris. Met mijn andere hand pak ik een tepel en speel ermee door hem afwisselend tussen duim en wijsvinger te rollen of er in te knijpen.
Maria’s benen bewegen niet, maar aan haar op- en neergaande buik kan ik zien hoe groot haar opwinding is. Haar orgasme komt net met rasse schreden aangestormd als plotseling de slaapkamerdeur open zwaait en het met afgrijzen vervulde gezicht van haar beste vriendin de slaapkamer in kijkt.
“Mariááá?!” gilt zij.

Als de paniek bij de vriendin na twee kopjes lavendel thee weer een beetje is geluwd, Maria de ergste schaamte voorbij is en haar telefoon -dankzij de lader- weer bereikbaar is geworden, vertrek ik naar huis met een vervolgafspraak op zak.
Toevallig hoor ik onderweg een Blokker reclame op de radio. “Blokker heeft het in huis”, klinkt de slogan aan het eind. Terwijl ik in de lach schiet bedenk ik er zelf ook één:

Koop uw speeltjes voortaan hier, 

bij Blokker, uw SM huisleverancier! 

 © Thislexy, 2018.

Bekijk ook de andere verhalen over dit thema, op 

https://www.eroscripta.nl/prikkelzinnen-24-november-2018/