Daarnaast heeft men alle inzendingen (bijna 400) voor deze schrijfwedstrijd in een boek gebundeld. Het boek is te koop via de website van HeelNederlandSchrijft.
De opdracht luidde: schrijf een kort verhaal (400 woorden max.) met het thema: Stel je voor dat...
Voor het gemak staat de tekst van mijn inzending hieronder.
Uit
de lucht gegrepen.
“Stel je voor dat er geen hemel
is, het is gemakkelijk als je het probeert.
Geen hel onder ons, boven ons alleen maar lucht…”
Geen hel onder ons, boven ons alleen maar lucht…”
Via het in-flight entertainment system, een paar dure woorden voor een ‘hoe-voorkom-ik-verveelde-passagiers-knoppendoosje’,
luister ik naar de rustige tonen van John Lennon’s liedje Imagine.
Zo’n dikke tien kilometer onder ons hebben een aantal mensen ruzie. Een fikse ruzie kun je wel zeggen. Ik weet niet of er een hemel is John, maar onder ons lijkt het helaas wèl de hel.
Dat Russische landjepik spelletje neemt hele verkeerde vormen aan.
“Stel je voor er zijn geen landen, het niet moeilijk om dat te doen.
Niets om voor te doden of te sterven en ook geen religie.
Stel je voor dat iedereen in vrede met elkaar zou leven…”
Het zou die druktemakers daar beneden wel lekker buitenspel zetten als de wereld er zo uit zou zien. Gek genoeg beginnen die ruzies vaak met de ijdele hoop van één… gek. Toepasselijk hè? Hoe ze het dan voor elkaar krijgen om er zo’n hele meute bij te betrekken is mij altijd weer een raadsel.
“Je kunt zeggen dat ik een dromer ben, maar ik ben niet de enige.
Ik hoop dat jij je ooit bij ons zult voegen en de wereld één zal worden…”
Ik voeg me maar al te graag bij jou en dat clubje dromers, maar aan mij alleen heb je niet veel. Ik ben al passivist in hart en nieren. Je moet eens kijken of je die gasten daar op de grond over kunt halen.
“Stel je voor, géén bezittingen, ik vraag me af of je dat kunt.
Geen reden tot hebzucht of honger, een broederschap van de mensheid.
Stel je voor dat alle mensen de hele wereld delen…”
Je hebt gelijk man, nooit meer landjepik als we de wereld met z’n allen delen.
“Je kunt zeggen dat ik een dromer ben…”
Met een klap wordt het liedje afgekapt. Samen met bijna driehonderd andere vredelievende mensen tuimel ik richting aarde. Binnen luttele seconden wordt het door de ijzige kou en een gebrek aan zuurstof zwart voor mijn ogen. Die duisternis gaat een paar minuten later over in een helder verlichte tunnel. Aan het eind van die tunnel word ik opgewacht. Barst! Het is John in eigen persoon.
“Hé John, jij hier?!”
Zo’n dikke tien kilometer onder ons hebben een aantal mensen ruzie. Een fikse ruzie kun je wel zeggen. Ik weet niet of er een hemel is John, maar onder ons lijkt het helaas wèl de hel.
Dat Russische landjepik spelletje neemt hele verkeerde vormen aan.
“Stel je voor er zijn geen landen, het niet moeilijk om dat te doen.
Niets om voor te doden of te sterven en ook geen religie.
Stel je voor dat iedereen in vrede met elkaar zou leven…”
Het zou die druktemakers daar beneden wel lekker buitenspel zetten als de wereld er zo uit zou zien. Gek genoeg beginnen die ruzies vaak met de ijdele hoop van één… gek. Toepasselijk hè? Hoe ze het dan voor elkaar krijgen om er zo’n hele meute bij te betrekken is mij altijd weer een raadsel.
“Je kunt zeggen dat ik een dromer ben, maar ik ben niet de enige.
Ik hoop dat jij je ooit bij ons zult voegen en de wereld één zal worden…”
Ik voeg me maar al te graag bij jou en dat clubje dromers, maar aan mij alleen heb je niet veel. Ik ben al passivist in hart en nieren. Je moet eens kijken of je die gasten daar op de grond over kunt halen.
“Stel je voor, géén bezittingen, ik vraag me af of je dat kunt.
Geen reden tot hebzucht of honger, een broederschap van de mensheid.
Stel je voor dat alle mensen de hele wereld delen…”
Je hebt gelijk man, nooit meer landjepik als we de wereld met z’n allen delen.
“Je kunt zeggen dat ik een dromer ben…”
Met een klap wordt het liedje afgekapt. Samen met bijna driehonderd andere vredelievende mensen tuimel ik richting aarde. Binnen luttele seconden wordt het door de ijzige kou en een gebrek aan zuurstof zwart voor mijn ogen. Die duisternis gaat een paar minuten later over in een helder verlichte tunnel. Aan het eind van die tunnel word ik opgewacht. Barst! Het is John in eigen persoon.
“Hé John, jij hier?!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten