donderdag 12 juli 2012

Laat je niet kisten. (2)

Minuten werden kwartier en kwartieren werden halve uren, hele uren misschien zelfs wel. Opgesloten in haar kist wist eefje van het bestaan van tijd niets meer af. Soms kwam ze weer een beetje naar de oppervlakte en voelde dan alleen maar weer de pijn van de ongemakkelijke zithouding. En daar kwam sinds enige tijd ook nog de drang tot plassen bij. Want in de aanloop naar de kennismaking met de kist had ze er totaal niet aan gedacht om eerst even -voorzichtigheidshalve- het toilet te bezoeken. Maar ja, van de andere kant, hoe had ze toen kunnen weten dat ze misschien wel meteen uren achtereen opgesloten zou worden. En dan was er nog het transpiratievocht. Haar latex catsuit kon tenslotte niet van enige vochtdoorlatendheid worden beticht. Hier en daar trok de zwaartekracht ongenadig kriebelende zweetstraaltjes lang haar lijf naar beneden, en iedereen die het ooit meegemaakt heeft weet het: jeuk is erger dan pijn. De momenten waarop eefje weer even benul had van wie ze was, waar ze was en hoe het met haar ging, werden steevast opgevolgd door momenten waarop ze op deze simpele vragen totaal geen antwoord had kunnen geven. Meester had ondertussen niet stilgezeten. Luttele minuten nadat hij de schuurdeur had gesloten hing hij bij een goeie vriend aan de telefoon en gaf hij het groene licht voor de volgende fase die hij, samen met zijn vriend, al eerder had doorgesproken. Nauwelijks een kwartier na beëindiging van hun korte telefoongesprek stond de vriend in kwestie met een kleine vrachtauto voor de deur. Met een : ‘Héé kerel, goed je te zien’, werd de vriend begroet en binnengelaten in de woning. ‘Zit ze er al lang?’, wou de vriend weten. ‘Net iets meer dan een half uurtje. Biertje?’ ‘Bier? Nee man, ik moet nog rijden. Doe maar een espressootje’, lachte de vriend. Samen kletsten ze even wat bij terwijl de vriend de Italiaanse koffie naar binnen werkte. Toen werd het tijd om weer in actie te komen. Een steekwagen werd uit de laadruimte van het vrachtwagentje gehaald en samen liepen de mannen er mee richting schuur. Bij de schuur aangekomen luisterde Meester eerst even aan de deur, maar hij kon geen enkel verontrustend geluid in de schuur opmerken. De schuurdeur werd geopend en zijn vriend reed de steekwagen naar binnen. Met een schok werd eefje zich bewust dat de stoel waarop ze zat naar achter kantelde. Eerst dacht ze dat ze het zich inbeeldde, maar toen ze de stemmen van beide mannen hoorde wist ze dat er iets te gebeuren stond. Haar hart versnelde en ze probeerde te verstaan wat de mannen elkaar te zeggen hadden. Tot twee keer toe kwam de kist abrupt tot stilstand en hoorde ze de mannen lachen en iets tegen elkaar zeggen. Ze kon alleen niet verstaan wat er gezegd werd. Op een bepaald moment werd de kist weer vlak op de grond geplaatst om vervolgens opgetild te worden leek het wel. In de verte hoorde ze het geluid wat kenmerkend was voor een hydraulische laadklep die je achterop vrachtwagens aantreft. Nadat de klep tot stilstand was gekomen, werd de kist weer op de steekwagen geladen en in het laadruim gereden. Met een bonk kwam de kist ergens tegen aan. Toen werd er wat gerommeld en geschoven en tenslotte hoorde eefje het geluid van de ratel van een grote sjorband waarmee de kist aan de zijwand van het vrachtwagentje werd vastgezet. Bij de laatste klikken van de ratel hoorde eefje het hout van de kist zelfs een beetje kraken, dus dat de kist vast stond, daar twijfelde ze niet aan. De mannen blijkbaar ook niet, want opnieuw hoorde ze de hydraulische motor. Die was nu bezig om de laadklep verticaal te plaatsen, waardoor meteen de laadruimte werd afgesloten. De stemmen waren verdwenen en hoewel ze niet wist wat haar verder te wachten stond, kalmeerde eefje’s hartslag weer een beetje. Hooguit een paar minuten later hoorde ze beide portieren van de vrachtauto dichtslaan en werd de motor gestart. Stevige metal muziek vulde de cabine en de laadruimte en de vrachtauto vertrok. Op basis van de bewegingen die de auto maakte probeerde eefje in te schatten welke kant ze op reden, maar al snel had ze totaal geen idee meer waar ze zouden kunnen zijn op dat moment. Onder het rijden werd de druk op haar blaas er niet bevorderlijk op. Ze hoopte werkelijk dat de rit niet al te lang meer zou duren en dat ze op de plaats van bestemming weer contact met Meester kon maken en zo kenbaar kon maken dat ze plassen moest, wat heet, hòògnodig plassen moest. Onder het rijden zakte eefje soms nog een beetje weg, maar de periodes waren korter en minder heftig. De rit duurde voor haar gevoel heel lang, maar kwam uiteindelijk toch ergens ten einde. De motor van het vrachtwagentje werd uitgezet en beide mannen stapten uit om vervolgens de laadklep te openen en de kist, met eefje er in, uit te laden. Over waar ze waren tastte eefje letterlijk en figuurlijk in het duister. Het kon wat haar betreft net zo goed weer bij haarzelf thuis zijn alsook ergens waar ze misschien nog nooit geweest was. Nadat ze met kist en al ergens waarschijnlijk naar binnen werd gereden veranderden de geluiden in haar omgeving. Uit alle macht probeerde ze iets op te vangen waaruit ze zou kunnen opmaken waar ze nu was. Dat ze weer thuis waren sloot ze uit. Muziek en veel verschillende stemmen drongen door de ventilatieopeningen de kist binnen. Maar met dit verschil, het was geen metal muziek meer en de stemmen waren onmiskenbaar van mannen èn vrouwen. Toen ging bij eefje, die meer en meer weer bij de tijd was, een lichtje branden. Een poosje terug had Meester verteld over een parenclub in het westen van het land, die speciale BDSM avonden hield. Van heinde en verre kwamen stellen daar naar toe om elkaar te treffen en samen uiting te geven aan hun seksuele voorkeur. Meester had er wel oren naar gehad om daar eens naar toe te gaan. Uiteraard had eefje daar niet onwelwillend tegenover gestaan, maar ze had het graag stapsgewijs aangepakt. Eerst een keer kijken, de keer daarna misschien een sessie ‘en plein public’ en daarna zou ze wel verder zien. Het leek erop dat dat naar Meester’s zin wat te veel tijd ging kosten en had hij voor een andere aanpak gekozen. Zo van, hup meteen het diepe in. Buiten eefjes gezichtsveld werd de kist naar een podium, dat aan de kopse kant van de gemeenschappelijke speelruimte was gebouwd, gereden en door een paar sterke kerels erop getild. Meester nam de kist daar van hem over en manoeuvreerde hem met behulp van het steekwagentje zo, dat de voorzijde, met het draaibare paneel, in de richting van het publiek wees. Ondertussen zat eefje op hete kolen en wou niets liever dan dat dit hele opgesloten zitten terstond ten einde kwam zodat ze op een holletje naar de dichtstbijzijnde wc kon en daar haar op knappen staande blaas kon legen. Enige minuten gingen voorbij toen de muziek werd weggedraaid en een mannenstem de ruimte vulde. ‘Beste mensen, vanavond hebben we een bouwwerk te bewonderen dat door Meester Mark zelf is gebouwd. Kom allemaal eens naar voren en kom dit prachtige BDSM-meubel eens bekijken. Ik geef de microfoon aan Meester Mark, dan kan hij jullie zelf vertellen hoe hij dat allemaal in elkaar gezet heeft.’ Even was het stil, maar toen nam eefje’s Meester het woord. ‘Lieve mensen, u ziet hier een bouwwerkje dat iedereen die een beetje handig is met hout, en een zaag, zelf in elkaar kan zetten. Ik werd geïnspireerd door een programma op TV, waarin te zien was hoe realistisch uitziende sekspoppen werden gemaakt. Vanuit de fabriek werden ze in kratten, nagenoeg identiek aan dit model, naar de afnemers verscheept. Te zien was hoe zo’n pop met zorg werd vastgezet om uiteindelijk heelhuids op de plek van bestemming aan te komen.’ In het publiek waren meer mensen die het programma op TV hadden gezien en er werd stemmig geknikt. Meester vervolgde: ‘Bij het zien van die beelden borrelde bij mij het idee op om mijn subje ook op een dergelijke manier te kunnen vervoeren.’ Ook hierin bleek Mark niet de enige te zijn. Gemompel vulde de zaal eventjes maar verstomde weer toen hij verder ging. ‘Zoals aan de buitenkant te zien is, kan de constructie vrij eenvoudig gehouden worden. Het grote verschil met de kratten voor de poppen is de binnenzijde. Voor de persoon die vervoerd gaat worden wil je toch goed zorgen. Het moet ook veilig zijn uiteraard. Vandaar dat er in alle zijpanelen openingen zijn gemaakt om lucht, verse lucht, door te laten stromen.’ Met een wijsvinger toonde Meester de plaatsen waar hij de luchtgaten dat uitgeboord. ‘Toegang tot de kist wordt verkregen middels deze deur’, sprak Meester, terwijl hij tegelijkertijd de vergrendeling los maakte en het voorpaneel open draaide. Arme eefje begreep dat ze nu voor alle aanwezigen duidelijk zichtbaar in de kist te zien zou zijn. Aan de ene kant wond haar dat op, maar tegelijkertijd vond ze het ook wel beschamend en had ze liever gehad dat Meester daarna de deur weer dicht had gedaan. Maar nee, hij moest juist uitgebreid vertellen over de posities van de sjorbanden en de mogelijkheden, doordat het subje met de benen uit elkaar zat, van het aanbrengen van allerlei “hulpmiddelen” die tussen de benen konden worden geplaatst en daarmee het verblijf in de kist aanzienlijk konden “veraangenamen”. De aandrang die eefje voelde werd er al die tijd niet geringer op, integendeel, die werd alleen maar groter. Om het publiek te laten zien hoe eenvoudig de vastgezette sub met bijvoorbeeld een dildo vaginaal kon worden gepenetreerd ritste Meester, die daarvoor half in de kist zat, de sluiting van eefjes catsuit open waardoor haar natte kutje zichtbaar werd. De relatief koele lucht uit de zaal omsloot haar natte bezweette kruis. Dat was de bekende druppel die de al even bekende emmer deed overlopen en geheel tegen haar wil kon eefje haar plas niet langer ophouden. Met een krachtige straal, waar geen eind aan leek te komen, pieste ze over haar heer en meester heen, dit alles -ongewild misschien- tot grote hilariteit van de andere aanwezigen. Het behoeft geen betoog dat eefje nog menig maal in de kist heeft gezeten, soms nachten achter elkaar teneinde de blamage die ze haar Meester aan had gedaan, weer een beetje goed te maken.

© Thislexy

Geen opmerkingen:

Een reactie posten